10 ไม่มีทางเลือก

@โรงพยาบาล

"น้องเป็นยังไงบ้างจ๊ะแม่" พอเช้าวันรุ่งขึ้นฉันก็นั่งรถแท็กซี่มาหาแม่ที่โรงพยาบาลทันที

"ดีขึ้นแล้ว แต่หมอรอดูอาการอยู่"

"อ๋อ เมื่อวานน้ำไปเพื่อนไอ้ภีมมันซื้อของมาก็เลยไม่ได้แวะมาหาแม่ ขอโทษด้วยนะจ๊ะแม่"

"ไม่เป็นไรหรอก เลิกงานแล้วก็พักผ่อนอยู่ที่บ้านบ้างก็ได้"

"จ้ะแม่"

"แล้ววันนี้ไม่ทำงานหรือไง ทำไมมาหาตอนเช้าได้ล่ะ"

"น้ำไปเริ่มงานตอนบ่ายจ้ะแม่ ช่วงเช้าว่างก็เลยแวะมาหาก่อน"

ฉันเป็นห่วงแม่กับน้องมากไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง เมื่อวานฉันก็หายไปทั้งวัน กลางคืนก็ไม่ได้กลับบ้าน ดีนะที่แม่ไปอยู่ที่โรงพยาบาลไม่ได้อยู่ที่บ้านไม่อย่างนั้นคงจะนั่งรอฉันยันเช้าอีกเหมือนเคยนั่นแหละ

ตอนนี้ก็ได้แต่หวังอย่างเดียวว่าอย่าได้เจอกับผู้ชายคนนั้นอีกเลย ฉันไม่ได้อยากรับข้อตกลงบ้าบออะไรนั่นเลย ถึงเงินมันจะเยอะก็เถอะนะ

แต่ตอนนี้ฉันก็ไม่จำเป็นต้องใช้เงินเยอะแยะมากมายขนาดนั้นแล้วนี่นา ค่ารักษาฉันก็ทำงานทยอยจ่ายกับโรงพยาบาลเอาก็ได้มันไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย

แต่เขาขู่จะเอาเรื่องนั้นไปบอกกับแม่ของฉันเนี่ยสิ ถ้าแม่รู้เรื่องขึ้นมามีหวังได้เป็นลมเป็นแล้งไปแน่ๆ

ฉันไม่ได้กลัวว่าตัวเองจะถูกมองไม่ดีแต่ฉันไม่อยากให้แม่คิดมากไม่อยากให้แม่รู้ว่าฉันไปเอาเงินมาจากไหน

"ว่างแล้วก็กลับไปพักผ่อนซะสิไม่ต้องเป็นห่วงหรอก แม่อยู่ได้"

"....."

"เอ้อ...คุณหมอมีจดหมายส่งถึงน้ำด้วยนะ แม่ลืมบอกไปเลย"

"อยู่ตรงไหนเหรอจ๊ะแม่"

"อยู่ในลิ้นชักน่ะ"

ฉันเดินไปเปิดลิ้นชักตรงหัวเตียงของน้องชายก่อนจะหยิบซองจดหมายสีขาวออกมาเปิดดู

"คุณหมอเอามาให้นานหรือยังจ๊ะแม่"

"เอามาให้เมื่อวานน่ะ"

มันเป็นจดหมายแจ้งค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดของน้องชาย ซึ่งมีค่าใช้จ่ายที่ฉันจะต้องจ่ายเพิ่มอีกจำนวนนึง แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเงินเหลือติดในบัญชีแล้วเพราะเอาไปจ่ายกับการผ่าตัดแล้ว

"คุณหมอได้บอกกับแม่หรือเปล่าว่าต้องจ่ายค่าผ่าตัดเพิ่ม?" ฉันเงยหน้าขึ้นไปถามแม่เมื่ออ่านจบ

"ไม่ได้บอกนะ"

"แล้วคุณหมอได้บอกหรือเปล่าว่าจะต้องมีการผ่าตัดรอบสอง"

"อื้ม....เห็นหมอเปรยๆ เอาไว้อยู่ว่าจะมีการผ่าตัดรอบสองแต่ไม่รู้เมื่อไหร่"

"คุณหมอให้เราจ่ายค่าผ่าตัดเพิ่มอีกจำนวนเท่าเดิมจ้ะแม่" ก็เรียกง่ายๆ ว่าเพิ่มอีกเท่าตัวเลยนั่นแหละ

