03 เล่นเกมประสาท

@เวลาผ่านไป

ฉันไม่ได้กลับไปทำงานที่คาสิโนนั้นอีกแล้ว เพราะถ้ากลับไปฉันต้องเจอผู้ชายคนนั้นอีกแน่นอน ตอนนี้ฉันเปลี่ยนมาทำงานใหม่แล้ว เป็นผู้ช่วยเชฟอยู่ในครัว เอาจริงๆ ฉันไม่ใช่คนเรื่องเยอะเลือกงานมากขนาดนั้น งานไหนที่ทำแล้วไม่เสียศักดิ์ศรีงานไหนที่ทำแล้วได้เงินฉันก็ทำทั้งนั้นต่อให้มันจะเหนื่อยแทบขาดใจก็เถอะ

แต่สิ่งเดียวที่ฉันจะไม่มีวันทำก็คือการขายตัว

ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขาจะตามหาฉันเจอหรือเปล่า แต่สำหรับฉันผู้ชายอย่างเขาเป็นคนที่ปากหมานิสัยเสียมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย

"อย่าเหม่อสิน้ำ เดี๋ยวมีดก็บาดนิ้วเอาหรอก"

"โอ้ย!!"

"นั่นไงพูดไม่ทันขาดคำ"

"....." ฉันตกใจจนพลาดท่าทำมีดบาดนิ้วตัวเองเลือดไหลอาบ

ฉันไม่ได้เหม่อลอยนะ แต่ฉันกำลังอยู่ในจุดนึงที่ตั้งใจทำงานตรงหน้ามากกว่า พอถูกเรียกก็เลยทำให้ตกใจและมีดโดนมือ

"เจ็บมากหรือเปล่านั่น"

"ไม่เป็นไร นิดเดียวเอง"

"แล้วจะทำต่อได้ยังไงมือเจ็บแบบนี้"

"นิ้วเจ็บข้างเดียวเองไม่ได้เจ็บทั้งตัวสักหน่อย"

"....."

"ไปทำงานต่อเถอะไม่ต้องห่วงฉันหรอก"

"อืม.."

"เดี๋ยวฉันตามเข้าไปนะ"

"โอเค"

คนที่เป็นเชฟในร้านอาหารก็เป็นเพื่อนที่เคยเรียนอยู่ในโรงเรียนมัธยมด้วยกันนี่แหละ นางยังเรียนไม่จบหรอกแต่มาหางานพาร์ทไทม์ทำช่วงเลิกเรียน

ฉันเองก็อยากเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยเหมือนกันนะ แต่ถ้าฉันเรียนไปด้วยฉันก็ต้องเจียดเงินเดือนไปเป็นค่าใช้จ่ายในการเรียนด้วย สู้ไม่เรียนแล้วเก็บเงินไว้จะดีกว่า เพราะเงินมันไม่ได้หาง่ายๆ

@เลิกงาน

"แน่ใจนะว่าจะไม่ให้ไปส่ง?"

"อื้ม เดี๋ยวฉันต้องไปทำงานต่อน่ะไม่ได้กลับบ้านเลย"

"อ้าว ไปทำงานที่ไหนอ่ะ"

"ที่ร้านเหล้าใกล้ๆ นี่แหละ" งานในช่วงตอนกลางคืนก็จะมีแต่งานร้านอาหารร้านเหล้าผับบาร์ต่างๆ ที่เปิดในช่วงตอนกลางคืนเท่านั้นแหละ

จะไม่ทำก็ไม่ได้เพราะเงินมันไม่พอใช้ เลยต้องหางานที่ได้เงินเดือนเท่าๆ กันทำควบคู่ไปด้วย

"ฉันไปก่อนนะพรุ่งนี้เจอกัน"

"อื้มๆ"

ไม่นานฉันก็มาถึงยังร้านเหล้าที่สมัครเอาไว้ก่อนหน้านั้น

แม่ไม่อยากให้ฉันทำงานตอนกลางคืนเพราะกว่าจะเลิกมันก็ดึกกว่าจะกลับมาถึงบ้านกินข้าวอาบน้ำมันก็ใช้เวลาพอสมควรกว่าจะได้พักผ่อน แถมแถวบ้านก็มีข่าวการถูกปล้นฆ่าชิงทรัพย์หรือแม้กระทั่งการถูกฆ่าข่มขืนอยู่บ่อยครั้ง ฉันเองก็กลัวแต่จะทำยังไงได้ล่ะจะให้นั่งๆ นอนๆ อยู่แต่บ้านอย่างเดียวฉันก็ทำไม่ได้

สมัยนี้ไม่ว่าจะอะไรก็ต้องใช้เงินซื้อทั้งนั้นแล้ว ทุกอย่างมันขับเคลื่อนด้วยเงินตราไปหมดแล้ว

"อะไรกัน?" จู่ๆ ก็มีผู้ชายสองคนเดินเข้ามาดักหน้าฉันเอาไว้ ไม่ให้ฉันเดินต่อ

"มีคนอยากคุยด้วย"

"ใครคะ?"

"ไปถึงแล้วเดี๋ยวก็รู้เองรีบไป"

"ฉันไม่ไป!"

ใครจะไปกล้าไปกันล่ะ ไปหาใครยังไม่รู้เลย เกิดอะไรกับฉันขึ้นมาใครจะรับผิดชอบได้

ปึก!

ปึก!

