๑๐

“แล้วนี่ไม่มีใครอยู่เฝ้าฉันเลยหรือ” มองไปรอบห้องไม่เห็นใครเลยนอกจากนิทราเลยถามขึ้น

“คุณพ่อคุณแม่จะมาตอนค่ำ พี่ภมรก็เพิ่งกลับไป”

พสุพยักหน้ารับรู้ก่อนมองนาฬิกาพบว่าเป็นเวลากว่าหกโมงเย็นเกือบจะหนึ่งทุ่มแล้ว

..เขานอนนานไปหรือเปล่านี่

โครก..

เสียงท้องร้องของคนบนเตียงเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากภรรยาได้ก่อนคนจะนำอาหารมาให้ นิทราจัดการลากโต๊ะเลื่อนมาแล้วปรับเตียงให้เขานั่งสบายขึ้น อาหารเป็นข้าวต้มกับแคนตาลูป

แม้พสุจะไม่ค่อยชอบอาหารของโรงพยาบาลเขาก็เลี่ยงไม่ได้ ร่างสูงนั่งกินข้าวจนหมดคงเพราะไม่ได้ทานอะไรมาทั้งวัน

“อิ่มไหม” เก็บถาดข้าวให้เอาไปวางไว้ข้างนอกเห็นพสุยังคงนั่งกินผลไม้ที่เธอไปซื้อมาตอนเขาหลับ

“ไม่เลย กินอีกได้ไหม” ปกติเขาเป็นคนกินเยอะพอมากินเพียงนิดเดียวจึงไม่อิ่ม ไม่ได้ถึงครึ่งท้องเลยด้วยซ้ำ เขานั่งแกะส้มกินไปหลายลูกขณะมองหน้านิทราที่ยังไม่ตอบคำถามของเขา ใจก็สงสารอยากหาอะไรให้ทานแต่ก็กลัวอาหารเป็นพิษ

“กินผลไม้ไปก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยกินข้าว” ได้ฟังเขาก็หน้างอ ต้องนั่งกินผลไม้ไปก่อนนิทราเห็นก็อดหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ได้

“เดี๋ยวเราปอกผลไม้ให้นะ” เธอซื้อส้ม แอปเปิ้ล สาลี่มาให้ตอนนี้ส้มก็ใกล้หมดไปแล้ว แน่นอนว่าพสุยังไม่อิ่มเธอจึงไปปอกผลไม้ให้เขาไม่ลืมเปิดทีวีให้อีกฝ่ายดู ใช้เวลาไม่นานมากนักผลไม้ก็เสร็จ เดินเอามาให้เขาก็เห็นอีกฝ่ายนั่งจ้องทีวีนิ่งพอมองตามสายตาเรียวก็เห็นโทรทัศน์กำลังฉายการ์ตูนยอดนักสืบอยู่

“ผลไม้” ไม่อยากกวนสมาธิเขาจึงยื่นไปให้ อีกฝ่ายรับมาโดยไม่ได้มองก่อนจะหยิบกินไปด้วยดูทีวีไปด้วยอย่างตั้งใจจนกระทั่งการ์ตูนจบและผลไม้หมด

พสุยื่นจานให้ภรรยาที่นั่งอยู่ข้างเตียง เธอลุกเอาไปเก็บให้ไม่มีบ่นจนชายหนุ่มมองตาม ไม่เคยมีใครทำให้เขาขนาดนี้มาก่อนเลย หากไม่สบายแม่ก็จะเฝ้าแต่ก็ไม่ได้ตลอดวันแต่หญิงสาวเฝ้าเขาตลอดถึงแม้นิทราจะนิ่งหากแต่สังเกตเขาตลอดเวลา มันทำให้เขารู้สึกอุ่นใจไปอีกแบบ

“นอนเลยไหม” แม้ว่าเขาพึ่งตื่นไม่นานแต่ก็รู้สึกง่วงเลยพยักหน้า ร่างบางปรับเบาะนอนให้เขาก่อนจะช่วยจัดผ้าห่มให้สบาย จนกระทั่งคนตัวสูงหลับไปจึงค่อยโทรไปบอกทางบ้านว่าพสุหลับไปแล้วค่อยมาพรุ่งนี้เช้า

คุณวรรณนภาตอบรับแล้วบอกเดี๋ยวจะจัดชุดนอนพร้อมกับชุดใส่พรุ่งนี้ไปให้นิทรา

ลุงแซมนำกระเป๋ามาให้นิทราก่อนจะกลับไป คืนนั้นร่างบางนอนเฝ้าพสุอยู่บนโซฟา

กลางดึกร่างสูงที่ไม่ถูกชะตากับโรงพยาบาลเท่าไหร่ตื่นขึ้นมาเพราะปวดเบา เขาเหลียวมองเจอภรรยานอนที่โซฟาก่อนจะมองรอบห้อง บรรยากาศน่ากลัวทำเอาร่างสูงต้องเรียกนิทราให้ตื่นขึ้น

