3

สามคนพ่อแม่ลูกคุยกันต่อเรื่องสินสอดทองหมั้นที่จะได้ รวมถึงวาดฝันการใช้เงินก้อนโตที่กำลังได้รับ โดยไม่รู้ว่า ปรียาพรยืนแอบฟังการสนทนาทั้งน้ำตา

ปรียาพรไม่คิดว่า การที่ตนพ้นจากครอบครัวนี้ ตนเองจะสุขสบาย เพราะไม่รู้ว่าครอบครัวยุรนันท์จะต้อนรับตนมาน้อยแค่ไหน โดยเฉพาะยุรนันท์ที่ตั้งท่ารังเกียจตนตั้งแต่แรกพบ ถึงวันนี้เป็นเวลากว่าสองปี ความรู้สึกที่เขามีต่อเธอก็ยังคงเดิม ปรียาพรกลัวว่า จะหนีเสือปะจระเข้ หรือไม่ก็ช้ำใจหนักกว่าหลายสิบเท่า

ปรียาพรเดินหน้าเศร้ามานั่งบนโขดหินริมลำธารท้ายไร่ สถานที่อันแสนสงบ ไม่ค่อยมีคนมาที่นี่บ่อยนัก เธอมักมานั่งจมอยู่กับความทุกข์และความเศร้าบ่อยๆ วันไหนถูกครอบครัวทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ เธอก็จะมาที่นี่ นั่งร้องไห้ระบายความเจ็บปวดเงียบๆ คนเดียว

ในหัวปรียาพรมีเรื่องคิดหลายอย่าง ที่คิดมากที่สุดคือเรื่องงานแต่งงานระหว่างเธอกับยุรนันท์ ชายหนุ่มที่ตั้งป้อมเกลียดตนเข้าไส้ หญิงสาวคาดเดาได้ไม่ยากว่า ชีวิตหลังเข้าประตูวิวาห์เป็นอย่างไร คงหนีไม่พ้นทุกข์ตรอมใจแน่นอน

“เฮ้อ” ปรียาพรคิดไปถอนหายใจไป อาจเป็นการระบายความรู้สึกทางเดียว ณ เวลานี้

“ถอนหายใจดังเชียวนะ กลุ้มใจอะไรหนักหนา” คนกำลังคิดสรรตะหันมองต้นเสียงที่เดินมานั่งใกล้ๆ “ว่าไง กลุ้มใจเรื่องอะไร”

“กลุ้มเรื่องแต่งงานค่ะ” ปรียาพรตอบพันลภ

“ไม่เห็นต้องกลุ้มเลย ได้แต่งงานกับคนที่อุ้มรักจะกลุ้มทำไม” พันลภพูดราวกับว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย ทั้งที่รู้ดีกว่าใครว่า ยุรนันท์รู้สึกเช่นไรกับปรียาพร เกลียดอย่างไรก็เกลียดอย่างนั้น “อุ้มไม่ต้องห่วงไปหรอก คนเราน่ะเกลียดได้ก็เลิกเกลียดได้ พี่เชื่อว่า สักวันเฮิร์ปจะรักอุ้มหมดใจ”

ปรียาพรมองหน้าคนพูด พันลภดูมั่นใจมาก แต่สำหรับเธอ หากยุรนันท์รักตน มันคือเรื่องปาฏิหาริย์ที่สุดในโลก

“มันคงไม่มีวันนั้นหรอกค่ะ แค่คุณเฮิร์ปยอมแต่งงานกับอุ้ม อุ้มก็ถือว่าเป็นเรื่องเหลือเชื่อมากแล้ว”

“เฮิร์ปก็ต้องรับผิดชอบในเรื่องที่ทำลงไปสิ”

“อุ้มยังงงๆ อยู่ว่า เรื่องนั้นเกิดขึ้นจริงหรือคะ ทำไมอุ้มถึงไม่รู้ตัวเลย ไม่รู้ตัวจริงๆ นะคะ เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

ปรียาพรยังติดใจสงสัยไม่หาย ถามใครก็บอกว่ามันคือเรื่องจริง แต่เหตุใดเธอถึงไม่รู้สึกเลยว่า ตนมีความสัมพันธ์ทางกายกับยุรนันท์

ย้อนกลับไปวันงานเลี้ยงวันคล้ายวันเกิดของพันลภเมื่อหนึ่งเดือนก่อน คืนนั้นพันลภจัดงานเลี้ยงภายในไร่ โดยให้คนงานมาร่วมสังสรรค์ด้วย เหล้ายาปลาปิ้งไม่อั้น จัดเต็มทุกอย่าง คนงานชายแต่ละคนดื่มหนักทั้งสิ้น รวมถึงยุรนันท์ที่คล้ายถูกมอมเหล้า คนงานรินเหล้าให้ดื่มหลายชนิดตีกันยุ่งเหยิง ทั้งเหล้าขาว เชี่ยงชุน เหล้าแม่โขงและเบียร์ มีหรือดื่มไปหลายขนานแบบนี้จะไม่เมา ราวห้าทุ่มเศษยุรนันท์ถูกหามขึ้นไปห้องนอนของตน

