ตอนที่ 8 รอยอดีตยังฝังตรึง ep.4

พระนางก้มมองพระหัตถ์เรียวบางขององค์เองที่อยู่ในอุ้งพระหัตถ์ที่อบอุ่นของจอมกษัตริย์ ก่อนจะช้อนสายพระเนตรทอดมองพระพักตร์ของพระองค์อีกครั้ง

“เราหมายถึงแผ่นดิน..มิใช่ดวงหฤทัยที่พระองค์มอบให้..เพียงลมโอษฐ์ของมหาบุรุษผู้เพียบพร้อมในรูปกาย หาควรให้เราจดจำใส่ใจไม่ คำรัก ความปรารถนาในหทัยของบุรุษ เมื่อพบพักตร์ย่อมต้องเปรยคำหวานเพื่อหลอกล่อให้สตรีเผลอไผลเป็นธรรมดา..การที่มหาบุรุษเช่นพระองค์จักมอบดวงหฤทัยให้เราเพียงแค่ได้พบเพียงครั้งเดียว..มิง่ายเกินไปหรอกหรือสำหรับจอมทัพแห่งโภไคยศวรรย์วิริยินทรีย์”

เมธัสอัปราชัยมหาราชทรงพระสรวลน้อย ๆ ในขณะที่สายตาคมกล้ายังฉาบทาบอยู่ที่เครื่องหน้าและดวงพระเนตรของพระนาง

“พี่ยืนยันเช่นเดิมน้องรัก หัวใจของพี่เป็นของเจ้า หาใช่เพียงเพราะเพิ่งพบเจ้าในเพลานี้ไม่ หากแต่หัวใจของพี่เป็นของเจ้านานนักหนาแล้ว..เจ้าจงอย่าขอในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้..ถึงแม้พี่จะมีใจปฏิพัทธ์เจ้า แต่ก็ใช่ว่า จะยอมอยู่ใต้อำนาจของสตรีเพศ..ที่มักใช้ความงามก้าวไปสู่ประตูแห่งชัย..เจ้าอย่าประมาทพี่น้องรัก..”

พระองค์โอบประคองร่างงามให้ลุกขึ้นยืนเคียงข้าง

“เราขอสัญญา..กระแสน้ำที่ระยิบระยับ สายลม กรวดทรายทุกเม็ด ต้นไม้ สัตว์น้อยใหญ่...ซึ่งเปรียบเสมือนญาติสนิทของพวกท่าน..จักเป็นเสมือนลมหายใจของเรา..ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป..”

เมธัสอัปราชัยมหาราชตรัสจบก็รวบพระหัตถ์เรียวบางที่นุ่มละมุนของจอมสตรีเดินตรงไปยังร่างขององค์อินทัช

“เราขอลาท่านกลับอัตรคุปต์ศุกล..ขอพระองค์ท่านจงวางพระราชหฤทัยเถิด ดินแดนแห่งนี้จักปลอดภัย..”

จอมสตรีอชิรญาณีหันไปทอดมองพระพักตร์ขององค์กษัตริย์หนุ่มนิ่ง พร้อมกับพยายามจะดึงพระหัตถ์กลับออกมาจากอุ้งพระหัตถ์ของพระองค์ ที่ยิ่งบีบกระชับมือบางของพระนางแน่นขึ้นไปอีกนิด ในขณะที่พระองค์หันมามองสบพระเนตรที่คมกริบเจือแววหวานของพระนาง

“กระไรนะ! พระองค์ตรัสว่ากระไรนะ ..”

“เจ้าฟังไม่ผิดหรอกน้องรัก พี่ต้องเร่งเดินทางกลับอัตรคุปต์ศุกลภายในราตรีกาลมิให้ผ่านเลย ..”

“เพราะเหตุใดเล่า..ใยพระองค์ท่านไม่พักผ่อนในแผ่นดินที่ท่านเพิ่งจะได้ครอบครอง ให้สบายหฤทัยก่อน..”

เอกบุรุษทรงพระสรวลเบา ๆ เมื่อทอดมองดวงพักตร์พริ้มที่งดงามของพระนาง มองดูสายพระเนตรที่ฉายแววตื่นตระหนก

“เพราะพี่เกรงว่า จักมีใครบางคนวางแผนยืดแผ่นดินกลับคืน”

พระนางหลบสายเนตรคมของจอมอหังการแทบทันที เพราะพระกระแสของพระองค์เหมือนเดาใจของพระนางได้อย่างแม่นยำ แน่นอนหากจอมกษัตริย์พักผ่อนอยู่ในดินแดนของพระนางแม้เพียงข้ามคืน พระนางมั่นใจว่า ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน จะต้องเอาแผ่นดินกลับคืนมาให้จงได้

“และที่สำคัญ ทันทีที่ข่าวแพร่สะพัดออกไปว่า พี่นี้ได้ครองอัศดงคตทิศตะวันตกพร้อมกับได้เจ้ามาเป็นของพี่..และตราบใดที่พี่ยังอยู่ในดินแดนแห่งนี้ จักต้องมีข้าศึกรอบด้านที่คิดโจมตี ..”

