4 นอนนานเกินไปแล้วนะ

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งท่าทางภูมิฐาน เดินตรงมายังเคาน์เตอร์พยาบาล ทุกย่างก้าวของเขาดูมั่นคงและน่าเกรงขาม

“สวัสดีค่ะคุณวายุ”

เปรมยุดากล่าวทักทาย ลูกชายคนเล็กของนายแพทย์วสันต์และแพทย์หญิงวิภารัตน์

“สวัสดีครับคุณเปรม ผมไม่ได้มานานเลยคุณเปรมยังสวยเหมือนเดิม”

“คุณวายุก็ชมคนแก่ มาเยี่ยมหมอตะวันเหรอคะ”

“ครับ วันนี้เป็นยังไงบ้าง”

“เหมือนเดิมค่ะ”

“วันนี้มีแต่คนมาเยี่ยมหมอตะวันนะคะ” พยาบาลอีกคนชวนคุย

“พ่อกับแม่ก็มาเหรอครับพี่เปรม”

“เปล่าคะ”

“งั้นใครกับครับ ที่มาเยี่ยม” วายุแปลกใจเพราะพี่ชายของเขานั้นนอนไม่ได้สติมาหลายปีแล้ว เพื่อนและคนรู้จักที่เคยมาเยี่ยมก็เริ่มลดน้อยลง สุดท้ายก็เหลือแต่คนในครอบครัวเท่านั้นที่มาเยี่ยม

“ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกค่ะ”

“พี่เปรมครับ” วายุมองหัวหน้าพยาบาล ตาคมของเขาจ้องอย่างต้องการคำตอบ

“คุณวายุ อย่าทำหน้าดุสิคะ”

“พี่เปรมก็บอกสิครับว่าใครมาเยี่ยม”

“คนไข้ของหมอตะวันค่ะ หมอตะวันกับหมอพิมพ์ลดาเคยช่วยเหลือเธอไว้มาก พอเธอรู้เลยขอเข้าเยี่ยมแค่นั้นเองค่ะ”

“อ๋อ แค่นั้นเอง ไม่เห็นเป็นอะไรเลย เธอมาบ่อยไหมครับ”

“ไม่ค่ะ นานๆ ครั้ง”

“ครับ” วายุไม่ติดใจกับเรื่องที่ได้ยิน เพราะถ้าไม่ทำให้เขากับพี่ชายเดือดร้อนก็ไม่น่ามีปัญหาอะไร

ชายหนุ่มเดินมาเยี่ยมพี่ชาย เขานั่งลงข้างเตียง มองพี่ชายที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นนายแพทย์ที่มีชื่อเสียงทางด้านสูติกรรมคนหนึ่งของประเทศ แต่ตอนนี้นอนไม่ได้สติอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมนี้มาหลายปีแล้ว

ย้อนไปสี่ปีก่อน วายุได้รับโทรศัพท์จากโรงพยาบาลว่าพี่ชายและพี่สะใภ้ประสบอุบัติเหตุ เขาซึ่งกำลังท่องราตรีก็รีบตรงมาที่โรงพยาบาลทันที

พอมาถึงก็ได้รับข่าวร้ายว่าพี่สะใภ้นั้นเสียชีวิตทันทีในที่เกิดเหตุ ส่วนพี่ชายนั้นบาดเจ็บหนัก ศีรษะมีเลือดออกจำนวนมากและก็เข้ารับการผ่าตัดอยู่หลายรอบ

ทุกคนในครอบครัวเสียใจกับเรื่องนี้มาก บิดากับมารดาของและพี่สาวคนโต พยายามติดต่อแพทย์เฉพาะทางจากหลายโรงพยาบาลทั้งในประเทศและต่างประเทศมารักษา แต่จนถึงตอนนี้พี่ชายของเขาก็ยังคงนอนไม่ได้สติอยู่เหมือนเดิม

“พี่ซัน ผมรู้นะว่าพี่ได้ยินผม ตื่นมาเถอะ ครับ พวกเรารอพี่อยู่นะ”

วายุจับมือที่ขาวซีดและผอมแห้งขึ้นมาจับไว้อย่างหลวมๆ สายตาก็จ้องไปยังใบหน้าและร่างกายของพี่ชาย ซึ่งในตอนนี้แทบไม่เหลือเค้าเดิมเลยสักนิด ทุกครั้งที่มาเยี่ยมก็ได้แต่ภาวะนาให้อาการของพี่ชายดีขึ้น แต่ทุกอย่างกลับไปไม่เป็นอย่างนั้น

ชายหนุ่มไม่มีความรู้ทางด้านการแพทย์เหมือนกับพี่ชายและพี่สาว เขาไม่ชอบเรียนด้านนี้

พอเรียนจบ ม. 6 วายุจึงเลือกไปเรียนต่อบริหารธุรกิจในต่างประเทศ คนในครอบครัวไม่มีใครห้าม เพราะถ้าทุกคนเป็นหมอกันหมดแล้วใครจะบริหารบริษัทนำเข้าอุปกรณ์และเครื่องมือทางการแพทย์

วายุได้รับแรงสนับสนุนจากครอบครัวอย่างเต็มที่ เขาเรียนจนจบปริญญาโทแล้วกลับมาทำงานในตำแหน่งรองผู้อำนวยการ จากนั้นเขาก็ทำงานเรื่อยมา

ชายหนุ่มไม่คิดเลยว่าเขาจะต้องเข้ามารับผิดชอบบริหารโรงพยาบาลแทนพี่ชายด้วย

วายุใช้เวลาอยู่กับพี่ชายนานกว่าทุกครั้ง เพราะนานแล้วที่ได้มาเยี่ยม เรื่องราวในชีวิต รวมไปถึงเรื่องงานถูกถ่ายทอดให้ผู้เป็นพี่ชายได้ฟังอย่างครบถ้วน หวังว่าสิ่งที่พูดไปนั้นพี่ชายจะรับรู้และเข้าใจ