ตอนที่ 3 หนีเสือปะจระเข้

ภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ แต่มีเฟอร์นิเจอร์ครบครันออกทางค่อนข้างหรูหรา บนเตียงมีร่างของชายผู้หนึ่งกำลังนอนหลับในท่าทีสบาย หากทว่าเมื่อมีเสียงคล้ายกับคนกำลังไขกุญแจเปิดประตูเข้ามาก็ทำให้เปลือกตาสวยขยับก่อนจะเปิดขึ้นอย่างช้า ๆ เมื่อมองเห็นบรรยากาศที่ไม่คุ้นตาฮอนก็สะดุ้งโหยง ลุกขึ้นนั่ง กวาดสายตามองไปรอบตัวอย่างหวาดระแวง ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออกมา

“ตื่นแล้วเหรอน้องชาย”

เจ้าของเสียงทุ้มน่าเกรงขามมีรูปร่างสูงกำยำ สีหน้าโหดเหี้ยมแม้ว่าจะมีเค้าความหล่อไม่น้อย แต่นั่นไม่ทำให้ฮอนรู้สึกอุ่นใจเลยสักนิด เพราะเขาไม่รู้จักและไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน

“คุณเป็นใคร”

“ก็เป็นคนรับตัวน้องชายมายังไงล่ะ ตื่นแล้วก็ดีจะได้กินข้าวกินน้ำ เดี๋ยวพี่สั่งให้คนเอามาให้”

“ผมไม่กินอะไรทั้งนั้น บอกมาก่อนว่าคุณเป็นใคร ที่นี่คือที่ไหน แล้วอ้ายอิฐไปไหนแล้ว”

“อ้อ ลืมบอกไปว่าไอ้อิฐมันส่งตัวน้องมาให้พวกพี่ไงล่ะ ในเมื่อถูกส่งตัวข้ามน้ำข้ามทะเลมาแล้วก็อย่าทำตัวมีปัญหา เพราะไม่งั้นไม่มีชีวิตรอดกลับเมืองไทยแน่”

“หมายความว่าตอนนี้ผมอยู่ที่เซี่ยงไฮ้แล้วงั้นเหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ มาอยู่กับพวกพี่ไม่ต้องห่วง เพราะพวกพี่จะดูแลน้องเป็นอย่างดีหากว่า...น้องเป็นเด็กดีเชื่อฟังคำสั่งนะ”

“บอกมาก่อนว่างานที่จะให้ทำคืองานอะไรกันแน่ ทำไมอ้ายอิฐจะต้องวางยาผมก่อนส่งมาที่นี่ ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้หากว่ามันเป็นงานสุจริต” ตอนนี้ในความคิดไม่มีเรื่องดีเลยสักอย่าง เขารู้ตัวว่ากำลังตกอยู่ในอันตรายแล้วเป็นแน่แท้

“ก็ไม่ได้ผิดกฎหมายนะแค่นั่งดูแลแขก ทำตามที่แขกสั่งทุกอย่างโดยไม่มีข้อแม้”

“โดยไม่มีข้อแม้งั้นเหรอ แล้วถ้าหากเขาคิดจะทำอย่างอื่นมากกว่าแค่นั่งเป็นเพื่อนล่ะ”

“ก็ต้องทำ! เพราะตอนนี้ไอ้อิฐมันเอาเงินค่าตัวน้องไปแล้ว น้องมีหน้าที่ต้องทำงานใช้หนี้เท่านั้น”

“จะบ้าเหรอ ทำอย่างนี้ได้ยังไงกัน อ้ายอิฐมีสิทธิ์อะไรมาขายผมให้คนอื่นอย่างนี้ หน้าด้านหน้าทน เลวที่สุด” เจ้าตัวโกรธจนหน้าแดง น้ำตาไหลลงมาโดยไร้เสียงสะอื้น เคยโกรธพ่อและแม่เลี้ยงแต่ก็ไม่เท่าครั้งนี้เลย รู้สึกเสียใจที่หนีออกมาจากบ้านแต่ก็ไม่พ้นโดนส่งตัวมาขาย หากจะโดนพ่อขายจริง ๆ ก็ยังดีกว่าเป็นคนอื่น ดวงตาคู่สวยจ้องมองไปยังประตูห้องแล้วพุ่งตัวจะหนีออกไป หากทว่าถูกชายร่างสูงรั้งตัวไว้เสียก่อน

“ปล่อยนะ! ปล่อยเดี๋ยวนี้ ผมจะกลับบ้าน ฮือ ๆ”

