บทที่ 2

“ใจเย็นๆ มั่น มีอะไร ทำไมถึงร้องไห้ขนาดนี้” หอมรักปลอบน้องสาว ที่ยังคงไม่เลิกร้องไห้ ทิชชูหมดไปเกือบกล่องแล้วตอนนี้

พรืด!

สัญญามั่นสั่งน้ำมูก ตอนนี้เธอตาแดง จมูกแดงไปหมดแล้ว แถมยังสะอื้นอีกหน่อยๆ หญิงสาวมองหน้าพี่สาวคนเดียว ที่มองเธออย่างห่วงใยสุดๆ

อา...หนนี้ต้องได้ผลตามเคยสิน่า

แม่ตัวยุ่งคิดในใจ

ไม่เสียแรงที่บิ้วมาด้วยซีรีส์เรื่องโปรด โธ่...ดงเฮ ไม่น่าตายเลย

คิดแค่นี้ก็จะน้ำตารินอีกรอบ จนต้องเช็ดมันออก หอมรักยิ่งคิดไปว่าน้องสาวกำลังมีเรื่องเครียด ถึงได้ร้องห่มร้องไห้มากขนาดนี้ มือเธอจับมือน้องสาวมากุมไว้แล้วบีบเบาๆ

“บอกพี่ได้ทุกอย่างเลยนะมั่น”

“คือว่า...”

เสียงใสนั้นเครือเพราะสะอื้น แต่หอมรักยังคิดว่า ขนาดแบบนี้มันฟังเพราะกว่าเสียงของเธอเสียอีก เฮ้อ...ความยุติธรรมมันไหลเอียงไปทางน้องสาวเธอหมดจริงๆ

“มั่นไม่รู้จะเริ่มยังไงดีอะพี่หอม หนนี้...มัน...เรื่องใหญ่จริงๆ”

“ไปก่อเรื่องอะไรมาอีก”

น้ำเสียงของหอมรักตวัดขึ้น แล้วมองจ้องน้องสาวเขม็ง สายตาดุดันของหล่อน ทำให้สัญญามั่นทำท่าจะบีบน้ำตาออกมาอีกรอบ

“มั่นไม่ได้ก่อเรื่องนะหนนี้ พี่หอมอย่างดุมั่นสิ ฮือๆๆๆ มั่นไม่มีหนทางแล้วจริงๆ คือว่ามั่น...”

สัญญามั่นลดสายตาลงที่ท้องน้อยที่แบนเรียบของเธอ วันนี้เธอเลือกชุดเดรสตัวยาว กระโปรงบานพองเล็กน้อยลายสกอตสีชมพูสลับขาว หอมรักก้มลงมองตาม พลางขมวดคิ้วมุ่น

“หืม”

“คือว่า...” สัญญามั่นกลืนน้ำลาย มองพี่สาวอย่างลังเล ท่าทีของเธอทำให้หอมรักใจหายวาบ

หรือว่า?

“มั่น...ทะ...ท้อง”

“หา!”

“คือว่ามั่น ท้อง เพิ่งจะท้องได้สองเดือนพี่หอม แล้วพ่อเค้าก็...โฮ...”

สัญญามั่นเอามือปิดหน้า พยายามมโนนึกถึงตอนพีคของซีรีส์ที่ตัวเองดูมา

“ว้าย! พี่หอมเบาๆ” แต่แล้วก็ต้องอุทานออกมาเมื่อพี่สาวตรงเข้ารวดเดียวถึงตัวเธอจับแขนทั้งสองข้างเขย่า จนสัญญามั่นหัวสั่นหัวคลอน

“มันเป็นใคร หา! บอกพี่มา”

“เอ่อ...คือ...เอ่อ...”

เออ...นั่นสิ เป็นใคร ใครดีหว่า เธอไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นแบบนี้เลยคิดไม่ทันว่าจะเอาใครมาเป็นพ่อของลูกใน ‘ท้องลม’ ของตนดี

ปัดไปไกลๆ ไกลมากๆ ไว้ก่อนดีกว่า

“นะ...นายหัวอันดามัน ที่เป็นเจ้านายของมั่นเอง ตอนที่มั่นไปฝึกงาน”

“ไอ้เลว! ไอ้...”

สารพัดคำด่าที่ออกมาจากปากของพี่สาว ทำให้สัญญามั่นเบิกตาโตขึ้นทันที เพราะไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างหอมรักจะด่าอะไรได้แบบนี้

“พี่หอมใจเย็นๆ ก่อน เรื่องนี้มันแก้ไขได้ แค่พี่หอม...”

สัญญามั่นพยายามกล่อมพี่สาว ไม่ให้โมโหเดือดเกินไปนัก แต่ตอนนี้หอมรักหูอื้อตาลายไปหมดแล้ว หญิงสาวตวาดเสียงเขียวใส่แม่น้องสาวตัวดีทันที

“หยุดนะ!”

“อ่า...”

