ดาวเรือง

พุทธศักราช ๒๔๙๐

ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในบางกอก ไกรบีบมือของพิกุลผู้เป็นภรรยาเอาไว้แน่นในช่วงเวลาที่ลมหายใจของหล่อนเริ่มแผ่วลง เหนื่อยหอบจนค่อยๆ ขาดห้วงหาย ด้วยหล่อนใกล้สิ้นใจเต็มที ภายหลังจากเข้ารับการรักษาตัวในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งมานานกว่าเดือน เพราะป่วยด้วยโรคเนื้องอกในสมอง...อีกนัยก็คือมะเร็งในสมองนั่นเอง

พิกุลเข้มแข็ง หล่อนพยายามต่อสู้กับโรคร้ายอย่างถึงที่สุด โดยมีไกรผู้เป็นสามีคอยดูแลและเป็นกำลังใจใกล้ชิดอยู่ตลอดเวลา

หากแต่นับวันโรคร้ายก็ยิ่งกำเริบหนักขึ้นทุกที หมอบอกกับไกรว่าเนื้อร้ายก้อนนั้นอยู่ในตำแหน่งที่ยากยิ่งต่อการผ่าตัด นั่นเท่ากับว่าถ้าตัดสินใจ ‘ผ่าตัด’ คนป่วยก็ต้องยอมรับความเสี่ยง ซึ่งแพทย์ได้ประเมินแล้วว่าโอกาสเสียชีวิตนั้นมีสูงมาก

‘ไม่นะ...พิกุลไม่ผ่า’

ไกรย้อนระลึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อสองเดือนก่อนหน้า เสียงคัดค้านของภรรยายังดังกึกก้องอยู่เต็มสองหูของเขา ภายหลังจากชายหนุ่มได้คุยกับแพทย์ผู้ทำการรักษาแล้วแพทย์ได้ลงความเห็นถึงความเป็นไปได้ในกรณีที่ต้องผ่าตัดสมอง

‘ทำไมไม่ผ่าล่ะจ๊ะ...ถ้าผ่าตัดแล้วหาย พิกุลก็จะได้มีชีวิตอยู่ต่อไป...เราสองคนจะได้ใช้ชีวิตร่วมกันต่อไป’

ไกรถามเสียงเศร้า

‘ถ้าผ่าแล้วตายล่ะ...’

พิกุลย้อนถามเสียงเครือ ด้วยแพทย์ผู้ทำการรักษาเคยอธิบายให้หล่อนได้รู้ว่าโอกาสรอดชีวิตหลังการผ่าตัดมีไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์

ประโยคที่ได้ยินทำให้ไกรถึงกับอึ้ง ครั้นแล้วก็แย้งออกมาว่า

‘แต่...พิกุลจะไม่ลองเสี่ยงดูหรือ?’

ตอนนั้นไกรไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าต้องการให้หล่อนมีชีวิตอยู่ต่อไป...หรือถ้าเปลี่ยนกันได้...เขาขอเป็นคนที่ตายแทนหล่อน

‘พิกุลไม่อยากเสี่ยงเอาวันเวลาที่เหลือไปแลกกับการผ่า...ปล่อยให้พิกุลค่อยๆ ตายลงช้าๆ อย่างนี้เถอะนะ...อย่างน้อยพิกุลก็ยังมีเวลาได้เห็นหน้าพี่ ได้พูดคุยกับพี่ไปอีกสักระยะ...เท่านี้พิกุลก็ดีใจแล้วจ้ะ’

เสียงของหญิงสาวสลดลง แววเศร้าสร้อยคลออยู่ในดวงตา สีหน้ายอมจำนนต่อโชคชะตาที่ไม่ยอมให้หล่อนมีชีวิตอยู่นานกว่านี้

จากนั้นไกรก็เลือกที่จะไม่ผ่า...หลังจากปรึกษากับพิกุลแล้วหล่อนเป็นคนขอร้องว่าไม่ให้ผ่า

ไกรทำตามความประสงค์ของภรรยาที่ต้องการปล่อยให้โรคร้ายค่อยๆ พรากหล่อนไปจากเขาช้าๆ...ยังจะดีเสียกว่าผ่าแล้วไม่รู้ว่าจะรอดหรือเปล่า? หลังจากแพทย์ผู้เชี่ยวชาญในการผ่าตัดได้ลงความเห็นว่าโอกาสรอดมีต่ำกว่าสิบเปอร์เซ็นต์

ตอนแรกที่ไกรรู้ว่าพิกุลป่วย เขายอมลาออกจากงานเพื่อมาอยู่ดูแลภรรยาอย่างใกล้ชิด ด้วยตระหนักดีว่าเวลาของพิกุลเหลือน้อยลงทุกที...อีกไม่กี่วันมะเร็งร้ายในสมองกำลังจะพรากหล่อนไปจากเขา...ตอนนั้นจึงไม่มีสิ่งอื่นใดสำคัญไปกว่าการได้ใช้เวลาร่วมกัน

‘ไม่ต้องลาออกจากงานนะพี่ไกร...พิกุลอยู่คนเดียวได้’

ไกรยังจำได้ว่าพิกุลไม่อยากให้เขาลาออกจากงานเพื่อมาอยู่ดูแลหล่อน

‘พี่ตัดสินใจดีแล้ว’

ไกรยืนกรานเสียงหนัก ด้วยอยากให้ทุกเสี้ยวเวลานาทีระหว่างพิกุลกับเขานับต่อจากนี้...ค่อยๆ หมดลงไปอย่างน่าจดจำและประทับใจที่สุด

ไกรสัญญาว่าจะกุมมือหล่อน จะบีบมือหล่อนเอาไว้แน่นตราบจนเวลานาทีสุดท้าย ในวันที่หล่อนสิ้นใจจะมีเขานั่งอยู่เคียงข้างไม่ห่าง เหมือนกับที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ในตอนนี้

“พี่ไกรจ๊ะ...ช่วยอะไรพิกุลหน่อยได้ไหม”

มือไร้เรี่ยวแรงของหญิงสาวพยายามเอื้อมไปคว้าซองจดหมายที่วางเอาไว้ข้างเตียง แต่ก็ยากลำบากจนไกรต้องรีบยื่นมือเข้าช่วยเหลือ

“เดี๋ยวพี่หยิบให้นะจ๊ะ”

ไกรเอื้อมหยิบซองจดหมายมาใส่มือของภรรยา พิกุลยื่นมือซึ่งสั่นน้อยๆ ออกมารับซองจดหมายสีขาวเอามาแนบอก รื้นน้ำตาใสๆ ถูกขับออกมาเอ่อคลอรอบดวงตา กระทั่งหยดลงมาเปียกชื้นอยู่บนซองจดหมาย ไกรเห็นแล้วรู้สึกใจคอไม่ดี

“พิกุลขอร้องอะไรสักอย่างได้ไหมจ๊ะ”

หญิงสาวเอ่ยเสียงแหบพร่ากับสามี