“อย่าหวังว่าจะกลับได้ น้องต้องอยู่ที่นี่จนกว่าจะใช้หนี้หมดหรือไม่ก็จนกว่าจะหมดประโยชน์”

“ไม่อยู่โว้ย ที่นี่ไม่ใช่บ้านกู พวกมึงมันเลวหมดทุกคน ไปตายซะ” ฮอนพยายามออกแรงขัดขืนสุดแรงเกิด ดิ้นรนเท่าที่จะทำได้ก่อนจะก้มลงกัดที่แขนซึ่งกำลังกอดรัดร่างของตนอยู่

“โอ๊ย!! ไอ้บ้าเอ๊ย มึงอยากตายใช่ไหมวะ”

ชายผู้นั้นผลักร่างของฮอนออกจากตัวแล้วง้างมือฟาดไปที่ใบหน้าเต็มแรง ร่างเล็กกระเด็นกลับลงไปที่เตียงนอนอีกครั้ง เจ้าตัวจะลุกขึ้นอีกแต่โดนตบเป็นครั้งที่สอง ความเจ็บปวดทำให้ต้องนอนนิ่ง ๆ ปล่อยให้น้ำตาไหลอยู่อย่างนั้น แค่นั้นยังไม่พอเพราะโดนดึงร่างขึ้นไปกอดจากด้านหลังอย่างแน่นหนา ชายผู้นั้นซุกใบหน้าลงมาดอมดมที่ซอกคอจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารด ขนลุกชันไปทั้งตัว ขยะแขยงกว่าสิ่งใดบนโลกใบนี้

“ปล่อยนะไอ้บ้า กะ...แกจะทำอะไร”

“หากมึงยังดื้อรับรองว่าโดนดูจับทำเมียแน่ อยากโดนขึ้นครูก่อนขึ้นสังเวียนไหมล่ะ ถึงยังไงก็ต้องเสียตัวอยู่แล้วนี่”

“ปล่อยกูเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นกูจะฆ่าตัวตาย”

“เอาเลย เอาสิ ถึงยังไงที่บ้านมึงก็ไม่สนใจไยดีอยู่แล้ว หากโง่ก็ฆ่าตัวตายตอนนี้เลยกูจะอยู่รอดู”

คำพูดอันเย้ยหยันจากชายผู้นั้นทำให้ฮอนรู้ทันทีว่าอิฐคงเล่าเรื่องราวของตนให้คนพวกนี้ฟังหมดแล้ว เขาจะยอมตายอยู่ที่นี่อย่างนั้นหรือ แล้วชีวิตที่เคยวาดฝันไว้ว่ามันจะดีขึ้นล่ะ เขาจะจบมันแค่นี้จริง ๆ หรือ

“กูอยากอยู่คนเดียว กูสัญญาว่าจะไม่ฆ่าตัวตาย เพราะกูจะต้องอยู่รอดูวันที่ชีวิตพวกมึงพังไม่เป็นท่าเสียก่อน”

“หึ ๆ ปากดีนักนะ แล้วมึงจะได้รู้ว่านรกบนดินมันเป็นยังไง หากมึงไม่ใช่สินค้าเกรดเอจากเมืองไทยกูจับมึงทำเมียไปแล้ว”

ชายร่างสูงชี้หน้าอย่างเอาเรื่องพลางยิ้มมุมปาก ก่อนเดินออกไปจากห้อง ฮอนได้ยินเสียงเหมือนกำลังคล้องโซ่ที่ประตูก่อนทุกอย่างจะเงียบลง เมื่ออยู่เพียงลำพังแล้วก็ทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดสภาพ หลั่งน้ำตาออกมาพร้อมเสียงสะอื้นไห้ ราวกับชีวิตนี้หมดสิ้นทุกอย่างแล้ว

“ฮือ ๆ ไอ้อิฐมึงมันเลวเกินกว่าจะเป็นคน กูอุตส่าห์ไว้ใจหวังพึ่งพามึง แต่มึงกลับทำลายความไว้ใจของกู พากูมาส่งขายที่นี่ ไอ้สารเลว สักวันกรรมจะต้องตามสนองมึง”

กล่าวจบแล้วก็ทรุดตัวลงนอนเอนหลังอย่างหมดสภาพ จ้องมองเพดานห้องสีขาวสะอาดหากทว่าสิ่งที่อยู่รายรอบกลับสกปรกโสมมยิ่งกว่าสิ่งใดบนโลกนี้

ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม...เขาจะต้องมีชีวิตอยู่เพื่อวันพรุ่งนี้ที่ดีกว่าให้ได้