บทที่ 8 ถ้าไม่กิน...ฉันทิ้งเธอแน่!

“อื้อ!”

จริงใจนิ่วหน้ารับจูบอันหนักหน่วงของคุณหมอ เขาทั้งจูบและดูดดึงเรียวปากแดงด้วยความแรง ความกระหายของเขานั้นทวีคูณมากขึ้นเรื่อยๆ สอดลิ้นร้อนเข้าไปตวัดเกี่ยวครั้งแล้วครั้งเล่าก็ยังไม่สาแก่ใจ ส่งมือไปขยำสองเต้ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ยังไม่พอ

“อ๊ะ! ฮึก! คุณหมอจะทำอะไรคะ?” เด็กสาวตกใจถาม เมื่อลิปดาห่อปากลงดูดยอดอกสีสวยนั้นอย่างบ้างคลั่ง

“อ๊ะ! คุณหมอขา...” เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นมานั้นมันคืออะไร รู้แต่ว่าการกระทำของเขานั้น...ช่างน่าอัศจรรย์ มันจั๊กจี้แปลกๆ แม้จะปวดหนึบแต่ก็อยากให้เขาทำเรื่อยๆ

“เรียกฉันแบบนั้น...อยากโดนหรือไง?” เขาถามทั้งๆ ที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่ายังไงคืนนี้เธอก็ต้องโดนเขาแน่

“อื้อ! ทำไม...อื้อ! คุณหมอ...” จริงใจเลียริมฝีปากตัวเองเพราะอยากระบายความกระสันเสียวที่เธอเพิ่งเคยสัมผัสเป็นครั้งแรก มือเล็กส่งไปสอดเข้าใต้โพรงเส้นผมของคุณหมอหนุ่ม ในตอนที่เขาเริ่มไล่ลิ้นสัมผัสดูดผิวเนื้อขาวเนียนต่ำลงเรื่อยๆ

“คุณหมอ...หนูเป็นอะไรก็ไม่รู้...อื้อ! คุณหมอคะ? หนูต้องป่วยแน่ๆ เลย...มันร้อนไปหมด...อื้อ!” ร่างบางบิดเร้า เมื่อคุณหมอพรมจูบไปทั่วจนถึงเนินเนื้อสาว...

“สดดีจัง...” ลิปดายกยิ้มชอบใจ เมื่อสูดความหอมหวานจากกลีบกุหลาบแสนสวยนั้นเข้าปอด

“อ๊ะ! คุณหมอจะทำอะไรคะ?!” เด็กสาวหนีบสองขาเข้าแนบชิดอย่างตกใจ

“ถึงขั้นนี้แล้วเธอยังไม่รู้อีกเหรอ?” คุณหมอผู้หิวโหยจับสองขาของจริงใจให้ถ่างออกจากกันอีกครั้ง

“อ๊าาาาห์!” เด็กน้อยส่งเสียงครางลากยาวในทันที เมื่อโดนเขาให้ลิ้นเล่นงานเธอ หน้าท้องแบนราบเกร็ง สองเท้าชี้ขึ้นกลางอากาศ มองมือขยุ่มผ้าปูเตียง เธอเสียว...เสียวเหลือเกินที่จะจน

“ฮึก! คุณหมอ...อ๊าาาาาห์! อ๊าาาาาห์!” ในยามที่เขาสอดปลายลิ้นให้ลงลึกเข้าไปในร่องกุหลาบที่แดงสด เด็กสาวก็ยิ่งร้องดึงขึ้นเรื่อยๆ ก้นสวยได้รูปกระดกขึ้นค้างในอากาศ

เพราะความชำนาญการเข้าขั้นเทพของลิปดา...เขาสามารถให้เพียงเรียวลิ้นสร้างความเสร็จสมให้เด็กสาวได้โดยง่าย เขากอบโดยน้ำหวานจากกลีบกุหลาบที่ไหลออกมาเป็นระลอกๆ ขยี้ติ่งกระสันสีสวยสดนั้นเพราะอยากจะแกล้งเธอ จนเธอกระตุกเกร็งถี่...ลมหายใจติดขัด ใบหน้าเหยเกเพราะถึงสวรรค์ แต่เขาก็ยังไม่หยุด...ยังทำต่อไปอย่างนั้นจนคนรับเริ่มทนไม่ไหว

