๑.๓ คน(เคย)นอกสายตา

งานแต่งงานระหว่างเตชินท์และอนุรดีผ่านไปอย่างชื่นมื่นอบอุ่น และตอนนี้เตชินท์และอนุรดีกำลังอยู่ในช่วงฮันนีมูน โดยหลังกลับจากฮันนีมูนแล้ว ทั้งคู่มีแพลนที่จะย้ายไปอยู่คอนโดมิเนียมด้วยกัน ทำให้ตอนนี้ทั้งสองบ้านต่างเหลือลูกที่อยู่บ้านกับพ่อและแม่เพียงคนเดียว

เช้านี้เป็นเช้าวันจันทร์ ตระการตาต้องตื่นมาแต่งตัวไปมหาวิทยาลัย เพราะวันนี้เธอมีเรียนเช้า ขณะที่ขับรถออกจากบ้าน สายตาเจ้ากรรมก็เหลือบไปเห็นคนที่ตัวเองหลบหน้ามาตลอดหลายวัน เขากำลังเปิดประตูรั้วหน้าบ้านให้พ่อ ชุดที่เขาใส่ดูเรียบร้อยแต่ดูดีจนน่าโมโห และแวบหนึ่งเขาเหมือนจะหันมามองรถเธอ ทำให้ตระการตาต้องรีบเมินหน้าหนี แล้วรีบขับรถออกไปให้พ้นรัศมีสายตาเขาอย่างรวดเร็ว ซึ่งถึงจะหนีเขาพ้น สีหน้า ท่าทาง และบุคลิกอันสุดดูดีหล่อเหลาของเขาก็ยังตามมารบกวนจิตใจ กระทั่งถึงมหาวิทยาลัยแล้ว ตระการตาก็ยังสลัดภาพนั้นออกไปไม่พ้น

ร่างบางก้าวลงจากรถหลังจากจอดรถ ตรงไปยังตึกคณะเพื่อสมทบกับเพื่อนๆ คนอื่นๆ ก่อนจะเข้าห้องเรียนไปรออาจารย์

“ทำไมวันนี้มาสายล่ะตวง” อินทุอรหันมาถาม หลังจากตระการตานั่งลงข้างๆ

“ตื่นสายน่ะ”

“คงจะเพลียช่วงงานแต่งพี่เตล่ะสิ”

“ก็นิดหน่อย แต่จริงๆ เราไม่ได้ทำอะไรมากหรอก แค่ช่วยรับแขกนิดๆ หน่อยๆ เอง”

“ได้ข่าวว่าเพื่อนพี่เตมีแต่หล่อๆ”

คำพูดของอินทุอรทำให้ตระการตาชะงัก เธอยอมรับว่าเพื่อนของพี่ชายมีแต่ดูดีกันทั้งนั้น เป็นแบบนี้มาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม ยิ่งโตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวก็ยิ่งดูหล่อและภูมิฐานขึ้น โดยเฉพาะใครบางคนที่ดูจะโดดเด่นกว่าใคร แต่มันก็แค่นั้น ความเจ็บช้ำในอดีต ทำให้เธอเลือกที่จะเมินเฉยต่อความดูดีใดๆ ของเพื่อนพี่ชายทุกคน

“อืม...หล่อ แต่นิสัยไม่ดีกันนักหรอก” ประโยคนั้นตระการตาจำเพาะถึงใครบางคนเท่านั้น เพียงแต่ไม่ได้เอ่ยชื่อออกมา

“จริงดิ ไม่น่าเชื่อ”

“ช่างเหอะ อย่าไปสนใจเลย ว่าแต่อาจารย์พิษณุมาหรือยัง” ตระการตาเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะไม่อยากพูดถึงคนใจดำที่เคยทำให้เจ็บและอาย

“เมื่อกี้ปาร์คคุยกับพี่นิดา เห็นพี่นิดาบอกว่าวันนี้จะมีอาจารย์คนใหม่มาสอนแทนอาจารย์พิษณุ วิชานี้จะแบ่งเป็นพาร์ทแรกกับพาร์ทหลัง เมื่อก่อนไม่มีคนสอนอาจารย์พิษณุก็เลยสอนรวบ แต่เห็นว่าเพิ่งได้อาจารย์ใหม่มาช่วย จริงป่ะปาร์ค” อินทุอรหันไปทางปกรณ์ ที่เพิ่งได้คุยกับนิดาซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ช่วยประสานงานของคณะ

“อืม” ปกรณ์ตอบรับสั้นๆ เป็นการยืนยันว่าจริง

“เฮ้ยตื่นเต้น อาจารย์คนใหม่จะใจดีหรือเปล่า”

“ใจดีหรือเปล่าไม่รู้ ที่รู้ๆ คือหล่อมาก” ปกรณ์ขยายความ สีหน้าออกเซ็งๆ เพราะเขารู้ว่าเพื่อนๆ ในกลุ่มจะต้องกรี๊ดกร๊าด ถ้าเป็นคนอื่นเขาไม่ว่า แต่เขากลัวตระการตาจะพลอยปลื้มความหล่อเหลาของอาจารย์ไปด้วย ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นเขาคงเครียดน่าดู

“แกเห็นแล้วเหรอ” คนถามคือกุลจิรา

“ยัง แต่พี่นิดาว่าหล่อมาก ฉันก็เล่าตามที่พี่นิดาบอก”

“อยากเห็นแล้วว่ะ”

“รออีกไม่เกินห้านาทีหรอก” ปกรณ์ทำเสียงกึ่งเซ็งกึ่งแซะใส่เพื่อนหญิงของเขา แต่ไม่มีใครสน เพราะตอนนี้ทุกคนกำลังใจจดใจจ่ออยู่กับการมาของอาจารย์คนใหม่

“พวกแกคุยกันไปก่อนนะ เราไปเข้าห้องน้ำแป๊บ” ตระการตาพูดเสร็จก็ลุกขึ้น แล้วก้าวออกจากห้องเรียน เพื่อไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ใกล้ๆ กับบันไดทางขึ้น

เท้าเล็กๆ ที่รองรับด้วยรองเท้าคัทชูสีดำ ก้าวฉับๆ จนพ้นห้อง กำลังจะตรงไปยังห้องน้ำ แต่กลับต้องหยุดเดินและยืนนิ่ง เมื่อเห็นร่างสูงของใครบางคนกำลังเดินขึ้นบันไดมา ความจริงเธอน่าจะหลบ แต่ด้วยความตกใจบวกกับยังไม่เชื่อสายตาตัวเอง ทำให้ตระการตาต้องยืนปักหลักอยู่ตรงนั้นเพื่อดูให้แน่ใจ

“พี่ปีย์...” เสียงหวานรำพึงชื่อนั้นออกมาเบาๆ อย่างเป็นอัตโนมัติ เมื่อร่างสูงเดินตรงมาหา ที่สำคัญคือเขาไม่ได้มาคนเดียวแต่มีนิดาเดินมาด้วย

“คุณนิดาเข้าไปในห้องเลกเชอร์ก่อนเลยนะครับ ผมขอคุยกับลูกศิษย์ก่อน”

“ค่ะอาจารย์” นิดารับคำแล้วเดินนำหน้าไป ปล่อยให้อาจารย์คนใหม่กับลูกศิษย์คุยกันตามลำพัง