ตอนที่ 7 คะนึงหา

หยางหลีหยุน

ผ่านมาหลายปีที่ผ่านมาในใจข้าคิดว่าคงลืมเขาได้แต่แล้ว มาได้กลับมาพบกัน ความรู้สึกคนึงหาก็กลับมาอีกครั้ง ใจของข้าทรยศตนเองอีกแล้วสินะ ความเจ็บปวดที่ได้รับจากเขา ใครยังไม่มีวันลืม แต่เหตุใดเมื่อเจอเขา จิตใจของข้าเธอไม่เป็นปกติเหมือนแต่ก่อน

"เจ้า 6 เหตุใดวันนี้ เจ้าจึงยอมรับที่จะไปร่วมรบกับแคว้นซู เจ้ายังรักคนผู้นั้นอีกหรือ"

"ผ่านมาหลายปีแม่อยากจะลืม และคิดว่าจะลืมได้เมื่อพบหน้าจิตใจก็อ่อนแอ จิตใจของมนุษย์ยากแท้หยั่งถึง ลูกเองก็เป็นมนุษย์ทั่วไปไม่อาจตัดกิเลสตัณหาตัวเองได้ ลูกบอกตามตรง ใจยังคนึงหา แต่ก็ไม่อาจให้อภัย"

มันผู้นั้นทำเจ้าถึงเพียงนี้เหตุใดจึงต้องยังรักเขาอีก

"ลูกเองก็ไม่รู้ ท่านพ่อครั้งนี้ลูกขอพิสูจน์ใจตนเองหากยังใกล้ชิดเขาแล้วลูกสามารถตัดใจได้ ลูกก็จะทำลูกอยากลองพิสูจน์ดูสักตั้ง ขอท่านพ่อท่านแม่ โปรดอนุญาตให้ออกไปเถิด"

"ความดื้อรั้นของเก่ามาจากมารดา และตัวข้า หากเมื่อใดที่เจ็บปวดก็กลับมาจะไม่ห้ามอีก"

"ขอบคุณท่านพ่อที่เมตตาลูก ขอบคุณท่านแม่ด้วยเช่นกันขอรับ"

"ช่างเถอะ เรื่องมันเกิดขึ้นกับตัวเจ้าคนเป็นแม่เป็นพ่อ ต้องเอาใจใส่ตัวเจ้าแน่นอนตัวเจ้าเอง ก็ต้องไปดูแลลูกของตนเองเช่นเดียวกัน"

"บุตรชายของลูก เป็นเด็กดีลูกภาคภูมิใจในตัวของเขาไม่มีเสื่อมคลาย"

"แต่อย่างไรเด็กก็ต้องการ ความรักจากบิดาและมารดาไปเถิดบุตรชายของเจ้า รอเจ้าทานอาหารเย็นอยู่"

"ขอรับ"

เมื่อกลับมาถึงเรือนของตนเอง บุตรชายของข้าก็นั่งรออย่าง มีความหวังนานแล้วที่ข้าไม่ได้กลับมาที่นี่นานแล้วสินะที่ข้าไม่ได้มานั่งทานอาหารร่วมโต๊ะกับบุตรชาย มันนานมากแล้วจริงๆ

"ทะ...ท่าน แม่"

"ข้ากลับมาแล้ว"

"แม่กลับแล้วลูกดีใจอย่างยิ่ง"

"อย่าร้องไห้เลยคนดีแม่ขอโทษที่ทำให้เจ้าเจ็บปวดวันนี้ไม่มีเรื่องจะบอกกับเจ้าแม่ได้พบกับบิดาของเจ้าและตอนนี้แม่ได้รับมอบหมายให้ไปร่วมสู้กับแคว้นพันธมิตรแม่อยากไปพิสูจน์ใจของตนเองเจ้าจะไปกับแม่ไหม"

"ท่านแม่ลูกจะไปกับฉันแน่นอนขอบคุณที่คุณแม่ไม่ลืมเลือนข้าไปจากใจ"

"ที่ผ่านมา ไม่ต้องขอโทษเจ้าในติดหนี้ในชีวิตเจ้า ที่ไม่ได้ใส่ใจดูแล ครั้งนี้หลังจากที่กลับมาจากแคว้นพันธมิตร เราทั้งสองคนแม่ลูกจะใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุข"

"ขอรับลูกดีใจที่ได้ครั้งหนึ่งลูกและออกร่วมรบกับท่านแม่"

"เรื่องของบิดาเจ้าเจ้าจะไม่ทำข้าหรือ"

"ลูกไม่ได้คิดที่อยากจะพบหน้าเขา เลยสักนิดขอบคุณคุณแม่ที่ยังบอกข่าวคราวของเขาแต่ลูกจะยินดีมากที่จะไม่ได้ยินข่าวเขาแค่ได้ยินเรื่องราวของท่านแม่ข้าดีใจยิ่งกว่า"

"ปากหวานเสียจริงไปไปทานอาหารกันเย็นนี้อาหารดูน่าอร่อยมาก"

ข้ามองใบหน้าของบุตรชายที่มีแต่รอยยิ้มข้าเองก็ทำร้ายชีวิตเขามามากพอกันทำให้เขาเกิดมาและไม่ได้ใส่ใจดูแลมากมายถึงขนาดนั้นข้าจะตอบแทนความรักของผู้ชายให้ดีที่สุด

หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จเราทั้งสองคนก็แยกย้ายกันเข้านอนแต่วันนี้บุตรชายของข้าก็ง่วงขอนอนที่ห้องด้วยตัวข้าเองก็ยินดีที่จะให้เขาได้รับนอนเป็นเพื่อนกันในคืนนี้เหมือนกับเขาในตอนเด็กที่ข้าอุ้มมานอนด้วยเสมอ

การเตรียมตัวไปช่วยแคว้นพัธมิตร ได้มีการเตรียมตัวเกือบ 1 เดือน ทหารและแม่ทัพของแคว้นฉินก็เตรียมตัวเดินทางไปยังแคว้นซูตามกำหนดการ

และในภายภาคหน้าข้าเองก็รู้ว่าตนเองจะได้พบเจอกับอะไรและรู้ด้วยว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับข้า

...........

..........

ช่วงนี้ไม่ได้มีอะไรมากนะคะก็จะเริ่ม Level ความร้ายๆ ของนายเอกแล้ว แม้ว่าจะพูดว่าคิดถึงเขาแต่ว่ามันก็จะมีประมาณหักมุมกันรอติดตามกันด้วยนะคะ อุ้ย!! สปอยเฉยเลย