ตอนที่ 4 ลุงเคผู้แสนดีของพอลี่ 3

‘ลูกเขยทำไมร้องไห้ง่ายแบบนี้เนี่ย เฮ้อ...ว่าลูกสาวร้องไห้ง่าย เจ้าน้ำตาแล้ว พ่อลูกเขยตัวดีก็พอกัน ถึงว่าเหมาะสมกัน ยิ่งพอลี่ยิ่งหนัก รายนั้นร้องไห้ได้ถ้วยทองโลกเลยก็ว่าได้ มันส่งต่อทางพันธุกรรมจริงๆ เรื่องนี้ พ่อแม่เป็นไง ลูกก็เป็นแบบนั้น...หึๆ’ รักชาติพึมพำในใจ เมื่อเห็นลูกเขยตัวดีจะร้องไห้อยู่รอมร่ออีกไม่กี่นาทีข้างหน้าอยู่แล้ว

“ถ้าพ่อพอลรักลูกของพ่อจริงคงไม่ทำอย่างเมื่อห้าปีที่แล้วมั้ง” รักชาติเหน็บ เมื่อคิดถึงเรื่องที่ชายหนุ่มทำให้ลูกสาวคนเดียวเขาเสียใจ

รู้ว่าเมื่อก่อนนั้นตนไม่ดีขนาดไหน เลวร้ายขนาดไหน เพราะตลอดเวลาที่แต่งงานกับหญิงสาว ไม่เคยมีใครได้รู้เลยว่ารัตนานั้นเป็นภรรยาของเขา พอใครถาม เขาก็บอกแต่ว่าคนบ้าคนหนึ่งเท่านั้น ก็ตอนนั้นเขายังไม่รู้ใจตัวเอง อีกอย่างเพราะรัตนา พ่อกับแม่ของเขาถึงต้องตายจากเขาไป

“ผมรู้ว่าผมผิด ไม่ดี เลวชาติมาเกิด แต่คุณพ่อกับน้องต่อน่าจะบอกเรื่องนี้กับผม ไม่ใช่ปล่อยให้ผมโง่เป็นควายแบบนี้”

ด้วยอารมณ์แปรปรวน ทำให้คำที่เคยพูดจาสุภาพก่อนหน้านี้ เริ่มจะเป็นคำไม่สุภาพขึ้นมาเสียแล้ว ส่วนน้ำตาของเขาก็ไหลออกมาช้าๆ อย่างห้ามไม่ได้ ทั้งๆ ที่ใจจริงแล้วไม่ได้อยากร้องไห้ แต่น้ำตาเจ้ากรรมดันไหลออกมาให้เขาอับอายเอง ทั้งๆ ที่ตนเป็นผู้ชายไม่ควรจะร้องไห้ให้ใครเห็น แต่มันก็สายไปแล้ว กี่ครั้งแล้วที่เขาร้องไห้เพราะความรัก เพราะรัตนา แต่ก็เต็มใจที่จะร้องไห้เพื่อเธอ

“ผมไม่มีโอกาสได้ดูวันที่ลูกผมเติบโตเลย ไม่มีโอกาสที่จะได้อุ้มลูกวันแรกที่ลืมตามาดูโลกภายนอกที่โหดร้าย ไม่มีโอกาสได้ดูว่าแต่ละวันจะนอนหลับสบายไหม ไม่มีโอกาสได้อาบน้ำด้วยกัน ไม่มีโอกาสใดๆ เลยที่พอลี่จะจดจำผมและรักพ่อคนนี้ แม้แต่พอลี่ก็ไม่ยอมรับผมเป็นพ่อ ทั้งๆ ที่ผมจะยอมเป็นพ่อให้ตอนที่ยังไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อตัวจริง แต่หนูน้อยกลับปฏิเสธพ่ออย่างผม กลับไปเลือกคนอื่นที่เขาผูกพันมากกว่าผม อึก!...”

ชายหนุ่มระบายความอัดอั้นทั้งหมดที่มันก่อเกิดขึ้นในใจให้พ่อตาได้รับรู้พร้อมกับเสียงสะอื้น ที่ตามมาเป็นระยะๆ

“เรื่องนี้พ่อเป็นคนนอก พ่อไม่เกี่ยว พอลคุยกับน้องเองแล้วกัน คุยกันดีๆ อย่าใช้แต่อารมณ์ และอย่าใช้กำลัง วันนี้พ่อจะเปิดโอกาสให้อยู่กันสองต่อสอง วันนี้พ่อจะเอาพอลี่กลับไปค้างที่บ้านด้วย” พ่อตาเจ้าแผนการแนะนำแนวทาง

“ขอบคุณครับคุณพ่อ ต่อกับพอลี่ต้องอยู่กับผมคนเดียวเท่านั้น คนอื่นไม่มีสิทธิ์จะมายุ่ง มาแย่งเขาทั้งสองไปจากผม” ชายหนุ่มปาดน้ำตาบนใบหน้าพร้อมกับเอ่ยอย่างจริงจัง

