บทที่ 1 บทนำ

กรุงปักกิ่ง ประเทศจีน

“เอี๊ยดดดดดดด” เสียงห้ามล้อดังลั่นกลางถนน หลี่หมิงจำเป็นต้องเหยียบเบรกรถกะทันหัน เนื่องจากรถยนต์ที่วิ่งตามหลังมาเหยียบคันเร่งเพื่อที่จะแซงหน้าและปาดรถขวางไว้อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“เฮ้ย...อะไรวะ?” ตามด้วยเสียงสบถอย่างไม่สบอารมณ์ และต้องเบิกตากกว้างเมื่อ...

ปัง ปัง ปังๆๆๆๆๆๆ ไม่พูดรํ่าทำเพลงรถยนต์ที่มาขวางหน้าเริ่มแสดงถึงความไม่เป็นมิตรและไม่ประสงค์ดีทันที ชายฉกรรจ์สวมชุดสูทสี่คนก้าวลงมาจากรถคันดังกล่าว ก่อนจะกระหนํ่ายิงรถซีลีมูนสามตอนสีดำมันขวับอย่างนับจำนวนกระสุนที่ปล่อยออกไปจากปลายกระบอกปืนไม่ได้

“เฮียปิงยิงสกัด ผมจะขับฝ่าไป”

หลี่หมิงเอ่ยบอกอาปิงที่นั่งอยู่ด้านข้าง ก่อนจะพยายามหักพวงมาลัยเพื่อจะขับรถไปอีกทาง เลี่ยงกระสุนปืนที่กระทบกับตัวรถและกระจก ดีที่ว่ารถคันนี้กันกระสุนป้องกันชีวิตของคนที่นั่งอยู่ในรถคันนี้

“ได้ ฝ่าไปเลย” อาปิงลดกระจกลงยิงสกัดฝ่ายตรงข้ามที่ยังคงยิงเข้าใส่ยังไม่ลืมหูลืมตา พอรถเบี่ยงออกไปทางด้านซ้ายมือ อาปิงจึงกดให้กระจกปิดเหมือนเดิม พร้อมกับเปลี่ยนแม็กซ์กาซีนปืนใหม่

“เฮียปิง เกิดอะไรขึ้นคะ”

เสียงหวานค่อนข้างสั่นของคนที่นั่งอยู่ตอนหลังของรถซีลีมูนดังขึ้น หลังจากที่ประตูบานเล็กๆ ที่กั้นระหว่างตอนของรถเปิดออก สีหน้าของเธอตระหนกไม่น้อย เนื่องจากเสียงปืนยังคงดังไม่หยุด

“คุณเหมยไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะพาคุณหนูออกไปจากจุดนี้ให้ได้” เสียงหนักแน่นของอาปิงเอ่ยบอกเจ้านายสาว “อย่างปลอดภัย” เพียงสองวินาทีต่อมาหลังจากที่อาปิงพูดจบ เสียงดังสนั่นก็ดังขึ้นอีกหนึ่งครั้ง

“โครม!!...เอี๊ยดดดดดดด...กรี๊ดดดดดดดดดดดด”

เสียงแรกคือเสียงของรถยนต์สีดำอีกคันหนึ่งวิ่งมาชนกลางรถซีลีมูนอย่างแรง เสียงที่สองคือเสียงล้อรถคันหรูที่ลากกับพื้นถนนไปตามแรงชน เสียงที่สามคือเสียงของสตรีเพียงหนึ่งเดียวที่นั่งอยู่ในรถที่ถูกชน

ปังๆๆๆๆๆๆๆๆ อาปิงที่ตั้งสติได้และใช้ไหวพริบที่มีอยู่มากมาย ใช้ด้ามปืนทุกกระจกที่เกิดรอยร้าวจนแตกละเอียด ก่อนจะสาดกระสุนใส่รถยนต์อีกคันที่ยังเหยียบคันเร่งนำพารถที่เขานั่งลากไปตามถนนจนหมดแม็ก หวังจะหยุดคนขับรถคันนั้น

“โครม...” เสียงโครมดังขึ้นอีกครั้ง เป็นเสียงด้านข้างทางด้านคนขับของรถยนต์คันหรูชนกับด้านข้างของรถบรรทุกอีกคันหนึ่งจอดอยู่อย่างเหมาะเจาะราวกับจัดฉากไว้เต็มแรง ความแรงนั้นทำให้อาปิงและหลี่หมิงสลบเหมือดคาที่

บุคคลที่อยู่ในรถคันที่สองก้าวลงมาจากรถ เดินตรงมายังรถคันหรูทันที เปิดประตูตอนหลังของรถออกกว้างมองดูเป้าหมายในการชิงตัวในครั้งนี้ด้วยสายตาพอใจที่เห็นว่า ดอกไม้ของเจ้านายยังไม่บุบสลาย

“พะ...พวกคุณเป็นใคร?” ดอกเหมยถามอย่างงุนงง ฝ่ามือจับตรงศีรษะและสลัดเบาๆ ไล่อาการมึนงงจากแรงกระแทกเมื่อครู่

“ขอโทษนะครับ” ปองพลพูดก่อนจะใช้ผ้าขนหนูที่เทนํ้ายาสลบเอาไว้ ปิดทับกึ่งปากกึ่งจมูกของดอกเหมย เธอดิ้นรนเพียงชั่วครู่ก็แน่นิ่งไป

