บทที่ 6

"อึ๊บ!! โห!!! ทำไมชุดมันยาวหยังงี้เนี้ย รึฉันตัวเล็กหว่า??? "

ดาเมียร์เขย่งปลายเท้า พยายามยืดตัว เอาชุดตัวยาวแขวนไว้ในราวในตู้เสื้อผ้าใบใหญ่

ตอนนี้เธอมีหน้าที่เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งหน้าที่ นั้นก็คือ จัดการซักรีดเสื้อผ้า ดูแลความเรียบร้อยเครื่องแต่งกายตลอดจนรองเท้า ถุงเท้า เครื่องทรงต่างๆ

ด้วยนีลาเห็นถึงความเอาใจใส่และหมั่นที่จะเรียนรู้ของหล่อนนั้นเอง

นี่ก็เกือบจะหนึ่งปีแล้วซินะ ใกล้จะถึงเวลาที่ได้ให้คำมั่นสัญญากับท่านอาไว้แล้ว ดาเมียร์คิดพลางถอนหายใจ

นิ้วเรียวลูบไล้เสื้อผ้าของคนตัวสูงในอ้อมแขนแผ่วๆ ก่อนจะตะคองกอด สูดกลิ่นที่คุ้นเคย กลิ่นหอมอ่อนของไอแดด

นาเดียร์ชอบใช้เวลาอยู่ในห้องเสื้อผ้านี้ มันทำให้เธอรู้สึกว่าได้ใกล้ชิดสุรต่านมากขึ้น ห้องทั้งห้องหอมไปด้วยกลิ่นไอแดด ในขณะที่ห้องอาบน้ำขนาดใหญ่นั้นมีกลิ่นหอมของสมุนไพรกลิ่นสะอาด ให้ความรู้สึกเย็นสดชื่นได้อย่างประหลาด

ดาเมียร์มองสุดยาวผ้าลื่นเนื้อดีนั้นอย่างเผลอๆ

เธอเฝ้าคอยปรนนิบัตินายท่านอยู่เงียบๆ พยายามทำหน้าที่ของเธอให้ดีที่สุด ทำโดยใส่ใจทุกขั้นตอน แต่ก็ยังมิวายอาจจะมีเผลอเรอไปบ้างบางครั้งที่ทำให้นายท่านดุ เวลานายท่านดุหล่อน ท่านมักจะมองมาด้วยดวงตาคมกริบ คิ้วดกหนาขมวดมุ่น ริมฝีปากหยักสวยเม้มสนิท ไม่แม้แต่จะเอื้อนเอ่ยวาจาใดๆ แต่แค่สายตาที่มองมาก็ทำให้หล่อนร้อนๆ หนาวๆ ได้ ด้วยรู้ว่าไม่สักเรื่องหนึ่งก็เรื่องใดที่หล่อนทำพลาด ครั้งนี้ก็เช่นกัน หล่อนลืมเติมน้ำมันในโถกำยานในห้องนอนนายท่านสุรต่านซาฟาล

ตอนเช้ามาดาเมียร์โดนโยนโถกำยานใส่ต่อหน้าเศษโถกำยานตกแตกกระจัดกระจายเต็มพื้น ทำให้หล่อนตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ ดีที่แม่นีลาช่วยปลอบโยนและช่วยทำความสะอาด

คนอะไรช่างเอาแต่ใจสุดๆ ดาเมียร์ผ่อนลมหายใจดังเฮือก ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่เธอไม่เคยสบตา รึว่ามองหน้าตรงๆ เห็นหน้าจังๆ ของนายท่านเลย แต่...ไม่เป็นไร...แค่ได้อยู่ใกล้ๆ ดาเมียร์ก็สุขใจแล้ว

หญิงสาวยิ้มน้อยๆ กระชับผ้าคลุมตัวยาวในอ้อมแขนแน่น ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งพิงตู้เสื้อผ้าใบใหญ่ คิดถึงเรื่องราวต่างๆ มากมายที่ผ่านเข้ามา ก่อนที่ดวงตาจะม่อยหลับไป ด้วยความอ่อนเพลีย เพราะทำงานมาทั้งวัน ไม่ได้หยุดพักเลยวันนี้

.....................................................................

