ตอนที่ 2

หล่อนยิ้มน้อยๆ และไม่เคยคิดจริงจังกับสิ่งที่เดือนเพ็ญบอกเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“งั้นฉันไปทำงานก่อนนะคะพี่เพ็ญ ไว้เจอกันตอนพักเที่ยงจ้า”

“อือ แล้วอย่าลืมอ่อยคุณเขตตะวันบ้างนะ”

“พี่เพ็ญน่ะ”

คนพูดหน้าแดงระเรื่ออย่างห้ามไม่ได้

เดือนเพ็ญหัวเราะอารมณ์ดี “เวลาก้มก็ก้มมากๆ ให้หน้าอกหน้าใจมันล้นออกมาบ้าง แล้วก็แกล้งหันหลังก้มลงเก็บขยะบนพื้น โชว์ตูดให้คุณเขตตะวันดูบ้างอะไรบ้าง เผลอๆ ได้เป็นเมียในไม่ช้านะ”

“เมียเก็บสิไม่ว่าพี่เพ็ญ”

อมาวสีหัวเราะขบขัน และไม่คิดจริงจังกับคำสนทนาเลย

“เมียเก็บก็ดีตายชักแล้ว อย่างเราๆ จะไปหวังอะไรกับตำแหน่งเมียออกหน้าออกตา”

เดือนเพ็ญพูดถูกต้องทุกอย่าง แต่ทำไมนะ หล่อนจะต้องรู้สึกเศร้าด้วย

“ฉันไปทำงานก่อนนะพี่เพ็ญ”

“โอเค แล้วเจอกันตอนเที่ยง”

อมาวสีเดินออกจากห้องพักของแม่บ้าน เข็นรถเล็กๆ ที่มีอุปกรณ์ทำความสะอาดวางอยู่เต็มไปหมดตรงไปที่ลิฟต์โดยสาร ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากลิฟต์สำหรับผู้บริหารนัก มีเพียงแค่กระจกหนาสีใสกั้นอยู่เท่านั้น หล่อนเผลอมองผ่านกระจกหนาเข้าไปในอีกฝั่ง และก็แทบจะหยุดหายใจเสียเดี๋ยวนั้น

เขตตะวัน...!

ผู้บริหารหนุ่มสุดหล่อที่พนักงานสาวๆ กรี๊ดกร๊าดทุกครั้งที่ได้เห็นอยู่ห่างจากหล่อนไปแค่เพียงกระจกกั้นเท่านั้น เรือนร่างสูงใหญ่ทรงพลังอยู่ในชุดสูทสีเทาเข้ม เขายืนหันหน้าเข้าไปที่ลิฟต์ทำให้ไม่เห็นหล่อน และนั่นก็ทำให้หล่อนมีโอกาสได้มองสำรวจเขาได้อย่างสะดวกมากขึ้น

เรือนร่างของเขตตะวันสมส่วน คงเป็นเพราะเขาออกกำลังกายบ่อย ช่วงขาทรงพลังที่ซ่อนอยู่ภายในกางเกงขายาวเนื้อดีสีเดียวกับเสื้อสูทให้ความรู้สึกปราดเปรียวว่องไว้ ช่วงบ่ากว้างเป็นรูปสามเหลี่ยมกลับหัวรับกับช่วงเอวแกร่ง เขาเป็นผู้ชายที่ดูดีในทุกกระเบียดนิ้วเลยทีเดียว

เขาทำให้คนที่เฝ้ามองหัวใจสั่นสะท้านได้อย่างง่ายดาย

หญิงสาวเม้มปากแน่นเป็นเส้นตรง มือเล็กที่กุมด้ามจับของรถเข็นเอาไว้ชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ หัวใจเต้นเร็วจนแทบจะทะลุออกมานอกอก

โอ้... หล่อนกำลังจะเป็นลมอีกแล้วใช่ไหม

ความวิงเวียนวิ่งพล่านในอก และอีกไม่ช้าหล่อนคงล้มครืนลงไปกับพื้น หากเสียงลิฟต์ไม่ดังเตือนขึ้นเสียก่อน ประตูลิฟต์ของหล่อนเปิดออก และแน่นอนว่าหล่อนรีบเข็นรถหายเข้าไปภายในนั้นอย่างรวดเร็ว

มือเล็กยกขึ้นทาบอก สัมผัสได้ถึงก้อนเนื้อข้างในที่ยังไม่หยุดเต้น

“ฉัน... ฉันขอให้คุณไปประชุมก่อนแวะเข้ามาในห้องทำงานนะคะ คุณเขตตะวัน”

หล่อนภาวนา หล่อนวิงวอน และก็คาดหวังเอาไว้อย่างเต็มเปี่ยมว่าเขตตะวันจะยุ่งมากๆ ในตอนเช้า จนไม่มีเวลากลับเข้ามาในห้องทำงานเลย