ฉันเตะเข้าที่เป้าผู้ชายตรงหน้าเต็มแรงก่อนจะใช้ถาดในมือตีหัวพวกนั้นไปคนละที แล้ววิ่งกลับไปทางหลังร้านที่มีพนักงานอยู่ คนมากมายขนาดนี้พวกนั้นคงไม่กล้าทำอะไรหรอก

ตุบ!

"โอ๊ะ!?"

"เจอกันอีกแล้วนะ"

"!!!"

เสียงนั้นมันคุ้นหูฉันเอามากๆ นี่ฉันต้องมาเจอกับเขาที่นี่อีกแล้วเหรอ ทำไมโลกถึงได้กลมขนาดนี้

พนักงานค่อยๆ ทยอยออกไปจนเหลือฉันกับเขาแค่สองคน

"ฉันมาเอาคำตอบจากเธอ"

"คำตอบอะไร?"

"คำตอบที่เธอบอกว่าจะกลับไปคิดดู เธอสัญญากับฉันแล้วเธอคิดที่จะผิดสัญญาเหรอ ออกจากงานแล้วหนีมาทำอีกที่นึงคิดว่าฉันจะตามเธอไม่ทันเหรอ?"

"ฉันไม่ได้หนี ฉันลาออกจากที่นั่นแล้ว"

"ไม่มีใบลาออก"

"ฉันลาออกปากเปล่า และฉันก็ไม่ได้รับเงินเดือนจากตรงนั้นด้วย"

"แต่งานที่เธอมาทำอยู่ก็เป็นเครือข่ายของฉันทั้งนั้น ต่อให้เธอหนีแทบตายฉันก็ยังตามหาเธอเจออยู่ดี"

"คุณจะมาวุ่นวายอะไรกับฉันนักหนา ตามตื๊ออยู่ได้จนน่ารำคาญ ไม่ขายก็คือไม่ขายจะมาตามเซ้าซี้ทำไมอยู่ได้!"

ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนะว่าทำไมถึงต้องตามวุ่นวายแค่ฉันคนเดียวด้วย เขาเองก็เป็นคนรวยมีเงินแทนที่จะไปหาคนอื่นที่เขาเต็มใจ ไม่ใช่มาบังคับให้ฉันรับข้อเสนอของเขา

"เธอกล้าขึ้นเสียงกับฉันเหรอ!?"

"อะ โอ้ย! ปล่อยนะ!" เขาเป็นผู้ชายที่ป่าเถื่อนมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอเลย

"ถ้าเธอไม่ยอมสงสัยฉันคงต้องให้ลูกน้องทำอะไรกับครอบครัวของเธอสักอย่างแล้ว ได้ข่าวมาว่าเธอมีแม่กับน้องชายไม่ใช่เหรอ"

"คุณจะทำอะไร!?"

"ไม่รู้เหมือนกันสิ ฉันก็แค่ให้พวกมันจัดการแต่พวกมันจะจัดการยังไงอันนี้ฉันก็ไม่ได้ยุ่ง"

"คุณนี่มัน..."

"เอาจริงๆ นะ ฉันเองก็ไม่เคยวิ่งตามผู้หญิงคนไหนเหมือนกับเธอเลย แต่เพราะความหยิ่งยโสของเธอมันทำให้ฉันอยากรู้ว่าตัวเธอมีดีอะไรนักหนาถึงได้หวงแหนนัก หรือว่า...เธอจะยังซิงอยู่?"

"ฉันจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของฉัน!"

"ได้ข่าวว่าน้องชายของเธอต้องไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลทุกเดือน และเท่าที่รู้โรงพยาบาลที่เธอพาน้องชายไปรักษา ฉันก็เป็นหุ้นส่วนเหมือนกัน ถ้าฉันจะสั่งให้หมอไม่ต้องรักษาน้องชายของเธอต่อฉันก็ทำได้"

"....." นี่เขากำลังเล่นสงครามประสาทกับฉันใช่ไหม เขากำลังกดดันให้ฉันจนมุมและยอมรับข้อเสนอของเขา วิธีนี้เป็นวิธีที่สกปรกมาก

"แต่ถ้าเธอยอม ฉันอาจจะให้น้องชายของเธอได้รักษาฟรีๆ ก็ได้นะ"

"ไปตายซะ!!" ฉันหยิบแก้วเหล้าที่ลูกค้ากินเหลือสาดใส่หน้าเขาอย่างเหลืออด ไม่เคยมีใครมาพูดจาแบบนี้กับฉันและฉันก็ไม่เคยเจอใครอยาบคายเท่าเขามาก่อนเลย

"....."

"คนอย่างคุณกิเลสตัณหามันบังตาจนไม่รู้แล้วว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ เลิกเอาความใหญ่โตคับฟ้าของตัวเองมาข่มขู่คนอื่นสักที ฉันบอกไปแล้วไงว่าเงินของคุณมันไม่ได้ซื้อได้ทุกอย่าง โดยเฉพาะคนอย่างฉัน!"

"แล้วฉันจะรอดู ฉันเชื่อว่าเธอจะต้องคลานกลับมาขอรับข้อเสนอจากฉันแน่"

"ไม่มีวัน!"

"เดี๋ยวก็รู้ แต่ฉันพนันไว้ได้เลยว่าเธอจะต้องคลานกลับมาหาฉันแน่"

"ไม่! มี! วัน!"