ตอนที่ 4 เป็นเด็กดี

ตอนที่ 4 เป็นเด็กดี

เมื่อเวลาผ่านไป...การดำรงชีวิตในรั้วมหาลัยของต้นไผ่ก็จัดว่าราบรื่นดี ต้นไผ่เป็นผู้หญิงหน้าตาดี ผิวขาว ผมสวย หุ่นผอมเพรียวแต่ก็มีก้นมีหน้าอกสมส่วนกำลังดี เธอไม่ต้องแต่งตัวมาก ทุกคนก็มองว่าเธอสวยน่ารักใสๆสมวัย

ช่วงเย็นหลังเลิกเรียนเธอจะไปทำงานที่ร้านขายขนมหวานทุกวัน เธอไม่เคยหยุดงาน เว้นแต่ว่าวันนั้นเป็นวันหยุดของร้าน ซึ่งหนึ่งอาทิตย์ร้านจะปิดหนึ่งวัน

ร้านนี้มักจะมีนักศึกษาชอบพากันมานั่ง เพราะอยู่ติดกับรั้วมหาลัยทำให้ร้านนี้ขายดีมากๆ

ต้นไผ่ได้เจอเพื่อนคนหนึ่ง เธอชื่อลูกตาล...ต้นไผ่และลูกตาลเข้าเรียนพร้อมกัน เป็นน้องปีหนึ่งเหมือนกัน เรียนคณะเดียวกัน จึงตกลงเป็นเพื่อนกัน ฐานะทางบ้านของลูกตาลไม่ค่อยดี ต้นไผ่จึงชักชวนให้มาทำงานพาร์ทไทม์ด้วยกัน

"ต้นไผ่ๆ พี่โต๊ะนั้นให้มาขอเบอร์" ลูกตาลเดินเข้ามากระซิบกระซาบที่ข้างใบหูของต้นไผ่ กลัวเจ้าของร้านจะมาได้ยินเข้าแล้วหาว่าพวกเธออู้งาน

"ขอไปทำอะไร"

"เขาจีบ โต๊ะนั้นๆ หล่อด้วย" ลูกตาลกระซิบกระซาบอีกครั้งพร้อมกับพยักพเยิดหน้าไปทางโต๊ะที่มีรุ่นพี่หนุ่มหล่อนั่งกันอยู่สี่ห้าคน เมื่อต้นไผ่มองไปก็เห็นรุ่นพี่พวกนั้นส่งยิ้มมาให้

"เป็นแฟนเหรอ ไม่ได้หรอก" ต้นไผ่หันมาพูดกับเพื่อน เธอเพิ่งจะเข้ามาเรียนได้ไม่นาน ยังไม่อยากคิดถึงเรื่องพวกนี้ อีกอย่างเธอไม่อยากให้คุณแม่และแด๊ดดี้ผิดหวังในตัวเธอ

"ทำไมล่ะ แกยังไม่มีแฟนนี่" ลูกตาลถามในแบบงงๆ ไม่เข้าใจ สมัยนี้ใครๆเขาก็มีกันแฟนน่ะ

"ต้องไปขอแด๊ดดี้ก่อน" เธอไม่กล้าออกนอกลู่นอกทางโดยพลการ การเอาแด๊ดดี้มาเป็นข้ออ้างจึงเป็นทางออกที่ดี กลัวเพื่อนและรุ่นพี่พวกนั้นจะเสียน้ำใจ มีคนรักก็ดีกว่ามีคนเกลียด

"สรุป..." ลูกตาลยืนเอามือเท้าเอวด้วยสีหน้าจริงจังรอฟังคำตอบ ก็ไม่ได้อะไรมากแต่แค่รู้สึกเสียดายแทนเพื่อนก็เท่านั้น

"เดี๋ยวพรุ่งนี้มาบอก" ถ้าเป็นลูกตาลว่างๆแบบนี้ ตกลงตั้งแต่สบตาแล้ว ไม่ต้องรอให้ขอเบอร์หรอก เธอจะเดินเอาเบอร์ เอาไลน์ เอาเฟซบุ๊ก เอาทุกช่องทางการติดต่อไปให้เองในแบบใกล้ๆ

