บทที่ 7

"อุ๊ย!!!! "

จู่ๆ ข้อมือบางถูกมือหนาคว้าหมับ!!!!

ดาเมียร์อุทานเบาๆ ตากลมโตเบิกโพล่ง

มือแกร่งของคนตัวโต ที่บัดนี้ค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย แต่สายตานั้นยังเพลียด้วยพิษไข้

"เจ้า...เข้ามาได้ยังไงกัน?? "

"เออ..คือ..ข้า...ข้า.."

ดาเมียร์เอ่ยตะกุกตะกัก พยายามดึงมือเรียวบางนั้นออก แต่มือเรียวใหญ่นั้นแข็งปานคีมเหล็ก ยังกำข้อมือบางแน่น

"นายท่าน..ปล่อยข้าก่อนเจ้าค่ะ"

"ออกไป..."

เสียงห้วน แผ่วเบา ออกมาจากริมฝีปากหยักได้รูปนั้น

"คะ??? "

"ข้าบอกให้ออกไป!! "

ร่างสูงเอ่ยเค้นเสียง พยายามตะเบ็งให้ออกมาดังที่สุด แต่เสียงที่เปร่งออกมาแค่แผ่วเบาเท่านั้น พยายามยันลุกขึ้น

ดาเมียร์มองหน้าคมนิ่ง ก่อนจะพยายามแกะมือของคนตัวโตออก แล้วตัดสินใจ ผลักหน้าอกของคนตัวโตให้นอนลงตามเดิม

"ไม่เจ้าค่ะ...นายท่านไม่สบาย ปล่อยไว้แบบนี้นายท่านจะแย่"

เสียงหวานเอ่ยเรียบๆ ในขณะที่มือเรียวบางยังไม่เลิกเช็ดหน้าอกที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ

"อ่ะๆๆ นายท่านไม่ต้องฝืนเจ้าค่ะ ไม่มีทางหรอก"

ดาเมียร์จับแขนของคนตัวโตไว้มั่น ในขณะที่ดวงตากลมโต สบประสานกับสายตาคมนิ่ง ไม่หลบตาอย่างเช่นทุกครั้ง

เอาสิ เป็นไงเป็นกัน ขืนปล่อยไว้แบบนี้ ได้ตายเพราะพิษไข้กันพอดี

"เจ้า..."

สุรต่านซาฟาลกัดกรามกรอด มองใบหน้านวลภายใต้ผ้าคลุมหน้าที่ปิดสนิทเหลือแค่ลูกกะตากลมโตคู่นั้นนิ่ง อย่างขุ่นเคือง แต่ขยับร่างกายไม่ได้ดั่งใจ ด้วยเรี่ยวแรงหดหายเพราะพิษไข้หนัก

ดาเมียร์เสมองไปทางอื่น ไม่สนใจใบหน้าเข้มที่จ้องเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อนั้น ยังคงบิดผ้าชุบเช็ดตัวให้ดังเดิม แถมยังเอื้อมมือบางขึ้นมาจะจับหน้าผากเขาอีก

"หมับ!! "

"จะทำอะไร"

"ก็แค่จะแตะดูว่าไข้ลดมั้งรึยัง"

"บังอาจ!!! "

ดาเมียร์มองใบหน้าคมเข้มที่บัดนี้ตาวาวโรจน์ จ้องมาที่เธอราวกับจะฉีกทึ้ง ข้อมือบางถูกบีบแน่น แต่ไม่แรงเท่าไหร่ ด้วยพิษไข้

"จำเป็นเจ้าค่ะ!! "

หล่อนยื่นอีกมือหนึ่งที่ว่างจากการเกาะกุม เอื้อมจะแตะหน้าผากกว้างนั้น แต่!!! ...มือเรียวใหญ่อีกข้างก็ความหมับดังเดิม

"อุ๊ย!! "

แถมตอนนี้หญิงสาวยังเกยขึ้นไปอยู่บนหน้าอกแกร่งนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ ใบหน้าคมเข้มห่างไม่ถึงคืบ

