ตอนที่ 3

บ้านหลังใหญ่เบื้องหน้าทำให้ความตั้งใจของหล่อนพุดซ้อนสั่นคลอนไม่น้อย เท้าบอบบางชะงักอยู่หน้ารั้วบ้านขนาดใหญ่ ดวงตากลมโตมีร่องรอยความลังเลไม่น้อยเลยทีเดียว

ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นมากมายนัก แต่ยามนี้... ยามที่ต้องมาอยู่เบื้องหน้าคฤหาสน์หรูของเจ้าหนี้ของบิดา หล่อนก็อดที่จะหวาดกลัวไม่ได้

หรือว่าควรจะกลับไปตั้งหลักก่อนดี...?

ไม่ได้! หล่อนกลับไม่ได้หรอก ความหวังสุดท้ายของครอบครัวอยู่ที่หล่อน

สองเท้าก้าวตรงไปยังรั้วสูงใหญ่ตรงหน้ามากขึ้นเรื่อยๆ ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่กระนั้นก็ไม่มีทางเลือกอื่นใดอีก นอกจากต้องมุ่งมั่นทำในสิ่งที่ตั้งใจเอาไว้ให้สำเร็จ

หล่อนภาวนาให้เจ้าหนี้ของบิดาใจอ่อน ยอมผ่อนผันให้หล่อนชำระหนี้เป็นรายงวด และอย่าคิดที่จะยึดบ้านของหล่อนกับครอบครัวไปเลย

“มาหาใครน้องสาว”

เสียงเรียกของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตัวใหญ่ที่หน้ารั้ว ทำให้ทุกความคิดเศร้าหมองถูกซ่อนลึกลงในอกชั่วคราว หล่อนรีบยกมือขึ้นป้ายน้ำตา และฝืนยิ้มออกไป

“หนู... มาหา... เอ่อ...”

เจ้าของบ้านหลังนี้ชื่ออะไรนะ?

“มาหาใครก็พูดรีบมา หรือว่ามาสมัครงานล่ะ”

“ไม่ใช่จ๊ะพี่” หล่อนส่ายหน้าไปมา “เอ่อ... คือฉันมีธุระกับ...”

พอเห็นหล่อนอึ้งไปนาน คู่สนทนาร่างยักษ์คนเดิมก็ถามย้ำขึ้นเสียงรำคาญ

“จะมาหาใครก็บอกๆ มาเถอะ พี่มีงานเยอะแยะต้องทำนะน้องสาว”

“ฉัน... มาหาเจ้าของบ้านหลังนี้น่ะจ้ะ”

สีหน้าของคู่สนทนาดูแปลกใจ คิ้วทั้งสองข้างถูกเลิกสูงขึ้น

“มาหาคุณเขต?”

“ใช่... ใช่จ้ะ ฉันมาหาคุณ... เขต...”

ผู้ชายหน้าเลือดคนนี้ชื่อเขตนั่นเอง แต่ว่าชื่อเต็มๆ ของเขาชื่ออะไรล่ะ

“มาหาทำไม รู้จักคุณเขตด้วยเหรอ”

คู่สนทนาตรงหน้ายังคงเพ่งสายตามองมาด้วยความกังขาไม่เปลี่ยนแปลง

“คือว่าฉัน...”

“อย่าบอกนะว่าแอบหลงรักคุณเขต แล้วจะเข้ามาสารภาพรักน่ะ?”

หล่อนเบิกตากว้างยิ่งกว่าไข่นกกระจอกเทศเสียอีก กลีบปากอิ่มเผยอค้าง

“พี่... หมายความว่ายังไงเหรอคะ”

สีหน้าของคู่สนทนาเต็มไปด้วยความเอือมระอาขึ้นมาในทันที

“วันนี้พี่เพิ่งไล่ตะเพิดผู้หญิงไปสองคน”

“ทำไมต้องไล่ล่ะจ๊ะ”

“ก็จะไม่ให้ไล่ได้ยังไง ในเมื่อมาเกาะรั้วยังกับตุ๊กแก จะปีนเข้าไปหาคุณเขตให้ได้น่ะ”

เจ้าหนี้ของพ่อเนื้อหอมขนาดนี้เชียวเหรอ

พุดซ้อนคิดในใจ ก่อนจะรีบปฏิเสธ

“ฉันไม่ได้มาสารภาพรักกับเจ้านายของพี่หรอกค่ะ”

“แล้วมาทำอะไรล่ะ”

แววตาของคนตั้งคำถามเต็มไปด้วยความสงสัย มองหล่อนตลอดเวลา

“คือฉัน... ฉันมาขอผ่อนผันหนี้สินน่ะจ้ะ”

“ห๊ะ?”