“อ๊ะ! ไม่ไหวแล้ว...อ๊ะ! คุณหมอ...หนูไม่เอาแล้ว...อ๊ะ! คุณหมอหยุดเถอะนะคะ!” ร่างบางบิดเร้าไปมา พยายามจะดันใบหน้าหล่อให้ออกจากหว่างขา แต่มีหรือที่เธอจะสู้แรงเขาได้

“คุณหมอ...งื้อ! ออกไปนะ! อึก! อ๊ะ! คุณหมอ...อ๊าาาาห์! อ๊าาาาาห์! อ๊าาาาาห์!” แม้จะพยายามถีบตัวให้ออกห่างแต่เขาก็ยังจะดึงเธอเข้าไปเลียปาดแคมทั้งสองข้าง ตวัดติ่งเม็ดเล็กอย่างหนักหน่วงจนเด็กสาวถึงฝั่งฝันอีกคราว...

“ฮึก!” คราวนี้เขายอมผละออกจากเธอ ปล่อยให้เธอนอนหอบอยู่อย่างนั้น สายตาจ้องไปยังกลีบกุหลาบที่เปียกเยิ้ม กลีบทั้งสองสนิทแนบชิดตามประสาเด็กสาวที่ไม่เคยผ่านมือชาย...

“คราวนี้เป็นตาฉันบ้าง...” ลิปดายกยิ้มขณะที่ถอดบ็อกเซอร์ออก แล้วแก่นกายขนาดฆ่าคนได้ของเขาก็เด้งชี้โด่ชี้เด่ใส่หน้าจริงใจ ทั้งหัวเห็ดสีเนื้อ...ทั้งรอยเส้นเลือดเส้นเอ็นที่ปูดโปน...

เด็กสาวเบิกตาโตจ้องมันค้างด้วยความกลัว...เธอรู้ว่ามันคืออะไร ถึงจะไม่เคยเห็นของจริงมาก่อน...

“เธอชอบกินไอติมหรือเปล่า?” เขาเอ่ยถามก่อนจะทิ้งตัวลงนอนหงายเคียงข้างเธอ

“ค่ะ...” เด็กสาวเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงใสซื่อ

“นั่น...ไอติม...เอาเข้าปากซะ!” เขาออกคำสั่งขณะที่ชี้ไปยังท่อนเอ็นที่รอจะใช้งาน

“...” เด็กสาวเม้มปากแน่น...ขมวดคิ้วมองหน้าชายหนุ่ม

“นิ่งอยู่ทำไม? ไหนว่าจะตอบแทนพระคุณฉันไง...เลียมันซะ...ฉันยกมันให้เป็นไอติมของเธอ”

“แต่มันไม่เหมือนไอติมนี่! น่ากลัวจะตาย...มีเส้นปูดๆจนเหมือนจะแตก แล้วมันก็ใหญ่ขนาดนั้นหนูจะกินมันได้ยังไงคะ?” เธอวางท่าจะขัดคำสั่ง

“ถ้าไม่กิน...ฉันทิ้งเธอแน่!”

และพอได้ยินว่าเขาจะทิ้ง จริงใจก็รีบคลานไปหาไอติมแท่งใหญ่อย่างรวดเร็ว...เธอค่อยๆ หยิบมันมาจ่อที่ปาก...แค่มือกำก็ยังไม่หมด แล้วจะเอาเข้าปากยังไงไหว

เด็กสาวจินตนาการอยู่ในหัวว่ามันคือไอติม...ลิ้นเล็กจึงค่อยๆ แตะลงเบาๆ ที่ส่วนหัว...เพียงเท่านั้นคนที่ได้รับก็เริ่มหายใจถี่ จริงใจช้อนสายตามองลิปดาที่จ้องเธออยู่...สายตาดุดันนั้นทำให้เธอเริ่มเลียเร็วขึ้น...