“นิท นิท” เขาพยายามไม่เรียกเสียงดังมากเกินไปเพราะรู้ว่าหญิงสาวเป็นคนตื่นเร็ว แต่ดูท่าเขาจะคิดผิดเพราะนิทราไม่ขยับ พสุสบถในใจแล้วลุกขึ้นจากที่นอนลากเสาน้ำเกลือเดินมาได้สองก้าวก็ได้ยินเสียงลมพัดดังขึ้นข้างหู

“เอาแล้วไง” กลัวเรื่องลี้ลับมาแต่เด็ก เขาไม่ค่อยเข้าโรงพยาบาลหากไม่ได้เป็นหนักก็เลี่ยง เรื่องนอนโรงพยาบาลเลิกคิดไปได้เลยเขาไม่มีทางมานอนเด็ดขาด แต่เพราะครั้งนี้เป็นเหตุสุดวิสัยที่ไม่อาจเลี่ยงได้เขาจึงต้องมาเผชิญกับสถานการณ์ตอนนี้

“นิทตื่นสิ!” เสียงเขาดังขึ้นตามแรงอารมณ์

นิทรางัวเงียลุกขึ้นเห็นสามีตัวเองยืนอยู่ก็รีบลุกขึ้นไปช่วยพยุงเขาทันที

“ไปเข้าห้องน้ำหรือ”

พอเธอตื่นเขาก็ใจชื้นขึ้นมาพยักหน้ารับ คนตัวบางพยุงเขาไปเข้าห้องน้ำโดยที่ร่างสูงยังคงมองซ้ายขวาอย่างหวาดระแวง

“รอข้างนอกนะ” ส่งพสุเข้าห้องน้ำนิทราก็รออยู่ข้างนอกกำลังจะปิดประตูแต่ชายหนุ่มก็ห้ามเอาไว้เสียก่อน

“ไม่ต้องปิด” เขายันมือไว้นิทรามองอย่างสงสัยหากไม่ได้ถามอะไรทำตามที่เขาต้องการ เธอยืนหันหลังให้เขาทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยจึงเข้าไปช่วยพาเขาไปนอน

พสุอาการดีขึ้นมากเรียกได้ว่าหายเป็นปกติแล้ว เมื่อช่วยเขาขึ้นเตียงจัดผ้าห่มให้เสร็จก็กำลังจะเดินไปที่โซฟาหากอีกฝ่ายรั้งข้อมือบางเอาไว้เสียก่อน

“จะไปไหน”

“นอนไง” ดวงตาเรียวมองไปยังที่นอนที่ว่าก็เม้มปากแน่น

..ไม่มีทาง!เขาไม่ให้เธอไปนอนตรงนั้นแน่นอน ตอนนี้แค่หกทุ่มเองเหลืออีกหลายชั่วโมงกว่าจะเช้าเขาต้องการเพื่อนในที่ที่ไม่คุ้นเคยแบบนี้ เขาต้องการเพื่อนที่มีเลือดเนื้อไม่ใช่ที่มองไม่เห็นสัมผัสไม่ได้แต่มาทางเสียงหรือกลิ่น แบบนั้นเขาไม่ต้องการ

“นอนด้วยกัน”

คำพูดที่เขาบอกนั้นทำให้เธอนิ่งงันไปก่อนจะต้องตาโตเมื่อร่างสูงขยับเว้นที่ข้างตัวให้

..ไม่ปฏิเสธว่าเตียงห้องพิเศษมันก็มีที่กว้างแต่จะให้เธอขึ้นไปนอนบนเตียงกับผู้ป่วยมันก็ดูแปลก แถมยังเป็นพสุที่ไม่ชอบหน้าเธอแต่กลับชวนเธอนอนด้วยกลับเพิ่มความแปลกขึ้นไปอีก

“แต่ว่านั่นเตียงเธอนะอีกอย่าง...เตียงผู้ป่วยด้วย”

..นาทีนี้เตียงใครก็ไม่สนแล้ว ถ้าให้เขานอนบนเตียงนี้คนเดียวเขาคงจับไข้หัวโกร๋นเสียก่อน

“ฉันสั่ง ขึ้นมาอย่าถามมาก” พสุดึงอีกฝ่ายมาขณะที่ไม่ทันตั้งตัวร่างบางจึงล้มลงบนที่นอน

