ตอนที่ 9 ตีตราจอง 2

อันที่จริงนภพงศ์กับกันชนกรู้เรื่องที่บิดามารดาของพวกเขาจับคู่น้องๆให้กับพวกเขาตั้งนานแล้ว เขากับนภพงศ์บังเอิญไปได้ยินบิดามารดาคุยกันตั้งแต่ยังวัยรุ่น แต่พวกเขาก็ไม่ได้บอกอะไรกับทั้ง 2 สาว เพราะกลัวพวกเธออึดอัด พวกเขาทำตัวเป็นปกติทุกอย่าง อีกทั้งตัวกันชนกเองก็ไม่ได้คิดอะไรกับดาราภัสด้วย เขาเห็นเธอเป็นน้องสาวมาตลอด

ต่างกับนภพงศ์ หลังจากวันนั้น เขาก็ทำตัวแปลกไป คอยตามเฝ้าตามหวงประทานพรมาตลอด แต่ก็เป็นในฐานะพี่ชาย จนเรียนจบและเข้ามาดูแลธุรกิจของครอบครัวเต็มตัว ทำให้เขาต้องห่างกับประทานพรไปพักใหญ่ เพราะอยู่ในช่วงเวลาปรับตัว และพิสูจน์ฝีมือให้ได้รับการยอมรับ

เขาต้องเข้ามาดูแลทุกอย่างตั้งแต่อายุยังน้อย ทั้งโรงแรมในเครือทั้งหมด อีกทั้งบริษัทเครื่องสำอางของมารดาอีก มันเลยทำให้เขาต้องพิสูจน์ฝีมือตัวเองอยู่หลายปี แต่เขารับรู้ข่าวของประทานพรตลอด เขาส่งลูกน้องคอยตามดูแลและส่งข่าวของประทานพรให้เขา ทำแบบนี้มาตลอด 5 ปี จนในวันนี้ ที่ประทานพรกับดาราภัสอายุ 21 ปี มันถึงเวลาที่เขาต้องเริ่มเดินหน้าเสียที

นภพงศ์ปรายตามองคนตัวเล็ก ที่นั่งบ่นพึมพำมาตลอดทาง ตั้งแต่ที่เขาลากเธอมาขึ้นรถวันนี้คนตัวเล็กใส่เสื้อคอกว้างสีขาว เปิดหัวไหล่มนสวย ผูกชายเสื้อเหนือเอวเล็กน้อย กับกางเกงยีนขาสั้นโชว์เรียวขายาวสวย ปิดท้ายด้วยรองเท้ารัดส้นสีขาว

“เก่งนี่ ปิดรอยได้เกือบหมด”

“มีหน้ามาพูดนะคะ กลายเป็นเรื่องใหญ่ไปแล้วเนี่ย”

“ก็ดีแล้ว”

“ดีอะไรล่ะคะ พี่ฟ้าลวนลามเพลงนะ!!!”

“หึ”

ประทานพรมองคนตัวใหญ่ที่กำลังขับรถอยู่อย่างคาดโทษ ก่อนจะเบือนหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง สายตาครุ่นคิด

หลังจากเดินทางกันมาหลายชั่วโมง ในที่สุดก็มาถึงที่หมาย หลังจากคุยกัน ทุกคนเลือกที่จะพักที่บ้านพักตากอากาศแห่งนี้

หลังจากณดลกับฟางข้าวแต่งงานกันไปไม่นาน ก็ได้ชวนลลัลนากับนัทธีมาเที่ยวที่นี่ และออกความเห็นร่วมกันว่าจะรื้อรั้วออกและสร้างบ้านขึ้นอีกหลังข้างๆกัน เผื่อวันข้างหน้า ที่ลูกๆของพวกเขาโตขึ้น พวกเขาจะพากันมาที่นี่ และหลังจากนั้น พวกเขาก็พากันมาที่นี่อีกหลายครั้ง ตามความตั้งใจของฟางข้าวกับลลัลนา