“อื้อ! แบบนั้นแหละ...เอาเข้าปากไปเลย...อื้อ!” คุณหมอหนุ่มออกคำสั่งอีกครั้ง แล้วเด็กสาวก็ทำตาม เธอยัดท่อนเอ็นมหึมานั้นเข้าปาก...

“รูดขึ้นลงสิ...ทำแบบที่เธอกินไอติมนั่นแหละ!”

คำสั่งออกจากปากเขาอย่างต่อเนื่อง...จริงใจก็เริ่มกินไอติมแท่งยักษ์ เธอเม้มปากอย่างเป็นอัตโนมัติ...รูดขึ้นลงช้าๆ ก่อนจะเริ่มเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนชายหนุ่มปวดหนึบ เสียวซ่านจนอยากจะลั่นน้ำรักออกมาเต็มทน

“อื้อ! จริงใจ...อื้อ! แบบนั้นแหละ...ดีๆ เด็กน้อย...อื้อ!” เวลานั้นเด็กสาวสังเกตได้ถึงรอยยิ้มมีความสุขจากชายหนุ่ม...ภาพใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของเขาฝังลึกลงในสมองส่วนจดจำ...เธอกำลังจดจำว่าสิ่งไหนที่ทำให้เขามีความสุข...

“พอ...พอแล้ว...” และเพราะเขายังไม่พร้อมจะเสร็จสม เขาจะส่งสองแขนไปช้อนรักแร้เด็กสาวให้เขามาใกล้

“คุณหมอ...มีความสุขไหมคะ?” เธอเอ่ยถามเพราะเห็นใบหน้าสุขล้นของชายหนุ่ม

“...” แต่เขาไม่ตอบ จับตัวเธอนอนลงแล้วพลิกไปคร่อมเธอไว้อย่างรวดเร็ว

“อ้าขาออกกว้างๆ” เขาเอ่ยบอกขณะที่จับสองขานั้นให้ฉีกออก

“มันจะเจ็บใช่ไหมคะ?” เธอรู้...เคยเรียนมาแล้วว่ามันจะต้องเจ็บ

“ไม่เจ็บ...” คุณหมอโกหกหน้าตาย นำส่วนหัวไปจ่อที่ร่องรักสีแดงสดแสนสวย

“อื้อ!” แล้วจริงใจก็เริ่มขมวดคิ้วนิ่วหน้า ตัวเกร็งขึ้นมาในตอนที่เขากำลังยัด

“ไม่เข้า!” ลิปดารู้สึกขัดใจ...พยายามยัดส่วนหัวให้เขาหาเธอ แต่เพราะร่องนั้นแคบเหลือเกิน...แล้วตัวตนของเขามันก็ใหญ่ไม่น้อย...

“เจ็บ...” จริงใจจ้องหน้าเขานิ่ง

“ทน!” แล้วเขาก็ตะคอกเธอกลับ ออกแรงยัดลำกายกระแทกเข้าไปอย่างแรง

สวบ!!!

“ฮึก!!! ฮือๆๆๆ คุณหมอ! หนูเจ็บ!” แล้วเด็กสาวก็ร้องไห้ออกมา เพราะรู้สึกได้ถึงความฉีกขาดภายใน เวลานี่เลือดสีแดงสดไหลออกมาเคลือบตรงจุดเชื่อมระหว่างเขาและเธอเอาไว้

“อย่าร้อง...มันจะเจ็บแค่ครั้งเดียว...” ชายหนุ่มปล่อยให้มันคาไว้อย่างนั้น โน้มตัวลงไปจูบแก้มแดงที่เปียกชื้นเพราะน้ำตาพอเห็นเธอร้องไห้แล้วเขาก็เกิดรู้สึกผิดขึ้นมา

“ไหนบอกกว่าไม่เจ็บไงคะ ฮึก! มันเจ็บมากๆ เลย...”

“ก็บอกแล้วไงว่าจะเจ็บแค่ครั้งแรก”

“ยังจะมีครั้งต่อไปอีกเหรอคะ?”

“มีสิ...ต้องมีอีกแน่...” เพราะเขาติดใจเธอเหลือเกิน...