แต่เงินที่ฉันให้แม่ไว้น่าจะเหลือไม่ถึงแล้วเพราะแม่ก็ต้องใช้จ่ายเหมือนกัน

"เดี๋ยวน้ำไปหากู้ยืมเขามาอีกสักหน่อยก็ได้จ้ะ"

"โถ่ลูก"

"ก็เราไม่มีมันก็ต้องใช้วิธีนี้แหละจ้ะแม่"

ฉันไม่ได้โกรธแม่เลยนะที่แม่ไม่ร่ำรวยเหมือนกับครอบครัวคนอื่นเขา และก็ไม่ได้โกรธตัวเองที่หาเงินไม่ได้มากมายเหมือนกับคนอื่นเขา

แต่ทางไหนที่หาเงินได้มากพอค่าใช้จ่ายที่จะต้องใช้ฉันก็ต้องยอมทำ เพื่อคนที่ฉันรักมากที่สุดในชีวิต

"ออกมาคุยกับแม่หน่อยสิ"

"....."

ฉันเดินตามแม่ออกไปด้านนอก

"แม่ขอโทษนะลูก ที่พาเราสองคนมาลำบากแบบนี้"

"ไม่เป็นไรเลยจ้ะแม่ แม่ไม่ต้องคิดมากนะ น้ำภูมิใจมากกว่าที่ได้เกิดมาเป็นลูกของแม่"

"....."

"สวัสดีครับ"

"!?"

"สวัสดีจ้ะพ่อหนุ่ม"

"คุณ!"

"รู้จักกันด้วยเหรอลูก พอดีว่าเมื่อวานพ่อหนุ่มคนนี้เขาเอาของฝากมาให้น้องชายเราน่ะ เห็นบอกว่าเป็นของสมนาคุณจากโรงพยาบาล ขอบคุณอีกครั้งนะพ่อหนุ่มที่อุตส่าห์ใจดี"

"ไม่เป็นอะไรครับคุณน้า"

"รู้จักกันด้วยเหรอ?"

"ครับ ผมเป็น..."

"ไม่มีอะไรหรอกจ้ะแม่ แม่กลับเข้าไปดูน้องเถอะเดี๋ยวน้ำจะกลับบ้านแล้ว"

"โอเคๆ กลับดีๆ ล่ะ"

"จ้ะแม่"

แม่ฉันเดินกลับเข้าไปในห้องพักของน้องชาย เกือบไปแล้วไหมล่ะ อุตส่าห์ภาวนาขออย่าให้ได้เจอกันอีกไม่รู้ว่าโลกมันกลมหรือว่าเขาตั้งใจมาเจอฉันที่นี่กันแน่

"ทำไมรีบให้แม่เธอเข้าไปจังเลยล่ะ ฉันยังไม่ทันได้แนะนำตัวเลยว่าเป็นอะไรกับเธอ"

"หุบปากของคุณไปเลยนะ ฉันบอกเอาไว้ก่อนเลยนะถ้าขืนคุณพูดอะไรทำให้แม่ของฉันไม่สบายใจ ฉันเล่นงานคุณหนักแน่!"

"หึ! ตัวแค่นี้ดุอย่างกับหมา!"

"....."

"จะกลับบ้านเหรอ?"

"เรื่องของฉัน"

"เดี๋ยวไปส่ง"

"ไม่ต้องฉันมาเองได้ฉันก็กลับเองได้"

"หรือว่าจะให้ฉันบอกกับแม่เธอ ว่าเธอ...เป็นของฉันแล้ว"

"ไอ้บ้านี่!"

"ไปขึ้นรถ"

"ละรถจอดอยู่ไหนล่ะฉันจะไปรู้หรือไง!"

"คันนั้น"

ฉันเดินไปที่รถของเขาด้วยความหงุดหงิด และก็ให้เขาขับรถไปส่งฉันที่บ้าน

"คุณรู้ได้ยังไงว่าบ้านของฉันอยู่ที่ไหนหลังไหน" ฉันหันกลับไปถามเขา ฉันได้แต่บอกทางคร่าวๆ ไม่ได้บอกว่าบ้านอยู่หลังไหน แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่บ้านหลังนี้

"เคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ คนอย่างฉันอยากรู้อะไรก็ต้องได้รู้"

"....."

