ตอนที่ 7 รอยอดีตยังฝังตรึง ep.3

“ข้าขอยอมตายหากต้องกลายเป็นเครื่องบรรณาการที่ไร้เกียรติเพราะข้าคือธิดาเพียงองค์เดียวของท่าน จอมสตรีที่เคยเป็นชาวเมืองอัตรคุปต์ศุกล ที่ไม่มีใครเห็นค่า ข้าจะกู้เกียรติของมารดากลับมาให้จงได้ ชื่อของข้าจะสถิตอยู่ในใจของปวงชนแห่งอัตรคุปต์ศุกล ตราบนานเท่านาน..”

องค์อมลินพยักหน้าช้า ๆ ในวงพักตร์มีรอยยิ้มน้อย ๆ แต่ในดวงพระเนตรเอ่อรื้นด้วยอัสสุชลที่รอการไหลรินออกมา

“ข้าจะไม่ยอมเป็นเพียงเครื่องบรรณาการ องค์ประกันที่รอวันตายหลังจากถูกยึดครองแผ่นดิน ข้าจะต้องเป็นใหญ่ทัดเทียมจอมราชันพระองค์นั้นให้จงได้ ข้าจะเลิกระบบทาส ระบบชนชั้น บุรุษจะต้องมีสตรีเพียงหนึ่งที่นั่งอยู่กลางใจและมีสิทธิ์เคียงข้างเขา..”

หยาดอัสสุชลไหลรินออกมาจากสองดวงพระเนตรขององค์อมลิน ทั้งชื่นชมโสมนัสในธิดาแล้วก็เสียใจที่ต้องสูญเสียธิดาเพียงองค์เดียวที่เฝ้าฟูมฟักมาด้วยความหวังและความรักยิ่ง

“ข้าจะไม่ยอมให้ใครตราหน้าว่าองค์อินทัชผู้ชราเป็นเพียงบุรุษที่อ่อนแอ เพราะข้าคือธิดา ยังสามารถเข้มแข็งและแกร่งได้ไม่แพ้บุรุษ..”

พระนางรวบพระหัตถ์เรียวบางของพระมารดาเอาไว้แน่น

“ข้าจะเป็นราชินีแห่งอัตรคุปต์ศุกล ที่สามารถนั่งบนบัลลังก์แล้วเป็นผู้นำทัพให้จงได้ ข้าจะเป็นราชินีที่สามารถกำชัยในสนามรบเคียงข้างกษัตริย์เมธัสอัปราชัย ข้าจะให้จอมอหังการผู้นั้นยอมรับข้า ข้าจะต้องเป็นที่หนึ่ง หนึ่งเดียวเท่านั้น ข้าจะกู้เกียรติของมารดากลับคืนมาให้จงได้”

พระนางมองสบสายพระเนตรของพระมารดาด้วยแววแห่งความจริงจัง

“ข้าขอให้ปฏิญญา..ชื่อของข้า อชิรญาณี จอมสตรีแห่งอมลิน อินทัช จะปรากฏชัดในทุกทั่วสารทิศ ข้าจะเป็นผู้ที่แหวกม่านประเพณีของอัตรคุปต์ศุกล”

มีดเล่มหนึ่งที่เหน็บอยู่ที่บั้นพระองค์ถูกหยิบออกมาแล้วกดลงที่พระพาหา สายโลหิตสีแดงฉานหยดลงพื้นตรงหน้าพระพักตร์ขององค์อมลิน เสมือนเป็นสัญญาและคำสาบานว่าจะต้องทำให้ได้อย่างคำที่พูดที่ตรัสออกมา

“ข้าขอใช้เลือดในกายที่มาจากองค์อมลิน องค์อินทัชผู้ให้กำเนิด แทนคำมั่นสัญญาว่าจักต้องทำให้ได้จริงอย่างที่พูด ข้าจักกำดวงหฤทัยของเมธัสอัปราชัยจอมอหังการเอาไว้ เพื่อชดเชยกับสิ่งที่พระบิดาของจอมราชันผู้นั้นกระทำต่อพระมารดาแห่งข้า..”

องค์อมลินหยิบผ้าเนื้อดีพันตรงรอยกรีดที่แขนกลมกลึงของพระนาง

“จงลุกขึ้นเถิด ก้าวเดินอย่างมั่นคง เจ้าจงตั้งมั่น เข้มแข็งแล้วอดทน..จงดูอย่างธาราคือน้ำ ธาษตรีคือแผ่นดิน ..จงอ่อนโยนเหมือนกระแสสินธุ์และจงอดทนให้เหมือนแผ่นดิน เมื่อแผ่นดินและน้ำรวมกันคือความเข้มแข็งภายใต้ความอ่อนโยน..”

