๑.๔ คน(เคย)นอกสายตา

“พี่ปีย์มาทำอะไรที่นี่” ถามทั้งๆ ที่เมื่อกี้ก็ได้ยินนิดาเรียกเขาว่าอาจารย์ แต่เธออยากฟังชัดๆ ให้แน่ใจอีกครั้ง

“พี่เป็นอาจารย์ จะมาสอนที่นี่”

“มหา’ลัยมีเยอะแยะ ทำไมจะต้องจำเพาะเจาะจงมาสอนที่นี่ด้วย”

“พี่ไม่ได้จำเพาะเจาะจง แต่พ่อพี่เป็นอาจารย์สอนอยู่ที่นี่ และพี่ก็เรียนจบมาทางด้านนี้ แล้วจะแปลกอะไรถ้าพี่จะมาสอนที่มหาวิทยาลัยเดียวกับพ่อพี่ สอนคณะที่ตัวเองเรียนจบมา หรือตวงคิดว่าพี่ตามตวงมาล่ะ”

“คนอย่างพี่ปีย์น่ะเหรอ จะตามหรือทำอะไรเพราะตวง ให้โลกถล่มซะยังจะง่ายกว่า” ตระการตาว่าประชด เพราะถ้าเขาเห็นแก่เธอบ้าง เมื่อเจ็ดปีก่อนเขาคงไม่ทำแบบนั้นกับเธอ

“นั่นสิ ก็ถ้ารู้แบบนี้แล้วจะคิดมากทำไม”

คำพูดนั้นทำเอาตระการตาหน้าชา เจ็บจี๊ดเข้าไปถึงหัวใจ ไม่ว่านานแค่ไหน เธอก็ไม่เคยอยู่ในสายตาเขา แล้วแบบนี้เธอจะยังรักเขาทำไม ตัดใจซะสิยัยตวงหน้าโง่!

“งั้นเชิญพี่ปีย์สอนให้สบายใจ ส่วนตวงมีหน้าที่เรียน หวังว่าพี่ปีย์คงแยกเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานออกจากกันได้นะ”

“คำพูดนี้พี่ควรจะเป็นคนพูดกับเรามากกว่านะ หวังว่าตอนเรียนจะตั้งใจ และไม่เห็นพี่เป็นศัตรูจนเรียนไม่รู้เรื่องล่ะ”

พูดแค่นั้นอชิระก็ผละและก้าวไปทางห้องเลกเชอร์ ส่วนตระการตายืนอึ้งอยู่พักใหญ่กว่าจะเดินเข้าห้องน้ำ พอกลับเข้าห้องเรียนอีกที อาจารย์คนใหม่ก็เริ่มสอนแล้ว เธอพยายามจะตั้งใจเรียนอย่างที่ตัวเองลั่นวาจาไป แต่มันไม่ง่ายเลยสักนิด เพราะทั้งรูปร่างหน้าตาและน้ำเสียงของอาจารย์คนใหม่ มันทำให้สมาธิของเธอกระเจิดกระเจิง คำถามเดิมๆ เกิดขึ้นในหัวซ้ำแล้วซ้ำอีก ว่าทำไมอชิระต้องมาสอนที่นี่ มันเป็นความบังเอิญหรือตั้งใจกันแน่

จะฟุ้งซ่านไปทำไม!

หญิงสาวก่นด่าตัวเองในใจ ดูเขาสิ เขาตั้งใจสอน คำพูดของเขาชัดถ้อยชัดคำ แววตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและมั่นใจในตัวเอง กวาดมองไปทั่วทั้งห้องในขณะพูด โดยไม่ได้มีสักแวบที่เขาจะมองมาทางเธอเป็นพิเศษ อชิระมาที่นี่เพื่อเป็นอาจารย์ ไม่จำเพาะเจาะจงว่าจะเพื่อมาสอนเธอ แต่เขามาสอนนักศึกษาทุกคน ซึ่งหลังจากเธอกับเพื่อนๆ เรียนจบ ก็จะมีนักศึกษาอีกมากมายที่จะมาเป็นลูกศิษย์ของเขา เพราะฉะนั้นเลิกคิดมาก แล้วตั้งใจเรียนซะ

สองชั่วโมงของการเรียนผ่านไป สำหรับบางคนอาจจะดูเร็ว สำหรับบางคนอาจจะดูช้า แต่สำหรับตระการตาเธอไม่รู้ว่ามันเร็วหรือช้า เพราะเธอไม่มีสมาธิเรียนเลยกระทั่งจบคาบ ตอนนี้อาจารย์และเพื่อนๆ ร่วมคลาสคนอื่นๆ ทยอยเดินออกนอกห้อง ทว่าไม่ได้เดินออกไปเงียบๆ เอื่อยๆ เหมือนตอนที่อาจารย์คนเก่าสอน เพราะทุกคนมีเรื่องให้ต้องพูดถึง ซึ่งก็คือเรื่องอาจารย์คนใหม่ที่ชื่ออชิระนั่นเอง

“เป็นไงพวกแก อาจารย์อชิระหล่อมากเลยว่าป่ะ เรานี่แอบกรี๊ดในใจตลอด แถมวันนี้ก็มัวแต่จ้องอาจารย์จนเรียนไม่รู้เรื่องเลย คนอะไรวะ รูปร่างหน้าตาว่าหล่อแล้ว เวลาพูดยิ่งโคตรหล่อ มีเสน่ห์โคตรๆ พวกแกว่าอาจารย์จะมีแฟนหรือยัง” อินทุอรเปิดประเด็นทันที สีหน้าและน้ำเสียงบ่งบอกว่าปลื้มคนที่กำลังถูกพูดถึงจริงๆ

“หล่อขนาดนี้จะเหลือเหรอแก เสียดายเนอะ” กุลจิราเสริมขึ้นอีกคน ก่อนจะหันมาทางตระการตาที่เอาแต่เงียบ “ว่าไงตวง ทำไมแกเงียบจัง”

“ก็ไม่รู้จะพูดอะไร”

“แกไม่รู้สึกอะไรกับความหล่อของอาจารย์อชิระเลยเหรอ”

“ชินแล้ว”

“ชินแล้ว? หมายความว่าไง แกชินกับความหล่อของผู้ชาย หรือว่าแกเคยรู้จักกับอาจารย์มาก่อน” กุลจิราถามซ้ำอย่างสงสัยในคำพูดของตระการตา และไม่ใช่แค่เธอที่สงสัย แต่เพื่อนๆ คนอื่นๆ ก็หันมามองตระการตาเป็นตาเดียวกัน ทำให้หญิงสาวรู้ว่าตัวเองพลาดแล้วที่หลุดปากแบบนั้นออกมา

“...”

“ว่าไงตวง แกรู้จักกับอาจารย์อชิระมาก่อนเหรอ” กุลจิราถามอีกรอบ เมื่อตระการตายังไม่ตอบ

“อืม” คนพลาดตอบสั้นๆ เบาๆ เมื่อไม่สามารถเลี่ยงได้ แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนๆ ของเธอจะไม่พอใจกับคำตอบแค่นั้น

“ขยายความด่วน รู้จักได้ยังไง หรือว่าอาจารย์เป็นเพื่อนกับพี่เต” อินทุอรวิเคราะห์ เพราะพอจะคะเนได้ว่าอชิระกับเตชินท์น่าจะอายุเท่าๆ กัน

“ใช่...พี่ปีย์ เอ่อ...อาจารย์อชิระเป็นเพื่อนกับพี่เต เขาเป็นพี่ชายของพี่สะใภ้เราน่ะ บ้านเราอยู่ใกล้กันด้วย ”