ตอนที่ 1 ก่อนจากลา

หยางหลีหยุน

ใครบ้างจะไม่รู้ ว่าคุณชาย 6 แห่งตระกูลหยางได้แต่งงานกับแม่ทัพต่างแคว้นแต่งออกจวนได้ 3 เดือน สามีที่เพิ่งแต่งงานกันก็ไปออกรบที่ชายแดนตัวของเขายอมทิ้งความชอบเพลงกระบี่เพื่อที่จะมาดูแลครอบครัวให้กับสามีที่เพิ่งแต่งงานกัน

"ไปที่โน่นต้องดูแลตัวเองดีๆอย่าได้รับบาดเจ็บกลับมาข้าอยากไปกับท่านเหลือเกิน แต่ติดตรงที่ว่าคนนอกเช่นข้าไปไม่ได้"

"เจ้าอยู่ที่นี่ดูแลท่านแม่ที่แก่เฒ่าดูแลน้องชายที่ยังเยาว์วัยของข้าเถิดไม่ต้องห่วงดอกซิงฮวาเบ่งบานข้าจะรีบกลับมา"

"ข้าจะเฝ้ารอท่านข้าจะไม่คิดแบ่งใจให้ผู้อื่นข้าขอสัญญา"

"ข้าเองก็สัญญาว่าจะมีเจ้าเพียงผู้เดียวไม่แบ่งใจให้ผู้อื่นคำพูดของลูกผู้ชายพูดแล้วคืนคำไม่ได้ข้าจะรักเจ้าเพียงผู้เดียว"

ตัวของข้าสวมกอดสามีที่เพิ่งแต่งงานเอาไว้อย่างสุดรักข้าเจอกับเขาเมื่อ 1 ปีก่อน ข้าออกท่องเที่ยวตามคำพูดของท่านพ่อที่ให้โอกาสข้าได้เรียนรู้การใช้ชีวิตของมนุษย์ทั่วไปและข้าก็รู้สึกมีความสุขที่ได้ทำตามใจของข้าเองก็คือการฝึกเพลงกระบี่และช่วยเหลือผู้คนที่ตกทุกข์ได้ยากและตอนนั้นข้าก็ได้พบเจอกับสามีผู้นี้บุรุษที่องอาจ จนแม้แต่บุรุษเช่นข้า ก็ไม่อาจละสายตาไปได้ตั้งแต่นั้นมาพวกเราทั้งสองก็คบค้าสมาคมเชื่อมสัมพันธ์กัน

จนสามีของข้าเป็นฝ่ายมาสู่ขอที่จวนของท่านพ่อและข้าในตอนนี้ก็แต่งงานได้ 3 เดือนแต่มีเหตุให้สามีต้องเดินทางไปยังชายแดนเพื่อทำศึกสงคราม

"เจ้ารอข้านะข้าจะรีบกลับมา"

"อือ ข้าจะรอท่าน"

สามีขึ้นมาควบตะเบ็งออกไปเข้าเฝ้าคอยมองอยู่ด้านหลังสามีจากไปแล้วข้าต้องดูแลแม่สามีและน้องของสามีให้ดีที่สุดเพราะสามีของข้าฝากฝังเอาไว้ข้าจะไม่ทำให้เขาผิดหวัง

ปีแล้วปีเล่าที่เข้าเฝ้ารอคอยให้สามีกลับคืนมาไม่มีจดหมายไม่มีข้อความใดฝากมาถึงเลยแม้แต่ข้อความเดียวในระหว่างที่ ตัวของข้าดูแลแม่สามีกับน้องสามีข้าเองก็ไม่ได้ละทิ้งความฝันของตนเองฝึกเพลงร่ายรำกระบี่อยู่ทุกวันไม่ขาดตกบกพร่องจนได้รับการยกย่องให้เป็นผู้ที่มีความสามารถผู้หนึ่งในยุคเลยก็ว่าได้

"แม่ละอายใจยิ่งนักที่บุตรชายของแม่ไม่ส่งข่าวคราวกลับมาให้เจ้าเลยเจ้าที่เป็นสะใภ้ดูแลตัวแม่สามีเช่นข้าที่ป่วยกระเสาะกระแสะมาหลายปีไม่คิดที่จะหนีจากช่างซึ้งน้ำใจยิ่งนัก"

"ท่านแม่ท่านพูดอะไรเช่นนั้นถ้าเป็นสะใภ้ของท่านหากข้าไม่ดูแลท่านแล้วใครจะดูแลกันอีกอย่างท่านแม่อายุยืนขนาดนี้ท่านแม่อย่าพูดอะไรเป็นลางบอกเหตุขนาดนั้นเลย"

"แม่พูดจริงๆแม่เองก็แก่มากแล้วอายุก็เพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆแม่สูญเสียพ่อของสามีเจ้าเพราะสนามรบแม่ก็ไม่อยากให้เจ้าสูญเสียสามีเช่นเดียวกับแม่"

"หลานหลิงอวี๋ เป็นตาสมชายชาติทหารชาตินักรบไม่มีทางต้องตายในสนามรบเป็นแน่นอนเขาจะกลับมาทันแม่ไม่ต้องเป็นห่วงท่านดื่มยาตามที่หมอสั่งก็ไม่ได้เป็นอันใดฉันแม่จะได้พบเจอเขาในอีกไม่กี่ปี"

"แม่ก็กลัวเหลือเกินว่าเขาจะเป็นคนทำให้เจ้าเสียใจ เจ้ารู้หรือไม่หลุดจากนารีเป็นอื่น"

