ตอนที่ 5 จวนแม่ทัพ[1]

ร่างสูงเต็มไปด้วยรังสีฆ่าฟันสาวเท้าอย่างรวดเร็วเข้ามาในโถงรับรองของจวนแม่ทัพ ด้านหลังตามมาด้วยบ่าวชายที่ทำหน้าที่เฝ้าประตู "นางอยู่ที่ใด?" น้ำเสียงเย็นเหยียบที่ทำให้คนฟังต้องรู้สึกหนาวจนเสียดกระดูกดังขึ้นทันทีที่ก้าวพ้นประตูเข้ามา 

"ยะ..อยู่ใน ระ..เรือนใหญ่ ขะ..ขอรับ" 

หลังจากได้รับคำตอบที่ต้องการ แววตาของสุ่ยเสวี่ยอันก็ปรากฏไอสังหารเข้มข้น เร่งสาวเท้าออกจากห้องโถง ตรงไปยังเรือนกระจ่างจันทร์ด้วยความเร็วดั่งพายุ

เรือนกระจ่างจันทร์

ในถังอาบน้ำใบใหญ่ ฟางเซียนนั่งหลับตาเอนศีรษะพิงขอบอ่าง กำลังจะหลับใหล

ปัง !

อยู่ๆ ก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เผลอลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ มารู้ตัวอีกที ร่างสูงใหญ่ก็ก้าวผ่านม่านมู่ลี่เข้ามาประชิดขอบอ่างเสียแล้ว

"อ๊ะ!" ร่างบอบบางรีบนั่งลงในถังอย่างรวดเร็ว ก่อนจะยกสองมือขึ้นปิดบังทรวงอกอวบอิ่ม แต่ก็ยังช้าเกินไปอยู่ดี เพราะการประจันหน้าในระยะประชิดเมื่อครู่ ทำให้สุ่ยเสวี่ยอันเห็นทุกอย่างชัดเจนเต็มสองตา

เกิดความเงียบขึ้นระหว่างคนทั้งคู่ ใบหน้าเล็กเรียวขึ้นสีแดงระเรื่อ ในดวงตาคู่งามไหวระริกจ้องมองผู้บุกรุกด้วยความหวาดหวั่น 

ภาพความงดงามตรงหน้าทำให้แม่ทัพสุ่ยยืนตะลึงแข็งค้างไปชั่วขณะ ผ่านไปอีกหลายอึดใจกว่าสติจะกลับคืนมา  ฝ่ามือที่จับคาอยู่บนด้ามดาบ ค่อยๆ เลื่อนมาปลดสายสะพายออก ตามด้วยผ้าคาดเอวและเสื้อผ้าอาภรณ์ 

ความงดงามของเหวินฟางเซียนหาใช่หญิงงามทั่วไปจะเอามาเปรียบเทียบได้ ซ้ำนางไม่ได้มีแต่ความงาม แต่ยังมีกลิ่นกายที่หอมยั่วยวนจนบุรุษไม่อาจต้านทาน และสุ่ยเสวี่ยอันก็มิใช่ข้อยกเว้น

ฟางเซียนหลับตาด้วยความหวาดกลัว กระถดร่างชิดขอบอ่างราวกระต่ายน้อย  แต่การกระทำของนางมันกลับไปปลุกสัญชาตญาณความเป็นนักล่าของท่านแม่ทัพให้ยิ่งลุกโชน จนทำให้ความเป็นชายใหญ่โตเริ่มตื่นเต็มตัว 

ร่างกำยำก้าวลงถังอย่างรวดเร็วโดยไม่คิดจะเปิดโอกาสให้เด็กสาวได้มีเวลาเตรียมใจ แขนเรียวถูกกระชากอย่างแรงจนร่างกายอันบอบบางถลาลงมานั่งอยู่บนตัก

