บทนำ.๒

“อื้อ...แน่ดิ ตวงมีอะไรผิดปกติเหรอ” ตระการตาถามประสาซื่อแบบคนไม่รู้ตัว ไม่ได้เป็นการกลบเกลื่อนหรือจงใจจะยอกย้อนพี่ชายแต่อย่างใด

“แล้ววิ่งไปทำอะไรที่บ้านโน้นแต่เช้า แถมพอขึ้นรถมาก็นั่งเงียบเป็นเป่าสากอีก ปกติเรานั่งเงียบแบบนี้เหรอ”

“ก็วันนี้ไม่มีอะไรจะพูดนี่”

“เรายังไม่ได้ตอบคำถามพี่ ว่าวิ่งไปทำอะไรที่บ้านน้าวรรณแต่เช้า” คราวนี้เตชินท์ถามจี้เมื่อน้องสาวไม่ยอมตอบคำถาม

“มีธุระนิดหน่อย”

“ธุระ? ธุระอะไร แล้วธุระที่ว่านี่เป็นธุระกับหนูดีหรือกับไอ้ปีย์”

“กับพี่ปีย์”

“เกี่ยวกับดอกกุหลาบของเราหรือเปล่า” เตชินท์เลิกคิ้วเข้มพลางจ้องหน้าน้องสาวตรงๆ ขณะรอคำตอบ ทำให้ตระการตาต้องเมินหน้าหนี

“ไม่ใช่ซะหน่อย ตวงก็แค่จะให้พี่ปีย์สอนการบ้าน” สาวน้อยโกหกพี่ชายเพราะยังไม่กล้าจะยอมรับตรงๆ ว่าตัวเองแอบชอบอชิระ ซึ่งต่างกับเวลาอยู่กับเพื่อนโดยสิ้นเชิง

“ทำไมไม่ให้พี่สอน”

“พี่เตเรียนเก่งสู้พี่ปีย์ที่ไหนเล่า”

“โอเค พี่อาจจะเรียนเก่งไม่สู้ไอ้ปีย์ แต่พี่หล่อกว่ามันก็แล้วกัน”

“แน่ใจ?”

คำพูดที่เหมือนจะฟังดูหลงตัวเองของพี่ชาย ทำให้ตระการตาอดที่จะย่นจมูกใส่ด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้ มันก็จริงอยู่หรอกที่ว่าพี่เตหล่อมาก แต่สำหรับตระการตาแล้ว ความหล่อของพี่เตมันไม่มากไปกว่าความหล่อของพี่ปีย์เลย

“แน่สิ หรือว่าเราจะเถียง”

“ตวงเถียงไปก็เท่านั้น ยังไงพี่เตก็คิดว่าตัวเองหล่อกว่าพี่ปีย์อยู่ดี”

“ก็มันเรื่องจริงป่ะ”

“เอาที่สบายใจ”

พูดแค่นั้นตระการตาก็เลือกที่จะนั่งเงียบๆ และไม่ต่อล้อต่อเถียงกับพี่ชายอีก ซึ่งเตชินท์เองก็หัวเราะและเลิกตอแยน้องสาวด้วยเช่นกัน

จากเช้าล่วงเลยสู่เวลาเที่ยง ซึ่งเป็นเวลาพักที่คึกคักมากที่สุดอีกวันหนึ่งในโรงอาหารของโรงเรียน สติกเกอร์รูปหัวใจถูกติดบนเสื้อสีขาวของใครหลายคน เช่นเดียวกับดอกกุหลาบสีแดงและสีชมพูที่ถูกส่งต่อจากอีกคนหนึ่งสู่อีกคนหนึ่ง เพื่อแทนความรู้สึกดีๆ ของตัวเองที่มีต่อคนคนนั้น รอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าของสาวน้อยวัยมัธยมเกือบจะทุกคน แต่วันนี้ตระการตาถูกจัดอยู่ในพวกชนกลุ่มน้อยของโรงเรียน เพราะบนใบหน้าที่เคยสดใสกลับไร้รอยยิ้มอย่างสิ้นเชิง แววตาก็เต็มไปด้วยความกังวล เมื่อกุหลาบสีแดงดอกโตที่เตรียมมายังคงอยู่ในมือของเธอดังเดิม แถมตอนนี้ตระการตายังถูกเพื่อนๆ เร่งเร้าจนทำให้ร้อนใจไปหมด

“ตวง ทำไมแกยังไม่เอาดอกไม้ให้พี่ปีย์อีกล่ะ ไหนแกว่าจะให้ตอนพักเที่ยงไง” พิชามนเป็นคนตั้งคำถามคนแรก ทำให้เพื่อนๆ ในกลุ่มพลอยสนใจขึ้นมาด้วย

“เออใช่ ทำไมแกไม่เอาดอกไม้ไปให้พี่ปีย์ซะที หรือว่าไม่กล้า” หทัยชนกเสริมขึ้นอีกคน

“พวกแกสองคนนี่ยังไง ไม่เห็นเหรอว่าพี่ปีย์ไม่ได้มาโรงอาหาร จะไปเร่งไอ้ตวงมันทำไมวะ” คนที่ออกรับหน้าแทนคือนิชาดาซึ่งเป็นเพื่อนที่ตระการตาสนิทมากที่สุดในกลุ่ม และเพราะคำพูดนั้นทำให้เพื่อนคนอื่นๆ อีกสี่คนหันไปมองยังกลุ่มของเตชินท์ ซึ่งตอนนี้กำลังเดินออกไปจากโรงอาหารของโรงเรียน

“พี่ปีย์ไม่มาจริงๆ มีแต่พี่เตกับเพื่อนๆ คนอื่น ว่าแต่พี่ปีย์ไปไหนอะ” คนถามถามลอยๆ แต่ตระการตาก็รู้ว่าตัวเองต้องตอบ

“ไปห้องสมุดมั้ง พี่ปีย์ชอบไปห้องสมุด”

“ไปตอนเที่ยงแบบไม่มากินข้าวกับเพื่อนๆ แบบนี้ แสดงว่าวันนี้ต้องมีอะไรพิเศษ”

“อาจจะไปแอบหนุงหนิงกับพี่แอนนั่นแหละ พวกแกว่าป่ะ” หทัยชนกหันมาถามคล้ายจะขอความคิดเห็นกับเพื่อนๆ ในกลุ่ม ซึ่งคนที่สนับสนุนความคิดนั้นก็คือพิชามนเช่นเดิม

“ใช่ ใครๆ ก็ว่าคู่นี้ไม่ใช่แค่คู่จิ้นแต่เขาแอบกิ๊กกันจริง”

“อ้าว ถ้างั้นยัยตวงล่ะ”

“พี่ปีย์ไม่ได้ชอบพี่แอน ฉันยืนยันได้” ตระการตายืนยันเสียงไม่ค่อยหนักแน่นสักนิด เอาเข้าจริงเธอก็ไม่รู้หรอกว่าอชิระรู้สึกอะไรยังไงกับใคร แม้แต่กับเธอ เธอก็ไม่รู้ว่าพี่ปีย์รู้สึกลึกซึ้งเหมือนที่เธอแอบรู้สึกหรือเปล่า แต่ความสนิทสนมที่พี่ปีย์มีให้กับเธอมากกว่าผู้หญิงคนไหนๆ มันก็ทำให้เธออดที่จะทึกทักไปเองไม่ได้