รถหรูของนภพงศ์ ตามมาจอดข้างๆรถของกันชนก เขามาถึงเป็นคันสุดท้าย ร่างสูงถือกระเป๋าของคนตัวเล็กกับของตัวเอง ตรงไปวางรวมกับของทุกคน ที่พากันเอาข้าวของมาวางเอาไว้

“มาช้าจังล่ะลูก” ฟางข้าวกำลังเช็กข้าวของหันมาเห็นนภพงศ์เดินเข้ามาพร้อมกับประทานพรที่เดินตามหลัง เธอถามขึ้นแววตาเป็นประกาย

“ไม่อยากขับเร็วมากน่ะครับแม่”

“เดี๋ยวมื้อเที่ยงเราจะออกไปทานกันข้างนอก แล้วจะแวะซื้อของมาทำปิ้งย่างกันเป็นมื้อเย็น จะไปกับแม่ด้วยไหม หรือจะรออยู่ที่นี่”

“เพลงไปด้วยนะคะแม่ข้าว เพลงจะไปซื้อเสื้อผ้าเพิ่มค่ะ”

“โอเคจ้ะ งั้นหนูเตรียมตัวนะ เดี๋ยวรอคนอื่นลงมาก็ไปกันเลย”

ประทานพรยิ้มให้ผู้หญิงที่เธอรักราวกับแม่อีกคน ก่อนจะเดินไปเปิดรั้วฝั่งริมทะเล แล้วเดินออกไป โดยมีสายตาคมมองตาม

“มองขนาดนั้นก็ตามไปสิ”

“ไม่ล่ะครับ ให้เขามีเวลาส่วนตัวบ้าง”

“แม่เตือนไว้ก่อนนะ อย่าทำให้น้องท้องก่อนเรียนจบล่ะ”

“…..”

นภพงศ์มองสบตามารดาเพียงแวบเดียว และพากันเงียบเสียงลง เมื่อหญิงสาวเดินกลับเข้ามา พร้อมกับที่คนอื่นๆก็มารวมกันพอดี

“ไปหามื้อเที่ยงทานกันดีกว่าครับ ไปที่โรงแรมหรือจะไปริมหาดฝั่งนู้นดี”

“พลอยอยากไปริมหาดค่ะ” กันชนกยิ้มให้ดาราภัส ใบหน้าหวานชะงักไปเล็กน้อย

“งั้นก็ไปริมหาดกันก็ได้เนอะ นานๆมาที จะมัวมานั่งทานในโรงแรมทำไม”

นัทธีเองก็เห็นด้วย ทุกคนจึงตกลงไปนั่งทานมื้อเที่ยงที่ริมชายหาด จึงจะพากันขึ้นรถและขับตามกันไป

เมื่อมาถึงที่ริมหาด หนุ่มสาวพากันเลือกเตียงผ้าใบและสั่งอาหารกันอย่างสนุกสนาน โดยมีสายตาคมของนภพงศ์คอยมองขู่คนที่เดินผ่านไปผ่านมาแล้วมองเรียวขาสวยของประทานพร

“ลุก” ฟ้าครามสั่งคนตัวเล็กที่นั่งริมนอกเสียงแข็ง หญิงสาวลุกขึ้นสีหน้างงๆ

“ไปนั่งข้างใน” ประทานพรขยับย้ายที่นั่งตามที่คนตัวสูงบอก สีหน้าไม่เข้าใจ

กันชนกเบะปากหมั่นไส้เพื่อนสุดตัว อะไรจะขี้หวงขนาดนั้น แม้แต่ณดลยังแทบจะกุมขมับกับลูกชาย ฟางข้าวกับลลัลนาหัวเราะชอบใจ

“เออ ฉันว่าจะถามแกตั้งแต่เมื่อเช้าละ คอแกไปโดนอะไรมา” ดาราภัสถามประทานพร สีหน้าสงสัย