สีหน้าของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตรงหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

“นี่น้องเป็นหนี้คุณเขตเหรอ หนี้อะไรอ่ะ”

พุดซ้อนหน้าสลดลง แต่ก็ยังฝืนยิ้มน้อยๆ ให้กับคู่สนทนาตรงหน้า

“พ่อหนูเอาโฉนดบ้านมาไว้กับเจ้านายของพี่น่ะจ้ะ”

“เฮ้ย จะเป็นไปได้ยังไง คุณเขตไม่ได้มีอาชีพปล่อยเงินกู้สักหน่อย”

“แต่พ่อหนูเอาโฉนดบ้านมาค้ำเงินกู้เอาไว้จริงๆ นะจ๊ะ หนูไม่ได้โกหก”

คู่สนทนาของหล่อนหัวเราะร่วน และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงขบขัน

“พี่ก็ไม่ได้ว่าน้องโกหก แต่พี่คิดว่าน้องน่าจะจำบ้านผิดมากกว่า”

“ไม่ผิดหรอกค่ะ พ่อบอกว่าบ้านหลังนี้”

“แต่คุณเขตไม่เคยออกเงินกู้ พี่ว่าน้องกลับไปเถอะ มาผิดบ้านแล้ว”

สีหน้าของพุดซ้อนซีดเผือด “พี่คะ ขอหนูเข้าไปพบคุณเขตหน่อยไม่ได้เหรอคะ นะคะ ให้หนูได้คุยกับเจ้านายของพี่สักครั้งก็ยังดี”

คู่สนทนาของหล่อนยังคงส่ายหน้าดิก และพยายามลากหล่อนออกจากหน้ารั้วบ้าน

“กลับไปเถอะ น้องมาผิดบ้านแล้ว”

“แต่พี่คะ...”

หล่อนพยายามขืนตัวเอาไว้ แต่ก็สู้แรงของผู้ชายร่างยักษ์ไม่ได้ ไม่ช้าก็ถูกผลักจนเสียหลักล้มลงไปกองไม่ต่างจากเศษขยะที่พื้น

“โอ๊ย...”

“ลุกขึ้นมา แล้วกลับไปได้แล้ว”

หล่อนน้ำตาริน กัดฟันพยายามฝืนใจลุกขึ้น ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่รถยนต์สีดำคันงามคันหนึ่งแล่นมาจอดที่รั้วจะเข้าไปในคฤหาสน์หรูเบื้องหน้า

“มาแล้วครับคุณเขต”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรีบวิ่งเข้าไปค้อมตัวที่ข้างกระจกรถฝั่งคนขับ เมื่อกระจกรถถูกลดให้ต่ำลงครึ่งบาน

เสี้ยวหน้าคมสันของผู้ชายคนหนึ่งกระแทกเข้ามาในดวงตา แนวสันกรามกระด้างที่มีสีเขียวจากไรหนวดทำให้หล่อนหวั่นไหวแปลกประหลาด ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หัวใจเต้นแรงระรัวราวกับเพิ่งวิ่งมาราธอนรอบโลกมาหมาดๆ เมื่อสายตาคมกริบของผู้ชายคนนั้นสบประสานมองมา

เหมือนโลกทั้งใบถล่มลงมากระแทกศีรษะ ร่างกายของหล่อนร้อนผะผ่าวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ปากของหล่อนเผยอค้าง และไม่อาจจะละสายตาจากความหล่อจัดสมบูรณ์แบบของผู้ชายในรถได้เลย

ทำไมเขาหล่อแบบนี้...

เขาคือเทพบุตรที่เพิ่งขับรถลงมาจากสวรรค์ชั้นฟ้าใช่ไหม?

มือเล็กยกขึ้นทาบลงบนหน้าอกของตัวเอง กุมก้อนเนื้อมีชีวิตที่เรียกว่าหัวใจเอาไว้แน่น แต่ก้อนเนื้อพยศก็ยังคงเต้นแรง ราวกับจะกระดอนออกมาเต้นดิสโก้ที่พื้นตรงหน้า

“ปล่อยให้เด็กมอมแมมคนนี้มาเกะกะหน้าบ้านของฉันได้ยังไง”

“คือว่า...”

“ไล่ไปซะ”

พ่อเทพบุตรในสายตาของหล่อนได้สลายหายไปจนหมดสิ้น เหลือไว้แต่จอมมารร้าย เอาแต่ใจ และไม่เคยเห็นใจคนอื่น