บทนำ

“คุณตาไม่ต้องห่วง ผมจะอยู่ทำงานกับคุณตาจนครบหนึ่งปีแน่นอน ผมบอกแล้วว่าจะมาอยู่กับคุณตาแทนพ่อกับแม่ ยังไงผมก็รักษาคำพูด”

คำพูดของหลานชายคนโตที่เกิดจากลูกสาวคนเดียวซึ่งย้ายไปลงหลักปักฐานอยู่ที่สหรัฐอเมริกานานเกือบยี่สิบปีนั้นทำให้เจ้าสัวธงชัยนั่งตีหน้าขรึม หากสีหน้าของเขาก็ไม่ต่างกับคนพูดนัก นั่นจึงทำให้บรรยากาศภายในห้องกว้างกลายเป็นสถานที่ชวนอึดอัด คล้ายอากาศไม่พอหายใจขึ้นมาแทน

“ถ้าแกต้องอยู่ที่นี่อย่างจำใจก็อย่าอยู่มันเลย เก็บของกลับอเมริกาไปซะ ฉันอยู่ของฉันมาได้ตั้งนานแล้ว ไม่เคยต้องการให้ลูกหลานคนไหนกลับมาอยู่ใกล้ตัว”

ชายหนุ่มยิ้มหยัน เขาเกือบคิดว่าคำประกาศของคุณตาเป็นเพียงคำประชดของคนแก่ที่น้อยใจลูกหลาน ถ้าสายตาไม่แลเห็นคนที่ยืนตัวลีบจนแทบจะสิงเข้าไปในผนังบ้านเข้าเสียก่อน

เขาจำผู้หญิงคนนี้ได้ แม้เคยเห็นจากรูปถ่ายแค่เพียงครั้งเดียว...หล่อนเป็นลูกสาวคนเล็กของลูกหนี้ตัวดีของเจ้าสัวธงชัย หรืออีกนัยหนึ่งก็คือลูกสาวอดีตคู่กรณีของพ่อกับแม่ของเขา ถึงใครจะลืมเรื่องราวเก่าๆ แต่สำหรับเขา...บอกเลยว่าไม่มีวันลืม!

กวินทร์เชื่อสุดใจด้วยว่าคำพูดของเจ้าสัวธงชัยเมื่อสักครู่นั้นมันออกมาจากใจ เพราะเท่าที่มองจากสายตา เขาก็เห็นเพียงชายชราที่อยู่ดีกินดี ห้อมล้อมไปด้วยบริวาร แถมยังไม่ขาดผู้หญิงสาวไว้คอยรับใช้ข้างตัวอีกต่างหาก...เมื่อเป็นอย่างนี้ มันก็เป็นเรื่องที่ทำให้เข้าใจได้ว่าเจ้าสัวธงชัยไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะให้ลูกหลานกลับมาอยู่ใกล้ตัวอีก

ดวงตาคมฉายแววเจ้าเล่ห์ มันดูมีชีวิตชีวา ทว่าส่อแววร้ายกาจไม่น้อย

“ผมบอกคุณตาว่าผมจะอยู่ ผมก็ต้องอยู่ครับ และคนอย่างผมก็ไม่เคยฝืนใจทำอะไรด้วย”

กวินทร์ทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงกระหยิ่ม ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง...เขาไม่สนใจว่าเจ้าสัวธงชัยจะคิดอย่างไร แต่เชื่อว่าตัวเองไม่ได้พูดแรงเกินไป เพราะคนแก่อย่างตาของเขาแข็งกร้าวเกินกว่าที่ใครจะนึกถึง

เขาจากเมืองไทยไปตั้งแต่อายุสิบขวบ เขาโตพอที่จะจำเหตุการณ์พลิกชีวิตในคราวนั้นได้ พ่อกับแม่ถูกเจ้าสัวธงชัยไล่ให้ออกจากบ้านในตอนกลางคืน แม่ปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมาพร้อมกับอุ้มน้องสาววัยสามขวบให้หลับซบบ่า แล้วพาออกไปจากบ้าน โดยมีพ่อนั่งรออยู่ในรถตรงหน้าประตูรั้ว

ค่ำคืนนั้นครอบครัวของเขาทั้งสี่คนใช้โรงแรมเป็นที่พัก ซึ่งเขารู้ภายหลังว่ามันเป็นโรงแรมของเพื่อนสนิทของพ่อ เขาพักพิงอยู่ที่นั่นนานเกือบเดือน ระหว่างนั้นเขาเพียรถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองและครอบครัว แต่พ่อกับแม่ก็ไม่ได้ให้คำตอบที่ชัดเจน เขารู้เพียงแต่ว่าตัวเองต้องย้ายไปเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกา แต่ไม่ต้องกลัว เพราะพ่อแม่และน้องสาวจะไปพร้อมกับเขาด้วย

ในความเป็นเด็ก กวินทร์ดีใจที่รู้ว่าภายใต้สถานการณ์ไม่ปกตินั้น ครอบครัวของเขายังอยู่ด้วยกัน หากเกิดความใจหาย เมื่อจู่ๆ ต้องย้ายออกจากบ้านหลังใหญ่ที่เคยอาศัยมาตั้งแต่จำความได้ อีกทั้งยังต้องล่ำลาเพื่อนๆ ที่โรงเรียน เขามีโอกาสแค่โทรศัพท์ไปบอกลาเพื่อน โดยให้เหตุผลตามที่พ่อและแม่บอกไว้...นั่นก็คือเขากับน้องสาวจำเป็นต้องติดตามพ่อและแม่ที่ต้องย้ายไปทำงานที่สหรัฐอเมริกา

ถัดจากนั้นกวินทร์ก็จดจ่ออยู่กับเรื่องของตัวเอง เขาต้องปรับตัวเข้ากับสังคมใหม่ เรียนรู้ในที่แห่งใหม่ มันจึงทำให้เขาไม่เหลือความสนใจเรื่องที่ยังคาใจอีก

กระทั่งเขาเติบโตขึ้นมา เรื่องราวที่เกิดกับครอบครัวในวันนั้นถึงเข้ามาให้รับรู้เรื่อยๆ...หากยิ่งรับรู้มากเท่าไร กวินทร์ก็เกิดความสงสัยว่าผู้ชายแก่คนนี้เป็นพ่อแท้ๆ ของแม่จริงหรือ ทำไมท่านถึงได้ไร้ความยุติธรรมกับครอบครัวเขานัก