บทที่ 8.(ดูแลคนป่วย)

ดอกรักในมือมาร

บทที่ 8.(ดูแลคนป่วย)

Dokrak Talk.

หลังจากที่อาการของเราดีขึ้น เราก็ขอน้าแสนดีกลับบ้าน ส่วนเรื่องหนี้สินน้าแสนดีบอกว่าจะคุยกับลูกชายของเธอให้

พอกลับมาถึงบ้านเราก็หลับไปทันทีเพราะพิษไข้ รู้สึกตัวขึ้นมาอีกที ก็เหมือนมีมือสักสิบมือได้มั้งยุ่มย่ามอยู่บนตัวเรา ปัดมือไปอีกทาง มือก็มาอีกทางวุ่นวายไปหมด และดูเหมือนว่าอาการไข้ที่เราเป็นอยู่มันจะหนักมากกว่าที่คิด เลยทำให้เราลืมตาแทบไม่ขึ้น ทำได้แค่ปรือตามองเท่านั้น ภาพที่เห็นเลือนลางมาก แต่เราก็รู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเราในตอนนี้เป็นผู้ชาย!

"อื้อ!" เราสะดุ้งสุดตัว เมื่อถูกบางอย่างที่เย็นมากกระทบกับผิวหน้าและลำคอ

"หนาว... ดอกรักหนาว... เอาออกไป..." เราร้องห้ามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง พยายามปัดมือใหญ่ออกไปให้ห่างตัว

"อยู่นิ่งๆ ไปสิวะ! แม่งเอ๊ย!" เสียงของผู้ชายคนหนึ่งพูดอย่างฉุนเฉียว...

ทำไมล่ะ โมโหเราทำไม เราไปทำอะไรให้ เราอยากจะเอ่ยปากถามเขา แต่ดูเหมือนตอนนี้ทุกอย่างจะหนักอึ้งไปหมด

ผู้ชายคนนี้ยังคงใช้อะไรสักอย่างที่เย็นจัดลูบไล้ไปมาตามใบหน้าตามเเขนของเรา โดยที่เราไม่มีแรงแม้แต่จะขัดขืน สุดท้ายก็ต้องยอมให้เขาทำแบบนั้นต่อไป...

Dokrak End.

.....................

Perm Talk.

"อยู่นิ่งๆ ไปสิวะ! แม่งเอ๊ย!"

ผมบ่นและดุยัยดอกรักเบา ๆ และคงต้องขอย้อนกลับไปก่อนหน้าที่ผมจะมาอยู่ตรงนี้

หลังจากที่ผมตะบึงตะบอนออกจากบ้านไป ตกเย็นพอกลับเข้าบ้าน พ่อกับแม่ก็กำลังจะเดินทางกลับกรุงเทพฯ พอดี

'เรื่องหนูดอกรักแม่ไม่ห้ามถ้าเสี่ยเปรมยืนยันที่จะให้เธอใช้หนี้ด้วยการทำงาน แต่แม่ขอห้ามไม่ให้ดอกรักไปทำงานของผู้ชายเหมือนวันนี้อีกเด็ดขาด'

แม่พูดขึ้นมาก่อนจะขึ้นรถ ส่วนพ่อเข้าไปนั่งรอในรถแล้ว

'แล้วแม่จะให้ยัยนั่นทำอะไร?'

'อะไรก็ได้ที่เหมาะกับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ งานในบ้านนี่ไงล่ะ ให้หนูดอกรักมาช่วยงานป้าบุญช่วยก็ได้'

'งั้นก็ได้ ผมแล้วแต่แม่' ผมเงียบไปนิดหนึ่งอย่างใช้ความคิด ก่อนจะตอบตกลง อย่างน้อย ๆ ยัยนั่นก็ยังต้องทำงาน ผมก็เบาใจ

แต่... เรื่องมันไม่จบแค่นั้นไง ก่อนที่แม่จะเข้าไปนั่งในรถ แม่ก็หันมาพูดว่า...

'เดี๋ยวเสี่ยไปดูหนูดอกรักที่ไร้โน้นให้แม่ที'

'ได้สิ เดี๋ยวผมให้ลุงเมฆไป' ผมบอก เพราะไม่คิดที่จะไปเองอยู่แล้ว

'แม่สั่งให้เสี่ยเปรมเป็นคนไป' แม่พูดเสียงเข้ม มองหน้าผมอย่างกดดัน

'ทำไมต้องเป็นผม?' ผมถามแม่กลับอย่างไม่เข้าใจ ทำไมต้องเป็นผมที่ต้องไปดูยัยนั่นด้วยวะ!

