บทที่ 6 คุณหมออย่าร้องไห้คนเดียวเลยนะคะ

จริงใจยืนนิ่งไม่ไหวติง ในสมองโล่งไปหมด เธอคิดอะไรไม่ออก ไปไม่เป็นเมื่อถูกคุณหมอลิปดาจู่โจมจูบอย่างหนักหน่วง...ร่างบางแทบไม่เหลือแรง หันมองดูถุงช็อปปิ้งก่อนจะตั้งสติ

“เก็บของๆ” เธอเอ่ยบอกกับตัวเอง ก่อนจะรีบตรงไปเก็บของเข้าที่

...แต่มิวาย ภาพที่เขาจูบเธอยังวิ่งวนอยู่ในหัว ทั้งสัมผัส ทั้งรสชาติ มันทำให้เธอเกิดอยากลองอีกครั้ง...อยากจะให้เขาจูบเธออีกสักครั้ง หรืออีกหลายๆ ครั้งเลยก็ได้

ส่วนคนในห้องทำงาน เขากำลังโกรธตัวเองที่เผลอไผลจูบเด็กสาวที่มีอายุเพียงสิบแปดปี...แถมยังเป็นเด็กที่เขาไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าที่เพิ่งได้ไม่นานอีกต่างหาก

...บ้าไปแล้ว...เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ...

และแม้ว่าจะพยายามตั้งจิตตั้งใจที่จะอ่านหนังสือแพทย์แค่ไหน แต่ภาพการจูบนั้นก็ยังคงกวนใจเขาอยู่ไม่น้อย คุณหมอหนุ่มถอนหายใจลากยาวออกมา คว้าซองบุหรี่แล้วเดินออกไปนอกห้องทำงาน เขาเดินผ่านเด็กสาวที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการจัดของ ออกไปสูบบุหรี่ที่นอกระเบียงห้อง

ในใจก็ยังคงคิดว่า...เขาต้องการมากกว่านั้น ต้องการอีก...อยากจะสัมผัสเธอเหลือเกิน หรือเขาควรตัดกฎเกณฑ์ในหัวออกไปให้หมดและทำตามที่ใจต้องการ ยังไงเสีย...ยัยเด็กหน้ามึนคนนั้นก็ยอมให้เขาทำทุกอย่างอยู่แล้ว เพราะเธอก็พูดอยู่ตั้งหลายครั้งว่ารักเขา แถมยังยกเขาเป็นผู้มีพระคุณ

ความสับสนเข้ามาวนเวียนอยู่ในหัว มือหนาจี้ดับบุหรี่ลงที่เขี่ย หันหลังกลับไปมองว่าเวลานี้ยัยเด็กคนนั้นกำลังทำอะไร และเขาก็ได้เห็นว่าเธอกำลังแอบมองเขาอยู่ ก่อนที่จะหลบตาเขาเพราะโดนจับได้

...เขาควรจะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดี...ความรู้สึกที่อยากจะจับเด็กแสนยั่วคนนั้นกดลงบนเตียง...

ตกดึกในคืนนั้น...คุณหมอหนุ่มที่ยังคงว้าวุ่นในเรื่องบนเตียง เขานอนไม่หลับ กระสับกระส่ายไปมาอยู่พักใหญ่ จนสุดท้ายต้องลุกจากเตียงแล้วตรงไปเข้าห้องน้ำ

ไม่ต้องเสียเวลาเปิดคลิปใดๆ เพียงเขานึกถึงภาพก้นอวบอิ่มขาวเนียนที่ได้เห็นเมื่อเช้า...กลีบเนื้อที่นูนโผล่พ้นชั้นในสีขาว...ร่องลึกตรงกลางระหว่างความอวบอูมนั้น...เขาอยากจะยัดเข้าไปเหลือเกิน...

“อืม...” มือหนาสอดเข้าไปในกางเกงนอน เริ่มลูบคลำลำกายที่เต่งโต เขาจับความใหญ่ยาวนั้นมารูดสาวขึ้นลง...ในหัวก็จินตนาการถึงเด็กสาวที่เวลานี้คงนอนหลับอยู่ที่โซฟา...

“อื้อ!” ความปวดหนึบนั้นก่อนตัวขึ้น ก่อนที่ความเสียวกระสันจะตามมาทีหลัง...รสจูบของเธอยังคงหลังเหลืออยู่ปาก...คุณหมอผู้หวั่นไหวเลียปากตัวเองไปมา ก่อนที่จะชักรูดแก่นกายที่โตเต็มที่นั้นเร็วขึ้น...

“อ๊ะ!” เขาอ้าปากคราง คิ้วขมวดกันเป็นปม ภาพในหัวคือเขากำลังกระแทกแรงไม่ยั้งกับร่างอวบอิ่มของจริงใจ...

“อื้อ! อ๊ะ! จริงใจ...” น้ำรักสีขาวขุ่นพุ่งทะลักออกมาจากปลายหัวเห็ดสีเนื้ออ่อน...มือหนาชะงักลงในตอนที่ร่างสูงนั้นเกร็งเพราะความเสร็จสม...

คุณหมอหนุ่มกดชักโครกชำระล้างน้ำกามอารมณ์ของตัวเองทิ้ง หันหลังไปล้างมือเหมือนว่าสิ่งที่เขาทำไปมันเป็นเรื่องปกติ แต่ที่จริงแล้วมันไม่ใช่! ก่อนหน้านี้เขาแทบไม่เคยทุบท้องตัวเอง...ไม่เคยนึกจะมีอารมณ์เปลี่ยวแบบนี้มาก่อนในรอบสองปี...แต่เพราะยังเด็กบ้าคนนั้น...ที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้!

