2

หลังจากเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานบ้านมานานหลายชั่วโมง ปรียาพรเดินขึ้นมานั่งพักบนห้องนอน ร่างสาวทรุดตัวนั่งลงบนฟูกที่ปูด้วยผ้าปูที่นอนสีสะอาดตา หญิงสาวเปิดพัดลมให้ลมเย็นๆ ระบายความร้อนและความเหนื่อยออกจากร่างกาย ซึ่งในห้องนี้มีปรียารัตน์พักอยู่ด้วย และกำลังนอนเล่นมือถืออย่างสบายใจ

“ทำงานบ้านเสร็จแล้วเหรอ” ปรียารัตน์ถามพี่สาวนอกสายเลือด

“เสร็จแล้ว” คนถูกถามตอบ

“อุ๋มว่าพี่อุ้มยังทำไม่เสร็จนะ” ปรียาพรทำหน้าสงสัย พรางนึกว่าตนเองยังไม่ได้ทำงานบ้านอะไร

“ไม่นะ พี่ทำเสร็จแล้ว”

“ยังไม่เสร็จ” ปรียารัตน์ย้ำ “พี่อุ้มยังไม่ได้ซักกางเกงในเสื้อในของอุ๋มเลย โน่นอยู่ในตะกร้า”

ปรียาพรมองตามนิ้วมือน้องสาวที่ชี้ไปยังตะกร้าผ้าตรงตู้เสื้อผ้า

“พี่บอกกี่ครั้งแล้วว่า เสื้อในกางเกงในให้ซักเอง พี่ซักให้แค่เสื้อผ้าเท่านั้น”

“แน่ใจนะว่าจะไม่ซักให้” ปรียารัตน์ถามดีๆ ทว่าไม่ประสงค์ดีแน่นอน

“พี่ซักให้เฉพาะตอนที่อุ๋มไม่สบาย ตอนนี้อุ๋มสบายดีก็ต้องซักเอง” ปรียาพรตอบกลับ

“แม่ แม่ แม่” ปรียารัตน์ตะโกนดังลั่น คนถูกเรียกรีบวิ่งมาหาลูกสาวทันที

“มีอะไรอุ๋ม เรียกแม่ซะดังลั่นบ้าน”

สายใจรีบถาม คนที่วิ่งตามมาติดๆ มีสีหน้าตกใจไม่แพ้กัน

“นั่นสิ พ่อตกใจหมดเลย มีอะไรลูก”

“ก็พี่อุ้มน่ะสิ ไม่ยอมซักเสื้อในกางเกงในให้อุ๋ม” ปรียารัตน์ฟ้องบิดามารดา “ที่อุ๋มไม่ซักเองเพราะเล็บฉีก อุ๋มเจ็บมากเลยแม่ เลยวานให้พี่อุ้มซักให้ แต่พี่อุ้มไม่ยอมซักให้อุ๋ม”

คนพูดตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ

“อีอุ้ม น้องวานแค่นี้ทำไมมึงไม่ทำให้ ไม่ได้ให้มึงไปตายซะหน่อย ขี้เกียจสันหลังยาวจริงนะมึง” คนต่อว่าคนแรกคือจำเริญ โดยมีสายใจตามต่อ

“มึงนี่เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ ใช้แค่นี้มึงจะตายหรือไง ไปเลยนะไปเลย มึงไปซักเสื้อในกางเกงในให้ลูกกูเดี๋ยวนี้ ถ้ามึงไม่ทำกูจะตบมึงให้หน้าหัน” สายใจขึ้นเสียง ชี้หน้าปรียาพร จ้องหน้าเขม็ง ปรียาพรทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องไห้ ที่ไม่รู้ว่าเป็นกี่ครั้งในรอบปี เธอนับจำนวนครั้งไม่ได้ จะนับวันที่ไม่ร้องไห้นั้นง่ายกว่า “โดนด่าแค่นี้ทำเป็นสำออย มึงจะร้องไห้หาพระแสงอะไร ไปเลยนะ ไปซักเสื้อในกางเกงในให้ลูกกูเดี๋ยวนี้เลย ไปสิวะ”

สายใจเห็นน้ำตาปรียาพรแล้วหงุดหงิดมากกว่าสงสาร นางไม่แค่พูดยังเดินเข้าไปหาลูกบุญธรรม นิ้วมือจิ้มลงไปกลางหน้าผากอีกฝ่ายอย่างแรงจนหน้าหงาย ก่อนฟาดมือลงบนหัวไหล่สองครั้ง

“บอกให้ไปซักไงเล่า” สายใจขึ้นเสียง

“จ้ะแม่”

สปรียาพรปฎิเสธคนเป็นแม่ไม่ได้ แม้ไม่ใช่แม่แท้ๆ แต่ก็เลี้ยงดูให้ที่อยู่พักพิง ให้อาหารและส่งเสียให้ตนเรียนหนังสือ ในขณะที่พ่อแม่แท้ๆ ไม่เคยเหลียวแล

“ยอมตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง สมน้ำหน้า” ปรียารัตน์ไม่มีความเห็นใจปรียาพรสักนิดเดียว เธอเบ้หน้าแล้วยิ้มเยาะเย้ยเมื่อเห็นพี่สาวนอกสายเลือดเดินไปหยิบตะกร้าผ้าใส่เสื้อในกางเกงในของตนไปซัก

“จริงๆ แล้วอุ๋มหัดทำบ้างก็ดีนะลูก พรุ่งนี้มันต้องไปกรุงเทพแล้ว อุ๋มก็ต้องทำงานบ้านแทนมันนะ” จำเริญบอกลูกสาวสุดที่รัก

“จะทำทำไมล่ะพ่อ พ่อลืมไปแล้วเหรอว่า เราต้องได้ค่าสินสอด ครอบครัวคุณเฮิร์ปให้เราตั้งหลายล้าน ได้เงินแล้วเอาไปซื้อบ้าน ซื้อรถ ซื้อนั่นนี่ นอนกระดิกเท้าสบายๆ อยู่บ้านเฉย แล้วจ้างคนรับใช้แค่นี้ก็ไม่ต้องเหนื่อยทำงานบ้านเอง แล้วถ้ากลัวว่าไม่มีเงินจ่ายเงินเดือนให้พวกมัน เรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ไปขอพี่อุ้มก็ได้ ยังไงพี่อุ้มก็ให้เราอยู่แล้ว” ลูกสาวจอมขี้เกียจพูดด้วยท่าทีไม่ทุกข์ร้อน

“จริงด้วย พ่อลืมไปเลย”

“พ่อกับแม่ก็ขอเพิ่มอีกหน่อยก็ได้นะ ทองคำเพิ่มร้อยบาทไรงี้ เราจะได้สบาย” ลูกสาวแนะนำ

“แต่พ่อว่า แค่ที่เขาให้มาก็เยอะแล้วนะ เงินเก้าล้าน ทองแท่งอีกหนึ่งร้อยบาทรวมแล้วก็เกือบสิบสองล้าน พ่อกลัวว่าขอมากไปเขาจะไม่ให้น่ะสิ แล้วกลัวว่าเขาจะยกเลิกการแต่งงานด้วย”

จำเริญกล่าวในเรื่องที่ตนกลัว กลัวจะไม่ได้เงิน เงินมากขนาดนี้หากปรียาพรไม่ได้แต่งกับยุรนันท์ ชาตินี้ทั้งชาติคงไม่ได้สัมผัส

“พ่อจะกลัวทำไม ไม่ต้องกลัวเลย ลองไม่ให้สิ หนูจะเอาคลิปที่ถ่ายไว้ไปลงขู่ เป็นไฮโซอยากขายหน้าชาวประชาก็เอา อุ๋มจัดให้” ปรียารัตน์ร้ายกว่าที่คิด

“แกถ่ายไว้เหรอ ถ่ายไว้ตอนไหน” สายใจสนใจขึ้นมาทันที

“ก็ถ่ายตอนที่เข้าไปในห้องนั้นนี่แหละ” ปรียารัตน์ตอบคนเป็นแม่ “พ่อกับแม่เรียกสินสอดเพิ่มได้เลย เรียกเยอะๆ นะ หนูอยากสบาย อยากอยู่บ้านหลังใหญ่ๆ และขี้เกียจทำงาน”

“แหม ลูกของพ่อฉลาดที่สุด พ่อจะเรียกค่าสินสอดเพิ่ม โขกให้หนักๆ เลย เราจะได้สบาย” จำเริญเห็นด้วยกับความคิดลูกสาว “เอาให้หนักๆ ให้สมกับที่เสียเงินเลี้ยงมันมา เอาทุนคืนรวมทั้งดอกด้วย”

“ดีพี่ ฉันกะว่าจะขอค่าเลี้ยงดูเป็นรายเดือนด้วยนะ เราจะได้ไม่ต้องเดือดร้อนเรื่องเงิน ไม่ต้องทำงาน สบายๆ นั่งกินนอนกินใช้เงิน” คนเป็นเมียเห็นร่วมด้วย

“ดีแม่ ส่วนหนูก็จะมองหาผู้ชายรวยๆ หนุ่มแก่ไม่เกี่ยงขอให้มีเงินเปย์หนูเป็นพอ หนูจะอ่อยมาเป็นผัว คราวนี้แหละสบายทั้งชาติ” ปรียารัตน์มีแผนร้ายเช่นกัน

“ดีๆๆ อ่อยให้ได้นะ พ่อกับแม่อยากสบายมากกว่านี้” นอกจากจะไม่ห้าม ยังสนับสนุนลูกสาวเต็มที่