ตอนที่ 4

ของความหวังผุดวาบขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยความกรุณาปราณีของเจ้าสัวธนาผู้เป็นเจ้าของคฤหาสน์

วันรุ่งขึ้น

คนางค์มาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ของเจ้าสัวธนาตั้งแต่เช้าตรู่ ตอนนั้นเจ้าสัวยังไม่ออกไปทำงานเลยด้วยซ้ำ

ป้าชื่นไม่ตกใจ ที่เห็นคนางค์มาทำงาน เพราะว่าลุงดำผู้เป็นสามีเล่าเรื่องคนางค์ให้ฟังแล้ว แต่คนที่ตกใจกลับกลายเป็นชุลีภรรยาของเจ้าสัว

“เมื่อวานฉันคิดว่าได้พูดชัดเจนแล้วนะว่าไม่รับ”

ชุลีเสียงแหว เดินลิ่วออกมาจากห้องรับแขกเมื่อเห็นป้าชื่นกำลังพาคนางค์เดินแนะนำให้รู้จักส่วนต่างๆ ของบ้าน แจกแจงงานซึ่งเป็นหน้าที่รับผิดชอบของคนใช้

“รับค่ะ... เจ้าสัวเป็นคนรับค่ะ”

ป้าชื่นเล่าให้ชุลีฟัง ว่าเรื่องราวมีความเป็นมายังไง วันนี้จึงเห็นคนางค์มาเริ่มงานแต่เช้าตรู่

“บ้าจริง... ทำแบบนี้เท่ากับคุณท่านไม่ไว้หน้าฉัน”

ชุลีกำมือแน่น โกรธสามี ทั้งที่รู้ว่าการตัดสินใจของเจ้าสัวถือเป็นเด็ดขาด ภายในบ้านหลังนี้ใครจะขัดคำสั่งของเจ้าสัวไม่ได้

ชุลีออกอาการกระฟัดกระเฟียดหัวเสียอย่างเห็นได้ชัด สายตาขุ่นข้องจ้องมองคนางค์ที่ยืนงุดหน้าไม่ยอมสบตาหล่อนเพราะความกลัว

“เจ้าสัวนะเจ้าสัว... ทำแบบนี้เท่ากับฉีกหน้าฉัน”

ชุลีมองหน้าคนางค์ด้วยสายตาเอาเรื่อง ทว่าไม่ทันได้เอ่ยอะไรมากไปกว่านั้น เสียงเข้มของผู้เป็นนายใหญ่ของบ้านก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

“ฉันไม่ได้ฉีกหน้าใครทั้งนั้น... ก็เธอบอกเองไม่ใช่หรือ... ว่าอยากได้คนรับใช้เพิ่ม... ฉันก็รับให้แล้วนี่นา เรื่องแค่นี้ทำไมต้องโวยวายให้เป็นเรื่องใหญ่”

เจ้าสัวว่า

“ก็... ”

ชุลีเกือบจะโพล่งออกมาแล้วว่า ‘ก็ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา’ ใบหน้าของหล่อนสะสวย ผิวพรรณขาวสะอ้าน ทรวดทรงองค์เอวก็อวบอัดเย้ายวนเหลือเกิน ถ้าเป็นคนอื่นชุลีคงไม่เป็นเดือดเป็นร้อนขนาดนี้

“ชุลีไม่เอา... ”

นิสัยดื้อรั้นชอบเอาชนะคน ทำให้ชุลีรีบส่ายหน้า ทอดสายตามองข้ามศีรษะของคนางค์ราวกับว่าหล่อนไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น

และคำพูดของเจ้าสัวที่เอ่ยออกมา ก็ทำให้ชุลีรู้ว่าหล่อนทำพลาดอย่างแรงที่ปฏิเสธคนางค์

“เธอไม่เอาแต่ฉันเอา... งั้นให้คนางค์มาคอยรับใช้ฉันที่เรือนใหญ่ก็แล้วกัน... จากนี้ไปฉันขอประกาศให้ไอ้อีในบ้านหลังนี้ทุกคนรับรู้โดยทั่วกัน ว่าคนางค์เป็นคนรับใช้ส่วนตัวของฉัน... ใครยังข้องใจอะไรอีกไหม?”