เช้าวันต่อมาคุณหมอหนุ่มออกมาชงกาแฟที่โซนครัวหลังจากที่อาบน้ำเสร็จ เพราะวันนี้เป็นวันหยุด เขาเลยมีเวลาได้อยู่พักผ่อนที่บ้าน ขณะที่จริงใจนั้นยังคงนอนไม่ตื่น เพราะเมื่อคืน...เธอดูการ์ตูนจนถึงดึกดื่น

“นี่!” คุณหมอหนุ่มถือแก้วกาแฟไปหยุดยืนมองเด็กสาว เขาเอ่ยเรียกเธอแต่ก็ไม่มีวี่แววที่คนนอนหลับจะได้ยิน

“ตื่นได้แล้ว!” เขาตะคอกเสียงดังอีกครั้ง

“บอกให้ตื่นไง!!!”

“งื้อ...” แล้วเด็กสาวก็ปรือตาตื่นขึ้นมา พอเห็นว่าร่างสูงกำลังยืนจ้องเธอไม่วางตา เด็กสาวก็รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

“จะนอนอะไรนักหนา...ไปอาบน้ำซะ!”

“...” จริงใจที่กำลังงัวเงียไม่เอ่ยตอบอะไร เธอลุกจากโซฟาแล้วบิดขี้เกียจ แต่ด้วยเพราะเวลานี้เธอกำลังสวมชุดกระโปรงแขนกุดสีขาวแสนบางที่เพิ่งซื้อมา แถมยังไม่ได้สวมบรา คุณหมอจึงได้เห็นสองเต้าอวบอิ่มที่เด้งออกมาจากชุด...แล้วก็ยอดอกเป็นจุกนั้น

“ไปเดี๋ยวนี้เลย!” เขาออกคำสั่งเสียงแข็ง รีบหันหน้าหนีเพราะทนดูต่อไม่ไหว...ช่วงล่างมันเริ่มกระตุกสั่นขึ้นมา บ้าจริง...ทำไมน้องชายของเขาถึงถูกปลุกเร้าง่ายถึงเพียงนี้

ไม่นานจริงใจก็ออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับกลิ่นหอมหวานของครีมอาบน้ำที่เธอเลือกซื้อด้วยตัวเอง...เธอเดินไปที่โซนครัวแล้วทำขนมปังทาแยมสตอเบอรี่มากิน ปากเล็กเดินเคี้ยวตุ่ยๆ มานั่งที่โซฟา เว้นระยะห่างจากชายหนุ่มอย่างน้อยหนึ่งเมตรตามที่เขาต้องการ

“คุณหมอ...ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?” เธอจ้องหน้าเขาด้วยแววตาเป็นห่วง...ชันเข่าขึ้นนั่งบนโซฟา จนกางเกงขาสั้นนั้นเลิกขึ้นสูงเผยให้เห็นความอวบอูมของเนินสามเหลี่ยมที่มันนูนปลิ้นออกมา...

...บ้าฉิบ! ที่เขากำลังเจอกับบททดสอบความเป็นชายหรือไง? ...

หมอลิปดาขบกรามแน่น จ้องมอง...สิ่งต้องห้ามของเด็กสาว ก่อนจะรีบเบนสายตาไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว

“ฉันไม่เข้าใจคำถามของเธอ” เขาเอ่ยตอบ คว้าแก้วกาแฟมาดื่ม

“คุณหมอเครียดหรือกำลังเสียใจหรือเปล่าคะ? เมื่อคืนหนูได้ยินคุณหมอร้องไห้ในห้องน้ำ...” จริงใจเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงใสซื่อ ขณะที่กัดเข้าขนมปังเข้าปากไปเต็มคำ

อึก! แค่กๆ

แล้วลิปดาก็ถึงกับสำลักกาแฟออกมาอย่างแรง เขาถลึงตาเบิกโตมองเด็กสาวด้วยความที่คาดไม่ถึงว่าเธอจะพูดแบบนี้ออกมา

“คุณหมอ?” จริงใจคว้าทิชชูยื่นให้เขา

“เธอได้ยินเหรอ?!”

“ค่ะ...คุณหมอร้องไห้แปลกๆ นะคะ ปกติมันต้องร้องว่า ฮือๆ ไม่ใช่เหรอ? แต่ที่หนูได้ยินมันเป็น...อื้อ! อ๊ะ! แบบนี้อ่ะค่ะ” คุณหมอหนุ่มแทบหยุดหายใจเมื่อเด็กสาวเลียนเสียงครวญครางของเขา

“หยุด!” แล้วเขาก็ออกคำสั่งเสียงแข็ง

“ถึงหนูจะเป็นเด็ก...แต่ถ้าคุณหมอมีเรื่องอะไรไม่สบายใจก็เล่าให้หนูฟังได้นะคะ เห็นแบบนี้อ่ะ หนูก็เป็นผู้ฟังที่ดีแล้วก็เก็บความลับเก่งด้วย...อย่าไปร้องไห้ในห้องน้ำคนเดียวเลยนะคะ ถ้าคุณหมอเสียใจหนูก็จะเสียใจไปด้วย...” เด็กสาวนั้นช่างใสซื่อ...เสียจนเหมือนว่าเธอจงใจจะแกล้งคุณหมอ

“บ้าไปแล้ว...” คุณหมอส่ายหน้าไปมา เพราะเขาเป็นคนเดียวที่รู้ว่าความจริงนั้นมันคืออะไร นอกจากจะไม่ได้เสียใจอะไรแล้ว เขาก็แค่ช่วยตัวเอง...แถมยังจินตนาการถึงเด็กอย่างเธอ!