“ดีมากลูกเขยพ่อ พ่อจะไม่ยุ่งด้วย แต่จะยุ่งอยู่ห่างๆ...หึๆ” คำช่วงท้ายหายเข้าไปในลำคอ โดยที่พอลไม่มีโอกาสจะได้ยินเลย “แล้วว่าแต่ต่อกับพอลี่ไม่ได้มากับเราเหรอ”

พอลหน้าบึ้งทันที ลืมไปเลยว่าตอนนี้รัตนากับลูกสาวที่เพิ่งรู้ว่าเป็นลูกตนนั้นไปเที่ยวอย่างสบายใจกับชายอื่น “ไม่ครับ สองแม่ลูกไปกับเค”

“ทำไมถึงให้เขาไปกับคนอื่นเล่า แบบนี้ใช้ไม่ได้เลยนะ” เอ็ดลูกเขยอย่างขัดใจ ก็มีอย่างที่ไหน บอกว่ารักเขา แต่ปล่อยให้เขาไปกับชายอื่น ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ

“ผมจะทำไงได้ครับ ในเมื่อพอลี่ก็เกลียดผม น้องต่อยิ่งเกลียดผม แล้วจะให้ผมเอาอะไรไปสู้นายเค ผู้แสนดีของพวกเขาได้เล่าครับ” พอลเอ่ยอย่างน้อยใจสองแม่ลูก

“ก็บทเขามาเป็นพระเอกผู้แสนดี ส่วนพอลเป็นพญามารมาตั้งแต่ต้นเรื่องแล้ว ทำไมไม่เป็นให้ถึงที่สุด จะเลวก็เลวให้สุดขั้วไปเลย อย่ากั๊กไว้ พ่อเชื่อว่าความเลวก็อาจจะเอาชนะความดีได้ เชื่อพ่อสิพอล” บอกอย่างมีเลศนัย

“แต่ว่า...”

“ไม่มีแต่แล้วลูกเขยพ่อ ไม่มีใครมาเป็นลูกเขยพ่อได้นอกจากพอล งานนี้ช่วยเต็มที่ลูก เล่นตามบทเขาหน่อยก็เท่านั้นเอง พญามารน่ะ พอลเข้าใจไหมพญามาร ส่วนใครจะเป็นพระเอกแสนดีก็ปล่อยไป พญามารอย่างเราต้องร้ายให้ถึงที่สุด โหด ดิบเถื่อน จัดให้พ่อได้ไหมลูก”

รักชาติพูดตัดหน้าชายหนุ่มด้วยความขัดใจ ไม่รู้ทำไมลูกเขยเขาถึงคิดหนักขนาดนี้ แค่เป็นคนเลวก็ทำไม่ได้

“พอลไม่อยากทำให้น้องต่อกับลูกเกลียดไปมากกว่านี้แล้วครับ อีกอย่างไม่อยากเห็นน้องต่อร้องไห้อีกแล้ว”

ค้านอย่างมีเหตุผล เพราะเขารักหญิงสาวจึงไม่อยากทำให้อีกฝ่ายผิดหวังในตัวเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“จะทำตามที่พ่อบอกหรือไม่ทำ พ่อไม่ชอบพูดอะไรซ้ำซาก หากพอลจะทำก็เริ่มมันซะตั้งแต่วันนี้เลย หากไม่ทำก็หย่ากับต่อซะ จะได้จบๆ กัน”

พูดเอาจริงเอาจังขึ้นมาบ้าง ทีอย่างนี้ทำเป็นคนดี ทั้งๆ ที่เมื่อสมัยก่อนนั้นพ่อลูกเขยเขาช่างหาความดีในตัวไม่ได้เลย นอกจากเรื่องงาน ส่วนเรื่องอื่นนั้นอย่าให้พูดถึงมันเลย

“แต่ว่า...”

“จะแต่อะไรอีก ถ้ายังจะพูดมากอีก อย่ายุ่งกับลูกพ่อและหลานของพ่ออีก เลิกยุ่ง เข้าใจไหมและห้ามให้พอลี่รู้ด้วยว่าพอลเป็นพ่อ จะเป็นไหม พ่อของพอลี่น่ะ หึ!...”

เขากำลังจะอ้าปากพูด พ่อตาก็พูดขัดเสียแล้ว รักชาติยื่นคำขาด ไม่มีวี่แววของความล้อเล่นเลย แต่แฝงแววของความเจ้าเล่ห์ไว้ในใจ

“คุณตาขา...” พอลกำลังจะพูดในสิ่งที่ตนคิด แต่ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อตอนนี้เสียงใสๆ ดังเข้ามาก่อนตัวแล้ว เขาจึงหยุดสิ่งที่จะพูดทันที

รักชาติหันไปตามเสียงร้องเล็กๆ ของหลานสาวทันที พร้อมกับลุกขึ้นเดินไปอุ้มหลานสาวตัวแสบมานั่งที่นั่งที่ตนนั่ง และมองไปยังทางเข้าห้องรับแขกที่มีลูกสาวเขากับพายุที่ตามมาอีกคน ‘เอาล่ะ งานนี้สนุกแน่เรา...หึๆ’