“เบาๆก็ได้” เธอว่าแล้วถอดรองเท้าขึ้นไปนอนข้างเขาด้วยความเขิน

..เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายผู้ชายคนนี้เป็นไบโพล่าร์หรืออย่างไร แถมยังชอบใช้กำลังกับเธออีก

นิทราล้มตัวลงนอนข้างเขาที่พื้นที่เหลือไม่มากต้องเบียดกับคนบนเตียง พสุอมยิ้มสมใจแบ่งผ้าห่มให้คนข้างกายอย่างมีน้ำใจ ดวงตาเรียวหลับลงเมื่อไม่มีอะไรน่ากลัวสำหรับเขาแล้วในตอนนี้

นิทราตอนนี้กลับตาสว่างในสิ่งที่พสุทำ เธอนอนหันหลังให้เขาแต่เมื่อได้ยินลมหายใจเข้าออกคงที่จึงค่อยๆ หันกลับมามองหน้าเขา

..ใบหน้ายามหลับดูไร้พิษสงเหมือนที่รู้จักกันเมื่อก่อน พสุเป็นคนยิ้มง่าย อ่อนโยน ชอบเล่นมุกให้เธอหายเครียด แต่เพราะมีเรื่องนั้นเขากลายเป็นคนอารมณ์แปรปรวน ประชดประชัน ทำอย่างไรเขาถึงจะกลับมาเป็นคนเดิมนะ พสุที่ยิ้มให้เธอ มีเรื่องไม่สบายใจก็มาหา ทำการบ้านไม่ได้ก็ชอบอ้อนเธอให้สอน มาขอขนมกินเป็นประจำ ขอพสุคนนั้นคืนมาได้ไหม

มือบางยกขึ้นไปลูบใบหน้าคมแผ่วเบา

“เรารักพสุนะ” เสียงหวานแผ่วแทบเป็นกระซิบโดยที่คนเข้าสู่ห้วงนิทราไม่รับรู้เลย ร่างบางขยับเข้าไปใกล้เขามากขึ้น ดวงตากลมโตหลับลงเข้าสู่ห้วงนิทราไปอีกคน ค่ำยืนแสนยาวไกลสองร่างนอนด้วยกันบนเตียงก่อนที่คนตัวสูงจะดึงร่างเล็กเข้ามากอดโดยไม่ได้รู้สึกตัวในขณะที่คนถูกกอดก็ขยับเข้าหาด้วยต้องการความอบอุ่นท่ามกลางอากาศเย็นที่โอบล้อมพวกเขาอยู่ตอนนี้เช่นเดียวกัน

เช้าวันต่อมาคุณวรรณนภามาหาลูกชายแต่เช้านำเอาอาหารมาให้ด้วยเปิดประตูเข้ามาก็ เมื่อพบสามีภรรยานอนกอดกันอยู่บนเตียง อดไม่ได้ที่จะหันมามองสามีอมยิ้มก่อนเอามือถือขึ้นมาถ่ายรูปไว้

“เอายังไงดีคุณ” เห็นแบบนี้ก็ไม่อยากจะปลุกสองหนุ่มสาวเลยหันไปถามภรรยา

“เอาของวางไว้ก็ได้ค่ะ แล้วเราก็กลับให้เขานอนไปเถอะ”

คุณดิลกทำตามภรรยาอย่างว่าง่าย นำเอาอาหารวางไว้ข้างหัวเตียง กระเป๋าเสื้อผ้าก็วางไว้ที่โซฟาอย่างเงียบค่อยเดินออกมาจากห้อง

คล้อยหลังทั้งสองไม่นานร่างบางก็รู้สึกตัว พยายามขยับตัวแต่ก็ยากเพราะรับรู้ได้ถึงแรงรัดเพิ่มขึ้น เมื่อลืมตาขึ้นมาก็รู้ว่าเป็นเพราะพสุที่กอดเธอไว้นั่นเอง ร่างบางสะท้านอายอยากนอนให้เขากอดแบบนี้ทั้งวันแต่ก็กลัวคนมาเห็นจึงยกแขนเขาออกจากเอวตนก่อนลุกขึ้นนั่งหันมามองใบหน้าคมซึ่งยังคงหลับตาพริ้มไม่มีทีท่าว่าจะตื่น เขาจะนอนนานเกินไปแล้ว