เมธัสอัปราชัยจอมราชันเชยคางมนของพระนางให้หันมาหา

“หากมีข้าศึกมาประชิดแผ่นดินนี้ พี่เกรงว่า สิ่งที่พวกเขาปรารถนา อาจจะไม่ใช่แผ่นดิน แต่เป็นเจ้า..ซึ่งพี่ยอมไม่ได้อย่างเด็ดขาดน้องรักของพี่..ในเมื่อพี่ได้เจ้ามาแล้ว พี่จะไม่ปล่อยให้ใครมาพรากเจ้าไปจากพี่อย่างแน่นอน..”

พระองค์กระซิบบอกพระนางเบา ๆ แต่สายพระเนตรที่จ้องมองพระนางมันแสดงออกมาถึงความในใจที่ซ่อนเอาไว้อย่างลึกซึ้ง

อชิรญาณีทรงหันมาหาองค์อินทัชผู้บิดาแล้วก้มลงกราบแทบเบื้องบาทของบิดาก่อนจะสวมกอดเอาไว้เมื่อบิดาทรุดกายลง ฝ่าพระหัตถ์ทั้งสองยกขึ้นประคองดวงพักตร์ของบุตรี พิศมองก่อนจะจุมพิตที่หน้าผากมนอย่างแผ่วเบา

“บิดาขอประกาศ ปราชาปัตยวิวาหะ แก่เจ้า..การแต่งงานที่ยกบุตรีให้บุรุษอื่น โดยไม่เรียกร้องสิ่งใดเลย..แผ่นดินโบยบินไปกับเจ้าแล้ว..เจ้าพรากจากอกพ่อพร้อม ๆ กับบัลลังก์ชัยแห่งนี้..ขอศีลาจารวัตรที่เจ้าประพฤติไว้ดีแล้ว จงคุ้มครองเจ้าให้พ้นภยันตรายทั้งปวงทั้งจตุรทิศนะลูก..”

“บิดาแห่งข้า..ข้าขอให้พระองค์ท่าน..จดจำข้าไว้ในอ้อมหทัยตลอดกาล..อชิรญาณี จอมสตรีแห่งอมลินอินทัช ผู้นี้จะเข้มแข็ง แกร่งและอดทนให้ยิ่งกว่าพสุธา จะเยือกเย็น เสียยิ่งกว่ากระแสสินธุ์ในเหมันต์ฤดู ขอแผ่นดินแห่งนี้จงจดจำข้า..ข้าจะไม่ปราชัยให้ผู้ใด..ไม่ตกเป็นรองใคร..ข้าขอให้คำมั่น..ขอพระบิดาจงจดจำข้า..”

“ลูกรักของพ่อ..”

องค์อินทัชหลับตานิ่งเมื่อกอดร่างของพระนางไว้แนบอก

“บิดาข้า ขอจงอภัยให้ข้าด้วย เสียทีที่ข้าฝึกฝนศาสตราวุธทุกแขนงจนช่ำชอง แต่ไม่มีโอกาสแม้จะจับดาบปกป้องแผ่นดิน ทำให้พระองค์ท่านต้องอดสูแทบสิ้นพระหทัย..”

พระนางกระซิบกับองค์อินทัชผู้เป็นพระบิดเมื่อแนบพระเศียรเข้ามาหาแผ่นพระอุระของพระองค์ ที่กอดพระนางไว้ด้วยความรักและห่วงใยเป็นที่ยิ่ง

“หาใช่ความผิดของเจ้าไม่ บิดาเองต่างหากที่ไม่สามารถปกป้องเจ้าได้ ทำให้เจ้าต้องเสียเกียรติถึงขนาดนี้..แต่ขอให้เจ้าจงจดจำ สายเลือดในกายของเจ้าหนึ่งคืออมลิน สองคืออินทัช ทั้งบิดาและมารดา อยู่เหนือแผ่นดินทั้งปวงด้วยความเมตตา ขอเจ้าจงภาคภูมิใจแล้วปฏิบัติตัวให้ดีที่สุดให้สมกับเป็นธิดาผู้สูงค่าแห่งบิดาและมารดาเจ้า..อชิรญาณี..”

