ตอนที่ 4 สู้ไปด้วยกัน

ผ่านมาสองสัปดาห์แล้วที่ฮอนต้องใช้ชีวิตอยู่ในซ่องหรูนรกแห่งนี้ ถูกบังคับให้อยู่แต่ในห้อง ถูกบังคับให้เรียนรู้วิธีเอาใจแขก และอื่น ๆ อีกมากมายที่เจ้าตัวไม่อยากทำ ในตอนแรกฮอนต่อต้านคนเหล่านั้น แต่เมื่อโดนทำร้ายร่างกายจนเลือดตกยางออก จึงต้องยอมสงบปากสงบคำ รักษาชีวิตให้รอดค่อยว่ากันทีหลัง จนในที่สุดเขาก็ยอมรับทุกอย่างที่พวกมันยัดเยียดมาให้อย่างเสียมิได้

เหลือเพียงแค่หนึ่งวันเท่านั้นก็จะต้องออกไปทำงานรับแขกแล้ว เขาถูกเนรมิตตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้าให้กลายเป็นคนละคน ดูดีกว่าเดิมหลายเท่าตัวนัก เรือนผมถูกเปลี่ยนสีและทรงให้ทันสมัย ผิวกายถูกขัดจนสะอาดสะอ้านและเกลี้ยงเกลา เสื้อผ้าที่ใช้ก็เป็นของแบรนด์เนม ทั้งหมดทั้งมวลก็เพื่ออัพค่าตัวให้สูงขึ้น เป็นสินค้าเกรดเอของทางร้าน ที่กำลังจะถูกนำออกขายสู่ตลาดแห่งกามารมณ์ในอีกไม่ช้า

ยังดีที่ในระหว่างเข้าสู่บทเรียนการเป็นโสเภณีชั้นสูง เขาได้รู้จักเพื่อนใหม่คนหนึ่งที่เป็นคนไทยด้วยกัน ‘ต้นกล้า’ คือเด็กอีสานหน้าตาดี อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน เพิ่งจะถูกหลอกมาหลังจากเขาหนึ่งวันเท่านั้น ทั้งสองมีโอกาสได้เจอกันบ่อย ๆ และกลายเป็นว่าสนิทสนมกันอย่างง่ายดาย ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน

“นายคิดจะหนีไปจากที่นี่ไหม”

รอจังหวะที่การ์ดของทางร้านออกไปสูบบุหรี่ด้านนอกห้อง ฮอนก็รีบชวนคุยเรื่องต้องห้ามในนี้

“คงไม่ล่ะ” อีกฝ่ายตอบกลับมาอย่างไม่ได้ใส่ใจกับคำถามมากนัก ผิดจากที่คาดเอาไว้มากเหลือเกิน เพราะเห็นต้นกล้าบ่นคิดถึงบ้านบ่อย ๆ นี่นา

“อ้าว! ทำไมล่ะต้นกล้า นายไม่อยากกลับบ้านเหรอ”

“อยากสิ แต่กลับไปแล้วจะทำอะไรล่ะ เราไม่ได้เรียนสูง กลับไปก็ทำงานได้เงินน้อยอยู่ดี สู้อยู่ที่นี่ต่อไปหาเงินให้มาก ๆ แล้วค่อยกลับก็ยังไม่สาย”

“แต่งานนี้มันต้องขายตัวนะ ต้องนอนกับใครก็ไม่รู้มากหน้าหลายตา นายไม่รู้สึกรังเกียจอะไรเลยเหรอ”

“รังเกียจสิ แต่จะทำยังไงได้ล่ะ เราหนีได้เหรอ เราไม่มีทางเลือกนะฮอน หากเราไม่ยอมก็ต้องตาย เราจะไม่ยอมตายอยู่ที่นี่หรอก”

“แต่เรายังมีความหวังนะ คืนนี้หาทางหนีกัน”

“อย่าเลยฮอน มันไม่มีประโยชน์หรอก เราไม่อยากให้นายต้องโดนพวกมันซ้อมจนตาย อยู่ไปอย่างนี้จนกว่าจะมีโอกาสเถอะนะ วันข้างหน้าอาจจะมีช่องทางหนีที่ดีกว่านี้ก็เป็นได้”

“พรุ่งนี้แล้ว ฮึก เราไม่อยากทำงานนี้เลย เรากลัวอ่ะต้นกล้า”

เมื่อนึกถึงชะตากรรมที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ ฮอนก็อดไม่ได้ที่จะปล่อยโฮออกมาเพื่อระบายความกลัวทั้งหมดภายในใจ เขากลัวแต่หากถามว่าสู้ไหม เขาเป็นยอดนักสู้อยู่แล้ว หากมีโอกาสจะไปจากขุมนรกแห่งนี้แน่นอน จะต้องจัดการกับไอ้คนชั่วช้าที่ขายเขามาที่นี่ในสักวัน

“แล้วมันจะผ่านไปนะฮอน เราจะต้องสู้ไปด้วยกัน”

ต้นกล้ากอดปลอบใจเพื่อนด้วยแววตาแห่งนักสู้ ความกล้าได้กล้าเสียทำให้จิตใจเขาแข็งแกร่งกว่าฮอนหลายเท่าตัวนัก ค่ำคืนที่น่ากลัวไม่ใช่การต้องนอนกับผู้ชายมากหน้าหลายตา แต่สิ่งที่น่ากลัวว่าคือการกลับไปเมืองไทยมือเปล่า หรือไม่ก็ต้องสูญเสียชีวิตภายในดินแดนมังกรผืนนี้โดยไร้ความสำเร็จใด ๆ

*-*-*-*-*-*-*