1

“เมื่อไหร่แกจะมีเมียสักที อายุปาเข้าไปสามสิบเก้าแล้วนะ ไม่คิดจะมีครอบครัวเหมือนลูกหลานบ้านอื่นบ้างเหรอ ยายรอเลี้ยงลูกแกอยู่นะ จะให้รอไปจนถึงเมื่อไหร่ตานนท์”

นวลนางผู้อาวุโสที่สุดในบ้านพูดกลางโต๊ะอาหารมื้อเช้า เพราะมื้อนี้เป็นมื้อเดียวที่คนในบ้านอยู่กันพร้อมหน้า คนที่นางพูดถึงคือ ณนนท์ หลานชายสุดที่รัก

“โธ่คุณยาย ผมแค่สามสิบเก้านะครับไม่ใช่เจ็ดสิบเก้าถึงต้องรีบมีเมีย” คนเป็นหลานโต้กลับอย่างไม่เดือดร้อน “รอสักสี่สิบห้าก็ยังทัน ผมไม่อยากมีเมีย ผมยังรักความโสดครับ หรือไม่ก็รอหลานของส้มก็ได้ เรียนจบก็หาผัวเลยจะได้มีเหลนให้คุณยายเลี้ยง”

“ไหงมาโยนที่ส้มล่ะ ส้มกำลังเรียนอยู่นะ ส้มต้องตั้งใจเรียน พี่นนท์นั่นแหละสมควรมีเมียมีลูกได้แล้ว จวนจะแก่แล้วนะ” อารียาหรือส้ม น้องสาวจอมแสบ ตอนนี้กำลังเรียนแพทย์เฉพาะทางด้านหัวใจ เธอจึงไม่คิดเรื่องคนรัก มุ่งเรียนอย่างเดียว

“ใช่...แกจะมาโยนให้ส้มไม่ได้ แกเป็นพี่ เป็นหลานคนโตของยาย แกก็ควรมีเมียมีลูกก่อนส้มสิ แล้วที่แกบอกว่า อายุสี่สิบห้าค่อยมี ตอนนั้นยายก็ปาเข้าไปแปดสิบแล้ว จะเลี้ยงเหลนไหวหรือเปล่าก็ไม่รู้ อีกอย่างอนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน ยายกลัวว่าจะเป็นอะไรก่อนแกมีลูก”

ความไม่แน่นอนคือสิ่งไม่แน่นอน นวลนางคิดเช่นนี้ คนร่วมกินมื้อเช้าได้ยินประโยคนี้เข้าใจความรู้สึกนวลนาง ในขณะเดียวกันก็เข้าใจหนุ่มโสดอย่างณนนท์

“นนท์อาจยังไม่เจอคนถูกใจน่ะค่ะคุณแม่ ของแบบนี้เร่งรีบไม่ได้นะคะ เดี๋ยวคุณแม่จะได้หลานสะใภ้ไม่ดี คุณแม่ก็มาว่านนท์อีกว่าตาถั่ว ตาไม่ดีหาเมียไม่ได้เรื่อง” สายรุ้งมารดาณนนท์และเป็นลูกสาวนวลนางเอ่ยขึ้น ณนนท์ยิ้มเมื่อมารดาเข้าข้าง ทว่าประโยคต่อมา เขาหุบยิ้มแทบไม่ทัน “นนท์เร่งหาผู้หญิงหน่อยนะลูก ไม่ใช่ว่าปล่อยไปวันๆ แบบนี้เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่แค่คุณยายที่อยากเลี้ยงเหลน แม่กับคุณพ่อก็อยากเลี้ยงหลานเหมือนกัน ทำให้คนแก่รอนี่บาปนะ แต่จะได้บุญถ้าให้คนแก่สมหวัง”

“ส้มว่างานนี้พี่นนท์ต้องหาเมียจริงๆ จังๆ แล้วแหละ ไม่งั้นบาปหนาแน่ๆ แล้วพระเจ้าจะลงโทษพี่นนท์อย่างหนักๆ หนักจนหลังหักเลย” อารียาน้องสาวณนนท์พูดไปยิ้มไป เห็นหน้าพี่ชายตอนนี้อยากหัวเราะมากกว่า แต่ก็กลั้นเอาไว้

“ลูกหลานเพื่อนพ่อกับแม่มีหลายคนนะ จะให้พ่อแนะนำให้รู้จักไหม เผื่อเป็นตัวเลือก” เสียงนี้เป็นของทรงชัย บิดาณนนท์