สัญญามั่นได้แต่อ้าปากหวอ หอมรักหน้าแดงหูแดงไปหมด สมองคิดแต่จะลากผู้ชายเลวๆ คนนั้น มาขอโทษน้องสาวเธอ ขอโทษเด็กในท้อง ที่ตนบังอาจ! ปฏิเสธ

เธอจะต้องลากไอ้คนชั่วนั่นมาให้ได้

หึยยยย

คนแบบนี้เค้าจะต้องด่ายังไงถึงจะสาสมกันนะ!

“มันอยู่ที่ไหน ไอ้นายหัวนี่”

“อ่าวน้ำเมา”

เสียงตวาดของพี่สาวทำให้คนที่ไม่เคยเห็นหอมรักโกรธจัดมาก่อนในชีวิต หลุดปากบอกออกไป ก่อนจะปิดปากตัวเองไว้ฉับ

“พี่จะไปลากมันมา เราอยู่ที่นี่ล่ะ”

หอมรักพูดแค่นั้น แล้วเดินก้าวแทบจะเป็นวิ่งไปหน้าบ้าน แล้วก็หายฟิ้วววววววววว ไปเลย

ทิ้งให้ผู้เป็นน้องสาวได้แต่มองตามแล้วกะพริบตาปริบๆ

จะห้ามก็ไม่ทันแล้วนาทีนี้

เอ่อ...

จะเกิดอะไรขึ้นล่ะนี่

สัญญามั่นกัดริมฝีปาก พลางนั่งกระสับกระส่าย ใจคิดว่าหอมรักจะถ่อไปถึงอ่าวเมาได้ยังไงกันล่ะนั่น ก็มันอยู่ไกลโพ้น เดี๋ยวพี่สาวก็คงจะกลับมาเองนั่นแหละ แล้วเธอค่อยตะล่อม ตะล่อมเรื่องเงินอีกที

มือเธออยู่ตรงบริเวณหน้าท้อง เธอย่นจมูกน้อยๆ ไม่คิดว่าจะใช้เรื่องแบบนี้จริงๆ แต่...น่ะ...ไม่รู้จะโกหกเรื่องอะไรอีกแล้วนี่นา

หาเรื่องใส่ตัวหรือเปล่านะหนนี้

เสียงเปิดปิดประตูรั้ว ทำให้สัญญามั่นใจมา เธอรีบลุกพรวดขึ้นแล้ววิ่งไปที่ประตูบ้านที่เปิดค้างไว้ หอมรักเดินตึงๆ กลับเข้ามา หน้าตาบูดบึ้ง นัยน์ตานั้นดุจนเธอชักจะกลัว หญิงสาวรีบเกาะแขนพี่สาวไว้อย่างเอาใจ แต่หอมรักไม่หยุดเดิน แม้ว่าสัญญามั่นจะขืนแรงไว้ กลายเป็นต้องเดินตามพี่สาวไปในในสภาพนั้น หอมรักเดินลากพาน้องสาวไปจนถึงห้องนอน แล้วจึงหยุดแต่ตายังมองจ้องข้างหน้า ไม่ได้มองน้องสาวสักนิด

“พี่หอม ใจเย็นๆ ก่อนทุกอย่างแก้ไขได้ ไม่ต้องทำให้เรื่องมันบานปลาย เอ่อ...มั่น...แค่...”

เธอเอ่ยอึกอัก พี่สาวเอามือปิดปากเธอไว้หมับ ทั้งที่ไม่ได้มองแต่ก็เล็งได้แม่นเป๊ะ!

“หยุด! พี่จะจัดการตามแบบของพี่ เรารออยู่นี่ล่ะ อ่าวน้ำเมาใช่ไหม? ไอ้ผู้ชายจังไรนั่นชื่อนายหัวอันดามันใช่ไหม? มั่นอยู่บ้านไป ทุกอย่างพี่จัดการเอง”

สัญญามั่นได้แต่กะพริบตาปริบๆ พี่สาวเอามือออกจากปากเธอ แล้วแกะมือกาวของเธอออกอย่างง่ายดาย เปิดประตูห้องนอน หายเข้าไปไม่ถึงสิบนาที หอมรักก็กลับออกมาพร้อมกับเป้ และซองสีน้ำตาลซองใหญ่ในมือ เดินแกมวิ่ง ฟิ้วววววววววววววว หายไปอีกหน

ทิ้งให้เธอยืนกะพริบตา และอ้าปากค้างอยู่ตรงนั้น

ห้ามไม่ทันล่ะฉัน

เอ่อ...

ถ้าพี่หอมไปถึงอ่าวน้ำเมา เจอนายหัวขึ้นมาจริงๆ

อูย...

สัญญามั่นไม่ได้อยู่ที่บ้านตามพี่สาวบอก เธอรีบออกจากบ้านนั้นเช่นกัน ก็ใครจะไปอยู่เล่า...ขืนอยู่ พี่หอมของเธอกลับมา เธอมีหวังได้...

โอยย...ถ้าพี่หอมจะโกรธขนาดนี้ มั่นไปดีกว่า แว๊กกกกก

มีคำว่าไว้ว่าการโกหกมันจะนำพามาซึ่งความจริงที่ทำให้เกิดหายนะ

เธอไม่อยู่รอหายนะนั้นแน่ๆ

ไม่น่าเลย

สัญญามั่นเอ๊ยยยย!