คำสั่งของเจ้าสัวถือเป็นเด็ดขาด

“ฮึ... ”

ชุลีกำมือแน่น ตวัดสายตามองคนางค์ รู้ว่าหล่อนพลาดเอง ที่ด่วนปฏิเสธโดยไม่คิดหน้าคิดหลังให้รอบคอบ เพราะการไม่ยอมรับเอาคนางค์ไว้รับใช้... ก็เท่ากับโยนเนื้อไปให้เสือร้ายอย่างเจ้าสัวธนาผู้เจ้าชู้และมักมากในกาม ใครบ้างที่ไม่รู้ว่าผู้ชายบ้านนี้หื่นกันทั้งบ้าน

“ป้าชื่นช่วยจัดการเรื่องห้องพักให้ที”

เจ้าสัวสั่ง

“เอ่อ... ดิฉันจะต้องนอนค้างคืนที่นี่ด้วยหรือคะคุณท่าน”

คนางค์ตกใจ

“เธอติดปัญหาอะไรรึ?”

คิ้วสีดำเป็นแพดกหนาของเจ้าสัวธนาชิดเข้าหากัน

“ถ้ามาค้างคืนที่นี่ดิฉันจะต้องทิ้งลูกสาวไว้ที่บ้านเช่าคนเดียวค่ะ... ดิฉันเป็นห่วงลูกสาวค่ะ”

คนางค์บอกเหตุผล

“งั้นก็พาลูกสาวย้ายมาอยู่ด้วยกันที่นี่... จะได้ไม่ต้องเสียเงินเช่าห้องพัก เพราะว่าบ้านที่เธอกับลูกเช่าอยู่ในตอนนี้สภาพก็ไม่ปลอดภัยเลยนี่นา... มีแต่พวกขี้เหล้าขี้ยาเต็มไปหมด”

คนางค์ตกใจว่าเจ้าสัวธนารู้ได้อย่างไร ว่าหล่อนกับลูกอยู่กันยังไง? หารู้ว่าที่เจ้าสัวรู้เรื่องนี้ก็เพราะว่าแอบสั่งให้ลุงดำไปสืบจนรู้เรื่องราวของคนางค์ละเอียดยิบ

“ขอบคุณมากค่ะคุณท่าน”

คนางค์ยกมือไหว้ ครู่ต่อมาเจ้าสัวก็ออกไปทำงาน ปล่อยให้ป้าชื่นพาหล่อนเดินชมบ้านเพื่อให้รู้จักแต่ละส่วนของบ้าน

“คุณชุลีจะว่าอะไรไหมคะป้า?”

สุ้มเสียงของคนางค์บอกความกังวล ดูก็รู้ว่าเมียใหญ่ของท่านเจ้าสัวไม่ชอบหน้าหล่อนตั้งแต่แรกเห็น

“คำสั่งของเจ้าสัวถือเป็นเด็ดขาด... อย่าไปสนใจคุณชุลีเลยค่ะ รายนั้นอยู่ห่างเข้าไว้เป็นดี ถ้านางไม่เรียกใช้จำไว้ว่าอย่าเฉียดกรายเข้าไปใกล้เรือนของคุณชุลีเป็นอันขาด”

ป้าชื่นเตือนพลางชำเลืองมองไปทางเรือนหลังรองที่อยู่ทางปีกขวา ส่วนเรือนทางซ้ายมือเป็นของวิไลซึ่งเป็นภรรยารอง

“ป้าชื่นคะ”

คนางค์มีเรื่องข้องใจอยากถาม