"จะไม่ขอบคุณกันสักคำเหรอ หรือไม่ก็ชวนฉันเข้าไปกินน้ำกินท่าในบ้านของเธอก็ได้"

"ฉันไม่ได้ขอให้คุณมาส่ง"

พูดจบฉันก็เปิดประตูลงจากรถทันที ทว่าเขากลับเปิดประตูแล้วเดินตามฉันเข้ามาในบ้าน

"บ้านของเธอนี่ดูร่มรื่นดีนะน่าอยู่ดี"

"แต่ถ้าให้ฉันเดา บ้านของคุณคงใหญ่มากกว่านี้ร่มรื่นมากกว่านี้"

"ก็ถูก"

"เข้ามาแล้วก็ออกไปสิ"

"ฉันหิวน้ำ"

"เงินก็มีขับรถออกไปซื้อที่หน้าปากซอยสิ น้ำขวดเดียวคงมีเงินซื้ออยู่มั้ง"

"แต่ฉันจะกินน้ำที่บ้านเธอ"

"วุ่นวายจริงๆ!" ฉันเดินเข้าไปเอาน้ำในตู้เย็นออกมาให้เขา "เสร็จแล้วก็กลับบ้านคุณไปเถอะ บ้านฉันไม่ได้น่าอยู่หรอก มันไม่เหมาะกับลูกคุณหนูอย่างคุณหรอก"

"วันนี้ฉันไปคุยกับหมอที่ผ่าตัดให้น้องชายเธอมา"

"แล้วไงคะ คงจะใช้เรื่องเงินขู่ให้ฉันทำเรื่องแบบนั้นอีกล่ะสิ"

"อาการของน้องชายเธอก็ไม่คงที่นะ แต่ถ้าจะให้ดีส่งไปรักษาต่างประเทศจะดีกว่า"

"ฉันไม่มีเงินขนาดนั้นหรอก แต่ถ้าผ่าตัดไปแล้วเดินไม่ได้เหมือนเดิมฉันก็ไม่อยากให้น้องฉันเจ็บตัวมากกว่า"

"หมอเคยเตือนเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอ"

"....."

"เธอว่าฉันเห็นแก่ตัวก็ได้นะ ฉันจะเป็นคนจัดการเรื่องการส่งน้องชายของเธอไปรักษาที่ต่างประเทศโดยมีทีมแพทย์ที่ต่างประเทศคอยดูแล แต่ถ้าเธอไม่อยากให้น้องชายไปคนเดียวก็ให้แม่ของเธอตามไปด้วยก็ได้ ฉันจะให้คนคอยติดตามไปด้วยไม่ต้องกลัว"

"ฉันไม่สนใจ"

"เธอไม่อยากให้น้องของเธอหายเหรอ?"

"แลกกับการที่ฉันต้องเซ็นสัญญาเป็นคนของคุณน่ะเหรอ?"

"อ่าห๊ะ"

"ฉันยอมรับนะว่าฉันจนฉันไม่มีเงิน แต่แค่มีอะไรกับคุณเพื่อแลกกับเงินฉันก็รู้สึกว่าตัวเองเสียศักดิ์ศรีมากพอแล้ว จนตอนนี้ฉันยังมองไม่ออกเลยว่าตัวเองยังหลงเหลือศักดิ์ศรีอยู่อีกหรือเปล่า"

"....."

"คนอย่างคุณให้ค่าผู้หญิงด้วยเงิน คุณเคยรู้สึกถึงจิตใจของผู้หญิงพวกนั้นบ้างหรือเปล่า"

"....."

"คุณกลับไปเถอะ"

"ฉันเพิ่งเคยเห็นผู้หญิงแบบเธอครั้งแรก ฉันรู้ว่าการกระทำของฉันมันทำให้เธอมองตัวเองว่าเป็นผู้หญิงไร้ศักดิ์ศรี แต่ฉันให้เธอมาเซ็นสัญญาเป็นเด็กของฉันซึ่งมันไม่ได้แปลว่าเธอจะต้องขึ้นเตียงกับฉันอย่างเดียว ถ้าเธอรักน้องของเธอจริงๆ ฉันหวังว่าเธอจะสนใจข้อเสนอนี้นะ"

"เดี๋ยว.."

"....."

"ฉันรับข้อเสนอนี้"