ดาเมียร์หน้าแดงก่ำ ภายใต้ผ้าคลุมหน้าสีเข้มนั้น ก่อนจะนิ่งไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ ใจดวงน้อยเต้นตุ๊บตับๆ ในการใกล้ชิด ชนิดที่รับรู้ถึงลมหายใจของคนตัวโตที่เธอนอนพับพาบทับอยู่ตอนนี้

หญิงสาวถอนหายใจอย่างเหนื่อยระอา ก่อนจะชะโงกหน้าเอาหน้าผากตัวเองแตะไปที่หน้าผากของคนตัวโต ที่บัดนี้ตาคมเบิกโพล่งด้วยไม่เชื่อในการกระทำของคนตัวเล็กที่ทาบทับเขาอยู่ในขณะนี้

"เธอ!!!! "

สุรต่านซาฟาล ผลักร่างบางออกไปทันที

"โอ้ย!! นายท่าน"

ดาเมียร์เซถลาตามแรงผลักนั้นจนเกือบล้ม ดีที่ตั้งตัวไว้ทัน ก่อนจะยืนเท้าสะเอวมองร่างใหญ่ที่นอนหายใจหอบอยู่บนที่นอนหนานุ่ม มองมายังเธอตาเขียวปั๊ด ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเอือมระอาคนตัวใตสุดๆ

"นายท่าน ต้องกินยาเจ้าค่ะ"

ว่าแล้วร่างบางก็เดินออกไปจากห้องนอนใหญ่ หายไปสักครู่ ก่อนจะกลับเข้ามาพร้อมแก้วบรรจุยาใบเล็ก และเหยือกน้ำพร้อมแก้วใบสวย

"นายท่านไม่แพ้ยาอะไรนะเจ้าคะ?? "

"ข้าไม่กินยา ปล่อยข้าไว้คนเดียว เจ้าจะไปไหนก็ไป"

ร่างสูงเอ่ยเสียงเข้ม สบัดหน้าไปทางหนึ่ง

ดาเมียร์มองการกระทำนั้น อย่างฉุนๆ ยิ่งกว่าเด็กเล็กๆ อีกนายท่านสุรต่านเอ้ยยยยยยยย ได้!!!!!! เดี๋ยวได้เห็นดีกัน!!!

ดาเมียร์มองร่างสูงของคนตัวโตอย่างมาดร้าย

ก่อนจะวางถาดยาแล้วทรุดตัวลงนั่งบนเตียงข้างร่างสูง มือบางคว้าหมับเข้าที่คางสากด้วยเคราที่ตัดแต่งปราณีตนั้น ก่อนจะบีบแน่น

สุรต่านซาฟาลมองร่างบางตรงหน้า ตาคมกริบลุกวาว อ้าปากค้างด้วยคาดไม่ถึง ถึงการกระทำของสาวใช้ตัวเล็กที่จะกล้าบังอาจกับเขาได้ถึงเพียงนี้

ดาเมียร์ใช้ช่วงจังหวะที่คนตัวโตเผลอนั้นจับเม็ดยาโยนใส่ลงในปากของคนตัวโตอย่างรวดเร็ว ก่อนจะส่งแก้วน้ำตามไปจ่อริมฝีปากหยักนั้นโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้ตั้งตัว

"อึก!! "

"ดีมากเจ้าค่ะ นายท่านเก่งที่สุด"

เสียงหญิงสาวเอ่ยชื่นชมแผ่วๆ ก่อนจะชักมือบางกลับโดยไว

"เจ้านี่มัน!!!!! "

ร่างสูงกลืนเม็ดยากับน้ำเข้าไปด้วยถูกบังคับโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนจะสบทออกมาอย่างเดือดดาล แววตาแข็งกร้าว อย่างอยากจะฉีกทึ้งร่างบางของสาวใช้ผู้ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงนั้นออกเป็นชิ้นๆ

"แฮ่ก แฮ่กๆ "

ร่างสูงทำได้แค่เพียงมองร่างบางอย่างเจ็บแค้นที่โดนลูบคม นอนหอบหายใจโยน หัวสมองมึนงง หมุนติ้ว ไม่สามารถแม้แต่จะขยับกายได้ ทำได้เพียงกัดกรามกรอดด้วยความแค้นเคือง

