ตอนที่ 8 ตีตราจอง

7 โมงเช้าวันต่อมา

เช้านี้ประทานพรลงมาข้างล่างด้วยอารมณ์ขุ่นมัวจากเมื่อคืน เพราะร่องรอยที่นภพงศ์ทำเอาไว้ มันทำให้เธอไม่สามารถใส่บิกินี่ได้ ถึงเธอจะไม่ชอบแต่งตัวเท่าไหร่นัก แต่ไปทะเลทั้งที จะให้มาใส่เสื้อผ้าเหมือนเวลาปกติก็ใช่เรื่อง หญิงสาวกระแทกตัวนั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นด้วยอารมณ์หงุดหงิด

“เป็นอะไรแก” ดาราภัสที่ตามหลังประทานพรมาเพียงเล็กน้อยถามขึ้น เมื่อเธอเห็นเพื่อนรักของเธออารมณ์ไม่ดีแต่เช้า

“อยากยิงคน” เสียงหวานตอบออกไปเรียบๆ แต่ใบหน้าหงิกงอ

“ห๊ะ…”

“เอาล่ะ รอทุกคนมาครบ เรามีเรื่องต้องคุยกันนะยัยเพลง” ลลัลนาออกมาจากห้องทานอาหารพร้อมกับนัทธี เดินมาทรุดตัวนั่งลงตรงข้ามประทานพร

“ไม่ค่ะ เพลงไม่คุย ไม่มีอะไรต้องคุยนี่คะ”

“งั้นเหรอ แต่สิ่งที่แม่เห็นกับตา แม่ว่ามันมีนะ”

“มีอะไรกันเหรอคะแม่ลัล” ดาราภัสมองลลัลนาสลับกับประทานพร ที่กำลังเถียงกันในหน้าเคร่งเครียด โดย ที่เธอไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น

เพียงไม่นาน ณดลกับฟางข้าวก็เดินออกมาจากห้องทานอาหารมานั่งลงข้างนัทธีกับลลัลนา รวมทั้งกันชนกกับนภพงศ์ก็เดินเข้ามาหย่อนตัวนั่งในห้องนั่งเล่น โดยที่นภพงศ์มานั่งลงข้างประทานพร ส่วนกันชนกนั่งข้างนภพงศ์อีกที

“ไปนั่งไกลๆเพลงหน่อยค่ะ เดี๋ยวเพลงโมโหจะยิงเอา”

“ยัยเพลง!!!”

ประทานพรหน้ามุ่ย เมื่อโดนมารดาส่งเสียงดุ นภพงศ์นั่งเงียบไม่พูดอะไร ปรายตามองคนตัวเล็กข้างๆอย่างพอใจ

“เอาล่ะ มาพร้อมแล้วนะ เพลงอธิบายกับแม่หน่อย ว่าสิ่งที่แม่เห็นมันหมายความว่ายังไง”

“จะให้เพลงอธิบายอะไรล่ะคะ ก็มันไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆนี่คะ”

“แม่เห็นกับตานะเพลง”

“ถามพี่ฟ้าเถอะค่ะ เพลงก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพี่ฟ้าเป็นบ้าอะไร” สิ้นเสียงของประทานพร ทุกคนหันไปมองนภพงศ์เป็นตาเดียว

“ฟ้ามีอะไรจะบอกแม่ไหม” ลลัลนาถามพลางสบตากับนภพงศ์ด้วยสายตาแปลกๆ สายตาที่ประทานพรและดาราภัสไม่ทันได้สังเกต

“ผมไม่มีอะไรแก้ตัวครับ”

“พี่ฟ้า!!! มันไม่ตลกนะ ทำไมพูดแบบนี้ ในเมื่อมันไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

เพราะประทานพรมัวโวยวายใส่คนตัวใหญ่ที่นั่งอยู่ข้างๆ ทำให้เธอไม่ทันได้เห็นว่าบิดามารดาของเธอ กับบิดามารดาของนภพงศ์ แอบสบตากันพร้อมกับรอยยิ้มพอใจที่ผุดขึ้นเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่มันจะหายไป และใบหน้าเคร่งขรึมก็กลับมาตามเดิม

“เอาล่ะ เอาเป็นว่าเรื่องนี้ เดี๋ยวเราค่อยกลับมาคุยกันก็แล้วกันนะ” นัทธีตัดบทลงก่อนที่ลลัลนากับฟางข้าวจะแสดงพิรุธออกมา

“เดี๋ยวผมกับข้าวจะรีบจัดการให้เร็วที่สุดครับพี่นัท”

“อืม งั้นเราออกเดินทางกันเลยดีกว่า จะได้ไปถึงก่อนเที่ยง”

“ฟ้าขับรถไปเองใช่ไหม อย่าขับเร็วมากนะ ตากันย์ เราด้วย อย่าขับเร็ว”

“ครับๆ”

หลังจากพูดคุยกันเรียบร้อย ทุกคนทยอยเดินออกจากห้องเล่นเพื่อไปยังรถที่มาจอดรออยู่ นัทธี ลลัลนา ณดล และฟางข้าว ขึ้นรถของที่บ้านไป ประทานพรเองก็เดินตามหลังออกมาตั้งใจจะเดินไปที่รถของตัวเองคันอื่นที่จอดอยู่ที่บ้าน แต่ก็ปลิวตามแรงดึงของมือใหญ่ ที่ดึงแขนเธอให้เดินตามตัวเองไปที่รถ

ดาราภัสเดินออกมาทันเห็นการกระทำของพี่ชายก็เหวอ

“อ้าว แล้วพลอยล่ะ พลอยกับเพลงคุยกันว่าจะนั่งไปด้วยกันนะ”

“ไปกับพี่ก็ได้พลอย ไม่งั้นพลอยคงได้ขับรถไปเองคนเดียว” กันชนกที่เดินออกมาเป็นคนสุดท้าย ส่ายหน้ากับความเอาแต่ใจของเพื่อน ก่อนจะบอกคนตัวเล็กอย่างดาราภัสให้ไปกับเขา

“ค่ะ พี่กันย์รู้เรื่องที่พ่อกับแม่คุยกันไหม พลอยตามไม่ทัน เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นเหรอ”

“ไม่มีอะไรหรอก เรายังเด็ก ไม่รู้น่ะดีแล้ว”

“เด็กตรงไหน พลอยอายุ 21 ปีแล้วนะคะ พลอยอายุเท่าเพลงนะ”

“ก็นั่นแหละ เด็กอยู่ ไปๆ ไปขึ้นรถได้แล้ว เดี๋ยวตามคนอื่นไม่ทัน”

ดาราภัสเบะปากใส่กันชนก ก่อนจะเดินตรงไปที่รถของเขาแล้วขึ้นไปนั่งตามความเคยชิน มีบางครั้งที่กันชนกมารับเธอกับประทานพรไปไหนมาไหน อีกทั้งพวกเธอ 4 คนโตมาด้วยกัน เลยทำให้เธอไม่คิดอะไรมาก รวมทั้งกันชนกก็ใจดีกับเธอมาก ราวกับว่าเธอเป็นน้องสาวแท้ๆของเขา เธอจึงไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกับเขาแม้แต่น้อย

กันชนกมองตามคนตัวเล็กที่เดินไปขึ้นรถของเขาเล็กน้อย ก่อนที่ตัวเองจะตรงไปยังที่นั่งฝั่งคนขับ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ก็แตะคันเร่งออกตัวตามคนอื่นๆไป