ตอนที่ 5 จวนแม่ทัพ[2]

ด้วยความเป็นชายที่ทั้งใหญ่ทั้งยาวของแม่ทัพหนุ่ม จึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทะลวงผ่านความบริสุทธิ์เข้าไป ยิ่งแก่นกายถูกบีบรัด เสวี่ยอันก็ยิ่งเกิดความกระสันจนแทบจะทนไม่ไหว อยากแทงเข้าไปให้สุดในคราวเดียว ใบหน้างามล้ำถูกจับให้หันมารับจูบแลกลิ้น

หลังจากที่เข้าไปได้เกินครึ่ง เสวี่ยอันก็หมดความอดทน บั้นท้ายแกร่งขยับสาวท่อนเอ็นออกมาช้าๆ แล้วค่อยๆ แทงกลับเข้าไปใหม่ เพื่อขยายช่องทางคับแคบ 

"เจ้าคงรู้สึกดีแล้วล่ะสิ หืม ถึงได้ตอดรัดของข้าถึงเพียงนี้ " พอมีน้ำหล่อลื่นดุ้นใหญ่ยาวก็เริ่มสาวได้คล่อง ส่วนหัวบานค่อยๆ ทะลวงเข้าไปทีละเล็กละน้อย ในที่สุดก็เข้าไปได้จนสุดลำ

"โอ้วววว ดี ตอดได้ดี อ่าาาส์ ซี๊ดดดด ในกายเจ้าช่างร้อนยิ่งนัก" เสวี่ยอันเริ่มเร่งจังหวะบั้นท้ายกระเด้าเร็วขึ้น ฝ่ามือเอื้อมไปลูบไล้เต้าเต่งตึง 

ไม่นานความเจ็บปวดของฟางเซียนก็เปลี่ยนเป็นด้านชา และเริ่มมีความรู้สึกอื่นเข้ามาสอดแทรก ด้วยความพิเศษของร่างกายทำให้เริ่มรู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ 

ลมหายใจทั้งคู่ที่กระชั้น บั้นท้ายแกร่งหดเกร็งขยับสาวท่อนเอ็นเข้าออกช่องทางรักรัวๆ จนฟางเซียนถึงจุดที่เรียกว่าสุดยอด ก่อนที่เสียงคำรามต่ำของท่านแม่ทัพจะดังขึ้นพร้อมกับน้ำขาวขุ่นฉีดพุ่งเข้ามาในร่างกาย

ร่างบอบบางไร้เรี่ยวแรงจะยืน สติเลือนรางใกล้สลบไสลเต็มที ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าต่อจากนั้นถูกทำอะไรบ้าง กระทั่งถูกความเป็นชายใหญ่โตของแม่ทัพหนุ่มสอดใส่กลับเข้ามาอีกครั้ง ถึงได้รู้ว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงกว้าง

สำหรับบุรุษที่ไม่ได้ปลดปล่อยมาหนึ่งปีเต็มบวกกับร่างกายที่พิเศษของเหวินฟางเซียน เกรงว่าบทรักที่เร่าร้อนเอาแต่ใจเช่นนี้คงดำเนินไปอีกนาน 

ในจวนแม่ทัพตอนช่วงสายของวันถัดมา หมอหลวงที่พึ่งมาถึงรีบเข้าไปตรวจคนไข้อย่างรวดเร็วด้วยอาการลนลาน

ท่านหมอชราได้แต่แอบก่นด่าสาปแช่งเพื่อนร่วมงานในใจ เพราะแต่ละคนชิ่งหนีไปราวกับนกรู้ ทิ้งให้เขาผู้ชราต้องมารับหน้าแม่ทัพใหญ่อยู่เพียงผู้เดียว

ผลจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น ทำให้บรรดาหมอหลวงต่างพากันหวาดกลัวไม่กล้าเข้ามาในจวนแม่ทัพ

พอได้ข่าวว่าแม่ทัพสุ่ยกำลังมุ่งหน้ามาทางสำนักหมอหลวง ทำให้หมอหลวงแต่ละคนรีบพากันแยกย้ายไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงหมอชราที่ฟุบหลับอยู่บนโต๊ะเพียงคนเดียว

สุ่ยเสวี่ยอันตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็พบว่าหญิงสาวในอ้อมกอดตัวร้อนมาก ซ้ำยังหลับใหลไม่ได้สติ จึงเร่งออกไปตามหมอหลวงมารักษา เขาไม่อยากให้นางตายเร็วนัก สตรีต่างแคว้นเหล่านี้สมควรต้องชดใช้ให้เขาอย่างสาสม

เวลานี้เมื่อปีที่แล้ว อดีตฮ่องเต้ทรงประทานหญิงงามบรรณาการให้แม่ทัพใหญ่ ทั้งๆ ที่สุ่ยเสวี่ยอันไม่เคยต้องการ ชายหนุ่มรักมั่นกับหญิงสาวเพียงคนเดียว หลังจากแต่งงานได้หนึ่งปี ฮูหยินแม่ทัพก็ตั้งครรภ์ แม่ทัพหนุ่มทั้งรักทั้งหลงภรรยาจนเป็นที่เลื่องลือ

แต่หลังจากที่หญิงต่างแคว้นเข้ามาอยู่ในจวนได้เพียงเจ็ดวัน ภรรยาที่ท้องแก่ใกล้คลอดของสุ่ยเสวี่ยอัน อยู่ๆ ก็ผูกคอตายพร้อมกับลูกในท้อง

แม่ทัพสุ่ยไม่อาจทำใจได้ เกิดอาการคลุ้มคลั่ง สังหารหญิงงามบรรณาการผู้นั้นพร้อมทั้งบ่าวไพร่อีกหลายชีวิตโดยไม่คิดสืบสวน แม้กระทั่งอดีตฮ่องเต้ที่ทรงสิ้นพระชนม์ แท้จริงแล้วก็เป็นฝีมือของท่านแม่ทัพ

