ตอนที่4[เจ้าเล่ห์]

ตะวันเถื่อน

ตอนที่4

[เจ้าเล่ห์]

ตกบ่ายนายหัวตะวันเดินออกไปขึ้นรถ นับดาวรีบเดินออกตาม

"อยู่บ้านนี่แหละ ไม่ต้องออกไปแล้ว" เสียงทุ้มเอ่ยเรียบ 

"แต่งานยังค้างอยู่นะคะ" นับดาวแย้ง

"คนงานมี เดี๋ยวเขาก็ทำกันเองนั่นแหละ" ว่าจบก็ก้าวขึ้นรถขับออกไป

เมื่อได้เห็นความตั้งใจของนับดาวตั้งแต่เช้ายันเที่ยง ช่วยงานคนงานในสวนแล้ว นายหัวก็มีความพึงพอใจไม่น้อย กับร่างเล็กที่ทำงานไม่มีการปริปากบ่นสักคำ

บ่ายนี้จึงอยากให้หยุดพักเกรงจะป่วยเอาได้ เพราะร่างเล็กไม่เคยทำงานแบบนี้มาก่อน

หลังเลิกงานตอนเย็นนายหัวตะวัน ก็ขับรถเข้าบ้านตามปกติ

ส่วนป้าเอียดและนิตยาคงช่วยกันทำอาหารเย็นอยู่ในครัว

นิดหรือนิตยาเป็นหลานสาวของป้าเอียดกับลุงพวง ทั้งคู่ได้มาอยู่กับนายหัว ตั้งแต่นายหัวตะวันได้เข้ามาบริหารสวนใหม่ ๆ 

ลุงพวงได้เป็นหัวหน้าคุมคนงานดูแลสวนยาง ส่วนนิตยา นายหัวให้ช่วยทำเอกสารบัญชีในออฟฟิศ และดูแลห้องเครื่องชั่งของสวน

เมื่อนายหัวตะวันมาถึงก็ก้าวลงรถแล้วเดินไปหลังบ้าน ก่อนจะมานั่งพักผ่อนเพื่อให้หายเหนื่อย จะได้เข้าไปอาบน้ำ

เมื่อเหลือบเห็นนับดาวเดินลงมาจากชั้นบนจึงเอ่ยถาม

"เธออาบน้ำหรือยัง" เสียงนายหัวเอ่ยถามเสียงเรียบ

"ยังค่ะ ฉันกำลังจะไปอาบอยู่พอดี" นับดาวเอ่ยตอบ

"ฉันไปดูแล้วน้ำไม่ไหล" เอ่ยเสียงเรียบนิ่ง

"อ้าว! ไม่ไหลแล้วจะเอาน้ำที่ไหนอาบละคะ" นับดาวรู้สึกเหนียวตัวตั้งแต่กลับจากทำงานยังไม่ได้อาบน้ำเลย

"เดี๋ยวฉันพาไปอาบน้ำในลำธาร น้ำใสสะอาดเย็นดีด้วย" 

"อาบน้ำในลำธาร!!.แล้วจะอาบยังไงที่โล่ง ๆ " นับดาวแย้งขัดขึ้นเสียงดังด้วยความตกใจ

"คนงานเขาก็อาบ น้ำในลำธารกันทั้งนั้นแหละ" เสียงทุ้มเอ่ยต่อ

"แต่ฉันอาบไม่ได้" เสียงเล็กแทรกดังขึ้นอีก

"ถ้าเธอจะนอนแบบนั้น ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันอยู่แล้ว" เสียงทุ้มห้วนขึ้นฉับพลัน

หลังจากนั้นก็ลุกเตรียมตัวเดินไปอาบน้ำในลำธารอย่างที่พูด

"รอด้วย! แล้วจะใส่จะแก้ผ้ายังไงโอ้ย!!" เสียงเล็กเอ่ยพึมพำออกมา

"นิด! ช่วยเอาผ้านุ่งให้นายหญิงยืมที" เสียงอารมณ์ดีของนายหัวตะวันร้องเรียกนิดให้เอาผ้านุ่งอาบน้ำมาให้นับดาวยืมใส่

"นี่ค่ะ! นายหญิง" นิดเอาผ้ามายื่นส่งให้

"แล้วฉันจะนุ่งยังไงละนิด" นับดาวเอ่ยถาม

"ไปเถอะ! ไปถึงก็นุ่งได้เองนั้นแหละ" เสียงนายหัวแทรกขึ้น

แล้วออกเดินนำหน้าไปทางหลังบ้าน สักพักก็เดินมาหยุดยืนอยู่ตรงลำธารที่มีน้ำใสไหลเอือย

"อื้อ!! ธรรมชาติมากเลย น้ำก็ใส อื้อ!..เย็นด้วยอ่ะ!" เสียงเล็กเอ่ยเบา ๆ เมื่อมาถึงลำธาร แล้วเดินไปนั่งยองเอามือเรียววักน้ำเล่นอยู่

