Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
2 หมอพอร์ชเป็นเทพบุตร?
“พี่พาย ทำไมดูเหมือนคนไม่ได้นอนเลยคะ”
เสียงทักจากด้านหลังทำให้พายหยุดมือที่กำลังจัดเตรียมของ ก่อนจะหันหน้าไปฝืนยิ้มให้รุ่นน้องพยาบาลที่สนิทกันพอสมควร
“คือ พี่นอนไม่ค่อยหลับค่ะ”
“มีเรื่องเครียดอะไรรึเปล่าคะ บอกหนูได้น้าหรือว่าถ้าอยากหาเพื่อนไปดื่มก็จัดได้เลยค่ะ หนูพร้อมมาก”
“ได้ก็แย่แล้ว อาทิตย์นี้พี่ไม่มีวันหยุดเลยด้วยซ้ำ ขิงได้หยุดเหรอ”
“เปล่าค่ะ เข้าเวรยาวๆเลย หนูแค่พูดเพราะอยากไปเฉยๆ”
“อะไรเนี่ยเรา แบบนี้ก็ได้เหรอ”
“โธ่ ถ้ารู้ว่าพยาบาลเข้าเวรตลอดขนาดนี้หนูเปลี่ยนใจเรียนอย่างอื่นแทนแล้วพี่พาย”
น้ำขิงบอกด้วยใบหน้าที่มุ่ยลง การเป็นพยาบาลในชีวิตจริงช่างต่างที่ไฝ่ฝันเอาไว้มาก อย่าว่าแต่วันหยุดเลย แค่จะหาเวลานอนให้เต็มอิ่มยังยากเย็นกว่าซะอีก
“บ่นอะไรกันคะสองสาว ตรวจร่างกายเมื่อวานเรียบร้อยมั้ยเอ่ย”
เสียงทักจากคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่เรียกสายตาทั้งสองคนให้หันไปมอง ก่อนที่น้ำขิงจะเล่าเรื่องต่ออย่างลื่นไหลสมกับที่เป็นคนพูดเก่งที่สุดในแผนกนี้
“เรียบร้อยค่าพี่ตาล หนูตรวจกับหมอแนนได้พอดี สบายใจที่ไม่ต้องตรวจกับหมอผู้ชายเดี๋ยวจะมองหน้ากันไม่ติดตอนทำงาน ฮ่าๆ”
“แหม่ คิดมากไปได้เราก็ หน้าที่ก็ส่วนหน้าที่สิจ๊ะ”
“รู้ค่ะ แต่หนูเขินมากให้ทำไง ยังไม่มีแฟนด้วยซ้ำเนี่ย”
“จ้าๆ แม่สาวโสด รอให้มีลูกแบบพี่คนนี้แล้วจะมองผู้ชายเป็นหุ่นกระบอกหมดเลยค่ะเชื่อพี่”
“อะไรเนี่ยพี่ตาล หุ่นกระบอกเลยเหรอคะ ฮ่าๆ”
น้ำขิงขำออกมาเสียงดังอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อรุ่นพี่เล่นมุกตลกได้หน้าตายสุดๆแบบนี้ พายเองก็พลอยขำไปด้วยเช่นกัน ก่อนที่จะชะงักค้างอีกครั้งเมื่อตาลพูดชื่อใครบางคนขึ้นมา
“ยกเว้นหมอพอร์ชคนนึงก็ได้ นั่นเทพบุตรเดินดินค่า”
“โอ้ย จริงมาก คนอะไรหล่อ เก่ง แสนดี ตัวก็สูงเหมือนนายแบบขนาดนั้นหนูจะบ้า”
น้ำขิงรีบเอ่ยชมเพิ่มทันทีเมื่อตาลพูดถึงคนที่เธอเองก็ปลื้มมานานพอกับสาวๆคนอื่น
“แถมให้อีกอย่างค่ะ รวยมาก”
“กรี๊ดๆๆ อิจฉาแฟนในอนาคตเค้าเนอะพี่ตาล หนูไม่กล้าฝันเลยเนี่ย”
น้ำขิงยกมือขึ้นแนบหน้าพลางกระทืบเท้ารัวๆอย่างถูกใจ คนอย่างหมอพอร์ช พชร เจ้าของคนปัจจุบันของโรงพยาบาลที่พวกเธอทำงานอยู่นี้ ไม่มีใครไม่รู้จักและฝันถึง แต่ก็ไม่มีใครเอื้อมถึงด้วยเช่นกันนี่คือสิ่งที่พวกเธอรู้มาตลอด
“งั้นก็ต้องอิจฉาหมอบีไว้ล่วงหน้าแล้วล่ะ สนิทกันขนาดนั้นคงเป็นคนอื่นไปไม่ได้จริงมั้ย”
ตาลป้องปากกระซิบราวกับกลัวว่าใครจะมาได้ยินทั้งที่อยู่กันแค่สามคนเท่านั้น ทั้งตาลและน้ำขิงต่างหัวเราะชอบใจกับบทสนทนานี้ ต่างจากพายที่กำมือแน่นและใจเจ็บแปลบไปหมดที่ต้องฟังเรื่องพวกนี้
“ก็จริงค่ะ ถึงจะมีสาวๆมาไม่ขาดทุกวันก็เถอะ แต่ใครจะมองไม่ออกว่าหมอบีน่าจะตัวจริงอยู่แล้วเนอะพี่พาย”
“เอ่อ อื้อ ใช่สิ”
“ว่าแต่ เมื่อวานพี่พายไปตรวจร่างกายที่ไหนคะ”
“คะ เอ่อ คือ ก็…ที่นี่แหละค่ะ”
