อยู่กับฉันได้ไหม

ทุ่มห้าสิบนาทีทุกคนก็เริ่มทยอยขึ้นเวทีไปเช็กไฟและอุปกรณ์อีกรอบก่อนเล่นจริง

“พฤกษ์”

“ครับพี่ตะวัน” ตะวันฉายเดินไปใกล้และยื่นหน้าไปกระซิบข้างหูน้องใหม่จนได้กลิ่นน้ำหอมของเขา “เอ๊ะ กลิ่นนี้คุ้นๆ แฮะ” ตะวันนึก

“เราสแตนบายอยู่ข้างเวทีนะ พี่ดูท่าทีสายลมก่อน”

“ได้ครับผม” แล้วตะวันฉายก็เดินขึ้นเวที

การละเล่นเริ่มขึ้นทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีจนเวลาผ่านไปถึงตอนสองทุ่มสี่สิบ แล้วสายตาของตะวันก็เหลือบไปเห็น รติกาลเดินจูงมือสาวสวยที่เขาเห็นด้านหน้าผับ ส่วนสาวสวยที่มาด้วยกันนั้นก็จูงมือยักษ์ปักหลั่นอีกคนเข้ามา

ปึง เสียงเบสผิดเพี้ยนขึ้นทันที แต่เสียงจอแจของผู้คนด้านหน้าเวทีมันทำให้คนที่ไม่เคยเล่นดนตรีแยกมันไม่ออก

ตะวันฉายหันไปมองสายลมที่มองตามรติกาลอย่างไม่วางตา แล้วเขาก็หันไปมองพฤกษาที่ยืนอยู่ข้างเวที แต่พฤกษ์กลับกำลังยืนมองสายลมอยู่อย่างสงสัย

คิงที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างก็เดินไปส่งสัญญาณเตือนสายลม ช่วงหยุดให้โซโลกอง ตะวันก็เห็นคิงกอดคอกระซิบกับสายลมอยู่สักพักแล้วเขาก็พยักหน้า หลังจากนั้นคิงก็หันมาร้องเพลงต่อ

“เอาละครับเพลงรักเพราะๆ ก็จบลงไปแล้ว ก่อนเริ่มเพลงใหม่ เราขอเปลี่ยนตัวมือเบสก่อนนะครับ วันนี้คุณสายลมของเราเขาไม่ค่อยสบายเราคงต้องขออภัยลูกค้าทุกท่านด้วยนะครับ”

แล้วตะวันฉายก็หันไปส่งสัญญาณให้พฤกษาขึ้นมา เขาวิ่งขึ้นบันไดมาเปลี่ยนเบสประจำของเขาในขณะที่คิงแนะนำตัวน้องใหม่ แล้วทุกอย่างก็เริ่มขึ้นจนจบโชว์ คิงกล่าวขอบคุณและบอกเวลาขึ้นแสดงอีกรอบแล้วเขาก็เดินลงเวทีคิงเดินไปตบไหล่พฤกษาแล้วกล่าวชม

“เล่นได้ดีมากเลยน้อง สมแล้วที่กีตาร์เขาพรีเซนต์เอาไว้เยอะ”

“ขอบคุณครับพี่”

ตะวันฉายที่รีบเดินลงบันไดนำหน้าไปก่อนก็ได้ยินทุกอย่างแต่เขายังไม่มีเวลาอวยรุ่นน้อง เพราะชายหนุ่มมัวแต่เป็นห่วงสายลม

แกร๊ก เมื่อประตูเปิดออกเขาก็เห็นสายลมนั่งก้มหน้าก้มตาร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ และทุกคนที่ยืนอออยู่ด้านหลังตะวันฉายนั้นก็เห็นหมดทุกอย่าง

“เอ่อ น้องๆ ครับ” เสียงคิงหันไปพูดกับรุ่นน้องทั้งสาม “พฤกษ์ ปั๊บ กีตาร์ พวกพี่ขอเวลาหน่อยนะ”

“อ๋อได้ครับพี่” กีตาร์กล่าว

“พวกนายสามคนไปพักหน้าผับสักครู่ก่อนนะหรือจะอยู่ยาวหน่อยก็ได้ ขอโทษที่ไม่สะดวก แล้วเจอกันบนเวทีตอนสามทุ่มห้าสิบนะ”

เมื่อทั้ง 3 คน ได้ยินดังนั้น พวกเขาก็รับคำและเดินออกไปโดยไม่มีข้อโต้แย้งอะไร

“สายลม” ตะวันฉายเรียกชื่อเขาอย่างแผ่วเบา แล้วจึงเดินเข้าไปหยุดยืนอยู่ใกล้ๆ เมื่อสายลมเห็นเพื่อนก็รีบลุกขึ้นมากอดตะวันฉายทันที

“นี่นายรักเขามากขนาดนั้นเลยเหรอ” สายลมผละออกพลางพยักหน้า

“ก็ฉันบอกพวกนายไปแล้วว่าใจฉันมันไม่เข้มแข็งพอ” คิงปิดประตูแล้วเดินตามเข้ามาใกล้ๆ

“แต่นายต้องตัดใจนะเพื่อน” เขากล่าว “นายดูไม่ออกจริงๆ เหรอว่าคุณกาลเขาชอบผู้หญิง”

