บทที่ 5 ตะบะแตก

เด็กสาวในชุดเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นที่ม้วนเอวอยู่หลายทบเพราะใหญ่กว่าตัวเดินตามหลังร่างสูงที่กำลังเลือกซื้อของอยู่ในซูเปอร์ของห้างใหญ่

“หนูเอาอันนี้ได้ไหมคะ?” น้ำเสียงใสซื่อดังขึ้นด้วยความเกรงใจ เธอชี้ไปยังขนมขบเคี้ยวที่เธอชอบ

“แล้วแต่เธอสิ...” คุณหมอหนุ่มตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แล้วเด็กสาวก็หยิบมันมาใส่ลงในรถเข็นที่คุณหมอกำลังเข็นอยู่

“แล้วอันนี้ล่ะคะ? อันนี้อร่อยมากเลยนะคะ” เธอฉีกยิ้มอย่างมีความสุข ที่จะได้กินขนมอร่อยๆ ของโปรด

“อยากกินอะไรก็หยิบมา เลิกถามฉันสักที” และเมื่อได้รับอนุญาต เด็กแสนมึนก็วิ่งไปหยิบของโปรดของเธอมาใส่รถเข็นจนมันเต็ม สร้างความตลึงงึงงันให้คนที่ต้องจ่ายเงินไม่น้อย

“นี่เธอจะกินหมดหรือไง?” เขาขมวดคิ้วถาม

“หมดค่ะ! ไปตรงโน้นกันค่ะ...ตรงโน้นมีเยลลี่ที่หนูชอบ เดี๋ยวหนูเข็นเอง” ว่าแล้วคนตัวเล็กก็เข้ามาแย่งรถเข็นไปจากคนตัวโต แล้วเข็นมันนำหน้าเขาออกไป

“นี่ฉันเลี้ยงเด็กอยู่จริงๆ สินะ...” คุณหมอลิปดาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเดินตามจริงใจไป

หลังจากที่ซื้อของกินของใช้เข้าบ้านเสร็จ ทั้งคู่ก็กลับมาที่รถ แต่คุณหมอกลับไม่ยอมขึ้นรถ เขาแค่เอาถุงช็อปปิ้งสามถุงใหญ่มาเก็บ แล้วเดินนำเด็กสาวกลับเข้าไปในห้างอีกครั้ง

“เราจะไปไหนกันเหรอคะ?” จริงใจกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามติดร่างสูงไปถาม

“ไปซื้อเสื้อผ้าเธอไง...คิดจะใส่เสื้อฉันไปตลอดเหรอ?”

“ว้าว! คุณหมอใจดีจังเลย...หนูรักคุณหมอ...” เด็กสาวทำหน้าตาดีใจ เข้าไปกอดร่างสูงแน่นอย่างคนไม่รู้เรื่องราว

“เห้ย! ทำอะไรของเธอเนี่ย!” คุณหมอหนุ่มผลักร่างบางให้ออกห่างอย่างแรงก่อนจะตะคอกถามเสียงดัง

“ก็กอดคุณหมอไงคะ?” เด็กสาวส่งแววตาใส

“รู้ว่ากอด! แต่เธอมากอดฉันทำไม! บอกให้อยู่ห่างฉันอย่างน้อยหนึ่งเมตรไง!”

“ก็หนูรักคุณหมอ...หนูต้องกอดเพื่อให้ความรักไงคะ” จริงใจเริ่มเบะปากเมื่อเขาทำเสียงดุดัน

“หึ! รู้จักกันสองวันเธอรักฉันแล้วเหรอ? รู้เหรอ...ว่าคำว่ารักมันมีความหมายยัง?” เขาเท้าเอวยืนจ้องหน้าเธอด้วยแววตาแข็ง

“สองวันก็รักได้ค่ะ ถ้าอยากจะรัก รักก็คือรักไงคะ...ถ้าเรารักใคร เราก็อยากทำให้คนคนนั้นมีความสุข อยากจะกอดเขา อยากจะอยู่ใกล้ๆเขา อยากทำให้เขายิ้ม...หนูอยากทำให้คุณหมอมีความสุข แล้วหนูก็อยากจะอยู่ใกล้ๆ คุณหมอด้วยค่ะ” แล้วเด็กสาวก็ทำให้คุณหมอหนุ่มไปไม่เป็นอีกครั้ง เขานิ่งงัน มองลึกเข้าไปในแววตาอันใสซื่อนั้น...แล้วก็ถอนหายใจออกมา

“คุณหมอทำให้หนูมีความสุข...คุณหมอช่วยชีวิตหนูไว้ ให้ที่นอน แถมยังซื้อขนมให้หนูด้วย...แบบนี้ก็แปลว่าคุณหมอรักหนูเหมือนกันใช่ไหมคะ?”

