ตอนที่ 2 โดนหลอก

วางสายแล้วฮอนก็ยิ้มด้วยความโล่งใจ อย่างน้อยก็ไม่ต้องระหกระเหเร่ร่อน แถมยังได้ทำงานเร็วอีกด้วย พรุ่งนี้เลยหรือจะได้เดินทางมันช่างน่าตื่นเต้นเสียนี่กระไร โชคดีที่เขาเก็บเบอร์โทรศัพท์รุ่นพี่ในหมู่บ้านเอาไว้ เมื่อครั้งที่อิฐมาชักชวนให้ไปทำงานด้วย บอกว่าเป็นงานสบายรายได้ดี แต่ต้องไปทำงานที่เมืองเซี่ยงไฮ้ โชคดีที่เขาสามารถพูดภาษาจีนได้ในระดับหนึ่ง เพราะแถวบ้านมีครูมาสอนภาษาจีน เขาเห็นว่าการศึกษาเป็นเรื่องที่จะทำให้อนาคตดีกว่านี้ จึงเจียดเวลาจากการทำงานไปเรียนในช่วงที่คนอื่นนอนหลับพักผ่อน โชคดีที่อาจารย์ผู้สอนซึ่งเป็นคนจีนแท้ ๆ เห็นใจและยอมสอนให้เขาเป็นการส่วนตัว จึงทำให้ได้สำเนียงมาเกือบเทียบเท่าเจ้าของภาษา

รออยู่ตรงนั้นไม่นานอิฐก็มารับกลับไปที่บ้านพักซึ่งอยู่ใจกลางเมืองเชียงใหม่ ฮอนนั่งอยู่บนโซฟาพลางกวาดสายตามองไปรอบบ้านซึ่งดูหรูหรากว่าที่คิดเสียอีก รุ่นพี่ทำงานอะไรกันนะถึงได้มีเงินมีทองมาสร้างบ้านหลังใหญ่โตขนาดนี้

“มาแล้วว!” เจ้าของบ้านหนุ่มหล่อเดินถือแก้วน้ำส้มมาให้ อิฐเป็นผู้ชายรูปร่างเพรียวบางไม่ต่างจากฮอน หน้าตาดีทั้งคู่แต่มีเสน่ห์คนละอย่าง

“ขอบคุณครับอ้าย” เจ้าตัวนั่งนิ่งยังไม่ยอมยื่นมือไปหยิบแก้วน้ำส้มแต่อย่างใด หากทว่าคนเป็นรุ่นพี่ดันแก้วเข้าไปใกล้ยิ่งขึ้น

“รีบดื่มซะสิ น้ำส้มคั้นอร่อย ๆ จะได้สดชื่นไง แล้วเราค่อยมาคุยรายละเอียดงานกัน”

“ได้ครับอ้าย”

ฮอนรีบคว้าแก้วน้ำส้มขึ้นมาดื่มรวดเดียวจนหมดเมื่อได้ยินว่าจะคุยเรื่องงาน คนที่นั่งมองยิ้มมุมปากอย่างพอใจ แววตาฉายไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมมีพิษร้ายเกินกว่าที่คนอย่างฮอนจะตามทัน

“ดีมาก ว่าแต่มันเกิดอะไรขึ้นถึงได้หนีออกมาจากบ้านอย่างนี้ล่ะ”

“คือ...พ่อจะขายผมให้เสี่ยครับ ผมเลยหนีมาไม่งั้นคงจะโดนส่งตัวไปขายแล้วแน่ ๆ ผมจะไม่มีวันทนอยู่อย่างไร้อนาคตที่นั่นหรอก สักวันพ่อจะต้องภูมิใจที่ผมเป็นเด็กรักดี ผมจะพิสูจน์ให้พ่อเห็นเอง” พูดถึงเรื่องนี้ใบหน้าก็เศร้าลงทันที

“อย่าทำหน้าเศร้าไปเลย ต่อไปนี้ชีวิตฮอนจะดีขึ้นแน่นอนอ้ายมั่นใจ งานที่อ้ายจะส่งเราไปทำมันเป็นงานสบาย ขอแค่ฮอนเชื่อฟังและทำตามเจ้านายก็พอ”

“ผมจะเชื่อฟังทุกอย่าง จะไม่ยอมทำให้อ้ายต้องเสียชื่อแน่นอนครับ ว่าแต่มันเป็นงานแบบไหนครับ”

“แค่นั่ง ๆ นอน ๆ ทำให้ลูกค้ามีความสุขก็พอแล้ว เงินที่ฮอนจะได้มันมากพอจะตั้งตัวเลยนะ ขอแค่อดทนในช่วงแรก ๆ ต่อไปเราจะชินเอง”

“นั่ง ๆ นอน ๆ แค่นั้นเองเหรอครับ” สีหน้าคนพูดยังคงไม่คลายความสงสัย

“ใช่ นั่ง ๆ นอน ๆ แล้วแต่ลูกค้าจะสั่ง ประมาณว่าแค่ช่วยนั่งเป็นเพื่อนลูกค้า ทำให้เขาคลายเครียดจากการทำงาน พี่เคยทำหลายปีจนมีทุกอย่างในตอนนี้ไงล่ะ เห็นไหมว่าอ้ายมีทั้งบ้านทั้งรถ มีเงินมาลงทุนทำธุรกิจ สามารถเลีย้งทุกคนในครอบครัวได้ บ้านอ้ายก็สร้างใหญ่โตกว่าคนอื่น ๆ ฮอนไม่เห็นเหรอ”

“เห็นครับ ทุกอย่างมันดีไปหมดจนผมรู้สึกอิจฉาและอยากจะได้เหมือนอย่างอ้าย”

“ไม่ต้องอิจฉาเพราะอีกไม่นานฮอนจะได้ทุกอย่างเหมือนพี่อ้ายได้ วันนี้อ้ายจะจัดการเรื่องเอกสารให้ จะโทรบอกทางโน้นว่ามีคนงานมาใหม่จะส่งตัวไปพรุ่งนี้เลยดีไหม”

“ดีครับอ้าย” ฮอนฉายรอยยิ้มแห่งความตื่นเต้นดีใจออกมา รู้สึกว่าชีวิตที่เคยเหี่ยวเฉากำลังจะมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง หากทว่าจู่ ๆ ก็รู้สึกมึนศีรษะ เปลือกตาหนักอึ้งจะปิดลงท่าเดียว เจ้าตัวพยายามสะบัดหน้าไปมาเพื่อเรียกสติหากทว่าอาการที่เป็นอยู่ยิ่งหนักขึ้นไปใหญ่

“ฮอนเป็นอะไรหรือเปล่า”

“ทำไมจู่ ๆ ผมถึงได้เวียนหัวเหมือนจะหลับอย่างนี้ล่ะครับ”

“ฮอนอาจจะเหนื่อย ๆ นอนพักผ่อนสักหน่อยเถอะแล้วค่อยว่ากันใหม่”

“ครับอ้าย”

พูดจบก็ต้องทิ้งตัวลงบนโซฟาทันที ไม่นานภาพทุกอย่างก็ดับวูบไป

*-*-*-*-*-*-*