"เสียดายแทน เออๆ ไม่ให้ก็ไม่ให้" ลูกตาลหน้ามุ้ยเสียดายแทนเพื่อนมาก งานดีแบบนั้นถ้าเป็นลูกตาลคงไม่ปฏิเสธ

"ทำหน้าอะไรของแกเนี่ย" ต้นไผ่มองหน้าเพื่อนแล้วก็นึกขำ

"ผู้ชายโต๊ะนั้นหล่อๆทุกคนเลยนะ น่าจะเลือกเอาสักคน" ลูกตาลยังไม่หยุดคะยั้นคะยอ

"บ้า...ต้องไปถามแด๊ดดี้ก่อน" ถ้าแด๊ดดี้อนุญาตเธอถึงจะตกลง

"ถ้าเขาไม่อนุญาตล่ะ" ร้อยทั้งร้อยผู้ใหญ่ที่ไหนจะอนุญาต...ลูกตาลคิดในใจ

"ก็ไม่ตกลงไง"

"แล้วจะไปบอกเขาทำไม หน้าเขาแกก็ไม่เคยเห็นไม่ใช่เหรอ"

"เขาเป็นคนส่งเราเรียนนะ เราต้องทำตัวดีๆสิ เราไม่อยากให้คุณแม่และแด๊ดดี้ผิดหวัง" ลูกตาลเบื่อในความเป็นคนดีของเพื่อนจริงจริ๊ง

"เออๆ" ลูกตาลเดินไปส่งข่าวให้พี่ๆโต๊ะนั้น ทำเอารุ่นพี่กลุ่มนั้นแห้วแดกกันไปเป็นแถว

หลังจากที่ต้นไผ่เลิกงาน เธอได้กลับห้องไปนอนพัก สิ่งแรกที่เธอคิดถึงก็คือแด๊ดดี้ของเธอ เธอหยิบมือถือขึ้นมา แล้วส่งข้อความไปหาแด๊ดดี้เหมือนอย่างเคย

"แด๊ดดี้ขา...วันนี้มีรุ่นพี่มาจีบหนูด้วยค่ะ แด๊ดดี้ว่าหนูโตพอที่จะมีแฟนได้หรือยังคะ" เธอขอคำปรึกษา ในใจก็อยากมีเหมือนคนอื่นเค้า แต่เธอไม่กล้าจึงมาขออนุญาตก่อน ซึ่งสักพักใหญ่ๆเขาถึงได้ส่งข้อความตอบกลับมา

"ยังเด็กอยู่เลย ยังเรียนไม่จบด้วย จะมีแฟนได้ยังไง ตั้งใจเรียนให้จบก่อนดีมั้ย" มิเชลแค่ตอบไปตามหน้าที่ของผู้ปกครองที่ควรจะเป็นเท่านั้น ส่วนเธอจะเชื่อเขาหรือไม่เชื่อก็สุดแล้วแต่ เขาไม่ได้คาดหวัง

"ค่ะ หนูเชื่อแด๊ดดี้" ผู้ใหญ่ว่ายังไงเธอก็ว่าอย่างนั้น

"แด๊ดดี้ทำงานเหนื่อยมั้ยคะ" ต้นไผ่ส่งข้อความไปอีก คล้ายกับอยากชวนคุย ช่วงเวลาที่เธออยู่คนเดียวแบบนี้ มันก็มีบ้างที่เธอจะเหงา ส่วนจะส่งข้อความหรือโทรไปหาคุณแม่ เวลานี้ก็คงไม่สะดวก เวลาปกติเธอก็เรียน ช่วงเย็นเธอก็ต้องทำงาน ส่วนแด๊ดดี้เขาเคยบอกกับเธอว่า มีเรื่องอะไรก็ทักมาได้ตลอดเวลาเลย ส่วนเขาจะอ่านหรือตอบตอนไหนมันก็อีกเรื่อง

