บทที่ 9.(ครั้งเดียวคงไม่พอnc++100%)

ดอกรักในมือมาร

บทที่ 9.(ครั้งเดียวคงไม่พอnc++100%)

Perm Talk.

ผมมองดอกรักที่นอนกระสับกระส่ายไปมาคล้ายจะยั่วยวนอยู่ครู่หนึ่งอย่างชั่งใจ ในขณะเดียวกันมือของผมก็ค่อย ๆ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าทั้งของผมและของเธอออกจนหมด ก่อนจะเลื่อนฝ่ามือที่สั่นระริกเพราะความตื่นเต้น มาวางที่ต้นขาขาวและลูบไล้อย่างเบามือ ลากไล้ปลายนิ้วเข้าไปถึงส่วนที่น่าหวงแหน

"อ๊ะ!...อื้อ.." ดอกรักส่งเสียงครางฮือ เมื่อส่วนที่ไวต่อความรู้สึกของเธอถูกผมลูบไล้และขยำหนักมือขึ้น เธอพยายามปรือตาขึ้นมอง

"สะ... เสี่ยเปรม... จะทำอะไรน่ะ?" ดอกรักเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งเพราะพิษไข้ และพยายามขยับตัวหนี

"อย่า... ปล่อยนะ ไอ้เสี่ยหื่นกาม อื้ม!..."

ดูเหมือนว่าดอกรักจะรู้สึกตัวเต็มที่ เธอดิ้นรนและยกมือขึ้นผลักไสผมออกห่าง ปากก็ร้องต่อว่าผมต่าง ๆ นา ๆ จนผมต้องปิดปากเธอไว้ด้วยจูบ

ผมบดขยี้ริมฝีปากบางอย่างหิวกระหาย ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปสัมผัสกับความร้อนที่แผ่กระจายทั่วโพรงปาก ในขณะที่มือก็จับตัวตนที่กำลังแข็งตัวไปทั้งลำถูไถกับกลีบรักกลางกายสาวอย่างเบามือ

"อ๊ะ! ... อย่านะ... เอาออกไป... อื้อ!...''

ดอกรักสะดุ้งเฮือก กายสาวผวาสะท้านเยือกไปทั้งตัวเมื่อนิ้วร้ายกาจของผมจ้วงแทงสอดแทรกเข้าไปในร่องรักที่แสนคับแน่น พร้อมกับบดบี้เม็ดสวาทที่ตื่นตัวขึ้นสู้ปลายนิ้วของผม

"อื้อ!... พอแล้ว... เสี่ยเปรม...ได้โปรด... ฮึก... หยุด... พอได้แล้ว... ฮือ..." ดอกรักเธออ้อนวอนขอร้องผมทั้งน้ำตา แต่ผมไม่คิดที่จะฟังหรือสนใจ เพราะตอนนี้อารมณ์ดิบเถื่อนของผมมันประทุขึ้นมาจนเกินกว่าที่จะควบคุมได้

"ฮึก... เสี่ยเปรม... อ๊า...ซี้ด... หยุด...''

ดอกรักยังคงร้องไห้อ้อนวอน แต่ผมก็ยังคงขยับแทงนิ้วเข้าใส่ร่องสวาทที่คับแน่นไม่ยอมหยุด จนน้ำหวานของเธอไหลทะลัก ร่างบางแต่อวบอิ่มไปทั้งเนื้อทั้งตัวถึงกับหมดแรงไร้ซึ่งการต่อต้าน

ผมเลื่อนริมฝีปากที่ร้อนผ่าวไปตามเรือนร่างบอบบางก่อนจะหยุดชื่นชมที่หน้าอกอวบอิ่มพอดีมือ ภายนอกเห็นบาง ๆ แบบนั้น แต่ความจริงยัยนี่โคตรอวบอิ่มเต็มไม้มือ

"อื้อ!... ฮึก... เสี่ย... อย่า... ฮึก...อ๊า..."

ดอกรักส่งเสียงครางปนเสียงสะอื้น เมื่อถูกผมใช้ปากครอบครองดูดเลียยอดอกของเธอ ปลายลิ้นของผมตวัดดูดเลียรัว ๆ ที่ยอดอกจนแข็งเป็นไต ส่วนอีกข้างก็ใช้นิ้วบดบี้เพื่อไม่ให้มันน้อยหน้ากัน

"อืม...หวาน...สวยไปทั้งตัว..."