นอกจากยุรนันท์จะมาร่วมงานเลี้ยง รื่นฤดีมารดา นวลผ่องผู้เป็นยายก็มาร่วมงานด้วย ปรียาพรนั่งกินอาหารอยู่กับครอบครัวพันลภและครอบครัวยุรนันท์ เธอจำได้ว่าดื่มเบียร์ไปเพียงหนึ่งแก้ว แต่เหตุใดถึงได้เมาไม่ได้สติ ถูกพาขึ้นไปนอนในห้องนอนยุรนันท์ได้อย่างไร มารู้ตัวอีกทีในสายวันต่อมา และที่ทำให้ยุรนันท์กับปรียาพรตกใจคือ เนื้อตัวทั้งคู่ไม่มีเสื้อผ้าติดกายเลยสักชิ้น

“แกต้องรับผิดชอบอุ้มนะ ไม่งั้นแม่ไม่ยอมด้วย”

ยุรนันท์มองหน้ารื่นฤดี ความที่เพิ่งตื่นทำให้เขายังคงงวยงง ยิ่งมาเจอสภาพตัวเองกับปรียาพรก็ยิ่งเพิ่มความงุนงงมากขึ้น

ทว่าในความมึนงงกลับมีความเกลียดชังเต็มเปี่ยม

ความเกลียดชังที่ปิดไม่เคยมิด พร้อมเปิดเผยให้ทุกคนรู้ตลอดเวลา

“รับผิดชอบ” ยุรนันท์ทวนคำพูด “ทำไมต้องรับผิดชอบด้วยครับ ผู้หญิงที่เคยผ่านศึกมามากอย่างอุ้ม ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบ จ่ายเงินให้เป็นค่าตัวก็จบแล้ว”

ช่างเป็นความเจ็บปวดที่ยากเกินควบคุม ปรียาพรน้ำไหลทันทีเมื่อได้ยินคำพูดบาดหัวใจ เธอเป็นของเน่าเหม็นสำหรับเขา เป็นที่น่าขยะแขยง เธออยากอธิบายให้เขาเข้าใจ แต่ก็คงเพียงได้แค่พูด ยุรนันท์ปักใจเชื่อเรื่องนั้น เขาคงไม่สนใจฟังคำใดจากปากเธอ สำคัญที่สุด ปรียาพรไม่อาจเฉลยความลับที่ซุกซ่อนให้ใครรู้เพิ่มเติมไมได้ นอกจากพันลภเพียงคนเดียว ไม่เพียงแค่คำพูดแสลงใจ สายตายุรนันท์เสมือนมีดคมกริบ ปาดดวงใจสาวให้ขาดรอนทีละน้อย เจ็บปวดเป็นที่สุด มีความเย็นชาจนแทบเธอใจจะขาด

“ถ้าแกคิดว่าอุ้มเป็นผู้หญิงขายตัว แม่ก็ไม่ห้ามความคิดนั้น เท่าที่แม่รู้ การที่ผู้ชายจะนอนกับโสเภณีก็ต้องมีการทำข้อตกลงเรื่องราคากันก่อนการซื้อขายถึงสมบูรณ์ แต่นี่แกไม่ได้ตกลงอะไรกับอุ้มไม่ใช่เหรอ นั่นหมายความว่า อุ้มไม่ได้ขายตัวให้แก ฉะนั้นแกก็ต้องรับผิดชอบอุ้ม”

รื่นรฤดีโต้กลับลูกชายที่อึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง ยุรนันท์มองมารดาที่ยืนทำหน้าจริงจัง ข้างกายมียายนวลผ่องและย่าบุหงันยืนขนาบข้าง ด้านข้างบุหงันมีร่างประไพยืนอยู่ ส่วนพันลภยืนอยู่ด้านหลัง ยังไม่หมด ครอบครัวปรียาพรยังมากันครบทุกคน อยู่ครบองค์ประชุมแบบนี้ ต้องมีอะไรในก่อไผ่แน่ๆ

ยุรนันท์ไม่เชื่อว่า ตนจะเมาแล้วทำเรื่องอย่างว่ากับปรียาพร

“แล้วคุณแม่จะให้ผมรับผิดชอบยังไงครับ”

“แกต้องแต่งงานกับอุ้ม” ยุรนันท์ตกใจมองมารดานิ่ง อีกคนที่ตกใจไม่แพ้กันคือปรียาพร เธออ้าปากค้างหัวใจเต้นกระหน่ำมาก ไม่คิดว่ารื่นรฤดีจะให้ยุรนันท์รับผิดชอบตนเช่นนี้