“เหอะ! สมองเธอนี่มัน...ผิดปกติหรือไง รักบ้าอะไร...! ในเมื่อที่ฉันทำไปทั้งหมดมันเป็นเพราะเธอทำตัวเธอน่าสงสารเหมือนลูกหมาตกน้ำยังไงล่ะ! แยกให้ออกด้วยนะ ระหว่างสงสารกับรัก!” ว่าแล้วคุณหมอจอมเกรี้ยวกราดก็เดินดิ่งออกไป ส่วนเด็กหน้ามึนก็ทำหน้าเศร้า...ยืนนิ่งไม่ยอมเดินตาม

“ยืนบื้ออยู่ทำไม! ไม่เอาหรือไงเสื้อผ้าอ่ะ?!”

พอซื้อเสื้อผ้าให้จริงใจเสร็จ พวกเขาทั้งสองก็กลับมาที่คอนโด จริงใจเงียบมาตลอดทาง...ผิดกับตอนขาไปที่พูดจ้อไม่หยุด และมันก็สร้างความหงุดหงิดให้กับลิปดาไม่น้อย

“เป็นอะไรของเธอ?” และเพราะทนความเงียบไม่ไหว ลิปดาจึงเดินเข้าไปถามทันทีที่วางข้าวของที่เพื่อซื้อลงบนเคาน์เตอร์ครัว

“...” จริงใจเม้มปากแน่นไม่ยอมตอบ ถอยเท้าเล็กให้ออกห่างจากร่างสูง

“ฉันถามก็ตอบ!” แต่คุณหมอก็ยังคงก้าวเท้าเข้าไปใกล้

“อย่า...เข้ามาใกล้สิคะ...เราต้องอยู่ห่างกันหนึ่งเมตร” มือบางยกขึ้นดันแผงอกแกร่งของคนตัวสูงให้ออกห่าง

“หึ! นี่ประชดหรือไง?!” เขายิ่งโมโห เมื่อเด็กสาวทำตัวไม่ได้ดั่งใจ

“ไม่ได้ประชดค่ะ...แต่ถ้าเราอยู่ใกล้กัน เดี๋ยวคุณหมอก็ว่าหนูอีก” เธอก้มหน้างุด

“นี่โกรธที่ฉันว่าเธอหรือไง?! บอกมาสิว่าที่เงียบมาตลอดทางก็เพราะว่าโกรธฉัน...ใช่ไหม?”

“ค่ะ” ถามตรงก็ตอบตรง

“เหอะ!” แล้วคุณหมอคนหล่อก็ถึงกับอึ้งไปในทันที...ทั้งๆ ที่เขาซื้อของให้มากมาย หมดเงินไปเป็นหมื่น แต่ยัยเด็กหน้ามึนนี่ยังกล้าบอกว่าโกรธเขา

“ก็คุณหมอเอาแต่ว่าหนู...บ้าบ้างแหละ สมองไม่ดีบ้างแหละ ลูกหมาตกน้ำบ้างแหละ หนูน้อยใจเป็นนะคะ เวลาที่คนที่เรารักมาว่าแบบนี้...มันรู้สึกแย่” อีกแล้ว...เธอพูดว่ารักอีกแล้ว คำว่ารักของเธอมันให้เขาร้อนผ่าวทุกครั้งที่ได้ยิน

“...” แล้วคุณหมอก็ได้แต่นิ่ง เพราะเขารู้ตัวว่าเอาแต่ว่าเธอจริงๆ

“แต่มันยังไม่น่าเสียใจเท่ากับที่คุณหมอไม่รักหนู...” คราวนี้เด็กสาวช้อนสายตาถาม ทั้งคู่เลยได้สบตากัน คุณหมอหนุ่มใจเต้นแรงขึ้นมา ในตอนที่เขากำลังพลั้งเผลอ เขาดันร่างบางเข้าไปประชิดกับผนังห้อง ใช้ความสูงและความแข็งแกร่งนั้น บดเบียดตัวเล็กไว้แน่น

“คุณหมอ...?” จริงใจถลึงตาเลิกโต มองร่างสูงอย่างไม่เข้าใจในการกระทำ

“นี่มันใกล้เกินไปแล้วนะคะ”

“เธออยากให้ฉันรักเธอมากขนาดนั้นเลยหรือไง?” คุณหมอหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

“อยากค่ะ เพราะหนูรักคุณหมอ” เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคำว่ารักของเธอกับคำว่ารักของคุณหมอนั้นมันคนละความหมายกันโดยสิ้นเชิง

“รู้ไหม? ว่าที่จริงแล้ว...คนที่รักกันน่ะ เขาไม่ได้ทำกันแค่กอดอย่างที่เธอเข้าใจหรอก” ว่าแล้วเขาก็เชยคางกลมมนนั้นให้เชิดขึ้น

...อย่า...ไอ้ลิปมึงอย่า...ไม่ได้! ...อย่าได้คิดจะเริ่ม...

