บทที่ 4 ครอบครัวตัวน้อย

ฉันพาลูกๆ ลงจากรถสองแถวแล้วพากันเดินมาตอกบัตรเข้างานโดยไม่ต้องรีบร้อนเหมือนเมื่อวาน ก่อนจะเอากระเป๋าสัมภาระของลูกกับของฉันเก็บในตู้ล็อกเกอร์ ไม่ลืมหยิบตุ๊กตาเจ้าหญิงตัวโปรดของข้าวหอมกับหุ่นยนต์ซูเปอร์ฮีโร่ของข้าวปั้นที่เตรียมมา ส่งให้ลูกทั้งสองคนพร้อมด้วยสมุดวาดเขียนคนละเล่ม

ฉันก็เริ่มงานทันทีหลังจากสแกนนิ้วเข้างาน โดยลูกๆ นั่งอยู่ไม่ห่างในโซนห้องครัวเล็กๆ ที่มีมุมให้เด็กน้อยนั่งเล่นได้ไม่เกะกะใคร โดยมีพนักงานงานที่นี่คอยแวะเวียนมาทักทายเด็กน้อยไม่หยุด และเด็กน้อยทั้งสองคนก็ยกมือไหว้ทุกคนไม่หยุดเช่นกัน ด้วยความน่ารักของเด็กทั้งสองและเป็นเด็กรู้ความ ตอนที่มาทำงานกับฉันทุกครั้งเด็กน้อยไม่เคยร้องไห้งอแงเลยสักครั้งกลายเป็นภาพชินตาของที่นี่ไปแล้ว

"มาแล้วๆ พี่แก้วมาแล้วจ้าเด็กๆ"

ฟอด ฟอดด~~

"คิดถึงพี่แก้วไหมคะ ไม่เจอกันตั้งอาทิตย์หนึ่ง"

ฉันเห็นแก้วขวัญที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในครัว มาถึงก็วิ่งเข้าใส่เด็กแฝดจับฟัดหอมแก้มไปคนละที

แก้วขวัญถือถุงขนมมาฝากเด็กๆ อีกแล้ว ฉันรู้สึกของคุณเธอไม่ได้เพราะลำพังตัวฉันที่ต้องอดออม บางทีก็ไม่ได้ซื้อขนมพวกนี้ให้ลูกๆ ทานบ่อยๆ

"ยัยแก้ว ยัยแก้วมาเสิร์ฟอาหารได้แล้ว ลูกค้ามาเยอะแล้ว มัวแต่เล่นกับหลานอยู่ได้" ฉันได้ยินเสียงพี่มิ้นออกมาจากหน้าเคาน์เตอร์ส่งเสียงเรียกแก้วขวัญที่ยังคงนั่งฟัดหอมแก้มเด็กทั้งสองคนไม่พัก

"ค่ะพี่มิ้น พอดีคิดถึงมากไปหน่อย เดี๋ยวพี่แก้วไปทำงานก่อนนะคะ"

"จ่ะ/ฮะ" เด็กๆ ส่งยิ้มและโบกมือให้แก้วก่อนจะถูกหอมจนแก้มยุบไปอีกคนละที

"เออ.. บัวหอมมานี่ก่อน เดี๋ยวพี่เสิร์ฟต่อให้เอง ไปเอาข้าวในครัวมาให้เด็กๆ กินก่อนเดี๋ยวจะสายมากไปกว่านี้ ลูกจะหิวนะ กินแค่โอวัลตินกับขนมปังกันมาแค่นั้นอีกใช่มั้ย!!" พี่มิ้นผู้จัดการร้านอาหารที่เอ็นดูพวกเราสามแม่ลูกไม่แพ้ใครก็ดึงถุงขนมในมือฉันออกวางก่อนจะให้ฉันไปเอาข้าวมาให้ลูกๆ กิน

"ค่ะพี่มิ้น ถ้าอย่างนั้นบัวหอมฝากเด็กๆ ด้วยนะคะ" ฉันเดินเข้าไปในครัวด้วยความเคยชินเพื่อเตรียมกับข้าวให้เด็กๆ