ผมครางออกมาอย่างถูกใจ สองมือขยำหน้าอกอิ่มจนเป็นรอยแดง ก่อนจะเลื่อนใบหน้าลงต่ำไปตามหน้าท้องที่แบนราบและหยุดนิ่งอยู่ที่เนินสาว จ้องมองมันอย่างกระหายหิว

สวย... ผมชื่นชมในใจอย่างหลงใหล เนินสาวอวบอูมมีกลุ่มแพรไหมปกปิดบางเบา กลีบกุหลาบงามแนบชิดสนิท เม็ดสวาทสีชมพูระเรื่อล่อตาล่อใจให้ผมรู้สึกกระหายและอยากครอบครอง

"อ๊า..อื้อ...ไม่นะ...ไม่...ซี้ด..."

เสียงหวานครางลั่น เมื่อผมก้มลงไปใช้ลิ้นปาดเลียกลีบกุหลาบงามของเธอ กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากน้ำหวานสีใสมันช่างยั่วยวนจนผมอนทนต่อความต้องการของเองอีกต่อไปไม่ไหว ผมจับตัวตนจ่อที่ปากช่องทางรัก แล้วค่อยกดส่วนหัวจมหายเข้าไปในร่องรักที่แสนคับแน่นช้า ๆ

"กรี๊ด!... เจ็บ... ฮึก... เอาออกไป... ดอกรักเจ็บ...ฮือ ๆ ๆ"

ดอกรักสะดุ้งเฮือกสุดตัว ผวาร่างกระเสือกกระสนหนี สองมือยกขึ้นดันหน้าอกของผมไว้ น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลอาบสองข้างแก้มอย่างน่าสงสาร แต่จะให้ผมหยุดตัวเองตอนนี้ก็คงไม่ได้อีกเหมือนกัน

"ซี้ด...โคตรแน่น...ทนเอาหน่อย...เดี๋ยวก็หายเจ็บแล้ว..."

ผมครางในลำคอพร้อมกับเอ่ยคำพูดปลอบไปด้วย ก่อนจะก้มลงไปมองตัวตนของผมที่ปักคาอยู่กลางร่องรักของเธอ ข้างในของเธอตอดรัดผมดีมาก และผมเองก็ทรมานไม่แพ้กัน

"อย่าเกร็ง... กูจะเริ่มขยับแล้ว... มึงจะไม่เจ็บถ้าปล่อยตัวตามสบาย..."

ผมบอก แล้วค่อย ๆ ขยับดันตัวตนเข้าออก ช้า ๆ ผมกัดกรามตัวเองแน่น เมื่อถายในร่องรักของเธอตอดรัดตัวตนของผมจนแถบขยับไม่ได้

ขณะนั้น อยู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น ชิบหายแล้ว ผมลืมไปได้ยังไงว่าแม่จะโทรมาถามอาการของยัยนี่!

เสียงโทรศัพท์ของผมดับไป ก่อนจะดังขึ้นมาใหม่อีกรอบ และคราวนี้ถ้าผมไม่รับสายอีก แน่นอนเลยว่าแม่จะต้องโทรหาคนที่ไร่ และอีกไม่นานก็จะมีคนมาที่นี่แน่นอน ซึ่งผมจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น มาถึงขนาดนี้แล้วผมหยุดตัวเองไม่ได้

ผมหันไปมองโทรศัพท์ที่แผดเสียงดังอยู่ข้างตัว ก่อนจะหันกลับมามองใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของดอกรักอย่างชั่งใจ

"กูจะรับสาย แต่มึงต้องอยู่เงียบ ๆ เข้าใจที่กูพูดไหม?"

ผมพูดกับดอกรักด้วยน้ำเสียงข่มขู่ เธอมองหน้าผมผ่านม่านน้ำตาเงียบ ๆ ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธใด ๆ ทั้งสิ้น และผมเข้าใจว่าเธอตอบรับ

แต่พอผมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มากดรับสาย ยัยนี่ก็ทำท่าจะแหกปากร้องจนผมแทบจะเอามือขึ้นมาปิดปากไว้แทบไม่ทัน

"กูบอกว่าอย่าส่งเสียงไง!?" ผมกระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงที่เหี้ยมเกรียม และกระแทกตัวตนเข้าใส่ร่องรักของเธอแรง ๆ ติดต่อกันสี่ถึงห้าครั้ง

"อื้อ ๆ ๆ!" ใบหน้าหวานส่ายสะบัดไปมาอย่างเจ็บปวด น้ำตาไหลอาบแก้ม ผมไม่ได้อยากทำรุนแรงแบบนี้เลยสักนิด ถ้าเธอจะยอมเชื่อฟังผมดี ๆ