แม้ความคิดจะตีกันมั่วอยู่ในหัว...แต่ลิปดาก็ไม่อาจหักห้ามความต้องการของตัวเองได้ เขาไม่อาจห้ามไม่ให้ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เธอได้จริงๆ และยิ่งพอได้กลิ่นตัวของเธอ...มันคือกลิ่นของเขา ทั้งกลิ่นแชมพู กลิ่นครีมอาบน้ำ ในเวลา...เขากำลังหลงกลิ่นของตัวเองได้ที่จากเธอ

“ห้ามฉันสิ...อย่าทำเหมือนว่าเธอไม่รู้ว่าฉันกำลังจะทำอะไร” เขาใช้พลังทั้งหมดที่เธออยู่บอกกับเธอที่ตอนนิ่งยืนนิ่งอยู่ในวงแขนของเขา

“ถ้าคุณหมออยากทำ...หนูจะห้ามได้ยังไงคะ? หนูบอกแล้วไง...ว่าหนูจะให้ทุกอย่างที่คุณหมอต้องการ” เธอจ้องตาเขาด้วยความจริงใจ

“หึ! พูดแล้วนะ เธอจะคืนคำทีหลังไม่ได้!”

“อื้อ!” จริงใจนิ่วหน้า ส่งเสียงร้องดังในลำคอ เมื่อคุณหมอลิปดาประกบปากลงมาจูบเธอ สองมือหนาสอดประสานเข้าใต้โพรงเส้นผมและท้ายทอยของเด็กสาว ดันใบหน้าของเธอเข้ามาหาเขาเพื่อจะได้บดปากจูบเธอให้หนักขึ้น...ขณะที่มือเล็กนั้น ทำได้เพียงกำชายเสื้อของชายหนุ่มแน่น...เพราะความไม่เคย...

เรียวลิ้นร้อนนั้นดุนดันเข้าโพรงปากเล็ก ตวัดเกี่ยวเอาลิ้นเล็กมากอบโกยความหวานด้วยความโหยหา...นานแค่ไหนแล้ว...ที่เขาห่างหายจากเรื่องแบบนี้ อย่างน้อยก็สองปี...เขาครองโสดมานาน ไม่เคยแตะต้องผู้หญิงคนไหนตลอดสองปี ด้วยเพราะหน้าที่การงานและไม่มีเวลาว่างเหลือพอจะไปคั่วกับใคร...

...แน่นอนว่าเด็กหน้ามึนคนนี้กำลังทำให้เขาตะบะแตก...

“อื้อ!” เพราะเขาไม่ยอมถอนจูบจากเธอโดยง่าย จริงใจเริ่มหายใจไม่ทัน เธอเคลื่อนมือจากชายเสื้อมารั้งมือเขาที่ล็อกใบหน้าของเธอเอาไว้ พยายามจะส่งสัญญาณบอกเขาว่าเธอไม่ไหวแล้ว...แล้วคุณหมอตะบะแตกก็ยอมถอนจูบจากเธอ หลังจากที่กอบโกยเอาพลังงานจากเธอไปไม่น้อย

“ฮึก! คุณหมอ!” จริงใจนิ่วหน้ามองเขา ปากแดงแจ๋เพราะเขาจูบเธอแรง ส่วนแก้มที่แดงลามไปถึงใบนั้นเป็นเพราะเธอเขินอาย...เขินอายเหลือเกิน

“ห้ามพูดอะไรทั้งนั้น! จัดของที่เพิ่งซื้อมาเข้าที่ให้เรียบร้อย...ฉันจะเข้าไปอ่านหนังสือในห้องทำงาน ห้ามรบกวน ห้ามทำเสียงดัง” หมอลิปดาเช็ดปากตัวเองไปมา ออกคำสั่งด้วยใบหน้านิ่ง ก่อนจะเดินหนีไปจากเธออย่างรวดเร็ว...