ตอนที่ 3 ควบคุม

“นั่งลง” ร่างบางกระเด็นเข้ามาในห้องตามแรงผลักของเจ้าของห้อง หลังจากมาถึงหน้าประตูห้องทำงาน

“…มีอะไรคะ” ประทานพรทรุดตัวนั่งลงบนโซฟา สีหน้าไม่พอใจ

“…...”

“ถ้าไม่มีอะไร งั้นเพลงขอตัวกลับค่ะ” ประทานพรถอนหายใจหนักๆพร้อมกับลุกขึ้นยืน เมื่อเห็นเขาไม่พูดอะไร เธอไม่เข้าใจ ว่าเขาลากเธอมาเพื่ออะไร ในเมื่อเขาสั่งให้ดาราภัสกลับบ้าน

“ใครสั่งให้กลับ” นภพงศ์มองคนตัวเล็กกว่าตาขวาง

“…..” ประทานพรกระแทกตัวลงนั่งบนโซฟาเหมือนเดิม เธอไม่เข้าใจว่านภพงศ์เป็นอะไรกับเธอนักหนา

ติ๊ง

เสียงเตือนข้อความดังขึ้น หญิงสาวหยิบกระเป๋าสะพายที่เธอวางไว้ข้างกายมาเปิด แล้วหยิบโทรศัพท์ที่ราคาไม่ถูกนักออกมาดูหน้าจอ พร้อมกับพิมพ์ตอบกลับไป

‘แก ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าพี่ฟ้าจะสั่งให้ฉันกลับ’

‘อือ ไม่เป็นไร’

‘นี่แกอยู่ไหน กลับถึงคอนโดหรือยัง’

‘อยู่ที่ผับเหมือนเดิม พี่ฟ้าลากฉันขึ้นมาที่ห้องทำงาน’

‘ห๊ะ…’

‘พี่แกเป็นบ้า’

‘เอ่อ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันอะ เอาเป็นว่าถ้าแกถึงคอนโดแกบอกฉันด้วยนะ ฉันเป็นห่วง’

‘อือ’

มือเล็กเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าสะพายตามเดิม ก่อนจะปรายตามองเจ้าของห้องที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานเล็กน้อย แล้วลุกขึ้นเดินไปที่ริมกระจก วงแขนเรียวยกขึ้นกอดอกให้ความอบอุ่นกับตัวเอง

นภพงศ์มองตามร่างหญิงสาวขบกรามแน่น เขาไม่พอใจกับการแต่งตัวของเธอ คนมองแทบทั้งผับ จะไม่ให้เขาโมโหได้อย่างไร ร่างสูงลุกเอาเสื้อสูทไปคลุมไหล่ให้เธอ ประทานพรสะดุ้งสุดตัว

“กลับ”

ร่างสูงพูดสั้นๆก่อนจะเดินนำออกจากห้องไป ทิ้งให้หญิงสาวยืนงง เธอไม่เข้าใจว่าเขาเป็นอะไร

เมื่อมาถึงที่รถของเธอ มือใหญ่แบมือมาตรงหน้าเธอ ประทานพรเปิดกระเป๋าหยิบกุญแจรถวางบนมือเขาอย่างเสียไม่ได้ เธอไม่เข้าใจว่นภพงศ์เป็นอะไรกับเธอนักหนา กับดาราภัสเขาไม่เห็นเป็นขนาดนี้ ทุกครั้งที่เธอออกมาเที่ยว เขาจะจ้องเธอราวกับจะฉีกร่างเธอออกเป็นชิ้นๆ และสั่งให้ดาราภัสกลับบ้าน หรือให้คนไปส่งที่บ้าน แต่ตัวเขากลับเป็นคนมาส่งเธอด้วยตัวเองทุกครั้ง

ประทานพรขึ้นรถก่อนจะคาดเข็มขัดให้ตัวเอง ใบหน้าหวานหันมองออกไปนอกกระจกอย่างเคยชิน จะว่าเธอชิน ก็คงชิน กับการที่เขาทำตัวแปลก หรือจะว่าไม่ชิน ก็คงไม่ชิน เพราะเธอไม่เข้าใจ ว่าเขาเป็นอะไร

