บทที่ 4

ดาเมียร์เดินมองซ้ายมองขวาอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก่อนจะค่อยๆ ก้าวเท้าในลักษณะย่อง ค่อยๆ วางกาน้ำชาที่พึ่งชงเสร็จใหม่ๆ อย่างระมัดระวังลงบนโต๊ะตัวงาม พยายามเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้

ค่อยๆ หันมองซ้ายมองขวาก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อไม่เห็นร่างสูงที่ตวาดไล่เธอให้ไปชงน้ำชามาให้ใหม่

"ไปไหนซ่ะแล้วล่ะ เฮ้ย..แล้วบอกให้ชงมาให้ใหม่ทำไมก็ไม่รู้ แถมเททิ้งอีก"

ร่างบางบ่นอุบอิบ พลางก้มเอาผ้าซับน้ำชาที่เปียกพรมหรูเบาๆ

"ทำไมถึงให้ชงใหม่งั้นรึ??? "

จู่ๆ เสียงเข้มก็เอ่ยดังมานอกระเบียง ลับมุมพอดีทำให้เธอมองไม่เห็นเขาตอนเข้ามานั้นเอง

มือบางชะงักเล็กน้อยก่อนจะยืนขึ้น หันขวับไปตามที่มาของเสียงนั้นโดยไว

"เออ...คือ..."

ร่างบางยืนอ้ำอึ้งบิดมือเข้าหากันแน่น ก้มหน้างุดหลบสายตาเย็นชาที่มองร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้า

"เจ้าอยากรู้ใช่มั้ยว่าทำไมข้าถึงให้เจ้าไปชงน้ำชามาใหม่"

"เออ..จะ..จะ..เจ้าค่ะ"

ร่างบางตอบตะกุกตะกัก

"นีลาบอกเจ้าหรือเปล่าว่าน้ำชาต้องชงเช่นไร"

"บะ..บะ..บอก เจ้าค่ะ"

"บอกแล้วอย่างนั้นหรือ??? "

"จะ..จะ..เจ้าค่ะ"

"สงสัยข้าคงต้องหาหัวหน้าแม่บ้านใหม่ซะแล้ว ไม่ได้เรื่อง!! "

"อะไรนะเจ้าคะ!!! ..ข้าทำอะไรผิดรึคะนายท่าน?? "

"ชาที่เจ้ายกมาอุณหภูมิมันไม่ได้ตามที่ข้าต้องการ"

ดาเมียร์ตาเบิกโพล่ง อ้าปากค้าง มองอีกฝ่ายด้วยแววตาฉงน

"ถ้าอุณหภูมิได้ตามที่ข้าต้องการ ป่านนี้มือเจ้าได้เป็นแผลผุพองไปหมดแล้ว"

ดาเมียร์รีบก้มลงมองมือตัวเอง จริงสิที่โดนน้ำชาลวกเมื่อเช้ามันแค่ร้อนพอสะดุ้งเท่านั้น แต่ไม่ถึงขนาดว่าทำให้เป็นรอยแผล รึว่ารอยแดงจากน้ำร้อนลวกเลย

"นายท่าน ข้าผิดเองเจ้าค่ะ อย่าโทษแม่นีลาเลย ข้ารีบร้อนจนเกินไป เลยไม่ได้เช็คก่อนนำมาเสริฟ์ให้นายท่าน"

ร่างบางเอ่ยละล่ำละลัก ก้มหัวคำนับนิ่งอย่างสำนึกผิด

"ออกไป"

"คะ?? "

"ข้าบอกให้ออกไป!! "

เสียงเข้มตวาดห้วนดังก้อง

ดาเมียร์ผงะในเสียงตวาดลั่นนั้น ก่อนจะรีบถอยหลังวิ่งออกมาอย่างลนลาน

แฮ่ก แฮ่กๆๆ น่ากลัว!!!! ทำไมเขาถึงได้โกรธเอาเป็นเอาตายขนาดนั้น กับอิแค่ชงน้ำชาไม่ได้อุณหภูมิแค่เนี๊ยะนะ!!!! โอ้ยยย!!!! จะบ้าตาย!!! ทำไมเอาแต่ใจได้ขนาดนี้กันเนี๊ยะ!!! เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น

ดาเมียร์บ่นพึมพำหอบหายใจแฮ่กๆ อยู่พักใหญ่ กว่าจะสงบสติอารมณ์ให้กลับสู่ปกติ

.........................................................................