"ท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วงถ้ากับเขาสัญญากันไว้แล้วว่าจะไม่นอกใจซึ่งกันและกันฉันแม่โปรด วางใจได้"

"แม่ก็ขอให้มันเป็นอย่างนั้น"

"ตอนนี้น้องสามีกำลังร่ำเรียนวิชาความรู้เป็นบัณฑิตตามที่ท่านแม่อยากให้เป็นท่านแม่ต้องอยู่กับพวกเราให้นานๆอย่าได้รีบร้อนไปดื่มน้ำแกงยายเมิ่งที่สะพานไน่เหอเลย"

"เจ้านี้ช่างพูดช่างเจรจายิ่งนักแม่จะดูว่าเจ้าจะอดทนกับคนแก่แบบแม่ได้นานขนาดไหนแม่และดีใจที่ได้มีโอกาสได้มีสะใภ้ดีๆเช่นเจ้า"

"ข้าเองก็ต้องขอบคุณท่านแม่ที่มีแม่สามีประเสริฐเช่นนี้ข้าเองต่างหากที่มีบุญวาสนาได้พบเจอกับแม่สามีที่ดี"

ตัวของข้ากับแม่สามีก็พูดคุยกันไปต่างๆนานาก่อนที่น้องของสามีจะกลับมาจากการร่ำเรียนวิชาความรู้น้องสาวมีอายุเพียง 11 ปีก็ร่ำเรียนเขียนอ่านออกเป็นผู้มีความฉลาดเฉลียวเก่งกาจการวางแผนในอนาคตต้องเป็นกุนซือผู้เก่งกาจแน่นอนหวังว่าเขาจะได้เป็นขุนนางตามที่เขาตั้งใจเอาไว้

ปีนี้ก็ผ่านมาอีกปีเป็นเวลาร่วม 3 ปีที่ไม่ได้เจอสามีของตนข้าไม่รู้เลยว่าตัวของสามีข้าจะเป็นเช่นไรเขาจะอยู่อย่างไรจะกินอย่างไรไม่มีแม้กระทั่งจดหมายส่งมาเหมือน 2 ปีที่ผ่านมาท่านแม่ก็เฝ้ารอคอยตอนนี้แม้ร่างกายจะไม่แข็งแรงเช่นแต่ก่อนแต่ก็สามารถเดินเหินได้มากกว่าเดิม ข้าก็เลยวางใจที่ฉันแม่ไม่รีบด่วนจากไปได้เร็วเหมือนท่านหมอเคยบอกกล่าวไว้

"หลานหลินรุ่ย"

"อะไรหรือพี่สะใภ้"

"วันนี้ข้าจะสอนกระบวนท่าการต่อสู้เอาไว้ให้เจ้าป้องกันตัวจากภัยอันตรายไม่ว่าตอนนี้จะเป็นบุรุษหรือสตรีก็มีความเสี่ยงต่อการโดนคนชั่วรังแกเจ้าต้องมีวิชาความรู้ด้านการต่อสู้เอาไว้เพื่อป้องกันตนเอง"

"พี่สะใภ้ท่านสอนข้าทุกวันข้าก็ไม่ได้เอาไหนอยู่ดีไม่เหมือนท่านที่มีความเก่งกาจมาตั้งแต่ต้นข้าแค่เอาตัวรอดด้วยมันสมองก็พอแล้ว"

"ไม่ได้ก็ต้องฝึกตนเองไม่เช่นนั้นตัวของเจ้าเองต่างหากที่จะได้รับบาดเจ็บ"

"ก็ได้เพราะรักเพราะเป็นพี่สะใภ้ข้าเลยยอมทำตามนะ"

"เจ้าเด็กคนนี้ช่างขี้เกียจเสียจริง"

"พี่สะใภ้นี่ก็ผ่านมา 3 ปีแล้วเหตุใดท่านพี่ใหญ่ถึงไม่ส่งข่าวคราวกลับมาเลย"

"ข้าเองก็ไม่รู้ 3 ปีแล้วที่เขาไม่ได้ส่งข่าวคราวกลับมาหลังจากที่ไปชายแดนตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร"

"พี่สะใภ้ไม่ต้องกังวลท่านพี่ใหญ่ของข้าเก่งกาจเป็นชายชาตินักรบเหมือนท่านพ่อไม่มีทางที่จะตายในสนามรบกันแน่นอนมีไม่กี่เดือนกี่ปีครั้งพี่ก็จะรีบกลับมาหาท่าน"

"ข้าก็หวังว่าอย่างนั้น"

2 ปีต่อมา

วันเวลาล่วงเลยมาถึง 2 ปีและตอนนี้ก็เป็นเวลาห้าปีที่เขาไม่กลับมาไหนบอกว่าจะกลับมาเมื่อดอกซิงฮวาเบ่งบานแต่เหตุใดตอนนี้ดอกซิงฮวาเบ่งบานจนจะร่วงโรยหมดต้นถึงยังไม่กลับมาอีก

ปีนี้ น้องสามีสอบเข้าเป็นขุนนางได้สำเร็จมีคะแนนเป็นอันดับหนึ่งเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้พระองค์ใหม่อย่างยิ่งตอนนี้ไม่ว่าจะหยิบจับอะไรก็ดูดีไปเสียหมดจนแม่ทัพก็ได้ปรับปรุงจนมีสง่าราศีมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีกย่อมเป็นความดีความชอบของน้องสามีที่สอบขุนนางได้อันดับที่ 1 และมียศสูงขึ้นมาอีกนิด จนตอนนี้ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาจนโค้งคำนับเกือบจรดแล้ว

"ท่านพี่สะใภ้ท่านพี่ใหญ่กลับมาแล้ว!"