“เอ๊ะนั่น” หันไปมองที่หัวเตียงก็พบปิ่นโตวางไว้ก่อนสายตาจะพบเข้ากับกระเป๋าเสื้อผ้าซึ่งไม่ใช่ของเธอแน่นอน ใบหน้าหวานแดงขึ้นเมื่อคิดว่าคุณพ่อคุณแม่อาจมาเห็นภาพเมื่อสักครู่ จึงเดินเข้าห้องน้ำชำระร่างกายดับความเขินเสีย ไม่นานร่างบางก็ออกมาพร้อมชุดเสื้อเชิ้ตกับกระโปรงสีหวาน

“กี่โมงแล้ว” พสุที่ได้ยินเสียงเปิดประตูก็ตื่นขึ้นมาบิดขี้เกียจพลางถามภรรยา

“เจ็ดโมงครึ่งแล้ว”

อีกฝ่ายพยักหน้ารับรู้พอดีกับที่พยาบาลเดินเข้ามาในห้องพร้อมคุณหมอ นิทราขอบคุณตัวเองที่ลุกขึ้นมาก่อนไม่เช่นนั้นต้องมีคนเห็นว่าเธอนอนกับเขาอีกแน่

พสุได้รับอนุญาตให้กลับบ้านได้พร้อมทั้งเตือนว่าไม่ให้กินของที่เสียแล้วเขาได้แต่ยิ้มเจื่อน หลังหมอและพยาบาลออกไปก็เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด

“วันนี้จะไปทำงานไหม” นิทราที่กำลังจัดอาหารให้เขาเอ่ยถาม

“น่าจะไป” พสุมองนาฬิกาที่ข้อมือสายนิดหน่อยคงไม่เป็นอะไร กลัวว่าเอกสารจะเยอะจนต้องอ่านหัวหมุนเขาเลยจะเข้าบริษัทไปเคลียร์งานเสียหน่อย เมื่อหญิงสาวเตรียมข้าวเสร็จทั้งสองก็นั่งทานด้วยกัน จนกระทั่งกินอิ่มพสุจึงเก็บของลงไปด้านล่างโดยไม่มีการพูดคุยอะไรกันทั้งสิ้นแต่ในใจของชายหนุ่มก็รู้สึกขอบคุณเธอที่มาดูแลเขา

..ก็ได้แค่คิดในใจให้บอกหรือพูดออกไปเมินเสียเถอะ เขาไม่อยากจะญาติดีกับคนที่ทำให้ชีวิตต้องเป็นแบบนี้

เมื่อส่งนิทราที่บ้านพร้อมกับนำของลงไปไว้ให้เขาก็ไม่ได้เปลี่ยนชุดรีบกลับมาทำงาน

..เดี๋ยวเจอแม่เกิดถามเรื่องอาการแล้วมันจะยาวไม่ได้ไปทำงานเสียก่อน

หลังพสุขับรถออกจากบ้านคุณผู้หญิงก็เดินออกมาพอดี กะว่าจะมาคุยกับพ่อลูกชายแต่อีกฝ่ายก็หนีหายไปเสียก่อน จึงช่วยลูกสะใภ้ขนของเข้าบ้านไม่วายจะบ่นพสุว่าไม่เข้าบ้านมาหาพ่อแม่ทำอย่างกับไม่อยากพบหน้าเสียอย่างนั้น

ภมรนั่งทำหน้าปั้นยากอยู่ที่ห้องทำงานเมื่อปุณิกาบุกมาหาเขาแต่เช้า เธอมาพร้อมกับกล่องขนมหวานจากร้านค้าชื่อดัง พยายามคะยั้นคะยอให้เขากิน

“อร่อยมากเลยนะคะ หยาซื้อประจำพี่ภมรลองชิมหน่อยนะคะ” สาวร่างบางยังแกะกล่องเปิดพร้อมหยิบขนมมาการงสีสวยให้เขา ใบหน้าหวานที่บรรจงปั้นแต่งมาโดยมีดหมอจากเกาหลีทำให้เครื่องหน้าเธอดูรับกันไปหมดเสียทุกอย่างยิ้มให้เขาอ่อนหวานแต่สำหรับภมรแล้วมันกลับเหมือนยาพิษมากกว่า หากลินดามาเห็นมีหวังเขาไม่รอดแน่

“ผมอิ่มแล้วครับ” ตัดบทแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่รับรู้ด้วย ยังคงยื่นขนมมาให้เขาแทบจะเรียกว่าติดปาก

“ทานสักนิดนะคะ” เสียงอ้อนอ่อนหวานดังขึ้นพร้อมเจ้าของร่างที่เขยิบเข้ามาใกล้เขา โซฟายาวดูเหมือนจะไม่มีความหมายเพราะปุณิกาเล่นนั่งชิดจนแทบจะนั่งตักเขาแบบนี้