กลิ่นหอมเข้ามาปะทะจมูก เสวี่ยอันไม่รอช้า ปล้ำจูบริมฝีปากบางจนได้เลือด

"อื้ออออ อื้มมมมมม" เด็กสาวครางประท้วงในลำคอ พยายามดิ้นรนขัดขืน สองมือทุบลงบนบ่ากว้าง นอกจากจะไร้ประโยชน์แล้ว  ยังเป็นการปลุกเร้าอารมณ์ดิบเถื่อนของท่านแม่ทัพให้เพิ่มเป็นทวีคูณ

ยิ่งดิ้นผิวเนื้อเนียนตรงช่วงขาอ่อนก็ยิ่งถูไถกับแก่นกายที่กำลังพองตัวเต็มที่ ฮึ่ม.. จนเรียกเสียงคำรามต่ำในลำคอของแม่ทัพหนุ่ม 

"ฮึก! อย่า ทะ..ท่านแม่ทัพ ได้โปรด" เมื่อปากได้รับอิสระ ฟางเซียนรีบร้องอ้อนวอนเสียงสั่น ดวงตาคู่งามฉ่ำไปด้วยน้ำ 

แต่นอกจากจะไม่ได้อิสระแล้ว ขาเรียวยาวยังถูกยกให้คร่อมลงบนตัก ทำให้เนินเนื้ออวบอูมกลางหว่างขาสัมผัสกับความเป็นชายที่กำลังตั้งชันของอีกฝ่ายเข้าพอดี

"เจ้าถูกส่งตัวมาเพื่อทำเรื่องเช่นนี้มิใช่หรือ ข้ารับรอง ว่าจะสนองให้เจ้าอย่างถึงใจเลย" 

จมูกโด่งซุกไซร้ลำคอขาวผ่อง เพื่อสูดดมกลิ่นกายของร่างเล็กในอ้อมกอด พร้อมกับฝ่ามือเคล้าคลึงลูบไล้เต้าอวบอิ่ม

วาจาดูถูกและการกระทำอันหยามเกียรติของสุ่ยเสวี่ยอัน ทำให้เหวินฟางเซียนหยุดดิ้นรน ริมฝีปากเม้มสนิทไม่คิดจะเอ่ยอ้อนวอนอีก ปล่อยให้แม่ทัพหนุ่มกระทำตามใจ 

ด้วยความที่ไม่ได้แตะต้องสตรีมาหนึ่งปีเต็มบวกกับกลิ่นกายหอมยั่วยวนของเด็กสาวแรกรุ่น ทำให้ความอดทนของเสวี่ยอันมีไม่มากพอ 

ร่างบอบบางของฟางเซียนถูกจับให้ลุกขึ้นยืนหันหลัง สองมือเท้าลงบนขอบอ่าง สะโพกกลมกลึงถูกดึงรั้งให้โก่งขึ้น พร้อมกับสองขาที่ถ่างอ้ากว้าง

อึก! ความเจ็บปวดจากสิ่งแปลกปลอมที่กำลังพยายามจะทะลวงผ่านความคับแคบเข้ามาในช่องทางเร้นลับ ทำให้ร่างเล็กผวาสุดตัว เจ็บปวดเหมือนร่างจะแตกเป็นออกเสี่ยงๆ แข้งขาสั่นเทาแทบยืนไม่อยู่ ริมฝีปากเม้มแน่นเพื่อไม่ให้ตนเองกรีดร้องให้อับอาย 

"อย่าเกร็ง! หากไม่อยากให้ตรงนั้นของเจ้าฉีกขาด!" เสียงแหบพร่าดังขึ้นที่ด้านหลัง ก่อนที่ร่างสูงจะโน้มตัวลงมาขบเม้มแทะเล็มใบหูเล็ก พร้อมกับค่อยๆ ดันท่อนลำแข็งขึงเข้าไปในช่องทางคับแน่นอย่างช้าๆ ด้วยความยากลำบาก

ฮึก! ฟางเซียนน้ำตาไหลอาบสองข้างแก้ม พยายามทำให้ตัวเองต้องเจ็บน้อยที่สุด