ส่วนนายหัวจัดแจงถอดเสื้อออกโชว์มัดกล้ามหน้าท้องเป็นลอนแน่น ๆ ช่วงล่างคงเหลือไว้เพียงบ็อกเซอร์ตัวจิ๋วเพียงตัวเดียว

ร่างสูงใหญ่ก้าวลงน้ำเดินลงไปจนน้ำถึงเอว แล้วหันมาเรียกนับดาวให้ลงน้ำ

"นี่เธอ! เปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาได้แล้ว น้ำเย็นกำลังสบายเลย" นายหัวร้องเรียกคนที่ยืนอยู่ริมฝั่ง

"คุณก็หันไปทางอื่นสิฉันจะเปลี่ยนผ้า" เสียงเล็กเอ่ยขึ้นเมื่อเดินมาแอบอยู่ข้างพุ่มไม้เล็กริมลำธาร

นับดาวจึงหยิบผ้านุ่งมาสวมใส่ ดีที่มียางยืดใส่รัดขอบไว้ ร่างเล็กจึงดึงขึ้นมาปกปิดหน้าอกไว้ แล้วหยิบหมวกอาบน้ำมาคลุมผมไว้ด้วย ก่อนจะก้าวลงเล่นน้ำตามริมฝั่ง

"มานี่เลย เล่นน้ำตื้นจะสนุกอะไรมาที่ลึก ๆ นี่" เสียงนายหัวเอ่ย หันมาจับดึงแขนของนับดาว ให้ลงเดินตามตัวเองลงไปในน้ำ

"พอแล้ว! ฉันกลัวน้ำลึก ไม่เอาฉันว่ายน้ำไม่เป็น" เสียงเล็กร้องห้ามพร้อมรั้งแขนกลับ

"จะกลัวอะไรฉันก็อยู่ด้วย" นายหัวยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ พร้อมกับดึงแขนเรียวให้ลงมาที่ลึกกลางลำธาร แล้วปล่อยนับดาวให้ลอยคออยู่กลางน้ำ

เมื่อร่างเล็กถูกปล่อยลอยคอตามลำพัง เท้าเรียวพยายามตะกายจะหยัดตัวให้อยู่เหนื่อน้ำ แต่เพราะนับดาวว่ายน้ำไม่เป็น จึงทำให้ตัวเองเริ่มดิ่งลงสู่ก้นลำธาร ร่างเล็กพยายามอดกลั้นแล้ว ถีบน้ำโผล่ขึ้นเหนือน้ำแล้วร้องเรียก

"พี่ตะวันช่วยด้วย! ดาวว่ายน้ำไม่เป็น" ร่างเล็กดำผุดโผล่อยู่สองสามครั้งก่อนร่างจะจมดิ่งหายไปใต้น้ำ

นาหัวได้ยินเสียงเล็กร้องเรียก ชื่อตัวเองเต็มสองหู ก่อนจะจมดิ่งหายไป

"อ้าวเฮ้ย! นี่อย่าบอกนะว่ายายบ้านี่! ว่ายน้ำไม่เป็นจริง ๆ น่ะ" นายหัวตกใจ เพราะแค่คิดจะแกล้งนับดาวเล่นแค่นั้นเอง

ร่างโตรีบกระโจนลงน้ำแล้วดำลงใต้ก้นลำธาร เพื่อมองหาร่างเล็ก โชคดีที่น้ำในลำธารใสจึงง่ายกับการค้นหา

เมื่อมองเห็นร่างเล็กจมดิ่งสู่ก้นลำธาร นายหัวตะวันรีบเร่งไปฉุดดึง แขนเรียวขึ้นมาเหนื่อน้ำด้วยความเป็นห่วง

เมื่อมาใกล้ฝั่งจึงช้อนอุ้มร่างเล็ก ที่อ่อนปวกเปียกขึ้นแนบอกแล้วมาวางไว้ที่ชายฝั่งเบา ๆ 

"นับดาว! นับดาว ตื่นสิ!" ร่างโตยกมือสัมผัสแก้มนิ่มเบา ๆ แล้วเรียกปลุก

"น้องดาว! อย่าแกล้งพี่แบบนี้สิ!!" เมื่อปลุกแล้วร่างเล็กไม่ได้สติ

ตะวันเคร่งเครียดอยู่คนเดียว ด้วยความเป็นห่วง จึงตัดสินใจ ปั้มหน้าอกอยู่หลายครั้ง แล้วโน้มใบหน้าคมเข้าไปใกล้ ก่อนใช้ปากหยักประกบลงบนเรียวปากอิ่มที่ตอนนี้เริ่มซี้ดเซียว

แล้วเริ่มออกแรงเป่าลม เข้าปากอิ่มของเธอ ตะวันทั้งกดปั๊มทั้งเป่าทั้งดูดมั่วไปหมด อยู่นานหลายนาทีกว่า ร่างเล็กจะรู้สึกตัว สำลักน้ำออกมาจากปากอิ่ม