เวลานี้พอลหน้าเครียด นิ่ง ขรึม ด้วยความกดดัน เป็นใครจะไม่กดดันเล่า พ่อตาให้เขาเล่นเป็นตัวร้าย แล้วให้คนอื่นเป็นพระเอก เอาอกเอาใจภรรยาที่รัก แบบนี้เขาก็เสียคะแนนแย่น่ะสิ แค่นี้ก็ไม่มีคะแนนความดีให้หญิงสาวเห็นแล้ว ยังจะมาให้เป็นคนเลวที่รักเธออีก เฮ้อ!...ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ กับสถานการณ์เช่นนี้

คนที่กดดันพอลได้แต่นั่งยิ้มเจ้าเล่ห์มองลูกเขย ที่ตอนนี้ดูก็รู้ว่าคิดหนัก “เริ่มตอนนี้เลยพอล แต่ถ้าไม่ทำคือหย่าพรุ่งนี้เลย เลือกเอานะพอล” รักชาติพูดให้ลูกเขยได้ยิน ก่อนที่รัตนากับพายุจะมานั่งด้วย

“คุณตาพูดอะไรกับลุงพอลคะ?” หนูน้อยถามอย่างงุนงง

“ไม่มีอะไรจ้ะ เรื่องของผู้ใหญ่ พอลี่ยังเด็ก อย่ารู้เลย”

“อดรู้เลยอ่า...ไม่เป็นไรค่า...วันนี้หนูมีอะไรมาอวดด้วย เป็นไงคะ ลุงเคของพอลี่ซื้อให้เอง”

หนูน้อยแบมือรับของจากแม่มาอวดผู้เป็นตา ใช่...พายุซื้อตุ๊กตาหมีแพนด้าอย่างที่พอลี่ชอบมาฝาก

รัตนายื่นตุ๊กตาให้ลูกสาวแล้วทรุดตัวนั่งลงข้างผู้เป็นพ่อ ส่วนพายุนั้นสวัสดีพ่อของเพื่อนแล้วก็เดินไปนั่งโซฟาอีกตัวที่ว่างอยู่ และชายหนุ่มก็ไม่ลืมเอ่ยทักทายเจ้าของบ้าน ซึ่งนานแล้วที่ตนกับชายหนุ่มไม่ได้เจอกัน

“สวัสดีครับพี่พอล”

พอลเงียบ ไม่ได้ยิน ไม่สนใจเลยว่าพายุนั้นสวัสดีตน เพราะสมองของเขากำลังสับสนว่าจะเอาไงดี จะทำตามพ่อตาบอกหรือจะไม่ทำตาม แต่ถ้าไม่ทำตามคือเขาต้องหย่ากับรัตนา ไม่ได้...เขาไม่ยอมเสียเธอและลูกไปอีกแล้ว ทั้งสองต้องอยู่กับเขาจนวันตาย

“ลุงพอลนิสัยไม่ดี ลุงเคพูดด้วยก็ไม่พูดด้วย” พอลี่รู้สึกไม่พอใจพ่อแท้ๆ ที่ทำเป็นไม่สนใจคุณลุงที่น่ารักของตน

‘ขนาดลูกยังรักคนอื่นเลย พ่อลูกเขยเจองานหนักแน่ๆ’ รักชาติยิ้มกับความคิดของตน “ไม่เอาพอลี่ อย่าไปว่าลุงพอล...แบบนั้นไม่ดีลูก” ลากเสียงยาวเพื่อย้ำให้พอลรู้ว่าหลานสาวเขานั้นไม่ชอบเขาขนาดไหน

“ไม่!...” อยู่ๆ พอลก็ร้องออกมาพร้อมกับลุกขึ้นแล้วเดินไปกระชากรัตนาที่เอาแต่นั่งนิ่งขึ้นมาหาตน “พี่ไม่ยอมหรอก ต่อต้องเป็นของพี่คนเดียวเท่านั้น” พร้อมกับบีบไหล่มนของหญิงสาว

“เจ็บนะพี่พอล ปล่อยต่อ แล้วนี่อะไรเนี่ย เป็นบ้าหรือไง อยู่ๆ ก็มาทำกับต่อแบบนี้” หญิงสาวตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มไปด้วยความโกรธเช่นกัน

รักชาติเห็นว่าตอนนี้ลูกเขยเลือกทางพญามารที่เขายื่นให้แล้ว จึงอุ้มพอลี่ออกไปจากห้องอย่างเงียบๆ โดยปล่อยให้ลูกเขยและลูกสาวกับพายุผู้ที่เป็นหมากตัวหลักของตนอยู่ในห้องกันเพียงลำพัง โดยไม่สนใจเลยว่าพอลี่นั้นดิ้นจะอยู่ในนี้กับผู้เป็นแม่