"แอ๊ดดดดดดด ..ปัง....กุกกัก!! ..กุกกัก..ตุ่บ!!!! "

เสียงเปิดปิดประตูเบา ตามมาด้วยกุกกักด้านนอก ปลุกให้ร่างบางรู้สึกตัว

"อืม....อุ๊บ!!! ..ตายแล้วววว!!!!!! นี่ฉันมานอนทำไรตรงนี้ว้าาาาา!!!!! ซวยแล้วๆๆๆ นายท่านกลับมาแล้วแน่ๆ เลยยยย!!! ตายๆๆๆๆๆ ทำไงดี ทำไงดี!!!!

ดาเมียร์ผุดลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันรีหันขวางอย่างสับสนทำไรไม่ถูก ก่อนจะรวบรวมสติ วางเสื้อคลุมในอ้อมแขนอย่างเบามือ ก่อนจะค่อยๆ ย่องๆ ไปที่ประตูอย่างเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้

"ตึกตัก ตึกตักๆๆ "

เสียงหัวใจเต้นรัวราวกับกลองศึก ดาเมียร์ค่อยๆ ย่องออกมานอกห้อง พลางกวาดสายตาไปยังเบื้องนอก หาที่มาของเสียงกุกกัก

"นายท่าน!!!!! "

ดาเมียร์อุทานออกมาเบาๆ ยกมือปิดปากอย่างตกใจ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง

ร่างสูงนอนนิ่งสนิทอยู่หน้าประตูห้อง ในลักษณะคว่ำหน้าฟุบหมดสติ

ดาเมียร์ไม่รอช้ารีบถลันเข้าหาร่างสูงนั้นทันทีโดนไม่กลัวว่าจะต้องหลบอีกต่อไป

หล่อนจับร่างสูงพลิกขึ้น ใช้ตักวางแทนหมอน โดยมีศรีษะได้รูปวางเกยอยู่ ใบหน้าเข้มนั้นซีดเผือด

ดาเมียร์สำรวจ ไม่มีบาดแผลตามร่างกาย แต่ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มนั้นซีดเผือด ไร้สีเลือด

"สงสัยเป็นลม"

ดาเมียร์พึมพำ พลางจับใบหน้านั้น ก่อนจะชักมือกลับอย่างเร็ว

"อุ๊ย!!!! ตัวร้อนจี๋เลย!!! "

ด้วยความร้อนที่แผ่ออกมาจากใบหน้านั้น ดาเมียร์ยกมือขึ้นอังตามซอกคอ ก่อนจะถือวิสาสะ ปลดผ้าคลุมผมนั้นออก เผยให้เห็นเหงื่อผุดพลายเต็มขมับและหน้าผาก ร่างบางมองหน้าคมนิ่ง ชะงักมือที่กำลังจะแตะหน้าผากนั้น ตะลึงงันในใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มอย่างหาตัวจับยาก หล่อนพึงมีโอกาศได้เห็นใบหน้าของสุรต่านซาฟาลชัดๆ ใกล้ๆ ก็วันนี้นี่เอง

ดาเมียร์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะรวบรวมสติ หันซ้ายหันขวา

"ก่อนอื่นต้องลากนายท่านไปที่เตียงก่อน..ฮึบ!!! "

ดาเมียร์รวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีพยายามแบกร่างสูงใหญ่ของคนเป็นไข้หมดสติขึ้นไปไว้บนเตียงกว้าง แต่กว่าจะจัดการเรียบร้อยก็เล่นเอาเหงื่อตกทุลักทุเลกันหนักน่าดู

ดาเมียร์ยืนหอบหายใจจนตัวโยน เมื่อจัดการร่างสูงขึ้นไปนอนบนเตียงกว้างอย่างเรียบร้อย

ก่อนจะหันมารวบรวมสติ ทำไงดีดาเมียร์ คิดซิคิด

ไปเรียกคนอื่นมาดีกว่า คิดพลางเหลือบดูนาฬิกาเรือนหรูที่ติดอยู่ข้างผนังห้อง ตีหนึ่ง!!!!!!