แคร่ก ๆ

นายหัวรีบเข้าประคองแล้วลูบหลังให้เบา ๆ ด้วยความห่วงใย

"นับดาว! ดีขึ้นแล้วใช่ไหม?" น้ำเสียงทุ้มเรียบเอ่ยเบา ๆ อยู่ริมหูเล็ก

ร่างเล็กรู้สึกตัวรีบยกมือเรียว ผลักอกกว้างออกห่างตัวเมื่อนึกขึ้นได้

"ฉันขอโทษน่ะ ไม่รู้ว่าเธอว่ายน้ำไม่เป็น" คนกล่าวเสียงอ่อนลง

"ไม่เป็นไรหรอกคะ ฉันก็ดีขึ้นแล้ว" เสียงเล็กเอ่ย

"ถ้าดีขึ้นแล้ว ก็รีบอาบน้ำเถอะ จะมืดแล้วจะได้กลับบ้านกัน" นายหัวตะวันเอ่ยบอก

ทั้งคู่ต่างแยกกันอาบน้ำ ตะวันเดินลงไปอาบที่น้ำลึก ส่วนนับดาวลงอาบริมฝั่ง เมื่อทั้งคู่อาบเสร็จก็พากันเดินกลับบ้าน

เมื่อมาถึงบ้านเอาผ้าที่เปียกไปตากไว้ ที่ราวหลังบ้านแล้วนับดาวก็ก้าวขึ้นชั้นบน

ป้าเอียดมองเห็นจึงร้องเรียก

"นายหญิงแต่งตัวเสร็จรีบลงมาทานข้าวนะคะ" แม่บ้านตะโกนบอก แล้วเดินไปดูก๊อกน้ำ

'เอ! ใครมาปิดก๊อกน้ำไว้ละเนี่ย มิน่านายหัวบอกน้ำไม่ไหล'

ป้าเอียดจึงเดินเข้าด้านในไปถามนิดดู

"หนูจะปิดทำไมละป้า" นิดเอ่ยเสียงเรียบ

"เออ!! ก็จริงของเอ็ง ถ้าเอ็งไม่ปิดป้าก็ไม่ได้ปิดแล้วใครละ?" ป้าเอียดครุ่นคิด

"นายหัว" ป้าหลานเปล่งเสียงประสานกันออกมาพร้อมกัน

"แล้วนายหัวจะปิดก๊อกน้ำเพื่ออะไรวะ!" ป้าเอียดทำท่าทางใช้ความคิด

"คงอยากชวนนายหญิง ไปเล่นน้ำในลำธารมั้งป้า" นิดโพล้งออกมา

ป้าหลานเงียบเสียงลงเมื่อเห็นนายหัว เดินลงมาแล้วเห็นนายหญิงตามลงมาติด ๆ 

ทั้งคู่นั่งทานอาหารกันเงียบ ๆ ไม่มีใครพูดคุยกับใคร ต่างคนต่างทำท่าสนใจกับอาหารในจานของตัวเอง แล้วจู่ ๆ นายหญิงก็จามออกมา

"ฮัดเช้ย!!" ออกมาติดกันสองสามที บ่งบอกเป็นสัญญาณเตือนว่านับดาวจะไม่สบาย

นายหัวตะวันเงยหน้าขึ้นมาสบตา ร่างเล็กตรงหน้า แล้วไม่พูดอะไรสักคำก่อนจะก้มหน้าทานอาหารต่อ

ร่างเล็กทานอาหารไปได้ไม่กี่คำ ก็หยิบแก้วน้ำดื่มตาม แล้วขอตัวขึ้นด้านบนเมื่อรู้สึก ครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะไม่สบายให้แล้ว

นับดาวล้มตัวลงนอนเมื่อรู้สึกเนื้อตัวร้อนผ่าว ปากคอเริ่มแห้งผาก และมีอาการปวดหัวร่วมอยู่ด้วย

นายหัวทานข้าวอิ่ม รีบเดินขึ้นตามมาชั้นบน แล้วเคาะประตูเบา ๆ ก่อนจะถือวิสาสะผลักประตูเข้ามาด้านใน ไม่รอให้เจ้าของห้องได้กล่าวอนุญาต

"นับดาว! ไม่สบายใช่ไหม? ลุกมากินยาก่อนแล้วค่อยนอนต่อ" เสียงนายหัวเอ่ย พร้อมยื่นน้ำและยาไปให้

นับดาวรับยาแล้วส่งเข้าปากกลืนลงดื่มน้ำตามอย่างว่าง่าย

"เดี๋ยวฉันนอนเป็นเพื่อน" อยู่ ๆ เสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้น

"ไม่ต้อง!! ฉัน..ดาวนอนคนเดียวได้ ไม่รบกวนนายหัวดีกว่า" เสียงเล็กแหบพร่าด้วยคอที่เริ่มแห้ง

"ฉันต้องนอนเฝ้า! เดี๋ยวเกิดเธอตายในบ้านฉันจะทำยังไง" เสียงเข้มดุตวาดใส่