๑.๒ คน(เคย)นอกสายตา

“แต่แม่คะ ตวงตกลงกับเพื่อนไว้แล้ว”

“เอาไว้วันหลังไม่ได้เหรอลูก วันนี้ไปรับพี่ปีย์ให้แม่ก่อน นะตวงนะแม่ขอร้อง ถือซะว่าเห็นแก่แม่เห็นแก่น้าวรรณ บ้านเรากับบ้านน้าวรรณกำลังจะดองกันอยู่แล้ว แม่ไม่อยากให้เรื่องเล็กๆ น้อยๆ มาทำให้ขุ่นข้องหมองใจกันก่อน”

“คนอะไรก็ไม่รู้ กลับมาก็ทำคนอื่นวุ่นวาย” ตระการตาบ่นอุบอิบอย่างเผลอตัว และเธอก็ถูกมารดาเอ็ดใส่ทันที

“ตวง! พูดอะไรไม่น่ารักเลยลูก”

“ขอโทษค่ะแม่”

“เอาเป็นว่า ตวงไปรับพี่ปีย์นะลูก แม่จะได้สบายใจ”

“ค่ะ” ได้แต่รับคำสั้นๆ ไม่กล้าปฏิเสธมารดา ด้วยเห็นแก่ผู้ใหญ่ทั้งฝ่ายตัวเองและฝ่ายที่กำลังจะเกี่ยวดองกัน แต่กลับกลายเป็นว่าตัวเองลำบากใจ

ตระการตาถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันไปมองเพื่อนๆ ในกลุ่มหลังจากวางสาย สุดท้ายแล้วเธอก็จำต้องบอกปฏิเสธเพื่อนๆ เพื่อไปทำธุระที่คนเป็นแม่ขอร้องกึ่งบังคับให้ไป

จากที่จะไปกินอาหารญี่ปุ่นกับเพื่อน ตระการตากลับต้องเบนจุดหมายปลายทางไปของตนทางสนามบินแทน เธอยืนรออยู่เกือบหนึ่งชั่วโมง ร่างสูงที่ดูโดดเด่นกว่าใครๆ ก็เข็นรถขนกระเป๋าเข้ามาในอาคารผู้โดยสาร วินาทีแรกที่ตระการตาเห็นเขา หัวใจก็เต้นผิดจังหวะทันที เลือดในกายของเธอเหมือนจะเย็นเฉียบไปชั่วขณะ ทุกส่วนของร่างกายนิ่งงัน แม้แต่ตาก็ลืมกะพริบ

เขาหล่อกว่าเดิม ดูเป็นผู้ใหญ่ และภูมิฐานขึ้น แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนเลยในตัวเขาก็คือ เสน่ห์อันเหลือร้ายจากมาดนิ่งๆ สุขุมนุ่มลึก ที่สามารถดึงดูดสายตาใครต่อใครให้หันไปมองเขาได้ แม้แต่คนที่เคยถูกทำให้เจ็บอย่างเธอก็ไม่เว้น

ร่างบางยังยืนอยู่ที่เดิม ไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหน จนกระทั่งอชิระเข็นรถของเขามายืนตรงหน้า พร้อมกับคำทักทายที่ทำให้ความตื่นเพริดของตระการตาหายวับไปในทันที

“เรามารับพี่หรือเปล่า”

“มาเดินเล่นมั้ง” ตระการตาตอบกลับไปรวนๆ สีหน้าบึ้งตึง เพราะไม่ชอบน้ำเสียงของเขา หรือเป็นเพราะมันเป็นวิธีป้องกันความหวั่นไหวอย่างหนึ่งของตัวเองก็ไม่รู้

“ทำไมถึงเป็นเราที่มารับพี่”

“ก็คนอื่นไม่ว่างนี่ นึกว่าตวงอยากมานักหรือไง” เสียงหวานโพล่งออกไปอย่างขุ่นเคืองทันที คนอุตส่าห์มารับ แทนที่จะพูดกันดีๆ แต่นี่มาตั้งคำถามเหมือนจับผิดซะงั้น

“งั้นสิ ก็เราเคยชอบพี่ไม่ใช่เหรอ การที่เราจะหาโอกาสมาอยู่ใกล้ชิดพี่ ก็ไม่ใช่เรื่องที่พี่จะคิดไม่ได้นี่”

ตระการตาหน้าร้อน ไม่ได้เจอกันเจ็ดปี แทนที่เขาจะลืม เขากลับเอาเรื่องที่เธอเคยผิดพลาดมาตอกย้ำบาดแผลในใจของเธอ คนร้ายกาจ...

“หลงตัวเอง พี่ปีย์พูดผิดแล้ว ตวงแค่หลงผิดแค่ชั่ววูบที่เคยบอกว่าชอบพี่ แต่นั่นมันก็นานมากแล้ว และที่สำคัญตอนนี้ตวงมีแฟนแล้ว ย้ำว่าตวงมีแฟนแล้ว และตวงก็รู้แล้วว่าความรักจริงๆ มันเป็นยังไง เพราะฉะนั้นพี่ปีย์ลืมไปได้เลย ว่าตวงเคยพูดหรือเคยรู้สึกอะไรกับพี่ปีย์ เพราะมันจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีก”

“แต่พี่ไม่เคยลืมนะ” เขาตอบสั้นๆ กลับมา เป็นคำตอบที่ทำให้อารมณ์ฉุนเฉียวของตระการตาชะงักกึกไปในทันที

“หมายความว่าไง” เธอมองเขาอย่างไม่แน่ใจ ว่าเขาต้องการจะสื่ออะไรกันแน่

“ก็ตามนั้น”

คราวนี้ตระการตาพูดไม่ออก ทำไมเขาไม่อธิบายให้มันเคลียร์ๆ ที่ว่าไม่เคยลืมคืออะไร ไม่เคยลืมเรื่องน่าอายที่เธอทำ หรือว่าไม่เคยลืมเธอ...

อย่าเข้าข้างตัวเองเลยตระการตา คนเย็นชาอย่างพี่ปีย์น่ะเหรอจะไม่เคยลืมเธอ ถ้าไม่เคยลืมเรื่องน่าอายที่เคยทำยังจะน่าเชื่อกว่า

“ตวงไม่อยากทะเลาะด้วยแล้ว จะกลับหรือเปล่าล่ะ”

“อืม”

“งั้นก็ตามมา”

ว่าแล้วร่างบางก็เดินฉับๆ นำหน้าไปยังรถตัวเอง ไม่สนว่าเขาจะเดินตามมาทันหรือเปล่า แต่อชิระก็ตามทันและยกกระเป๋าขึ้นหลังรถของเธอด้วยตัวเอง

ไม่นานบีเอ็มดับเบิลยูสีฟ้าก็แล่นออกจากสนามบิน โดยที่ทั้งคนขับและคนนั่งข้างต่างไม่ได้พูดคุยกันเลยตลอดเส้นทาง กระทั่งถึงบ้าน คนขับก็ยังนั่งหน้าบึ้ง ไม่สนใจคำขอบคุณของคนที่ตัวเองไปรับแม้แต่น้อย จนเขายกกระเป๋าลงจากรถเรียบร้อยแล้ว เธอจึงรีบกลับบ้านตัวเอง และหลังจากนั้นอชิระก็ไม่ได้เจอหน้าสาวน้อยข้างบ้านอีก