"เหนื่อย...ขอบคุณที่ถามนะครับ" คำถามของเธอทำให้เขาชื่นใจ ไม่คิดว่าจะได้ยินคำถามแบบนี้

"แด๊ดดี้นอนพักผ่อนเยอะๆนะ จะได้หายเหนื่อยไวๆ หนูไม่กวนแล้วค่ะ ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ หนูเป็นห่วง" คำว่าเป็นห่วงของต้นไผ่คือเธอคิดว่าเขาแก่แล้ว ร่างกายต้องพักผ่อนเยอะๆ แต่ความจริงแล้วเธอแค่คิดไปเอง

"ครับ" มิเชลรู้สึกว่าการได้คุยกับเด็กมันก็ไม่เลว แค่ข้อความธรรมดาๆของเธอ แต่กลับทำให้เขารู้สึกอยากคุยกับเธอมากขึ้นจากแต่ก่อนนี้มาก

เช้าวันรุ่งขึ้น ต้นไผ่ไปเรียนตามปกติ ตอนนี้เธอทำงานเก็บเงินซื้อจักรยานมาปั่นไปเรียนได้แล้ว ของชิ้นแรกที่ได้มาจากน้ำพักน้ำแรง เธอรู้สึกภูมิใจมาก

ตอนแรกเธอคิดว่าจะทำงานแค่ซื้อจักรยานได้ แต่ตอนนี้เธอเปลี่ยนใจแล้ว การที่เธอทำงานมีเงินใช้ด้วยตัวเองมันดีมากๆ เธอจึงตัดสินใจทำต่อไปเรื่อยๆ อยากได้อะไรก็สามารถซื้อเอาเองได้ ส่วนค่าเทอม ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าอุปกรณ์การเรียนแด๊ดดี้ออกให้เธอทั้งหมดอยู่แล้ว

"น้องต้นไผ่ครับ น้องมีแฟนหรือยังครับ" เมื่อเธอจอดจักรยานได้ ก็มีรุ่นพี่เดินเข้ามาจีบ เป็นแบบนี้เกือบทุกวัน เรียกได้ว่าช่วงนี้ต้นไผ่เนื้อหอมสุดๆ

"ยังคะ" ต้นไผ่ตอบเสียงหวาน อมยิ้มกลับไปให้อย่างเป็นมิตร ไม่ได้มีท่าทางไม่ดีแต่อย่างใด

"ถ้าอย่างนั้นพี่ขอจีบน้องได้มั้ย" รุ่นพี่ทำท่าจะเอื้อมมือมาจับมือของเธอ ต้นไผ่เห็นดังนั้นเธอจึงเอามือไขว้ไปไว้ทางด้านหลังแทน ในแบบไม่ให้น่าเกลียดจนเกินไป

"ไม่ได้ค่ะ แด๊ดดี้ไม่อนุญาตให้ต้นไผ่มีแฟนค่ะ แด๊ดดี้บอกว่าต้นไผ่ยังเด็กอยู่" ต้นไผ่เป็นเด็กน่ารักเชื่อฟังผู้ใหญ่ ขยัน มีน้ำใจกับเพื่อนๆ ถึงเธอจะจนแต่ทุกๆคนก็มองว่าเธอน่าคบ สังคมสมัยนี้ถ้าไม่มีเงิน ไม่มีของดีๆมาอวดกันก็มักจะอยู่ยากหน่อย โดยเฉพาะในรั้วมหาวิทยาลัยชั้นนำที่ต้นไผ่เรียนอยู่

"ว้า...พ่อดุซะด้วย" เพื่อนๆที่สนิทกันจะรู้ว่าต้นไผ่เป็นเด็กกำพร้า แต่คนอื่นที่ไม่สนิทอาจจะไม่รู้ ซึ่งเธอก็ไม่จำเป็นที่จะต้องประกาศ ถ้ารุ่นพี่จะคิดว่าแด๊ดดี้คือคุณพ่อของเธอ ต้นไผ่ก็ยินดีมากๆ

สามปีผ่านไป...