ด้วยความที่ทั้ง 2 ครอบครัวสนิทกัน เลยได้ไปมาหาสู่กันอยู่บ่อยครั้ง รวมทั้งที่ลูกๆอย่างพวกเธอสนิทกันด้วย เลยทำให้ได้เจอกันบ่อย และเขาก็เป็นแบบนี้กับเธอตลอด ตั้งแต่เธอเริ่มโตเข้าสู่วัยรุ่น

ตอนประทานพรยังเด็กนภพงศ์ใจดีกับเธอมาก มากกว่ากันชนกพี่ชายแท้ๆของเธอด้วยซ้ำ รายนั้นชอบแกล้งเธอ ทะเลาะกับเธอตลอด แต่พอโตขึ้นเขากลายเป็นพี่ชายที่ดีคนหนึ่งเลยทีเดียว แต่กลับกัน คนที่ใจดีอบอุ่นกับเธอมากๆอย่างนภพงศ์ กลับเย็นชากับเธอ แถมยังคอยตามควบคุมเธอแทบทุกอย่าง บางครั้งก็ส่งคนของเขามาตามเฝ้าเธอเสียด้วยซ้ำ

เมื่อมาถึงลานจอดรถที่คอนโด ชายหนุ่มจอดไม่ไกลจากบริเวณหน้าประตูทางเข้าเท่าไหร่นัก ทั้งเขาและเธอนั่งกันท่ามกลางความเงียบอยู่สักพัก จนกระทั่งเขาถอนหายใจออกมา

“ขึ้นห้องไปซะ ถ้าคนของฉันรายงานว่าเธอออกไปไหนอีก เตรียมตัวย้ายกลับไปอยู่บ้านได้เลย” นภพงศ์เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น พร้อมกับสบตาคมของตัวเองกับดวงตากลมโตของหญิงสาวตรงหน้า ที่หันมามองเขาด้วยความไม่พอใจ หลังจากที่นั่งหน้ามุ่ยมาตลอดทาง

“เฝ้าเพลงเสียยิ่งกว่าคุณพ่อหรือพี่กันย์เสียอีกนะคะ ถ้าไม่ใช่ว่าเราโตมาด้วยกัน เพลงคงคิดว่าพี่ฟ้าหวงเพลงเอาไว้เอง” ประทานพรบ่นชายหนุ่มร่างสูงให้เขาได้ยินอย่างไม่เกรงกลัว ก่อนจะเปิดประตูก้าวลงจากรถไป โดยไม่ได้หันหลังกลับไปมองอีก

นภพงศ์มองร่างบางที่กำลังเข้าลิฟต์เพียงครู่ ก่อนจะแตะคันเร่งเคลื่อนรถคันหรูของประทานพรไปจอดยังที่ของมัน ส่วนตัวเขาเดินไปขึ้นรถของเขาที่จอดอยู่ไม่ห่างมากนัก แล้วขับออกไปด้วยความเร็ว

‘แก ฉันถึงคอนโดแล้วนะ’

‘ปลอดภัยดีใช่ไหมวะ’

‘อือ พี่แกขับมาส่ง’

‘พี่ฟ้าเนี่ยนะ มาส่งแก’

‘อือ ก็มาส่งทุกครั้งอะ ที่เขาสั่งให้แกกลับ ทำไมเหรอ’

‘อะ เปล่า ไม่มีอะไร พักผ่อนได้ละแก’

‘เค เจอกัน ไว้ฉันเข้าไปหาแม่ข้าวพร้อมคุณแม่’

‘เค’

เมื่ออ่านข้อความสุดท้ายที่ดาราภัสส่งมา ประทานพรก็วางโทรศัพท์ไว้ที่โซฟา แล้วเดินตรงเข้าห้องนอนไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วออกมานอนเล่นโทรศัพท์ที่โซฟาเหมือนเดิม ตอนนี้ช่วงปิดเทอมพอดี เธอมีเวลาได้พักผ่อนเยอะหน่อย เลยนอนดึกแบบไม่ต้องกลัวไปเรียนสาย