พายตอบตามตรงเพราะโกหกไปยังไงใบผลการตรวจร่างกายประจำปีก็ต้องเป็นของโรงพยาบาลนี้อยู่แล้ว แค่นึกถึงขึ้นมาก็ทำเอาต้องบีบมือตัวเองแน่นกับเรื่องเมื่อวาน ได้แต่ภาวนาไม่ให้ใครรู้ว่าหมอพอร์ชเป็นคนตรวจร่างกายให้เธอ ไม่งั้นก็ต้องคิดเรื่องโกหกเพิ่มมาอีกแน่ๆ
“เอ้า ไหนบอกหนูว่าจะไปที่อื่นไม่ใช่เหรอคะ หนูชวนตอนแรกก็ไม่ไปด้วยกันนี่นา”
“พอดีพี่เปลี่ยนใจทีหลังน่ะ ไม่อยากไปเสียเวลาที่อื่นอีกเลยรีบตรวจก่อนกลับบ้าน”
“จริงเหรอคะ งั้นได้ตรวจกับหมอพอร์ชรึเปล่าคะเมื่อวานหมอพอร์ชเข้าเวรด้วยนี่”
“แค่กๆ”
พายสำลักกาแฟที่กำลังดื่มทันที มือบางรีบหยิบทิชชู่มาเช็ดขณะที่กำลังคิดเรื่องโกหกในหัว แต่โชคดีที่ตาลพูดขัดขึ้นมาซะก่อน
“ใช่ก็แย่แล้วยัยขิง ใครก็รู้ว่าหมอพอร์ชเลิกตรวจห้องสูติมานานแล้ว”
“ก็จริงเนอะ เห็นว่าหลบพวกสาวๆที่มาตรวจเพราะความต้องการแฝงใช่มั้ยคะ”
น้ำขิงป้องปากกระซิบขึ้นมาอีกครั้งด้วยสีหน้าตื่นเต้นสุดๆ ตาลพยักหน้าก่อนจะตอบออกมาเสียงเบา
“ก็งั้นแหละ ก็เลยเปลี่ยนไปตรวจเวชกรรมแทน”
“เกิดมาเพอร์เฟคมากก็น่าเห็นใจเหมือนกันนะเนี่ย”
น้ำขิงพูดพลางพยักหน้าขึ้นลงด้วยสีหน้าเห็นใจอย่างที่ว่า ก่อนจะสะดุ้งกันเป็นแถวเพราะเสียงจากด้านหน้า
“คุยอะไรกันอยู่ครับ เหมือนได้ยินชื่อหมอแว่วๆ”
เจ้าของส่วนสูงร้อยแปดสิบหกในชุดกาวน์สีขาวสะอาด พาตัวเองมายืนเท้าแขนตรงเค้าน์เตอร์แล้วยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี ใบหน้าหล่อเหลาภายใต้กรอบแว่นสายตาราคาแพงไม่ได้ทำให้หมอพอร์ชดูเฉิ่มแม้แต่น้อย กลับกันที่กลายเป็นคนฮ็อตมากซะจนแค่ยิ้มก็ทำให้คนรอบข้างแทบละลายลงไปได้กับเสน่ห์ล้นเหลือนั่น
“ตายจริง หมอพอร์ชหูดีมากเลยนะคะเนี่ย กำลังชมว่าหล่อมากจนสาวๆมาต่อแถวทุกวันอยู่เลยค่ะ”
“ใช่เลยค่ะ ฮ่าๆ”
“อะไรกันครับ ชมแบบนี้หมอเขินแย่เลยนะ”
หมอพอร์ชที่ถูกชมยิ้มเขินพลางขยับแว่นสายตาด้วยความเคยชิน ก่อนที่สายตาคมกริบคู่นั้นจะมองเลยไปหาพายที่นั่งเงียบราวไม่ได้มีส่วนร่วมในบทสนทนานั้น และนั่นก็ทำให้ความไม่พอใจเล็กๆของคนมองก่อเกิดขึ้นมาเพราะถูกเมิน
“เรื่องจริงทั้งนั้นค่ะ”
“งั้นสาวๆแถวนี้มีใครสนใจต่อแถวด้วยรึเปล่าครับเนี่ย”
หมอพอร์ชแสร้งพูดด้วยรอยยิ้มขำก่อนจะปรายตาไปทางรุ่นพี่คนสวยอีกครั้ง และครั้งนี้พายก็ยังคงจ้องมองที่หน้าจอคอมเหมือนมันสำคัญนักหนาเช่นเคย
“โอ้ย ใครจะกล้าล่ะคะในเมื่อตัวจริงของหมอเพอร์เฟคกว่าสาวทุกคนรวมกันซะอีก”
“ตัวจริงเหรอครับ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“แหม่ อย่าแกล้งไม่รู้เรื่องเลยค่ะหมอคนอื่นเค้ารู้กันหมดแล้ว”
“อะไรครับเนี่ย หมอไปตรวจแล้วดีกว่า อ้อ พี่พายครับ”
หมอพอร์ชที่กำลังจะเดินออกไปหันมาหยุดแล้วเรียกคนที่นั่งเงียบจนสะดุ้ง พายเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะตอบรับด้วยความงุนงง เพราะปกติหมอพอร์ชจะไม่ค่อยพูดคุยอะไรกับเธอนักที่โรงพยาบาล
“คะ”
“เดี๋ยวตามมาที่ห้องผมด้วยนะครับ มีเรื่องให้ช่วยนิดหน่อย”
“ได้ค่ะ”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