เรื่องราวซับซ้อนระหว่างอดีตฮ่องเต้กับองค์รัชทายาทจิ่นจงเป็นความลับที่ไม่อาจแพร่งพราย ในเมื่ออดีตฮ่องเต้วางแผนกำจัดโอรสของตัวเอง โดยคิดกำจัดแขนขาขององค์รัชทายาทอย่างแม่ทัพสุ่ย เมื่อทำพลาดก็ต้องจ่ายค่าตอบแทน

และตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา ความเกลียดชังที่สุ่ยเสวี่ยอันมีกับหญิงงามบรรณาการจึงไม่อาจลบล้าง จวนที่เคยอบอุ่นมีแต่รอยยิ้ม ก็แทบจะกลายเป็นจวนร้างไปในทันที

การสูญเสียสตรีอันเป็นที่รักทำให้แม่ทัพแคว้นจ้าวกลายเป็นคนไร้หัวใจ ซ้ำความโหดเหี้ยมยังเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว กระทั่งหมอหลวงที่มาในวันนั้นเพียงแค่พูดผิดยังหัวหลุดในดาบเดียว 

"ท่านแม่ทัพ นี่เป็นเทียบยาพร้อมกับยาที่ใช้ทา เอ่อ.. ตรงนั้น ละ..แล้วอีกอย่างหนึ่ง คะ..คือว่า"

"มีอะไรก็พูดมา"

"กะ..เกรงว่าท่านคงต้องงดเรื่องบนเตียงกับนางอีกราวเจ็ดวัน" หมอชราปาดเหงื่อบนหน้าผากด้วยความโล่งใจ และยังอดไม่ได้ที่จะเลื่อนฝ่ามือลงมาลูบลำคอตนเองดู ฟู่...

พอเห็นแม่ทัพใหญ่โบกมือเบาๆ ท่านหมอก็เร่งเก็บข้าวของล่าถอยไปอย่างรวดเร็ว

"ดูแลนางให้ดี หากนางเป็นอะไรไป อย่าหาว่าข้าไม่เตือน!" น้ำเสียงเย็นชาของแม่ทัพสุ่ย ทำให้สาวใช้ที่ยืนก้มหน้านิ่งอยู่ข้างประตูถึงกับผวาสุดตัว รีบตอบรับเสียงสั่น "จะ..เจ้าค่ะ" 

สายตาคมกริบมองสำรวจร่างบอบบางที่นอนสลบไสลอยู่บนเตียง แทบไม่น่าเชื่อว่าขนาดป่วยไข้ ความงดงามของนางยังไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย เสวี่ยอันรีบเก็บสายตากลับก่อนที่ตนเองจะทนไม่ไหวปีนขึ้นเตียงไปปลุกปล้ำคนป่วย เร่งหันหลังสาวเท้าออกจากห้อง

หลังจากหมอหลวงกลับไป ก็ถูกเรียกตัวให้เข้าเฝ้า หมอหลวงชรากราบทูลฮ่องเต้ตามความเป็นจริงในเรื่องการรักษา และสถานการณ์ในจวนแม่ทัพ แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ถึงไม่ได้รายงานถึงความงดงามราวเทพธิดาของคนไข้ 

จิ่นจงฮ่องเต้ทรงใช้นิ้วเคาะลงบนโต๊ะเบาๆ เป็นจังหวะคล้ายกำลังใช้ความคิด ก่อนโบกมือเบาๆ ให้หมอหลวงออกไป

"อาหยาง เจ้าว่าเหตุใดอาเสวี่ยถึงไม่สังหารนาง มิหนำซ้ำยังพาขึ้นเตียงอีกด้วย"

"กระหม่อมไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ" กุนซือหนุ่มคร้านจะสนใจสหายสูงศักดิ์ ตัวเขามีงานมากมายต้องสะสาง ผู้ใดจะไปว่างคิดกลั่นแกล้งผู้คน

คำตอบของสหายสนิท ทำให้หัวคิ้วของจ้าวจิ่นจงขมวดเล็กน้อย "หรือว่าเจ้าบ้าเสวี่ยชอบสตรีอัปลักษณ์"

"ฝ่าบาทจะทรงไปสนพระทัยทำไมเล่าพ่ะย่ะค่ะ ก็ในเมื่อทรงทำให้อาเสวี่ยยอมกลับเมืองหลวงได้แล้ว"

"อืม มันก็จริงอย่างเจ้าว่า แต่เป็นเช่นนี้ก็หมดสนุกน่ะสิ ช่างเสียเวลาเปล่าจริงๆ แล้วเราควรจะไปถอนทุนคืนจากผู้ใดดี"

ฉู่หยางกวานยื่นฎีกาไปตรงหน้า เพื่อเรียกความสนใจของฮ่องเต้หนุ่มให้หลุดออกจากความคิดชั่วร้าย "ฝ่าบาทควรตรวจฎีกาจะดีกว่านะพ่ะย่ะค่ะ" 

"เฮอะ! ขุนนางหยาง พักนี้เจ้ามันเรื่องมากรู้ตัวหรือไม่ ระวังเถิดจะกลายเป็นตาแก่เข้าสักวัน"

จ้าวจิ่นจงยอมรับฎีกามาจากมือสหาย แต่ในหัวก็ยังอดคิดถึงเรื่องหญิงบรรณาการอัปลักษณ์ที่รอดตายจากน้ำมือของสุ่ยเสวี่ยอันไม่ได้

เห็นทีว่าข้าต้องไปดูด้วยตัวเองเสียแล้ว