บทที่ 3

ดาเมียร์ถูกฝากเข้ามาอยู่ในวังของสุลต่านซาฟาลด้วยความช่วยเหลือของฟารัค โดยบอกกับหัวหน้าแม่บ้านของวังว่าท่านสุลต่านให้หาสาวใช้เพิ่ม

หัวหน้าแม่บ้านไม่ระแคะระคายอะไร เพราะเห็นเป็นเรื่องปกติที่ฟารัคจะเข้าๆออกๆและจัดการเป็นธุระในเรื่องบางเรื่องให้ด้วยถือเป็นสหายสนิท

ดาเมียร์ยิ้มอย่างตื่นเต้นพลางหันไปมองรอบๆห้องนอนกว้างใหญ่นั้น

"ดาเมียร์"

"เจ้าคะ แม่นีลา"

"นี่คือห้องของท่านสุลต่าน เจ้ามีหน้าที่เข้ามาเก็บกวาดในตอนสายๆ แล้วตอนเช้าตรู่เวลา 6 โมงตรง เจ้าต้องนำน้ำชา เดี๋ยวข้าจะสอนเจ้าชงน้ำชา น้ำร้อนต้อง 100 องศาเป๊ะๆ ชาห้ากรัมชั่งตวงให้เรียบร้อย แล้วก็เครื่องหอม ต้องจุดในห้องนอนของนายเท่านั้น"

"เจ้าค่ะ แม่นีลา"

"อ่อ..แล้วก็ของทุกชิ้นต้องวางอยู่ที่เดิมของมัน ห้ามเคลื่อนย้ายเด็ดขาด"

ดาเมียร์มองนีลาอย่างฉงนในคำพูดนั้น

"เอาน่า...นายไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของๆนาย นายจะหัวเสียมาก หากของนั้นไม่ได้วางที่เดิมของมัน แล้วทำให้นายหามันไม่เจอ"

"และย้ำ ห้ามจ้องตานายเด็ดขาด..นายไม่ชอบให้ใครมามองหน้าและจ้องตา"

"เอ๋?????"

"ถ้าเป็นไปได้ อย่าให้นายเห็นหน้าเจ้าเลยยิ่งดี"

"ทำไมล่ะคะ"

"นายเกลียดผู้หญิง...มาก"

"อ้าววว..ท่านก็เป็นผู้หญิง??"

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า อีหนูเอ๋ย ข้ามันแก่แล้ว ไม่เข้าข่าย"

"แม่นีลา อย่าบอกนะว่า ท่านสุลต่านเป็นพวกชายรักชายน่ะ!!!!"

ดาเมียร์เอ่ยตาโต

"อย่าปากพล่อยไปเชียวนะ...ตามข้ามา ข้าจะเอาชุดทำงานให้เจ้า"

ดาเมียร์เดินตามร่างอวบใหญ่ของหัวหน้าแม่บ้านต้อยๆ

ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ห้องสำหรับเก็บชุดยูนิฟอร์ม ก่อนจะหันมามองหล่อนอย่างคาดคะเนอะไรบางอย่าง แล้วก็หันไปค้นหาอะไรสักครู่ แล้วหยิบชุดผ้าสีน้ำเงินเข้มส่งให้กับหล่อนสองสามชิ้น

"เอ้า..ยูนิฟอร์มชุดทำงานของเจ้า"

ดาเมียร์คลี่ชุดนั้นออกมาดู เป็นชุดคลุมยาวสีน้ำเงินเข้มแขนยาวตัวหลวม แล้วก็มีผ้าคลุมผมสีเดียวกัน แต่ที่ทำให้เธอแปลกใจก็คือ ผ้าคลุมหน้าผืนบางสีเดียวกันกับชุด

ดาเมียร์มองหน้านีลาเป็นเชิงถาม

"อ่อ..ก่อนออกทำงานทุกครั้งอย่าลืม ผ้าคลุมหน้า คลุมผมให้มิดชิดทุกครั้งจนกว่าจะหมดเวลางานเข้าใจนะ"

"ค่ะ แม่นีลา"

...............................................................................

เฮ้ย!!!!! เหนื่อยจังเลย วันนี้ทั้งวันหล่อนถูกใช้งานอย่างหนัก ปวดขาไปหมดแล้ว คิดพลางนวดขาตัวเองพลางอย่างเมื่อยขบ ก่อนจะเอนกายลงนอนพังพาบ แผ่หราบนที่นอนขนาด 3 ฟุต ดวงตาจับนิ่งบนฝ้าเพดานอย่างเหม่อๆ

"ดาเมียร์ เจ้าคิดดีแล้วใช่มั้ยที่ทำแบบนี้"

ร่างบางเอ่ยพึมพำกับตัวเอง

"คิดดีแล้วซิ!!!..ถอยไม่ได้แล้วดาเมียร์เอ๋ย"

หล่อนเข้ามาทำงานในวังแห่งนี้เกือบจะ1อาทิตย์แล้ว ก็ยังไม่เห็นวี่แววของสุลต่านซาฟาล ตอนเช้าดาเมียร์เอาน้ำชากับเครื่องหอมไปวางไว้ ก็ไม่เห็นว่าเขาจะอยู่ในห้องเลย พอสายๆเธอเข้าไปทำความสะอาดก็เห็นว่าน้ำชาพร่องลงไปกว่าครึ่งทุกครั้ง งั้นก็แสดงว่าเขาอยู่

"อืมมมมม..."