อชิรญาณีตั้งใจฟังคำของมารดา

“น้ำถึงแม้จะเป็นของเหลวที่อ่อนตัวได้ แต่ภายใต้ความอ่อนนั้นสามารถทำลายได้แม้แต่ของที่แข็งแรงตั้งมั่น..แผ่นดินถึงแม้จะอยู่ต่ำใต้ฝ่าเท้า แต่สามารถเป็นที่พึ่งให้กับทุกสรรพสิ่งบนโลกกว้าง..จงเอาเป็นตัวเอย่างเถิดและความสำเร็จจะบังเกิดมีแก่เจ้า..ลูกรักของแม่..”

องค์อมลินรั้งร่างบางเข้ามากอดเอาไว้

“เตรียมตัวเถิด..เจ้าจักต้องไปกับเขา..มหาบุรุษผู้ที่ไม่เคยพ่ายผู้นั้น..เจ้าจงอย่าลืมคำของมารดาเป็นอันขาด..”

“ข้าให้ปฏิญญา..มารดาแห่งข้า..”

องค์อมลินดันร่างบางออกห่างเพียงเล็กน้อยเพื่อมองพระพักตร์ของพระนางอีกครั้ง แม้จะมีผ้าสีชมพูบาง ๆ ปกปิดเอาไว้แต่ก็ยังพอจะมองเห็นความงดงามนั้น

“อีกอย่างหนึ่งที่มารดาอยากบอกเจ้า..นั้นคือความไม่ชราเป็นคุณสมบัติอีกประการหนึ่งของเจ้า..เจ้าจะเติบโตเป็นสาวสะพรั่งแล้วจะไม่ชราอีกต่อไป..พรนี้มารดารู้เมื่อตั้งท้องเจ้า..”

องค์อมลินก้าวผ่านร่างบางของพระนางไปหยุดยืนแล้วทอดสายพระเนตรมองดูพลทหารทั้งหลายที่หมอบกราบเพื่อสวามิภักดิ์ยอมจำนนแก่เมธัสอัปราชัยจอมราชัน

“คืนนั้นมารดาฝันไปว่า..ได้ไปเดินเล่นในที่ไกลแสนไกล รอบกายมีกลิ่นหอม..หอมมาก เหมือนดอกไม้สวรรค์ ไม่ว่าจะก้าวย่างไปทิศใดจะได้กลิ่นหอมชนิดนี้..มารดาก็เดินไปเรื่อยจนไปถึงใครคนหนึ่ง..”

อชิรญาณีหันทอดพระเนตรมองตามร่างของพระมารดา

“เป็นสตรีผู้หนึ่ง..งามสง่ามาก นางส่งยิ้มให้มารดาเจ้าพร้อมกับส่งมอบดอกไม้ดอกหนึ่ง..”

องค์อมลินหลับตานิ่งเมื่อพยายามนึกย้อนอดีตนั้น

“ดอกไม้ดอกนี้จะอยู่กับเจ้า..พร้อมกับพรอันวิเศษ..คือความไม่เหี่ยวเฉาของดอกไม้นี้..เมื่อใดที่มันสวยงามอย่างที่สุด ความชราจะไม่มาเยือนอีกต่อไป..”

องค์อมลินสูดลมหายใจเข้าปอดพร้อมกับแย้มริมพระโอษฐ์ออกน้อย ๆ ก่อนจะหันมาหาพระนาง

“แล้วแม่ก็รู้ว่าแม่ตั้งท้อง แล้วได้เจ้ามา..เจ้ามีกลิ่นกายหอมเหมือนดอกไม้ดอกนั้น..แล้วเจ้าก็จะไม่ชราไปกว่านี้เมื่อเจ้าเติบโตแล้วงดงามอย่างถึงที่สุด..”

อชิรญาณีมองวงพักตร์พระมารดานิ่ง

“ไปเถอะเจ้า..ไปทำหน้าที่ของเจ้าเถิด..”

องค์อมลินตรัสออกมาเบา ๆด้วยพระสุรเสียงที่สั่นเครือ อชิรญาณีน้อมกายลงแทบพระบาทของมารดาแล้วก้มลงประนมมือทั้งสองกราบแทบบาท องค์อมลินก้มลงประคองร่างบางให้ลุกขึ้น

“ไปเถิดลูกรัก..”