“ผม...” ณนนท์ยังไม่ทันตอบคำถามบิดา เสียงคนเป็นยายขัดขึ้นเสียก่อน

“เอาอย่างนี้ล่ะกัน ถ้าภายในปีนี้แกไม่มีเมีย แกจะต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่ยายหาให้ จบนะ” นวลนางยื่นคำขาด

“ภายในปีนี้ นี่มันเหลือแค่เดือนกับไม่กี่วันเองนะครับ หาเมียนะครับไม่ได้หาซื้อขนมถึงได้หากันง่ายๆ ตามข้างทาง” หลายชายตัดพ้อ “สักสองปีนะครับ”

“ไม่!” นวลนางตอบกลับทันที “ฉันให้เวลาแกเท่านี้แหละ ถ้าแกยังหาเมียไม่ได้ ฉันจะหาให้เอง แล้วแกก็ห้ามบ่น ห้ามพูดมาก ห้ามขัดใจฉันด้วย”

ครั้งนี้นวลนางไม่ยอม นางยอมหลานชายมานานแล้ว ทว่าความหวังว่าณนนท์จะมีคนรักริบหรี่มาก แทบมองไม่เห็นก็ว่าได้ ณนนท์ใช้ชีวิตแบบคนโสดทั่วไป เที่ยว ดื่ม โดยมีสาวสวยแนบกาย ไม่คิดจริงจังกับใคร ไม่คิดหยุดชีวิตโสดไว้ที่ผู้หญิงเพียงคนเดียว โฉบไปมาเหมือนนกไร้รังอย่างไรอย่างนั้น

“คุณยายอาจหมายถึงเดือนกว่าๆ นี้ให้นนท์หาผู้หญิงถูกใจให้ได้ แล้วพามาแนะนำให้พวกเรารู้จัก คุณยายจะได้มั่นใจว่า แกน่ะพยายามหาว่าที่เมียจริงๆ เรื่องแต่งงานไว้มั่นใจค่อยแต่งก็ได้” ทรงชัยพยายามทำบรรยากาศให้เบาลง “ผมเข้าใจความหมายของคุณแม่ถูกไหมครับ”

นวลนางมองหน้าลูกเขย สะบัดหน้าเบาๆ

“เอาตามที่แกพูดก็ได้ เข้าข้างลูกล่ะที่หนึ่งเชียว”

“คนละครึ่งทางไงครับคุณแม่ ของแบบนี้เร่งได้ที่ไหนกัน อีกอย่างปลูกเรือนต้องตามใจผู้อยู่นะครับ ตามใจเรา คนอยู่อาจไม่ชอบก็ได้”

“ย่ะ” นวลนางกระแทกเสียงใส่ ทรงชัยเอาใจแม่ยายด้วยการเดินไปรินชาร้อนที่นางมักดื่มหลังกินมื้อเช้ามาให้ แต่ก็ไม่วายโดนนวลนางส่งค้อนให้วงใหญ่

ณนนท์ถอนหายใจออกมาเบาๆ ไม่ใช่ครั้งแรกที่นวลนางพูดเรื่องนี้ เขาจำแทบไม่ได้ว่า กี่ครั้งกี่หน พูดกรอกหูทุกครั้งที่มีโอกาส ยายไม่เข้าใจคนโสดอย่างเขาบ้างเลย ณนนท์ไม่อยากมีภาระ ไม่อยากมีพันธะ อยากใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆ เจอคนที่ใช่เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น ฉะนั้นเดือนกว่าก่อนสิ้นปี ณนนท์ต้องหาทางออกของเรื่องนี้ให้ได้

คลับมารูแอล

ร่วมหนึ่งเดือนที่แก๊งชายโสดไม่ได้รวมตัวกันมาเที่ยวคลับ อาจเป็นเพราะต่างคนต่างมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ เมื่อมีเวลาว่างมักมานั่งคลายเครียด ดื่มสุราเคล้านารี เฮฮาตามประสาเพื่อน ทว่าค่ำคืนนี้ต่างจากทุกครั้ง นอกจากไม่มีสาวสวยนั่งข้างกาย สีหน้าทุกคนเหมือนมีความเครียด สาเหตุเป็นเพราะหนึ่งในสี่ของแก๊งปรับทุกข์และคิดหาทางแก้ไขกับปัญหาโลกแตกที่ตนเผชิญ