"ดาเมียร์ ค่ำนี้เจ้าเอาเสื้อผ้าของท่านสุรต่านไปเก็บเข้าตู้ให้ข้าหน่อยนะ ข้ามีธุระต้องไปจัดการ"

"ได้ค่ะ"

"อ่อ..อย่าลืม..เก็บแล้วรีบออกมาเลยนะ ท่านไม่ชอบให้ใครเข้าไปยุ่มย่ามในห้องท่านนานๆ "

"รับทราบเจ้าค่ะ"

ดาเมียร์รับคำอย่างว่าง่าย

พอถึงเวลาเย็นค่ำ ฟาติมาสาวใช้รุ่นพี่สะกิดเตือนดาเมียร์ถึงเรื่องที่นีลาได้ฝากฝังไว้

หญิงสาวหอบเสื้อผ้าหอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นไอแดดอ่อนๆ นั้นเต็มอ้อมแขนเล็ก พลางสูดกลิ่นหอมนั้นอย่างแช่มชื่น แม่นีลาว่าท่านสุรต่านไม่ชอบให้ใช้น้ำยาปรับผ้านุ่มให้ใช้แต่น้ำยาซักผ้าที่มีกลิ่นอ่อนๆ เท่านั้นและตากแดด ห้ามอบเด็ดขาด รีดก็ต้องใช้น้ำยาแบบไม่มีกลิ่นฉุน

ขนาดแค่เรื่องเล็กๆ น้อย ยังเรื่องมากอีกท่านสุรต่านนี่มากเรื่องจริง ร่างบางบ่นงุบงิบไปตามเรื่อง

นี่ก็เดินมาตั้งไกลกว่าจะถึง เล่นเอาร่างบางหอบเลยทีเดียว

ดาเมียร์ทรุดตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรงข้างตู้เสื้อผ้าใบใหญ่ ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นเปิดตู้เสื้อผ้าไล่ไปทีละบาน ก่อนจะเมียงๆ มองๆ แยกประเภทของเสื้อผ้า พลางหยิบเสื้อแขวนในชั้นเสื้อที่เรียงรายกันเป็นตับ และชุดประจำชาติตัวยาวล้วนมีสีดำสนิท ชั้นกางกางแสลคสีดำเงาเรียงเป็นระเบียบ อุ๊แม่เจ้า ทำไมมีแต่สีดำทั้งนั้นเลย แตกต่างกันแค่ลวดลายที่ปักลงบนชุดเท่านั้น บ้างขลิบเงิน บ้างขลิบทอง หาสีสันอื่นแทบไม่มี นอกจากสีขาวกะดำ เออเธอพึ่งสังเกตุเดี๋ยวนี้เองว่าเมื่อสองปีก่อนตอนเจอกันครั้งแรก ร่างสูงก็อยู่ในชุดสีดำสนิท ผ้าคลุมสีดำขลิบดิ้นทองลวดลายสวยงามช่างดูสง่างามนัก ดาเมียร์ยิ้มเมื่อคิดถึงตอนนั้น

พลันร่างบางก็ต้องเบิกตากว้างน้อยๆ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังหนักๆ มาจากด้านนอก

"ตายแล้ว!!! อย่าบอกนะว่าสุรต่านกลับมาแล้ว!! "

ดาเมียร์หันรีหันขวาง เร็วเท่าความคิดร่างน้อยเปิดตู้เสื้อผ้าใบใหญ่ที่อยู่ใกล้ที่สุด ก่อนจะมุดตัวเข้าไปหลบอยู่ในซอกตู้ดึงเสื้อผ้าชุดยาวปิดอำพลางดันประตูตู้ปิดแง้มไว้อีกทีกันเหนียว