“ขอให้มารดาและบิดาแห่งข้า..จงแข็งแรง มีพระชนม์ยิ่งยืนนาน..ปราศจากโรคาพาธเถิด....”

“ขอเจ้าจงประสบพรอันเลิศที่เจ้าปรารถนาและความผาสุกจงบังเกิดแก่เจ้าตลอดไป..มารดาขออวยพรเจ้า..”

อชิรญาณีฝืนแย้มพระสรวลออกมาแม้อัสสุชลกำลังจะรื้นไหลตามออกมา พระนางทอดพระเนตรดวงพักตร์ของพระมารดานิ่งอีกครั้งก่อนจะก้าวจากไป ท่ามกลางน้ำพระเนตรที่เจิ่งนองขององค์อมลินที่เฝ้าทอดมองจนพระนางหายลับจากไป

“เราขอพบอชิรญาณี..”

เพียงสิ้นเสียงโห่ร้อง มหาบุรุษหนุ่มผู้เกรียงไกรก้าวขึ้นนั่งยังรัตนบัลลังก์แทนองค์กษัตริย์อินทัช พระองค์มีพระราชดำรัสกับองค์อินทัชที่ยืนอยู่เบื้องล่าง เป็นพระองค์ถัดจากไปเป็นมาธวีและเตชัส

องค์อินทัชเงยพระพักตร์มาสานสายพระเนตรที่คมกริบของกษัตริย์หนุ่มผู้เกรียงไกรด้วยดวงหฤทัยที่อ่อนแรง เมื่อสำเหนียกชัดว่าพระองค์จะต้องส่งมอบพระธิดาที่เปรียบพระดุจดวงหฤทัยของพระองค์ประทานให้กับจอมราชันผู้เป็นเอกบุรุษผู้นี้โดยไม่มีสิ่งใดเป็นเครื่องตอบแทน

แต่ยังไม่ทันที่องค์อินทัชจะได้เอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกมา ร่างบางอรชรที่งดงามอย่างหาผู้ใดเปรียบปานมิได้ ก็ปรากฏขึ้นท่ามกลางสายตาของข้าราชบริพารและนายทหารจำนวนมาก

“เราอยู่นี่..อยู่ตรงนี้แล้ว..”

น้ำพระสุรเสียงที่หวานหูดังมาแต่ไกล ประกอบกับกลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่หอมจรุงผ่านเข้ามา โชยมาปะทะปลายพระนาสิกโด่งเป็นสัน ดวงพระเนตรคมกล้าจ้องทอดมองทางเข้าปราสาทที่ยิ่งใหญ่เหมือนกำลังรอคอยด้วยดวงหฤทัยที่จดจ่อ

เสียงกำไรเท้าดังเป็นจังหวะใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา และแล้วดวงหทัยของมหาบุรุษก็ลุกโชติชัชวาลเมื่อทอดพระเนตรเห็นเรือนร่างบาง ภายใต้เสื้อผ้าที่งดงามประดับประดาด้วยเครื่องประดับที่มีค่าอนันต์

ดวงพระเนตรคมกล้าจับจ้องมองเรือนร่างมองกิริยายามก้าวเดินที่ดูสำรวมระวังทุกปลายเท้าที่ก้าวเหยียบ ดูอ่อนนุ่มราวกับว่าแผ่นดินไม่สะท้านสะเทือนแม้น้อยนิด

ร่างบางระหง ดูอ้อนแอ้นอรชร ในชุดกรุยกรายมิดชิดสีดอกกรรณิการ์ เยื้องย่างก้าวมาใกล้บัลลังก์อันทรงเกียรติ ย่อกายลงหมอบแทบพื้น ฝ่าพระหัตถ์เรียวงามประกอบด้วยกำไรเชื่อมต่อกับแหวน ยกขึ้นประนมน้อมกราบแทบเบื้องบาท

“ศุภมัสดุ..ขอความดีความงาม ความเป็นศิริมงคลยิ่ง จงบังเกิดมีแก่พระองค์ท่านมหาบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ ผู้มีกิตติศักดิ์เลื่องลือระบือในหมู่อริราชศัตรู..”

ร่างสูงใหญ่ก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงพระนางผู้งดงาม ฝ่าพระหัตถ์ใหญ่ทั้งสองยื่นลงประคองร่างงามให้ลุกขึ้น พร้อมกับทอดพระเนตรมองลึกเข้าไปในดวงพระเนตรงาม ก่อนจะกระตุกผ้าคลุมพระพักตร์พริ้มงามงอนออกอย่างรวดเร็ว โดยที่พระนางเองก็ไม่ทันได้ตั้งตัว

“อุ๊ย..”