'เพราะเสี่ยเปรมเป็นคนทำให้หนูดอกรักป่วยไง ไม่รู้ล่ะแม่จะให้เสี่ยไป แล้วแม่จะโทรหา'

พูดจบแม่ก็เข้าไปนั่งในรถทันที โดยไม่รอฟังคำตอบนรับ หรือความสมัครใจจากผมสักนิดเดียว

ส่วนผมน่ะเหรอ... ก็ต้องทำตามคำสั่งของแม่ไง ถ้าไม่ทำ เรื่องถึงหูผมได้โดนบ่นจนหูชาแน่ เพราะทั้งไร่น่ะคนของแม่ทั้งนั้น แล้วผมก็ต้องปวดหัวเมื่อมาถึงที่ไร่ของยัยดอกรัก และพบว่ายัยนี่ตัวร้อนไข้ขึ้นสูงมาก!

"ดอกรัก กูบอกให้อยู่นิ่ง ๆ ไงวะ!" ผมดุคนป่วยอีกครั้ง เมื่อผมพยายามที่จะเช็ดหน้าให้เธอ แต่ถูกมือเล็ก ๆ ปัดออก เดี๋ยวพ่อก็จับหักคอซะหรอก ชิบหายเอ๊ย! เกิดมาก็พึ่งจะเคยทำแบบนี้

ผมนึกย้อนไปตอนที่ผมยังเด็ก เวลาที่ผมเป็นไข้ ก็มีแม่ที่คอยเช็ดตัวให้ผม ตอนนั้นแม่ทำยังไงวะ ถอดเสื้อผ้าออกหมดแล้วเช็ดทั้งตัวใช่ไหม?

สมองก็คิดไป... ส่วนมือก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ยัยดอกรักใส่อยู่ออกทันที

"เหี้ยอีกแล้วไง!" ผมสบทออกมาทันที มือไม้สั่นเป็นเจ้าเข้าเลยทีนี้ ไอ้เปรม! มึงลืมไปไหมว่ายัยดอกรักมันไม่ใช่เด็ก แล้วทีนี้จะทำยังไง เนินนมอวบอิ่มทิ่มเข้าตาอีกแล้วกู เวรแล้วไหมล่ะ ตะบะกูจะแตกอีกแล้ว!

"อือ... หนาว... พ่อจ๋า... แม่จ๋า... ดอกรักหนาว"

ยัยนี่จู่ ๆ ก็ละเมอขึ้นมาซะงั้น สองมือของเธอไขว่คว้าไปมาในอากาศ ก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด!

"พ่อจ๋า... ดอกรักหนาว... กอดดอกรักที..."

โว้ย! เย็นไว้มึงไอ้เปรม ท่องไว้ พุธธัง ธัมมัง คัจฉามิ! เวรเอ๊ย! สมองรวนเลยกู นี่มันคาถาบทไหนวะเนี่ย กระเจิงหมดแล้วสมงสมอง!

"ดอกรักมึงปล่อยกูก่อน! " ผมสั่งยัยนี่เสียงสั่น พยายามดันตัวเธอออก

"เหี้ย!" บรรลัย! เหงื่อกาฬแตกไหลพรากเป็นก๊อกน้ำกันเลยทีเดียว มือแม่งก็ดันเสือกบอนวางแหม่ะที่หน่มน๊มยัยนี่เข้าอีก ชิบหายแล้ว!

"ดอกรัก ปล่อยกูเดี๋ยวนี้ถ้ามึงไม่อยากเจ็บตัว!" ผมสั่งเสียงเข้ม แต่มือดันบีบขยำหน้าอกยัยนี่ไปแล้ว!

"อือ..." มีครางไปอีก ครางแบบนี้กูจะอดใจไม่ไหวนะเฮ้ย!

"ดอกรักคิดถึง... คิดถึง..." แล้วยัยนี่มันก็โผเข้ากอดผมแน่น จนแทบจะสิงเป็นร่างเดียวกัน ยั่วใช่ไหมแบบนี้ ยัยนี่มันกำลังยั่วผมอยู่ใช่ไหม เจอแบบนี้จะอดใจไม่ไหวแล้วโว้ย!

ผึง! เสียงสติของผมขาดออกจากกัน อยากยั่วเองนะ จากนี้ไปจะเกิดอะไรขึ้นก็โทษตัวเองเถอะ ยัยดอกรัก!

Perm End.