"อ้าววว..แล้วจะหลบทำไมว่ะ...แล้วทำไมต้องหลบ"

ดาเมียร์คิดอยากโขกกะโหลกตัวเองจริงๆ เสียงฝีเท้าหนักๆ นั้นดังใกล้เข้ามาก่อนประตูห้องจะเปิดออกในเสี่ยวนาทีนั้น ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาชะงักเล็กน้อยที่เห็นไฟเปิดอยู่ แต่แค่เพียงนิดเดียว

ก่อนจะปลดผ้าโพกหัวออกเผยให้เห็นเส้นผมสีน้ำตาลเข้มหยักโศกดูหนานุ่ม ปกระต้นคอแกร่ง นิ้วเรียวหนาแกะกระดุมเสื้อเชิ๊ตสีดำสนิทนั้นออก เผยให้เห็นอกกว้าง ไรขนอ่อนสีน้ำตาลเข้มปกคลุมทั่วแผ่นอก กว้างกำยำ กล้ามเนื้อท้องเป็นลอนสวยนับได้หกลูกพอดิบพอดี ก่อนจะไล่หายไปในขอบกางเกงแสล็คเนื้อดีราคาแพง ดาเมียร์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ระคนเขินอายด้วยไม่เคยเห็นร่างกายบุรุษในลักษณะใกล้ชิดถึงเพียงนี้

"อุ๊บ"

ดาเมียร์ยกมือปิดปากแทบไม่ทัน พลางเบิกตากลมโตกว้าง เมื่อร่างสูงถอดกางเกงแสล็คเนื้อดีนั้นออก ตามด้วยบ๊อกเซอร์ตัวสั้นแนบเนื้อ เผยให้เห็นเรียวขาแกร่ง แข็งแรง กล้ามขาเป็นมัดๆ อย่างคนสุขภาพดีและท่อนความเป็นชายอันเขื่องที่แสดงถึงบุรุษเพศที่ผงาดสู่สายตาของสาวน้อยผู้ไม่ประสาต่อสะรีระของเพศตรงข้าม ดาเมียร์มองร่างสูงอย่างตื่นๆ ขบริมฝีปากแน่น จ้องร่างสูงกำยำนั้นตาแทบถลน ก่อนจะกระพริบตาถี่ๆ หายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อร่างสูงใหญ่นั้นก้าวเดินออกไปพร้อมกับผ้าขนหนูพันรอบเอว

"ตึกตัก ตึกตักๆๆ "

เสียงหัวใจเต้นรัวยังดังก้องอยู่ในความเงียบ

ดาเมียร์ค่อยๆ เปิดตู้ออก ย่องเงียบที่สุดเท่าที่จะเงียบได้ ในขณะที่มือบางยังยกปิดปากตัวเองไว้แน่น กลั้นหายใจ ค่อยๆ ยกเท้าในลักษณะย่องๆๆ ออกมาจากห้องนั้นก่อนจะวิ่งเร็วปรื๊อเมื่อปิดประตูห้องนอนขนาดใหญ่นั้นได้

"แฮ่กๆๆๆๆๆๆ โอ๊ยยยย!!! ตายๆๆๆๆๆ!!! จะเป็นลม"

ดาเมียร์บ่นพึมพำ หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ ยืนหอบแฮ่กอยู่ในห้องนอนเล็กของหล่อน ก่อนจะค่อยๆ ทรุดลงนั่งพิงประตูบานเล็ก หลับตานิ่ง แล้วร่างสูงเปลือยเปล่าก็แล่นแว๊บเข้ามาในหัวอย่างเร็ว

ดาเมียร์หน้าแดงก่ำ ใจหวิวๆ อย่างประหลาด ปวดหนึบภายในช่องท้องอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ความรู้สึกนี้คืออะไรกัน!!!

......................................................