ดาเมียร์หลับตานิ่ง พลางคิดถึงกลิ่นกายของบุรุษเพศที่แผ่กระจายฟุ้งตลบอบอวลคละเคล้าด้วยกลิ่นหอมของเครื่องหอมราคาแพง กลิ่นยังติดจมูกหล่อนอยู่เลย ดาเมียร์คิดพลางยิ้มน้อยๆอย่างอิ่มเอมใจ

บางทีหล่อนก็แอบเอาหมอนที่เขาหนุนมากอด ในขณะที่เปลี่ยนปลอกหมอนและผ้าปูที่นอนให้อย่างเผลอๆ แหม...คิดๆดูแล้วก็เหมือนพวกโรคจิตยังไงไม่รู้....อิอิ

.............................................................................

วันนี้ก็เป็นอีกวันนึงที่หล่อนต้องกระหืดกระหอบ เนื่องจากว่าหล่อนตื่นสาย ทำให้ต้องรีบตาลีตาเหลือก ยกชุดน้ำชาที่พึ่งต้มเสร็จใหม่ๆ มาพร้อมกับโถเครื่องหอม กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปในห้องนอนขนาดใหญ่ โดยที่ไม่ทันได้สังเกตุร่างสูงที่ยืนนิ่งสูบบุหรี่อยู่ตรงระเบียงสายตาทอดนิ่งออกไปเบื้องหน้า

"อุ๊ย!!!.."

ดาเมียร์อุทานลั่น ด้วยความรีบร้อนทำให้น้ำชากระฉอกออกมาจากกาใบเล็กราดรดลงบนมือบาง

ดาเมียร์หันรีหันขวาก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปยังห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลนัก

ร่างสูงหันมองร่างเล็กที่วิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำของเขา พลางขมวดคิ้วมุ่นเล็กน้อย

"นี่!!"

ดาเมียร์สะดุ้งตกใจในเสียงเรียก ในขณะที่ร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำ พลางเช็ดมือกับกระโปรงชุดทำงาน ก่อนจะเงยหน้ามองร่างสูงที่ยืนมองมาที่หล่อนอยู่ก่อนแล้ว

"เจ้ามาใหม่ใช่มั้ย"

"ชะ..ชะ..ใช่ค่ะ"

ดาเมียร์ตอบเสียงตะกุกตะกัก ทำตัวลีบก้มหน้างุดหลบสายตาคม ที่มองมายังหล่อนด้วยสีหน้าเรียบเฉย น้ำเสียงกระด้าง

"ไปชงน้ำชามาใหม่"

"คะ??"

"ไม่ได้ยินหรือไง ข้าบอกไปชงน้ำชามาใหม่!!"

"แต่..."

ดาเมียร์อ้าปากตะลึงงัน ในน้ำเสียงดุดันแข็งกร้าวที่สั่งมาเป็นครั้งที่สอง

สุลต่านซาฟาลมองร่างเล็กนั้นนิ่ง ก่อนจะยกกาน้ำชาเทลงไปบนพื้นพรมราคาแพงตรงหน้าอย่างไม่ใยดี

ดาเมียร์มองร่างสูงใหญ่เบิกตากว้าง ด้วยไม่เข้าใจในการกระทำนั้น ดวงตากลมโตจ้องตาคมนิ่ง

"เจ้าบังอาจต่อสายตากับข้างั้นหรือ??"

ร่างสูงเอ่ยเสียงเข้ม จ้องตากลมโตที่สบกับตาคมอย่างตื่นๆนั้นเขม็ง

"เออ...ปะ..เปล่าเจ้าค่ะ...เดี๋ยวข้าจะไปชงมาให้ใหม่เจ้าค่ะ"

ดาเมียร์หลบตาคมดุนั้น ก่อนจะลนลานยกกาน้ำชาออกไปจากห้อง

"ตึกตักๆๆ"

เสียงเต้นของหัวใจถี่รัวเมื่อเจอหน้าของคนที่เฝ้าคิดถึงมาตลอด ดาเมียร์หลบมายืนหอบหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ ทั้งตกใจตั้งตัวไม่ติด ด้วยไม่คิดว่าจะเผชิญหน้า ใบหน้าคมเข้ม ดวงตาคมดุ ร่างสูงใหญ่กว่าหล่อนเกือบสองคืบ แผงอกกว้างเห็นไรขนอ่อนๆขึ้นประปราย มือเรียวแข็งแรง และ น้ำเสียงอันเย็นเยียบนั้น

"สงสัยจะเกลียดผู้หญิงจริงๆ..โธ่!!! ดาเมียร์เอ้ยยย รักแรกเป็นพวกลักเพศหรือนี่..โธ่ๆๆๆๆ"

.............................................................................