เมื่อดอกรักยอมอยู่นิ่ง ๆ เงียบ ๆ ผมก็กดรับสาย แต่มือยังคงปิดปากดอกรักเอาไว้เหมือนเดิม

"ครับแม่"

(ทำไมรับสายช้านักเสี่ย แล้วนี่หนูดอกรักเป็นยังไงบ้าง)

"อื้อ ๆ ๆ!" พอได้ยินเสียงของแม่ดังลอดมาตามสาย ดอกรักก็เริ่มดิ้นอีกครั้ง ผมจึงออกแรงกดมือที่ปิดปากของเธออยู่หนักขึ้น และทับร่างกายบอบบางเอาไว้ทั้งตัว ก่อนจะเริ่มขยับเอวช้า ๆ

"อื้อ!" ดอกรักครางยาวในลำคอ ส่ายหน้าไปมาจนผมกระจาย

(เสี่ยเปรมเสียงอะไรน่ะ!?) เสียงของแม่ดังขึ้นมาในสายอีกครั้ง

"เสียงลูกสาวของแม่เพ้อเพราะพิษไข้ไงล่ะ"

ผมโกหกออกไป และพยายามอย่างยิ่งที่จะบังคับเสียงของตัวเองให้เป็นปรกติ เพราะภายในร่องรักของคนใต้ร่างขมิบตอดรัดตัวตนของผมจนแทบไม่ไหว

(เสี่ยอยู่กับน้องอย่างนั้นเหรอ?)

"อ่า...ใช่...ผมอยู่กับเธอ...." ผมตอบแม่ ในขณะที่เอวสอบขยับโยกเข้าหาร่างเล็กใต้ร่างอย่างหนักหน่วง

(ถ้าอย่างนั้นแม่ก็วางใจ ดูแลน้องดี ๆ นะเสี่ย แค่นี้แหล่ะ) จากนั้นแม่ก็วางสายไป...

หลังจากนั้นผมก็เอามือที่ปิดปากเล็กจิ้มลิ้มออก ก่อนจะก้มลงปิดปากเธออีกครั้งด้วยปากของผม

"มึงหอมหวานไปทั้งตัวเลยว่ะ... อืมม... อา"

ผมครางเสียงต่ำ พร้อมกับขับเคลื่อนตัวตนเข้าหาเธออย่างเร่งรีบ โดยไม่สนใจว่าคนใต้ร่างจะรู้สึกแบบไหน ทุกจังหวะสุดแสนเร่าร้อนและรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนผมเริ่มจะอดทนต่อความเสียวซ่านที่บีบคั้นอีกต่อไม่ไหว

"อ่า..จะไม่ไหวแล้ว..." ผมครางเสียงกระเส่า ยกเรียวขาคู่งามขึ้นพาดบ่า ก่อนจะกระแทกตัวตนเข้าใส่รัวเร็ว จนร่างบางใต้ร่างส่งเสียงร้องครางไม่ขาดปาก

"อ๊า...อื๊อ...อา..."

"อืม...ไม่ไหวแล้ว...โอว...ซี้ด..." เสียงร้องครางอย่างสุขสมของผมและดอกรักดังขึ้นมาแทบจะพร้อมกัน ร่างกายของเธอเกร็งกระตุก ภายในร่องรักของเธอตอดรัดถี่รัว ผมกระแทกตัวตนเข้าใส่เธออีกสี่ห้าครั้งก่อนจะพ่นน้ำรักอุ่นร้อนเข้าสู่ภายในของเธออย่างท่วมท้น ก่อนจะฟุบหน้าซบลงกับอกอวบอิ่มพลางหายใจอย่างเหนื่อยหอบ

"ออกไปนะ!" เสียงเล็กตวาดแหว มือบางผลักร่างกายของผมออกห่างด้วยท่าทีรังเกียจ

ดอกรักผุดลุกขึ้นนั่งก่อนจะขยับตัวหนีผมไปจนสุดข้างฝาห้อง เธอนั่งคุดคู้งอเข่ากอดตัวเองเอาไว้ และร้องไห้ออกมาอย่างน่าวงสาร

แต่ในสายตาของผม....พียงแค่ได้เห็นร่างอวบอิ่มเปลือยเปล่าของเธอ ความต้องการของผมก็ครุกรุ่นขึ้นมาอีกครั้ง

"ยังหรอกดอกรัก กับมึงแค่ครั้งเดียวคงไม่พอ..."

Perm End.