บทนำ.๓

“จะบอกว่าพี่ปีย์ชอบแกงั้นสิ” หทัยชนกถามย้ำคล้ายกับที่ถามวันก่อน ทำให้ตระการตาเกิดอาการไม่แน่ใจหนักขึ้น ตั้งใจจะบอกกับเพื่อนๆ คนอื่น ว่าตัวเองจะล้มเลิกเรื่องที่จะเอาดอกกุหลาบไปให้กับอชิระแล้ว และหลังจากนี้ใครจะคิดยังไงก็เรื่องของเขา เธอไม่สนแล้ว แต่...

“นั่นไง พี่ปีย์มาโน่นแล้ว” ดุจดาราเพื่อนในกลุ่มอีกคนอุทานขึ้น เมื่อเห็นอชิระเดินเข้ามาในโรงอาหาร ทำให้คนทั้งกลุ่มหันไปมองเขาเป็นตาเดียว ก่อนที่ทั้งหมดจะหันพรึบกลับมาที่ตระการตา

“ไปเร็วตวง เอาดอกไม้ไปให้พี่ปีย์ พวกเราจะได้รู้เสียทีว่าแกโม้หรือพี่ปีย์ชอบแกจริงๆ”

ดูเหมือนตระการตาจะไม่มีโอกาสเปลี่ยนใจซะแล้ว เพราะเพื่อนทั้งคะยั้นคะยอและกดดัน ทำให้เธอต้องลุกจากโต๊ะพร้อมกับถือดอกกุหลาบ แล้วเดินตรงไปหาหนุ่มฮอตอย่างอชิระ ซึ่งแน่นอนว่าตอนนี้เธอไม่ได้เป็นเป้าสายตาแค่เพื่อนในกลุ่ม แต่กลายเป็นเป้าสายตาของคนทั้งโรงอาหารด้วย

“พี่ปีย์...” ความสูงที่แตกต่างกันทำให้ตระการตาต้องเงยหน้าขึ้นมองหน้าหล่อๆ ของคนที่สูงกว่าหกฟุต

“มีอะไร” เขาถามเรียบๆ สีหน้าและน้ำเสียงในยามนี้ไม่ได้แตกต่างกัน กลายเป็นตระการตาเสียเองที่เป็นฝ่ายตื่นเต้น ทั้งๆ ที่เวลาพูดคุยกันทั่วไป เธอไม่เคยเกิดอาการแบบนี้

“ตวงเอาดอกกุหลาบมาให้ รับไปสิ” เสียงหวานเอ่ย พลางยื่นดอกไม้ไปให้เขาแบบเขินๆ แต่อชิระกลับยืนเฉย

“เราทำอะไรอยู่รู้ตัวหรือเปล่า” เขาทำเสียงดุเหมือนผู้ใหญ่ดุเด็ก ทำให้ความตื่นเต้นของตระการตาคลายลงทันที

“รู้สิ ก็ตวงชอบพี่ปีย์ ก็เลยเอาดอกไม้มาให้พี่ปีย์ในวันแห่งความรักไง พี่ปีย์ไม่รู้ความหมายเหรอ” คราวนี้ตระการตาโพล่งความรู้สึกของตัวเองออกไปตรงๆ หวังว่ามันจะช่วยทำให้อชิระรับดอกไม้ของเธอง่ายขึ้น แต่กลับกลายเป็นว่าประโยคนั้นของเธอทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงกว่าเดิม

“แก่แดด ตัวแค่นี้ริอ่านเอาดอกไม้ให้ผู้ชาย”

“แก่แดดยังไง ตวงก็แค่ซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเอง หรือว่าพี่ปีย์ไม่ได้ชอบตวงล่ะ แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร”

“เรายังเด็ก พี่ไม่อยากให้เราคิดหรือทำอะไรไร้สาระแบบนี้ กลับไปตั้งใจเรียนซะ โตแล้วค่อยมาคุยเรื่องนี้กันใหม่ แล้วก็อย่าไปทำแบบนี้กับผู้ชายคนไหนอีก”

“เอางั้นก็ได้ แต่พี่ปีย์ช่วยรับดอกไม้จากตวงก่อนได้มั้ย รู้มั้ยว่ามันสำคัญกับตวงมาก” ตระการตายอมไม่โกรธที่ถูกเขาดุ แต่ยังไงเธอก็ต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปให้ได้ก่อน ถ้าอชิระไม่รับดอกไม้จากเธอ เธอจะสู้หน้าเพื่อนๆ ในกลุ่มได้ยังไง ไหนจะคนทั้งโรงอาหารอีก

“สำคัญยังไง”

“ตวงไม่อยากถูกเพื่อนๆ ล้อว่ามโนไปเอง”

“อ้อ ไปคุยกับเพื่อนไว้เยอะสินะ”

“ใช่ ตวงบอกเพื่อนไว้ว่าตวงสนิทกับพี่ปีย์ ยังไงพี่ปีย์ก็ต้องรับดอกไม้จากตวง รับไปเถอะนะพี่ปีย์ ตวงขอร้องละ”

“เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้เอาเองสิ พี่ไม่รับหรอก ตวงก็รู้ว่าพี่ไม่เคยรับดอกไม้จากผู้หญิงคนไหน” อชิระปฏิเสธอย่างไม่ไยดี ราวกับคำขอร้องของเธอไม่มีความหมาย ทำให้ตระการตาเริ่มโกรธขึ้นมาบ้าง จึงตอบโต้เขาไปด้วยคำแรงๆ แบบประชดประชันกึ่งน้อยใจ

“ที่พี่ปีย์ไม่รับดอกไม้จากตวงเพราะกลัวจะเรตติ้งตกใช่มั้ย คงกลัวว่าคู่จิ้นจะเสียใจ คงกลัวว่าตัวเองจะไม่ฮอตในโรงเรียนนี้เหมือนเดิม ถ้าคนอื่นรู้ว่าพี่ปีย์มีคนที่ชอบอยู่แล้ว”

“จะคิดยังไงก็ตามใจเรา พี่ไม่สนหรอก”

พูดแล้วร่างสูงก็เดินเข้าไปในโรงอาหาร ตระการตาจึงพูดตามหลังเขาอย่างโกรธเคืองมากที่สุด

“พี่ปีย์! จำไว้นะว่าตวงจะโกรธพี่ปีย์ไปตลอดชีวิต และจะไม่มีวันญาติดีกับพี่ปีย์อีก”

เขาแค่หยุดฟัง แล้วก็เดินต่อไปซื้อข้าว คนอื่นๆ ที่มองอยู่ต่างยิ้มขำ บ้างก็ซุบซิบ ในขณะที่ตระการตายืนอึ้งด้วยความอับอาย

และเพราะเหตุการณ์นั้นทำให้เธอถูกบูลลี่จากเพื่อนๆ ในกลุ่ม รวมทั้งสาวๆ ในโรงเรียน ตระการตากลายเป็นคนเก็บตัวเงียบ ปลีกตัวออกจากกลุ่ม โดยเพื่อนคนเดียวที่ยังคบหากับเธออยู่ก็คือนิชาดาเท่านั้น เธอตัดขาดความสัมพันธ์กับอชิระทุกทาง เธอไม่เคยย่างกรายไปบ้านเขาอีก กระทั่งในวันที่บ้านเขาเลี้ยงส่งเขาก่อนไปเรียนต่อ เธอก็ไม่ยอมไปร่วมงาน ตระการตาบอกตัวเองว่า เธอจะลืมผู้ชายที่ชื่อว่าอชิระและลบเขาออกจากความทรงจำไปตลอดกาล