“ไม่รู้สิ ฉันชอบเขานี่ ฮึกๆ”

“สายลม ตั้งแต่ฉันมาร้องเพลงที่นี่ ฉันเห็นผู้ชายหลายต่อหลายคนพยายามเข้าหาเขา แต่ว่าเขาเองไม่เคยสานสัมพันธ์กับใครเลยนะ การพูดหยอกล้อกับพวกผู้หญิงหน้าเวทีก็มากกว่าการแสดงออกต่อผู้ชาย ซึ่งฉันเคยนั่งสังเกตเขาเล่นเพลงเขามองแต่ผู้หญิง การยิ้มให้สตรีกับบุรุษของเขามันต่างกันเลยนะเพื่อน นั่นมันก็แน่ชัดแล้วว่าเขาไม่เคยมองผู้ชายด้วยกันในเชิงรักใคร่ปรารถนาเลยตัดใจเถอะเพื่อนเอ๊ย” คิงพยายามบอกให้สายลมตัดใจ

“อืม ขอบใจเพื่อนแล้วฉันจะพยายาม แต่นี่มันก็แน่ชัดแล้วว่าฉันคงอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้ ฉันกลัวจะทำเสียเรื่องจนกระทบกับผับและพวกนาย ฉันขอโทษนะเพื่อน” คิงได้ยินก็พยักหน้า

“คิงฉันขอคุยกับสายลมสองคนได้ไหม” ตะวันฉายแทรกขึ้น

“ได้สิ ถ้างั้นฉันออกไปสูดอากาศข้างนอกก่อนนะลม” แล้วคิงก็ออกไป

“ลม นายจะไม่อยู่กับพวกเราจริงๆ เหรอ” สายลมพยักหน้าทั้งที่น้ำตายังซึม

“นายจะเลิกเป็นนักดนตรีเหรอ นายบอกว่านายรักอาชีพนี้ไม่ใช่เหรอสายลม”

“มันก็ใช่ แต่นายเองก็รู้ว่ามันไม่จีรังหรอก สักวันหนึ่ง ฉันก็ต้องหยุดอยู่ดี นายเองก็เหมือนกัน ตอนนี้อายุเรายังน้อยเราทำได้ แต่อีกหน่อย... ช่างเถอะ ยังไงซะฉันคงอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก”

“ถ้างั้น.. นายจะอยู่กับฉันได้ไหมล่ะ” ตะวันฉายถามสายลม แต่ทว่าเขาที่ยืนอยู่ด้านหน้าของชายหนุ่มกลับส่ายหน้าโดยที่ยังไม่ทันได้คิดสักนิด

“ขอโทษนะตะวัน ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันรู้มาโดยตลอดว่านายรู้สึกกับฉันยังไง”

“มะ หมายความว่ายังไง”

“ฉันรู้ว่านายชอบฉันตั้งนานแล้ว ช่วงแรกๆ ฉันเองก็รู้สึกดีอยู่หรอก แต่แล้วมันก็พัฒนาไปไม่ได้ เพราะความรู้สึกที่ฉันมีต่อนายมันเป็นได้แค่เพื่อนจริงๆ ขอโทษนะตะวันฉาย ฉันเองก็รักนายว่ะ แต่ไม่รู้ทำไมหรือเพราะอะไร มันก้าวข้ามคำว่าเพื่อนไม่เคยได้เลย ฉันพยายามแล้วและถามตัวเองมาโดยตลอด แต่สุดท้ายฉันก็เจอแต่คุณกาล ขอโทษอีกครั้งนะ”

ถึงตอนนี้คนที่เริ่มน้ำตาคลอเบ้ากลับเป็นตะวันฉายเสียเอง การถูกปฏิเสธว่าเจ็บปวดแล้ว แต่การแอบรักคนที่เขาไม่ได้รักตนเอง มันกลับเจ็บปวดยิ่งกว่า เขายืนแข็งทื่ออย่างกับถูกสาปให้กลายเป็นหิน ความเหงาและหนาวเหน็บในหัวใจของเขายิ่งเกาะกุมกรีดแทงลึกเข้าไปอีก

“วันนี้ฉันคงต้องบอกลาก่อนนะตะวันฉาย เอาไว้ฉันจะกลับมาเยี่ยมพวกนายบ่อยๆ ฉันหวังว่านายจะไม่เจ็บปวดเพราะการแอบรักเหมือนกับฉัน ขอให้โชคดีนะเพื่อน”

เสียงของสายลมไม่เข้าโสตประสาทเลยสักนิด เขาได้ยินเสียงเหมือนใครพูดอยู่ไกลๆ แล้วมันสะท้อนกับกำแพงเข้ามา

“พี่ตะวันครับ พี่ตะวัน พี่ตะวัน ได้ยินเสียงผมรึเปล่า พี่ พี่ครับ"