๒.๑ ไม่รักไม่ต้อง

ตระการตาพยักหน้านิดๆ จากนั้นก็เดินไปยังลานจอดรถของห้างสรรพสินค้า โดยไม่ยอมพูดกับคนที่ถูกเพื่อนๆ ฝากให้กลับกับตนสักคำ กระทั่งถึงรถ เธอก็หยิบกุญแจออกมากดล็อก กำลังจะเปิดประตูเข้าไปนั่งข้างใน แต่คนที่เดินตามหลังมาเงียบๆ ก็พูดขึ้นเสียก่อน ทำให้ตระการตาต้องหันขวับไปมองเขาทันที

“ถ้าไม่อยากให้พี่กลับด้วย เดี๋ยวพี่กลับแท็กซี่เองก็ได้ เราจะได้ไม่อึดอัด”

“ก็แล้วทำไมเมื่อกี้ไม่ปฏิเสธกับเพื่อนตวงไปล่ะ ตอนที่เพื่อนตวงฝากให้พี่กลับกับตวงน่ะ”

“พี่ก็แค่อยากรู้ว่าเราจะทำยังไง”

“รู้แล้วได้อะไรขึ้นมา” ตระการตาแว้ดใส่ ในยามนี้เธอไม่จำเป็นต้องรักษากิริยา เพราะไม่ได้อยู่ต่อหน้าคนอื่น มีแต่เธอกับเขาที่เผชิญหน้ากันตามลำพัง

“ได้รู้ว่าคนบางคนไม่เต็มใจไง พี่รู้ว่าเราอึดอัดและไม่อยากให้พี่นั่งรถกลับด้วย”

“ใช่...ตวงไม่เต็มใจและตวงอึดอัด แต่ตวงก็ไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นคนแล้งน้ำใจ และที่สำคัญตวงไม่อยากโดนแม่ว่าด้วย ถ้าแม่รู้ว่าตวงปล่อยให้พี่ปีย์กลับเอง แม่ต้องดุตวงแน่ๆ”

“อ้อ...ถ้ากังวลเรื่องนั้นก็สบายใจได้ พี่ไม่ใช่คนขี้ฟ้อง”

“ตกลงจะไม่กลับกับตวง?”

“อืม”

“ตามใจ”

ว่าแล้วก็สะบัดหน้าพรืด กำลังจะเปิดประตูรถ แต่จู่ๆ ก็มีรถคันหนึ่งแล่นมาด้วยความเร็ว เกือบจะชนเธออย่างจัง ดีว่าอชิระดึงเอาไว้ได้ทัน แถมยังรั้งร่างบางเข้าไปหา ทำให้เธอปะทะกับร่างของเขาแทน

“ว้าย!” เสียงหวานอุทานด้วยความตกใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นโกรธปนอาย เมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกเขากอด

“ระวังหน่อยสิ เกือบโดนรถชนแล้วเห็นมั้ย” อชิระทำเสียงดุๆ ใส่ แต่ตระการตาไม่ฟัง เธอดิ้นแรงฟึดฟัดพร้อมกับบอกให้เขาปล่อย

“ปล่อย! อย่ามายุ่ง โอ๊ย!” เสียงโวยวายตามมาด้วยเสียงอุทาน เมื่อคนที่กอดอยู่คลายอ้อมแขนออกอย่างง่ายดาย ร่างบางจึงเสียหลักล้มก้นจ้ำเบ้า อชิระย่อตัวลงนั่งใกล้ๆ จ้องหน้าของคนที่กำลับเจ็บแวบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยคำพูดที่ยั่วแกมหยอก ทำให้ตระการตาต้องทำตาขุ่นใส่

“นี่อ่อยหรือเจ็บจริง”

“พี่ปีย์!”

“พี่ล้อเล่นน่า” คราวนี้เขายิ้มนิดๆ เป็นรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจดวงน้อยกระตุกวาบ เพราะไม่คิดว่าจะได้เห็นในเวลานี้ ซึ่งเธอหวั่นไหวกับรอยยิ้มแบบนั้นของเขา ตระการตาบอกตัวเอง ก่อนจะรีบกลบเกลื่อนมัน

“ตวงไม่ใช่เพื่อนเล่น”

“รู้แล้วว่าไม่ใช่ ไปขึ้นรถไป เดี๋ยวพี่ขับให้”

เขาขยับมาช่วยประคองให้เธอลุกขึ้น และก็เป็นอีกครั้งที่ตระการตาเลือกที่จะปฏิเสธและเมินเฉยต่อความหวังดีของเขา

“ไม่ต้องมาช่วย ไปห่างๆ เลย” มือบางปัดมือเขาออก พร้อมกับทำตาขวางและเสียงขุ่นใส่

“หรือจะให้พี่อุ้มล่ะ”

ไม่รอคำตอบหรือคำอนุญาต พูดจบคนหน้าหล่อเสียงดุก็ย่อตัวลง สอดมือเข้าแผ่นหลังและใต้ต้นขา แล้วช้อนอุ้มร่างบางขึ้นไว้ในวงแขนตัวเองอย่างรวดเร็ว คราวนี้นอกจากตระการตาจะตกใจแล้ว หน้ายังร้อนผ่าวแดงซ่านไปหมด

“พี่ปีย์ทำอะไรเนี่ย ปล่อยตวงเดี๋ยวนี้”

“ถ้าพี่ปล่อยจริงๆ คราวนี้เราจะเจ็บกว่าเมื่อกี้อีกนะ ไม่กลัวหรือไง”

“ไม่กลัว ตวงอายเขา ถ้ามีคนมาเห็นจะทำยังไง” ที่ตระการตาพูดเช่นนั้นก็เพราะเป็นห่วงภาพพจน์ของเขา ถ้ามีใครมาเห็นว่าอาจารย์กำลังอุ้มนักศึกษาอยู่ในที่สาธารณะ อาจมีผลกับหน้าที่การงานของเขาก็ได้ ให้ตายเถอะยัยตวง ขนาดเขาเคยทำให้เจ็บ เธอก็ยังจะห่วงเขา!

“ห่วงพี่หรือห่วงตัวเอง”

“ห่วงตัวเองสิ ตวงไม่อยากให้แฟนเข้าใจผิด” ตระการตาสมอ้าง ไม่อยากให้เขาเข้าใจว่าเธอห่วงเขา ถึงแม้ว่าความจริงจะเป็นเช่นนั้นก็ตาม

“งั้นก็หุบปากซะที พี่จะได้รีบพาขึ้นรถ”

ตระการตาอ้าปากค้าง ตกตะลึงกับคำพูดของเขาที่รุนแรงจนเธอคาดไม่ถึง ไม่ได้เจอกันหลายปี นอกจากเขาจะเย็นชาขึ้น ปากร้ายขึ้น เขายังหยาบคายขึ้นอีก

อชิระวางเธอลงที่เบาะข้างคนขับ ก่อนจะปิดประตู แล้วเดินอ้อมไปขึ้นรถอีกฝั่ง จัดการกดปุ่มสตาร์ต แล้วขับรถออกไปจากห้างสรรพสินค้าอย่างคล่องแคล่ว ราวกับขับรถอยู่เป็นประจำ สีหน้าของเขาเรียบเฉยแต่บึ้งตึง เหมือนกับกำลังโกรธใครหรืออะไรอยู่ ทั้งที่ความจริงแล้ว เธอต่างหากที่ควรเป็นฝ่ายโกรธ