“ไปกันได้แล้ว” ปองพลสั่งลูกน้องขณะที่ตนเองอุ้มร่างงามของดอกเหมยออกมาจากรถ

“แล้วสองคนนี้ล่ะครับ?” ลูกน้องของปองพลหมายถึง อาปิงกับหลี่หมิง

“ปล่อยไว้อย่างนี้แหละ เรามาที่นี่เพราะสิ่งนี้ต่างหาก แยกย้ายกันไปได้แล้ว เดี๋ยวตำรวจจะแห่กันมา”

ปองพลหลุบตาตํ่ามองดอกเหมย ก่อนจะเดินไปยังรถยนต์อีกคันหนึ่งที่ขับโฉบมาจอดรับเขาและดอกไม้ของเจ้านายโดยเฉพาะ เขาวางร่างดอกไม้แสนสวยลงบนเบาะด้านหลัง ปิดประตูนำพาร่างของตนเองไปนั่งด้านข้างคนขับ พอทุกอย่างเรียบร้อยจรัญที่ทำหน้าที่มารับปองพลและดอกไม้ของเจ้านายก็นำพารถสุดหรูออกจากจุดเกิดเหตุทันที

ปองพลล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง กดหมายเลขโทรด่วนเพื่อรายงานความสำเร็จให้อีกคนที่อยู่ประเทศไทย

ประเทศไทย

ภายในห้องนอนของยุพเรศดาราสาวสวยดีกรีนางเอกแถวหน้าของเมืองไทย ร้อนระอุไปด้วยเพลิงสวาทที่อบอวลไปทั่วทั้งห้อง ชายหนุ่มเจ้าของรอยสักรูปมังกรสีดำแดงเต็มแผ่นหลังกำลังเคลื่อนไหวอย่างรุนแรงเหนือร่างกายของเจ้าของสถานที่ที่ร้องครวญครํ่ากับพลังราคะของมังกรที่โหมซัดอย่างไม่ออมแรง ถึงอกถึงใจเธอดีเหลือเกิน

“มังกรขา...ดีจังคะ แรงอีก อือ...อา”

เสียงครางของยุพเรศดังไม่ขาดปาก ร่างกายบิดเร้าด้วยความเสียวซ่าน ยกสะโพกขึ้นสูงเด้งบั้นท้ายรับแรงกระแทกกระทั้นของฝ่ายชาย แต่เหมือนกับว่าสรรค์ล่มกลางคันเมื่อเสียงโทรศัพท์ของมังกรแผดเสียงแข่งกับเสียงครางกระเส่าของนางเอกสาว

“ยะ...อย่ารับ” ปากบางเผยอค้านเบาๆ เพราะตอนนี้มือใหญ่ของเจ้าของลายสักลายสวยเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ของตนเองมากดรับ แต่ยังไม่ยอมหยุดเคลื่อนไหวร่างกาย โยกเข้าโยกออกพร้อมกับสนทนาไปด้วย

“ว่าไง”

“คุณมังกรครับ ดอกไม้อยู่ในมือผมแล้วครับ” เสียงของปองพลไหลมาตามสายโทรศัพท์ บอกกล่าวให้เจ้านายหนุ่มได้รับรู้การทำงาน

“ดี” เสียงพึงพอใจของปลายสายเอ่ยตอบ “เอาไปไว้บนเตียงของฉัน แล้วฉันจะกลับไปจัดการ”

“ครับคุณมังกร” ปองพลตัดสายทิ้งทันที เพราะรู้ดีว่าเสียงครวญของสตรีอีกเสียงหนึ่งที่แทรกเข้ามานั้น บอกให้เขารู้ว่าตอนนี้มังกรเจ้านายที่เคารพรัก กำลังปฏิบัติการสวาทอยู่กับนางเอกสาวพราวเสน่ห์คู่ควงคนล่าสุด

“บอกว่า ยะ...อย่ารับไงคะ” เธอประท้วงเล็กน้อย

“เดี๋ยวฉันชดเชยให้เธอทั้งคืนเลยดีไหม”

เขาพูดพรางก้มลงจูบปากนิ่มของยุพเรศเบาๆ ขยับเอวให้แรงขึ้นและหนักหน่วงขึ้น จนสาวใต้ร่างอิ่มเอมกับบทเพลงสวาทที่เขาป้อนให้ ครวญครางไม่หยุดจนกว่าเกมหฤหรรษ์บนเตียงจะยุติลง

มังกรอยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ ต้องการเห็นดอกไม้แสนสวยตัวประกันชั้นเยี่ยม ที่จะทำให้แผนการล้างแค้นของเขาสำเร็จลุล่วงอย่างสวยงาม มังกรรอคอยวันนี้มานานถึงยี่สิบห้าปีเต็ม รอคอยอย่างมีความหวังว่า สักวันหนึ่งเขาจะต้องจัดการกับคนทรยศอย่างเจ้าพ่อเหลียง อื้อจือเหลียว เจ้าพ่อชื่อดังแดนมังกร และเป็นเจ้าสัวชื่อดังของเมืองไทยที่รู้จักกันในนามว่า เจ้าสัวเหลียง พงศ์พัฒนา (อื้อจือเหลียว) ให้ความแค้นสลายไปจากใจให้จงได้ และแล้วการรอคอยของเขาก็สิ้นสุดลงเพราะวันนี้คือวันเริ่มต้นชำระแค้น

เริ่มต้นที่...ดอกเหมย เจ้าของรอยสักดอกไม้ลายมังกร