Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 2
หล่อนเดินตามแม่เข้าไปในครัว และก็เห็นท่านก้มลงหยิบสมุดพกรายงานผลการเรียนที่หล่อนทำร่วงหล่นเอาไว้ขึ้นมาเปิดดู ก่อนที่ท่านจะหันมาหาหล่อน
“พุดเรียนเก่งมากนะลูก”
หล่อนร้องไห้ออกมา
“พุดอยากทำงานดีๆ นี่จ๊ะแม่ ก็เลยตั้งใจฟังที่ครูสอนในห้องเรียน”
แม่ของหล่อนเดินเข้ามาหา และจับมือของหล่อนไปกุมเอาไว้
“แม่จะทำงานให้หนักขึ้น เพื่อส่งพุดเรียนต่อมหา’ลัยให้ได้ แม่สัญญา”
“พุด... ไม่อยากเรียนแล้วจ้ะแม่”
“ไม่ได้นะพุด ลูกต้องเรียน ถ้าไม่เรียนหลังสือ ไม่จบมหา’ลัย ลูกก็ต้องมาเป็นแม่ค้าจนๆ แบบแม่ ซึ่งแม่ทนเห็นพุดลำบากแบบแม่ไม่ได้หรอก แม่จะทำขนมขายให้มากขึ้น เราจะได้มีเงิน...” แม่ของหล่อนพูดไปร้องไห้ไปด้วย หล่อนเองก็ร้องไห้คร่ำครวญเช่นกัน
“แม่จ๋า... พุดจะออกมาช่วยแม่ทำงาน”
“พุดต้องเรียนลูก”
“พุดจะเรียนวันเสาร์อาทิตย์ไงแม่ วันธรรมดาก็ออกมาทำงานช่วยแม่”
“แต่แม่ไม่อยากให้พุดต้องลำบาก”
หล่อนมองหน้ามารดา มองด้วยความเทิดทูนบูชาที่สุดในหัวใจ
“แค่ลำบากกาย พักก็หายแล้วจ้ะแม่”
แม่ของหล่อนยืนนิ่งอยู่นานคล้ายกับกำลังตัดสินใจ
“แม่ขอโทษนะพุด ที่แม่ไม่มีเงิน ที่แม่เป็นคนจน ทำให้พุดต้องลำบาก”
หล่อนยิ้มให้มารดาทั้งน้ำตา และมองท่านด้วยความรัก
“ถึงแม่จะจน ถึงแม่จะเป็นแค่แม่ค้า แต่สิ่งเดียวที่พุดไม่เคยขาดเลยนั่นก็คือความรัก ความหวังดีจากแม่ ดังนั้นแม่ไม่ต้องขอโทษพุดหรอกนะจ๊ะ แค่ที่แม่รักพุด เลี้ยงดูพุดให้เป็นคนดีจนเติบใหญ่ แค่นี้แม่ก็มีบุญคุณกับพุดมากมายเหลือเกินแล้วจ้ะ พุดรักแม่นะจ๊ะ”
“แก้วตาของแม่...”
หล่อนกับแม่สวมกอดกันแน่น หยาดน้ำตาแม้มันจะไหลออกมาเพราะความเจ็บช้ำทุกข์ระบม แต่กระนั้นมันก็ยังคงเต็มไปด้วยความรักแสนบริสุทธิ์
หล่อนจะไม่มีวันยอมให้แม่ต้องลำบาก และจะไม่มีวันยอมสูญเสียบ้านหลังนี้ไปเด็ดขาด
หล่อนจะต้องเข้าไปคุยกับเจ้าของบ้านหลังนั้น คนที่พ่อเอาโฉนดไปจำนองเอาไว้ วิงวอนให้คนรวยเหล่านั้นเมตตา อย่าเพิ่งขับไล่หล่อนกับแม่ออกไปไหนเลย
“คุณเขตคะ คุณวรรณมาขอพบค่ะ”
ร่างสูงใหญ่ของ เขตพนา บริรักษ์ นักธุรกิจหนุ่มรูปหล่อวัยสามสิบแปดหยุดเดิน ก่อนจะหันกลับมาหาสาวใช้เจ้าของคำพูด
“คุณวรรณ ลูกสาวคุณหญิงฉวีวรรณใช่ไหมเปล่าแตงโม”
“เอ่อ ใช่ค่ะ เธอมารอคุณเขตตั้งแต่เก้าโมงเช้าแล้วค่ะ”
ชายหนุ่มยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมอง ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา
“นี่บ่ายสอง เธอรอนานขนาดนี้เชียวหรือ”
“ค่ะ หนูบอกให้กลับไปก่อนก็ไม่ยอมกลับค่ะ บอกจะรอพบคุณเขตให้ได้ค่ะ”
ชายหนุ่มถอนใจออกมาแรงๆ อย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะบอกสาวใช้
“เธอมีอะไรก็ไปทำเถอะ เดี๋ยวฉันออกไปจัดการกับคุณวรรณเอง”
“ค่ะคุณเขต”
แตงโมเดินค้อมหลังออกไปแล้ว เขตพนาจึงก้าวยาวๆ ออกไปยังห้องรับรองที่อยู่ทางปีกซ้ายของคฤหาสน์หลังงาม
เขาเดินมาหยุดที่ประตูกระจก ก่อนจะดันมันให้เปิดกว้างออก และก้าวเข้าไป
วรรณาที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ภายในห้องหันมาเห็นก็ฉีกยิ้มกว้าง และชมดชม้อยชายตาทอดสะพานมาให้ทันที
“อุ๊ย... คุณเขตมาแล้ว...”