เจ้าของร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย พระนางตวัดสายพระเนตรเงยพักตร์มองปะทะดวงเนตรคมอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ยามเมื่อจ้องมองดวงพักตร์ที่คมขรึมของจอมราชันในระยะกระชั้นชิด ดวงหทัยและความรู้สึกก็ตกอยู่ในภวังค์ชนิดหนึ่งที่เกือบจะลืมแม้ลมหายใจของตัวเอง

ความหอมจากเรือนกายและความงามที่บรรเจิด ทำให้พระองค์เผลอไผลหลงลืมองค์ไปชั่วขณะจิต สายพระเนตรคมลูบไล้ใบดวงพักตร์รูปไข่ที่หวานซึ้งตรึงใจ หน้าผากมน ดวงตาคมออกหวานประกอบด้วยพระขนงที่ดำขวับจัดเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ มีขนตาที่ยาวและงอนเป็นแพช่วยปกคลุมดวงตางามสีนิลดำ ปลายพระนาสิกโด่งสวยงามรับกับริมพระโอษฐ์บางกะทัดรัดได้รูปสวย พระหนุมนดูกลมกลึงได้สัดส่วน

วงพระพักตร์คมขรึมโน้มต่ำลงอย่างลืมองค์ มหาราชหนุ่มเผลอสูดดมความหวานละมุนจากเรือนกายงามของพระนาง ฝ่าพระหัตถ์เรียวสะอาดแต่ว่าแข็งแรงยกขึ้นแตะที่นวลแก้มอมชมพูอย่างแผ่วเบา

“อชิรญาณี...จอมศุภางค์ภคภัคของพี่..เจ้างดงามเหนือคำบรรยายจริง ๆ งามอย่างน่าจดจำ..น่าทะนุถนอม...พี่เสน่หาเจ้ายิ่งนัก..อชิรญาณี..ขอเจ้าจงอย่าได้หวาดหวั่น อย่าได้เกรงภัยจากพี่เลยหนาน้องรัก..”

พระนางทอดพระเนตรมองสบสายพระเนตรคมกล้าคู่นั้น ทั้งดำรัสและพระสุรเสียงทุ้มนุ่มละมุนอย่างอบอุ่น กลิ่นกายของบุรุษเฉกเช่นจอมราชา ทำให้ดวงหทัยของพระนางเริ่มเร่าร้อน ปั่นป่วน ความเชื่อมั่นในตัวเอง ดูเหือดหายลงไปเกือบสิ้น ความประหม่าแล่นปราดเข้าครอบครองดวงหฤทัยที่แข็งแกร่งให้อ่อนแรงลงอย่างฉับพลัน

“เจ้างดงามจริงแท้..เจ้าประสงค์สิ่งใด จงบอกพี่..”

พระนางทรงแย้มพระสรวล เพียงแค่ได้เห็นรอยยิ้มที่แสนหวาน ดวงหทัยเยี่ยงบุรุษชาติอาชาไนยต้องสั่นผวา พระองค์ใคร่จะสัมผัสกลีบปากบางนั้น แต่ก็ทำได้เพียงแค่มองในระยะใกล้ เพราะสายตาของคนหลายสิบต่างจ้องมองมาหา หากพระองค์ทำตามพระหทัยตัวเอง เกรงว่าพระนางจะอายจนไม่กล้าอยู่ใกล้พระองค์อีกต่อไป

“หากพระองค์ท่านเมตตา..เราขอแบ่งดินแดนส่วนหนึ่ง เป็นเอกเทศ...ไม่ผูกพัน ไม่ขึ้นกับดินแดนของใคร..ขอดินแดนแห่งนั้นเป็นส่วนตัวของเรา..”

จอมราชาทรงพระสรวล ช่างเป็นรอยยิ้มที่น่าจดจำยิ่งในความรู้สึกของเพระนาง เป็นรอยยิ้มที่งดงามได้เท่าที่มหาบุรุษในโลกหล้าจะงดงาม หารอยยิ้มของใครน่าดูเช่นนี้ไม่มีอีกแล้ว

“พี่ได้ยกให้เจ้าแล้วแม้เศษเสี้ยววินาทีแรกที่เห็น..ดินแดนแห่งนั้นคือหัวใจของพี่นี้ไง..เชิญเจ้าครอบครองและยึดเป็นเอกเทศได้ตลอดเวลา...น้องรักของพี่..”