“ครับ” เพียงแค่ตอบรับขนมก็เข้ามาในปากเขาทันที ร่างสูงเคี้ยวแทบไม่ทัน

ปุณิกายิ้มหวานก่อนจะหยิบอีกชิ้นให้เขาทันที เธอชอบในความหล่อแบบไทยของประธานบริษัทที่ถือว่ายังหนุ่มคนนี้อายุสามสิบห้าปี แต่ได้เป็นถึงประธานบริษัทมีทรัพย์สินมหาศาล เหมาะสมกับผู้หญิงสวยเพอร์เฟกต์อย่างเธอแล้ว อีกอย่างที่ทำให้น่าสนใจคือเธอ ได้ข่าวมาว่าตอนนี้ภมรกำลังคุยอยู่กับคู่อริของเธอ ลินดา นรินทราทิตย์นั่นเอง

“เอ่อผมว่าพอแล้วครับ ไหนคุณปุณิกาบอกจะมาคุยเรื่องงาน”

ได้ยินดังนั้นฝ่ายสาวเจ้าก็ทำหน้างอเหมือนที่ซ้อมในกระจกทุกวันเพื่อให้ตนเองดูน่ารักในสายตาของคนมอง

“เรียกคุณอีกแล้ว หยาบอกให้เรียกน้องหยาไงคะ”

นั่นยิ่งสร้างความกระอักกระอ่วนให้เขา แค่ให้เธอเข้ามาคุยนอกเหนือจากเรื่องงานเขาก็กลัวแฟนสาวจะโกรธนี่ถ้าหากให้เรียกแบบสนิทสนมมีหวังลินดาซัดเขาไม่ยั้งแน่

“ผมว่าคุยเรื่องงานดีกว่านะครับ” สงสัยคงต้องใช้ไม้ตายคือทำหน้านิ่งตามแบบฉบับแต่มีหรือที่ปุณิกาจะกลัวเธอกลับส่งยิ้มให้เขา

“พี่ภมรทำหน้าดุน่ารักจังเลยค่ะ”

ไม่รู้จะนิยามคำไหนให้ผู้หญิงคนนี้ดีแต่เธอไม่น่าเข้าใกล้เลยสักนิด เขาจะรอดพ้นจากเธอได้หรือไม่

ตกเย็นพสุต้องไปคุยกับลูกค้าที่ผับประจำโดยมีเลขาสาวติดตามไปด้วย เมขลาหมายมั่นว่าวันนี้เธอจะทำให้เขาตกหลุมเธอให้ได้อีกครั้งแม้เขาจะแต่งงานไปแล้วก็ตาม วัวเคยค้าม้าเคยขี่ไม่นานเขาก็ต้องหลงเธอแต่หลังจากคุยธุระต้องมอมเหล้าเขาก่อน แม้พสุจะไม่คออ่อนถ้าดื่มหลายแก้วก็มึนได้ไม่ยาก

ก่อนเข้าไปในร้านเสียงโทรศัพท์ของร่างสูงดังขึ้นเขาจึงให้เลขาเข้าไปรอข้างในเพื่อรอต้อนรับลูกค้าที่มาคุยงาน

“ครับแม่” เห็นเป็นเบอร์มารดาจึงรับหากช้าได้โดยเอ็ดก่อนคุยแน่

‘นี่เราเอง’เสียงหวานบอกเอกลักษณ์เขาจำได้ในทันทีหากแต่ก็ยังคงเงียบไม่ได้ตอบอะไรออก

‘เราจะถามว่าวันนี้พสุกลับค่ำไหม’เมื่อพสุไม่ได้ตอบรับจึงพูดธุระทันที ห่วงเขาเพิ่งหายจากอาการไม่สบายเห็นว่าเย็นแล้วไม่กลับบ้านเสียที จึงโทรถามโดยใช้โทรศัพท์ของคุณแม่กลัวว่าถ้าเป็นเบอร์หล่อนพสุอาจจะไม่รับสาย

“กลับค่ำ” เขาเงียบไปสักพัก “ออกมาคุยกับลูกค้า” เห็นปลายสายเงียบจึงไขความกระจ่าง ไม่รู้ทำไมว่าต้องบอกคงแค่ไม่อยากให้โทรมากวนอีกรอบ น่าจะเป็นอย่างนั้นคงไม่ใช่เพราะอยากให้เธอสบายใจหรอก

‘ถ้าอย่างนั้นเราจะรอนะ’สายถูกตัดไปแต่พสุยังคงมองโทรศัพท์ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกอบอุ่นแบบนี้จนอยากจะรีบทำงานแล้วกลับบ้านเสียอย่างนั้น

.. ความรู้สึกโกรธเกลียดมันเริ่มหายไปตอนไหนกัน