พระนางทรงพระกันแสงเบา ๆ เมื่อเงยพระพักตร์ทอดมองพระบิดา ก่อนจะรีบยกปลายนิ้วกรีดหยาดน้ำตาให้พ้นไปจากดวงหน้า

“ถึงเวลาที่เราต้องลาท่านแล้ว บิดาข้า องค์อินทัชผู้เจริญ..”

พระสุรเสียงทุ้มดังก้องขึ้นเบา ๆ ก่อนที่อ้อมแขนแข็งแรงยื่นมาตวัดรัดร่างบางที่หอมกรุ่นให้ลอยคว้างขึ้นไปเบียดอยู่กับร่างที่แข็งแกร่งของพระองค์บนหลังม้าสีหมอก แล้วทยานออกจากที่นั่นท่ามกลางหยาดน้ำตาของผู้คนมากมาย

ดวงพระพักตร์หวานหันกลับมามองพระบิดา ด้วยนัยน์พระเนตรที่ไหวระริก พระนางทอดมองหาพระบิดาในขณะที่องค์เมธัสอัปราชัยควบม้าออกจากประตูเมืองท่ามกลางกองทัพโภไคศวรรย์วิริยินทรีย์

หยาดน้ำพระเนตรไหลเป็นทางราวกับสายน้ำที่ชโลมราดรดบนแผ่นดินบิดามารดา บัดนี้พระนางได้จากอกขององค์อมลินอินทัชมา ได้ตกอยู่ในวงแขนที่อบอุ่นของมหาบุรุษผู้เกรียงไกร..ยิ่งทำให้พระนางขื่นขมแทบขาดใจ

“ปล่อยเรานะ..ท่านหาควรที่จักแตะต้องเราไม่..”

พระสุรเสียงหวานหูดังออกมาอย่างเกรี้ยวกราดเมื่อออกมาพ้นจากเขตกำแพงเมืองท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่อง แต่อ้อมแขนแข็งแรงกลับยิ่งกระชับร่างบางระหงที่หอมกรุ่นอุ่นละมุนแนบมาหาพระอุระกว้างของพระองค์แน่นยิ่งกว่าเดิม

“อย่าถือองค์นักเลยน้องรักของพี่ บัดนี้เจ้าคือจอมศุภางค์ภคภัคที่พี่ยกย่องเจ้าแล้ว..เจ้าคือสตรีต้องห้ามของพี่แต่เพียงผู้เดียว เป็นใหญ่เหนือใครทั้งปวง..”

“แม้แต่พระองค์เองกระนั้นหรือ..”

จอมราชันทรงพระสรวลหึ ๆ ในลำคอ เมื่อยื่นพระหัตถ์หย่อนเชือกให้เศวตพาชีชะลอฝีเท้าลง จนกลายเป็นเดินย่องอย่างเชื่องช้า ทำให้ปลายพระนาสิกโด่งเป็นสันก้มเฉียดพระปรางขาวของพระนางอย่างจงใจ แต่ก็ทำให้อชิรญาณีรู้สึกสั่นผวากับลมหายใจที่อุ่นซ่านของเอกบุรุษ

“ยกเว้นพี่เพียงคนเดียวที่อยู่เหนือเจ้า..พี่เป็นนักปกครอง ย่อมไม่ปรารถนาจะให้สตรีมามีอำนาจเหนือกว่า แม้แต่เจ้าจักเป็นที่หนึ่งในใจของพี่ก็ตามน้องรัก..”

จอมสตรีอชิรญาณีเม้มพระโอษฐ์แน่น พระนางรู้สึกเจ็บแค้น ยิ่งนึกถึงพระมารดา ที่เป็นเพียงธิดาของทหารเอกแห่งอัตรคุปต์ศุกลที่องค์พลาธิปบิดาของจอมราชันองค์นี้เอ่ยพระโอษฐ์บอกรัก แต่กลับหันไปคว้าสตรีอื่นที่มีศักดิ์สูงกว่ามาเป็นคู่ ทำให้พระมารดาของพระนางต้องเจ็บปวดอย่างสาหัสจำต้องออกจากแผ่นดินไปฟูมฟักดวงหทัยยังดินแดนอื่น

พระนางจะไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่างของใครเหมือนกัน พระนางจะต้องเป็นที่หนึ่งเคียงข้างมหาบุรุษนี้ในฐานะราชินีให้จงได้ แล้วยิ่งไปกว่านั้น แผ่นดินอัตรคุปต์ศุกลจักต้องตกเป็นของพระนางด้วยเช่นกัน เพื่อให้บรรลุถึงถ้อยคำปฏิญญาที่ให้ไว้กับพระมารดา