ไม่ได้!!!!!! ๆๆ ถ้าคนอื่นเห็นว่าอยู่ในห้องนายท่านเวลานี้ ไม่ดีแน่!!! ..แต่!!! จะปล่อยให้นายท่านนอนอยู่แบบนี้เนี๊ยะนะ!!! ...เอางี้แล้วกันดูแลนายท่านไปก่อนคืนนี้ นายท่านอาการดีขึ้นค่อยออกไปพรุ่งนี้ตอนเช้าล่ะกัน!!!

คิดได้ดังนั้นร่างบางรีบหาผ้าขนหนู กะละมังใส่น้ำเย็น เดินมาหยุดที่ร่างสูงที่นอนไม่ได้สติอยู่ ก่อนจะค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ตัวคนไข้หนัก

ดาเมียร์เอื้อมมือบางปลดกระดุมเสื้อเชิต์สีดำสนิทนั้นออกตลอดแนวด้วยมืออันสั่นเทา ก่อนจะหน้าแดงเมื่อเห็นขนสีน้ำตาลระเต็มแผงหน้าอกแกร่ง ก่อนจะไล่หายไปในขอบกางเกงแสล็คสีดำ พลางชะงักมือนิดนึง ก่อนจะตัดสินใจหลับตากลั้นหายใจขยับมือปลดเข็มขัดหนังราคาแพงนั้นออก ตามมาด้วยตะขอและซิปกางเกงราคาแพง

"ต้องแกะออก ไม่งั้น เดี๋ยวนายท่านอึดอัด..แฮ่ก..แฮ่กๆๆ "

ดาเมียร์ หอบหายใจแรงด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อความพยายามสำเร็จ

มือบางบิดผ้าขนหนูผืนเล็กพอหมาด ก่อนจะค่อยๆ ยกขึ้นเช็ดตามใบหน้าคมสัน หล่อเหลาปานเทพบุตรนั้นอย่างเบามือ พลางสังเกตใบหน้าคมนั้นอย่างเผลอๆ คิ้วหนาเข้มได้รูป รับกับ เปลือกตาคม

ที่บัดนี้ปิดสนิท จมูกโด่งเป็นสันได้รูป ปากบางเฉียบคล้ายอิสรี แนวหนวดเคราตัดแต่งกันได้รูปปราณีต แสดงถึงความเอาใจใส่และรักความสะอาดไม่รกรุงรังอย่างชายอาหรับทั่วไป

มือเรียวไล้ผ้าผืนบางมาตามทรวงอกแกร่ง เต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างคนออกกำลังและรักษาสุขภาพ ก่อนจะหน้าแดงเรื่อขึ้นเมื่อมือน้อยๆ สัมผัสกับเม็ดทับทิมเม็ดเล็กสีน้ำตาลเข้มที่หดเกร็งเมื่อมือบางสัมผัส ก่อนจะไล้มือแผ่วเบามาตามสะดือที่ปกคลุมด้วยขนอ่อนเรื่อยลงมาหน้าท้องเป็นลอนมัดกล้ามแน่นๆ

"เฮือก"

ดาเมียร์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

ชะงักมือบางให้หยุดแค่นั้น ก่อนจะสะบัดหน้าเร้าๆ ด้วยความกระดากอาย

"อืม"

เสียงครางแผ่ว ดังออกมาจากริมฝีปากบางคล้ายสตรีนั้นเบาๆ

ดาเมียร์ชะงักกึกไม่กล้าขยับกาย ก่อนจะถอนใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อร่างสูงเงียบไปอีกครั้ง

มือบางบิดผ้าในมือพอหมาดๆ เช็ดไปตามซอกคอแกร่ง ก่อนจะวกกลับมาที่หน้าผากกว้าง นิ้วเรียวปัดปอยผมที่ปรกหน้าคมเข้มออกอย่างแผ่วเบา

ก่อนจะเลื่อนผ้าผืนนั้นไปตามหน้าอกแกร่งอีกรอบ

"อุ๊ย!!!! "

จู่ๆ ข้อมือบางถูกมือหนาคว้าหมับ!!!!

ดาเมียร์อุทานเบาๆ ตากลมโตเบิกโพล่ง

.......................................................................