ห้องทำงานของเขตตะวันอยู่ตรงหน้า หล่อนจ้องมองบานประตูไม้ขนาดใหญ่ด้วยความรู้สึกตื่นเต้นไม่แตกต่างไปจากทุกครั้งที่ขึ้นมาที่นี่เลย

หากหล่อนไม่ได้แอบรักผู้ชายสูงเกินฟ้าคนนี้ หล่อนก็คงไม่หวาดหวั่น ทรมาน เพราะถูกความประหม่าเข่นฆ่าแบบนี้หรอก

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ มือยื่นไปกุมลูกบิดประตูห้อง ลูกบิดมันเย็นเฉียบเลยทีเดียว และความเย็นนั่นก็ส่งผ่านมาถึงหัวใจของหล่อนได้เป็นอย่างดี

อมาวสีเหลือบตาลงมองนาฬิกาข้อมือราคาถูกของตัวเองซ้ำอีกครั้งอย่างต้องการความมั่นใจ

“พึ่งเจ็ดโมงสิบ ยังไม่มีทางขึ้นมาหรอก”

หล่อนหมุนลูกบิด และผลักให้ประตูเปิดกว้างออก กำลังจะเข็นรถเข้าไปภายใน แต่เสียงกระด้างดังขึ้นที่ด้านหลังเสียก่อน

“มาทำอะไรที่ห้องทำงานของฉัน”

เขตตะวัน!

หล่อนช็อกยิ่งกว่าตอนเจอผีเสียอีก ร่างอรชรในชุดฟอร์มหลวมโคร่งชะงักงัน นิ่งเงียบราวกับถูกสาปให้แข็งเป็นหิน หัวใจก็เต้นระรัวกระดอนลงไปกองกับพื้นเรียบร้อยโรงเรียนจีนแล้ว

“ฉันถาม หูแตกหรือไง ขึ้นมาทำอะไรบนห้องทำงานของฉัน”

“เอ่อ...”

“หันหน้ามาคุยกัน”

เขาสั่งเสียงห้วนจัด และเมื่อหล่อนยังงึกๆ งักๆ เขาจึงคว้าแขนของหล่อน พร้อมกับกระชากให้หมุนไปเผชิญหน้าทันที

ความร้อนจากฝ่ามือหนาส่งผ่านเข้ามาภายในร่างกาย และนั่นก็ทำให้หล่อนคล้ายกับกำลังจะตายทั้งเป็น หล่อนสั่นเทาราวกับถูกผีเข้าสิ

“เธอนั่นเอง...”

เขาหรี่ตาแคบมองจ้องมอง ในขณะที่หล่อนยืนเบิกตากว้างด้วยความช็อกตกใจ

ตอนนี้เขายืนอยู่ไม่ห่างนัก ใกล้จนหล่อนได้กลิ่นน้ำยาโกนหนวดจากใบหน้าหล่อเหลาเลยทีเดียว ทำยังไงดี หล่อนกำลังจะยืนไม่ไหว สองขาอ่อนแรงลงทีละนิด

“เอ่อ...”

“ปกติวันนี้จะเป็นอีกคนไม่ใช่หรือ”

เขาถามอีกครั้ง แต่หล่อนก็ยังทำได้แค่อ้าปากพะงาบอ้ำอึ้งอยู่เช่นเดิม

เขตตะวันถอนใจออกมาแรงๆ อย่างรำคาญ และเลิกที่จะตอแยกับหล่อนอีก

เขาคงไม่อยากจะเสวนากับผู้หญิงต่ำๆ ที่ไร้ค่าเช่นหล่อนสินะ ซึ่งเขาก็ไม่ได้ทำผิดแม้แต่นิดเดียว

“โอเค ฉันแค่มาเอาเอกสารบางอย่าง เดี๋ยวจะไปประชุม”

เขาว่าและเดินผ่านหน้าของหล่อนเข้าไปภายในห้องทำงานกว้าง ในขณะที่หล่อนยังยืนนิ่งราวกับถูกสาปเอาไว้เช่นเดิม

“ของบนโต๊ะของฉันไม่ต้องเก็บนะ เพราะฉันยังทำไม่เสร็จ” เขาก้มๆ เงยๆ อยู่หลังโต๊ะทำงาน “อ้อ แล้วในห้องน้ำน่ะ ช่วยทำให้สะอาดหน่อย โดยเฉพาะในอ่างน้ำวน ฉันเห็นมีรอยเปื้อนติดที่ขอบอ่าง”

ในที่สุดเขาก็ได้ของที่ต้องการ เขาเดินอ้อมโต๊ะทำงานออกมา และมาหยุดอยู่กลางห้อง จ้องมองหล่อนด้วยสายตาประหลาดใจ