หญิงสาวลุกขึ้น และเดินเข้ามาหา และก็คว้าแขนของกำยำเอาไว้แน่น
เขตพนาไม่อยากจะเสียมารยาทกับผู้หญิง แต่เขาไม่ชอบผู้หญิงถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้เลย เขาจึงค่อยๆ ดึงแขนของตัวเองออกจากการเกาะกุม และมองหน้าวรรณา
“แตงโมบอกว่าคุณวรรณมารอผมนานแล้วหรือครับ”
พอถูกถาม วรรณาก็จีบปากจีบคอตอบอย่างมีจริตจะกร้าน
“ก็ใช่น่ะสิคะ รอตั้งไม่รู้กี่ชั่วโมงแล้วเนี่ย”
“งั้นธุระของคุณวรรณคงจะสำคัญมากเลยใช่ไหมครับ”
“ก็...” หญิงสาวยิ้มหน้าบาน “ถือว่าสำคัญนะคะ เพราะมันเป็นเรื่องของหัวใจ”
คนฟังถอนใจออกมาแรงๆ อย่างไม่คิดจะเก็บอาการ
“คุณเขตถอนใจทำไมคะ”
“ผมไม่ชอบถูกผู้หญิงจีบน่ะครับ”
วรรณาหน้าชาเล็กน้อย เมื่อเขตพนาพูดจาตรงไปตรงมาเหลือเกิน
“แหม คุณเขตก็พูดตรงเกินไปนะคะ”
“ผมชอบอะไรตรงๆ ไม่อ้อมค้อมครับ”
“เอ่อ...”
“ผมเคยบอกคุณวรรณแล้วนะครับว่าผมไม่ชอบผู้หญิงแบบคุณวรรณ”
“แต่วรรณ...”
“ต่อให้คุณมาหาผมบ่อยแค่ไหน ตื้อยังไง ผมก็ไม่เปลี่ยนใจ เพราะคุณไม่ใช่ผู้หญิงในฝันของผม”
คนฟังหน้าชาดิก รู้สึกเหมือนถูกน้ำร้อนๆ สาดเข้าใส่ใบหน้า
“คุณเขตไม่เห็นต้องพูดกับวรรณแรงขนาดนี้เลยนี่คะ วรรณเสียใจนะคะ”
“ก็ขนาดผมพูดกับคุณแรงๆ แบบนี้ คุณยังมาตื้อผมได้แทบทุกวัน”
ชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างรำคาญ ก่อนจะถอนใจแรงๆ อีกครั้ง
“คุณวรรณเอาเวลาไปทำงานช่วยครอบครัวดีกว่าครับ อย่ามาฝันลมๆ แล้งๆ อะไรกับผู้ชายปากจัดอย่างผมเลย เพราะถ้าผมไม่ชอบ ก็คือไม่ชอบ ทำยังไง ผมก็ไม่มีทางมอง”
“จะพูดตรงไปไหนคะคุณเขต!”
“ผมไม่อยากให้คุณวรรณเสียเวลากับผมน่ะครับ”
วรรณาหน้าตาบูดบึ้งมองผู้ชายหล่อเหลาตรงหน้าอย่างโมโห
“ค่ะ ถ้าพูดถึงขนาดนี้แล้ว วรรณยังหน้าด้านมาอีก ก็เรียกวรรณว่าควายได้เลยค่ะ” หญิงสาวกระแทกเสียงใส่อย่างโมโห
เขตพนายืนนิ่ง หน้าตาเรียบเฉย แต่ก็อดที่จะคิดในใจไม่ได้
นี่ขนาดเขาพูดแรงๆ แบบนี้ทุกครั้งที่เจอหน้า แต่วรรณายังไม่วายแวะมานั่งเฝ้านั่งรอเขาวันเว้นวัน คาดหวังเหลือเกินว่าครั้งนี้หล่อนจะพูดจริงทำจริง
“ขอให้คุณเขต แก่ตายไปพร้อมกับความเรื่องมากของตัวเองก็แล้วกันนะคะ”
“ผมยอมแก่ตาย แต่จะไม่ยอมอยู่กับผู้หญิงที่ผมไม่ชอบหรอกครับ”
“ไอ้บ้า!”
วรรณาตวาดใส่ ก่อนจะกระแทกเท้าเดินออกไปอย่างโมโหสุดขีด
เขตพนาส่ายหน้าไปมา ก่อนจะเป่าลมออกจากปากอย่างโล่งเอก
“ผมก็แค่ไม่อยากให้คุณเสียเวลาน่ะครับ”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