“หมากัด”

“แค่ก แค่ก” กันชนกกับนัทธีได้ยินที่ประทานพรตอบถึงกับสำลัก นภพงศ์เหล่มองคนข้างตัวอย่างคาดโทษ

“เอ่อ พลอยถามอะไรผิดหรือถามคะ”

“ไม่ผิดหรอกจ้ะ อาหารมาละ ลงมือกันดีกว่านะ เดี๋ยวจะได้ไปตลาด หาซื้อของทำมื้อเย็น”

ลลัลนาตัดบท ทุกคนลงมือทานอาหารที่ทยอยมาเสิร์ฟ นภพงศ์คอยดูแลคนตัวเล็กกับน้องสาว โดยมีกันชนกคอยเบะปากล้อเพื่อนอย่างหมั่นไส้

หลังจบมื้ออาหาร ดาราภัสกับประทานพรส่งสายตากัน โดยที่ไม่มีใครได้ทันสังเกต

“พี่ฟ้าคะ ยืมรถหน่อยค่ะ” คนตัวใหญ่ไม่ได้ถามอะไร หยิบกุญแจรถส่งให้คนตัวเล็ก จนแม้แต่กันชนกยังมองหน้า เพราะเขาเคยยืมรถเพื่อนรักหลายครั้ง แต่ไม่เคยได้เลย นภพงศ์บอกเหตุผลเพียงเพราะว่ารถเขาก็มีหลายคัน

“งั้นเพลงไปก่อนนะคะ จะไปหาซื้อเสื้อผ้ากันค่ะ”

“พลอยด้วยค่ะ”

สองสาวพากันลุกออกไปโดยมีสายตาคมดุมองตาม

“ทีนี้ มึงก็ต้องไปกับกู”

“มึงขับ” นภพงศ์ยักไหล่ไม่สนใจ รู้ทันว่ากันชนกจะให้ตัวเองขับ จึงรีบพูดดักเอาไว้

“รู้ทัน ไอ้ห่า”

“เอาล่ะๆ เดี๋ยวแม่ๆจะไปหาซื้อของทำมื้อเย็นนะ 2 หนุ่มจะกลับบ้านก่อนไหม หรือไปด้วยกัน” ฟางข้าวหันมามองชายหนุ่มสองคนขณะลุกขึ้น

“เดี๋ยวผมกับฟ้าไปซื้อเครื่องดื่มครับ แล้วจะกลับเลย”

“โอเค งั้นเจอกันที่บ้านนะ”

หลังจากบิดามารดาพากันเดินออกไป กันชนกยังนั่งเอนตัวมองนภพงศ์ที่นั่งสบายใจอยู่

“อะไร”

“มึงไปทำรอยยัยเพลงตอนไหน”

“เมื่อคืน”

“ไอ้…”

“แค่ทำรอย”

“เออ กูไม่ได้ว่า แต่อย่าทำน้องกูท้องก่อนเรียนจบก็แล้วกัน”

นภพงศ์ไม่ได้ตอบอะไร เขาทำเพียงมองไปยังผืนทะเล ทอดสายตาออกไปนิ่งๆ โดยที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่สามารถรับปากกับใครได้ในเรื่องนี้

นภพงศ์กับกันชนกนั่งรับลมอีกครู่ใหญ่ ถึงจะพากันออกจากหาด แวะซื้อเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่ห้างใกล้ๆ และพากันกลับไปรอทุกคนที่บ้านพัก

หลังจากมาถึงบ้าน ทั้งสองหนุ่มพากันไปนั่งสูบบุหรี่ที่ม้านั่งที่ตั้งอยู่นอกรั้วฝั่งทางลงหาด ก่อนที่นภพงศ์จะแยกตัวเข้าบ้านก่อน และกว่าชั่วโมง กันชนกถึงจะตามเข้าบ้านไป