ที่ร้านอาหารในรีสอร์ตมีสวัสดิการอาหารฟรี 2 มื้อสำหรับมื้อเช้าและมื้อกลางวัน ฉันที่ได้ขอร้องพี่มิ้นว่าขอเปลี่ยนเป็นขอห่อใส่ถุงสำหรับอาหารมื้อกลางวันกลับแทน ตอนแรกพี่มิ้นก็ไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงทำแบบนั้นจนมารู้ว่าฉันเอาข้าวมาให้ลูกๆ เธอก็ต่อว่าเสียยกใหญ่ ว่าทำไมไม่บอกว่าเอามาให้ลูกๆ ในตอนนั้นฉันทั้งตกใจทั้งกลัวว่าพี่มิ้นจะไม่ให้ห่อกลับ แต่กลายเป็นว่าก่อนกลับบ้านพี่มิ้นจะให้แม่ครัวเอากับข้าวห่อให้ฉันมาด้วยถึงแม้ฉันจะเคยปฏิเสธแต่พี่มิ้นก็ไม่เคยปล่อยให้ฉันกลับบ้านมือเปล่าเลยสักครั้ง ฉันก็กลัวว่าพนักงานคนอื่นๆ จะว่าเอาได้เพราะกลายเป็นฉันได้อาหารครบทั้งสามมื้อ แต่พักหลังฉันจึงเปลี่ยนไม่รับกลับบ้านแทน ทั้งเกรงใจพี่มิ้นแล้วก็กลัวว่าพวกพี่ๆ พนักงานจะเห็นว่าพี่มิ้นลำเอียง ฉันไม่อยากให้ใครมองพี่ที่ฉันเคารพในทางไม่ดี แต่ถึงอย่างนั้นเกือบทุกวันฉันก็ยังได้รับอาหารติดมือไปเสียทุกครั้ง

ฉันเอาข้าวมานั่งทานกับเด็กๆ แต่ด้วยลูกค้าที่มีเยอะฉันจึงรีบกินแล้วรีบเดินออกมาช่วยพี่มิ้นกับแก้วขวัญเสิร์ฟต่อ ที่นี่พนักงานเสิร์ฟประจำจะมีแค่สี่คน ฉันแก้วขวัญ พี่สุ พี่เล็ก ทั้งสองคนเป็นรุ่นพี่แต่เพิ่งเข้ามาทำงานหลังฉันไม่นานแต่ก็อยู่ด้วยกันมานานจนสนิท

"นั่งทานข้าวกันให้หมดนะเด็กๆ ไม่งั้นยายแตนเสียใจมากแน่ๆ ถ้าหนูสองคนกินข้าวไม่หมด"

"ค่ะ//ครับ" ฉันมองเด็กน้อยที่นั่งเคี้ยวข้าวจนแก้มป่องทั้งสองคนก่อนจะก้มไปหอมที่หัวทั้งแฝดพี่และแฝดน้องด้วยความรัก

"แม่ทำงานนะคะ ไม่ซนกันนะเดี๋ยวเลิกงานแม่พาไปกินไก่ทอดที่แสนอร่อย"

"รับทราบครับป๋ม "สองแฝดทำท่าตะเบ๊ะมือรับทราบก่อนจะตักข้าวเข้าปากกินกันอย่างเอร็ดอร่อย นอกจากฝีมือฉันก็เป็นป้าแตนนี่แหละนี่ทำอาหารถูกปากเจ้าแฝดจนเด็กทั้งสองคนติดในรสมือไปแล้ว

ร้านอาหารวันนี้คนครึกครื้นยิ่งกว่าเมื่อวานเสียอีก ขนาดว่าเมื่อวานคนเยอะแล้วแต่วันนี้เยอะกว่าเมื่อวานอีกเท่าตัว ช่วงบ่ายหลังจากพี่มิ้นแจ้งว่าคนที่มางานสัมมนาจะลงมาพักทานข้าวแล้วก็เป็นช่วงเวลาเดียวกันกับทัวส์ลงพอดี พี่มิ้นจึงต้องพาพนักงานเสิร์ฟต้องแยกไปอีกชุดเพื่อไปรับลูกค้าทัวส์ ส่วนฉันกับแก้วขวัญและเพื่อนอีกคนหนึ่งเป็นคนทำหน้าที่ดูแลแขกที่จะเข้ามาทานอาหาร

หลังจากที่คนทยอยเข้ามาฉันก็คอยดูแลเก็บแก้วเก็บจานที่กินเสร็จแล้ว ดีที่โซนลูกค้าตรงนี้ฉันเพียงแค่เดินเก็บจานเปล่าที่ทานแล้วเท่านั้นเพราะเค้าจัดให้เป็นแบบบุฟเฟ่ไม่อย่างนั้นฉันต้องเดินเสิร์ฟจนขาขวิดแน่ ขนาดแค่ตอนเก็บจานก็เอาฉันเริ่มปวดขาแล้วเหมือนกัน ตอนนี้คนก็เข้ามาเรื่อยๆ และฉันรู้สึกว่าร่างกายเริ่มล้าแล้ว ฉันเหลือบมองนาฬิกา ตอนนี้เพิ่งเวลาบ่ายโมง ลูกๆ ของฉันก็ยังนั่งเล่นวาดเขียนอยู่ ตอนฉันเดินเอาจานเข้าไปเก็บ ฉันแวะเวียนไปหาเด็กๆ ตลอดเพื่อให้รู้ว่าฉันยังอยู่ใกล้ๆ

"บัวหอมตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้างดูเหมือนจะไม่ไหวแล้วนะ" แก้วขวัญเป็นคนที่คอยสังเกตฉันอยู่เสมอ และก็จริงดังที่เธอว่า ตอนนี้ฉันรู้สึกตัวรุมๆ อีกครั้งหลังจากเมื่อเช้ากินยาไปแล้ว ก็รู้สึกดีขึ้นมานิดหนึ่ง แต่ตอนนี้คงต้องกินยาอีกสักสองเม็ดเสียแล้ว ไหนขาที่เริ่มจะปวดมากขึ้นอีก

"อืม รู้สึกตัวรุมๆ นิดหน่อยแต่เดี๋ยวกินยาแล้วก็หายแล้ว"

"เธอโอเคแน่นะ" แก้วขวัญถามด้วยความเป็นห่วง

"เราไม่เป็นไร ไปทำงานกันเถอะ" เราพูดกันอยู่ตรงโซนด้านข้าง ของโต๊ะบุฟเฟ่เพื่อคอยมองว่าอาหารตรงไหนใกล้หมดจะได้เอามาเติมกับคอยดูแลแขกที่ต้องการความช่วยเหลือกับเดินเก็บจานที่ทานแล้วเข้าไปวางในครัว

"น้องคะ"

"ค่ะลูกค้าต้องการอะไรเพิ่มไหมคะ" ฉันเดินมาเก็บจานที่โต๊ะที่มีผู้หญิงที่แต่งตัวดีค่อนข้างจะมีอายุนั่งอยู่สามกันสี่คน

"พี่จะฝากชมแม่ครัวค่ะ ว่าอาหารอร่อยมากเลยค่ะ นี่ค่ะอันนี้ของหนูนะคะ ส่วนอันนี้เป็นทิปรวม" ฉันยกมือไหว้ผู้หญิงคนนั้นที่ยื่นเงินมาให้ฉันส่วนหนึ่งกับแยกไว้ส่วนหนึ่งให้ไปใส่กล่องรวม

"ขอบคุณมากค่ะ คุณผู้หญิง"

"เก็บใส่กระเป๋าเลยค่ะ ไม่ใช่เอาไปใส่กล่องทิปรวมนะคะ" คุณผู้หญิงพูดอย่างใจดีเหมือนจะรู้ว่าฉันต้องเอาไปใส่ในกล่องทิบรวมแน่ๆ จึงพูดดักทางไว้

ฉันแยกเงินที่ผู้หญิงคนนั้นให้ใส่ในกระเป๋าต่างหาก เห็นผู้หญิงคนนั้นมองอย่างพอใจ

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"

ฉันยกมือไหว้ผู้หญิงคนนั้นอีกครั้งก่อนจะเก็บจานเปล่าเข้ามาในครัวแล้วเดินเอาทิบไปใส่กล่องรวม

"โห..คุณป้าคนนั้นท่าทางใจดีนะ"

"ใช่ เค้าให้ทิปเราแยกต่างหากด้วย"

"ดีแล้วๆ เก็บเอาไว้ วันนี้จะพาเด็กๆ ไปกินไก่ทอดไม่ใช่เหรอ อีกนิดเดียวก็ใกล้เลิกงานละ แล้วเมื่อกี้ฉันเอาขนมเค้กไปให้เด็กๆ ทานแล้วนะ ดูท่าจะชอบมาก

"แก้วอีกแล้วนะ เดี๋ยวก็โดนดุหรอก "

"ใครจะมาดุย๊ะ ทั้งพี่มิ้นทั้งป้าแตนสั่งแก้วมาให้ดูน้ำท่าขนมนมเนยเด็กๆ ไม่ให้ขาดตกบกพร่องและฉันปฏิบัติตามผู้ใหญ่อย่างเคร่งครัด อย่าคิดมากเลยนะบัว ที่นี่ไม่มีใครมาคิดเล็กคิดน้อยหรอก อยู่กันมาตั้งนานขนาดนี้แล้ว ยังไม่ชินอีกเหรอ" แก้วขวัญพูดด้วยสีหน้าท่าทางจริงจังและดูภูมิใจที่ได้ดูแลเด็กๆ ได้เป็นอย่างดีเสมือนแม่แท้ๆ อีกคน

มันก็จริงอย่างที่แก้วขวัญพูด ทุกคนที่นี่พากันเอ็นดูครอบครัวเล็กๆ ของฉันกันแทบทุกคน คงเป็นเพราะทุกคนเห็นฉันมาตลอด ตั้งแต่ท้องโต คลอดลูกเลี้ยงเจ้าแฝด ทุกคนที่นี่ก็ไม่เคยรังเกียจ แม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างฉันและคอยช่วยเหลือฉันมาตลอด แต่ก่อนยังมีคนถามถึงพ่อของเด็กแต่พอฉันบอกว่าพ่อของเด็กตายไปแล้ว ทุกคนก็ไม่เคยถามอีกเลย คงสงสารและเห็นใจฉันละมั้งที่สามีตายตั้งแต่ลูกยังอยู่ในท้อง