"หึหึหึ นายท่านห้ามลุกเลยนะเจ้าค่ะ กว่าข้าจะแบกนายท่านขึ้นมาที่เตียงนี่ได้ เล่นเอาข้าเหงื่อตกเลย"

ดาเมียร์มองร่างสูงที่นอนหอบ ส่งสายตาราวใบมีดมาที่เธออย่างไม่สะทกสะท้าน เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน หล่อนทนไม่ได้หากเขาจะต้องมาตายด้วยพิษไข้แค่นี้

"นายท่านนอนพักผ่อนนะเจ้าค่ะ เดี๋ยวอีกสี่ชั่วโมงข้าจะป้อนยาให้นายท่านใหม่ พร้อมกับเช็ดตัวด้วย"

ดาเมียร์เอ่ยเสียงนุ่ม ก่อนจะหันหลัง ไปทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆ กับเตียงนอนขนาดใหญ่ที่ร่างสูงนอนอยู่ แล้วนั่งนิ่งฮัมเพลงอยู่ใกล้ๆ

แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ อีกสี่ชั่วโมงต่อมา มือบางก็ใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำลูบไล้เช็ดตัวของสุรต่านหนุ่ม พลางจับคางบีบเบาๆ ให้เผยอปากแล้วหย่อนเม็ดยาลดไข้ลงไป ตามด้วยน้ำ สรุต่านซาฟาลกลืนลงคออย่างยากลำบาก

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่ทราบได้ เขาหลับไปนานเท่าไหนก็ไม่รู้ รู้เพียงแต่ว่าอาการปวดหัวตึ๊บๆ เริ่มทุเลาลง อาการหนาวๆ ร้อนๆ เริ่มส่างซา

ซาฟาลขยับเปลือกตาอันหนักอึ้งนั้นเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เปิดมันออกอย่างยากลำบาก

ดวงตาพล่าเลือนค่อยๆ ปรับโพกัสให้แจ่มชัดขึ้น ก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆ ก่อนจะไปสะดุดกับศรีษะเล็กๆ ที่ฟุบอยู่ข้างเตียง

คิ้วเข้มขมวดมุ่น เหตุการณ์ต่างๆ เมื่อคืนไหลผ่านเข้ามาช้าๆ เขากลับมาจากทำงานเมื่ิอคืน ด้วยอาการปวดหัวอย่างรุนแรงและมึนงง ดวงตาพล่าเลือนเต็มทน ฝืนสังขารลากร่างกายจนมาหยุดอยู่ในห้องนอน เขากะว่าจะนอนพักสักหน่อย อาการทั้งหลายที่เกิดขึ้นคงจะดีขึ้น แต่แล้ว...ทันทีที่เข้ามาในห้องได้ สติสัมปะชัญญะของเขาก็ดับวูบลง

มารู้สึกตัวอีกทีก็นอนอยู่บนเตียง แล้วก็มีมือนุ่มๆ ถืออะไรเย็นๆ มาลูบที่ตัวเขา

ก่อนที่เขาจะคิดอะไรได้ก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือบางนั้น!!! พลันสายตาของเขาก็สบประสานกับเจ้าของมือที่ง่วนอยู่กับร่างกายเขา สาวใช้คนนั้นนั้นเอง!!! เขาจำได้ว่าหล่อนเข้ามาทำงานได้ไม่นานมานี่เอง และมีหน้าที่ชงน้ำชาและเปลี่ยนกระถางเครื่องหอม ล่าสุดนีลาให้หล่อนมาดูแลเรื่องเสื้อผ้าของเขานั้นเอง หล่อนมาทำอะไรที่นี่!!!! ในเวลาแบบนี้!!!!

แถมหล่อนยังกล้าที่จะเอื้อมมือของหล่อนมาแตะหน้าผากของเขาอีกด้วย!!!

แถมยังกล้าต่อปาก ต่อสายตากับเขา!!!! ซึ่งเขาเกลียดที่สุด ที่มีคนมองหน้าต่อสายตากับเขา!!!

ไล่ก็ยังไม่ไปอีก แถมยังจับเนื้อต้องตัวของเขาอีก!!! โดยไม่มีทีท่าหวาดกลัวเลยสักนิด หล่อนช่างบังอาจนัก!!!!!!!!

.......................................................................