ตอนที่ 4 เสียงเรียกจากดวงใจ ep4.

องค์อินทัช ผู้เป็นใหญ่แห่งดินแดนทิศตะวันตก เปิดสาสน์ที่มาธวี นำมาส่งให้ ออกอ่านตัวอักษรเทวนาครีทุกตัว แล้วก็ต้องทรุดกายลงนั่งยังรัตนบัลลังก์ ด้วยดวงพระหฤทัยและเรี่ยวแรงที่โรยรา

“มีเหตุอันใด..พระองค์ท่านผู้เจริญ..จงรีบแจ้งเถิด”

นายทหารทแกล้ว ร้องถามเมื่อเห็นอาการขององค์อินทัชผู้ชรา

“ เมธัสอัปราชัย..นักรบผู้ไม่เคยพ่าย มหาบุรุษแห่งอัตรคุปต์ศุกล..”

องค์อินทัชกำสาสน์นั้นแน่น นัยน์พระเนตรฉายแววโกรธกริ้วอย่างเด่นชัด

“ส่งสาสน์มาขอให้เราสละดินแดนแห่งนี้ แล้วยอมสวามิภักดิ์ พร้อมกับส่งอชิรญาณีเป็นเครื่องบรรณาการ..”

ทุกคนตกใจ แล้วพากันจ้องหน้ามาธวีราวกับอยากจะฉีกเนื้อออกเป็นชิ้น ๆ แต่บุรุษอารักผู้ห้าวหาญกลับนิ่งสงบเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“หากเราไม่ยอมล่ะ..พระองค์ท่านผู้เจริญ..เราต้องสู้ให้ถึงที่สุด..ขอท่านบัญชาการรบเถิด..”

องค์อินทัชขบฟันแน่น

“จับไอ้คนส่งสาสน์ไปฆ่าทิ้ง..สับร่างของมันให้ป่นแล้วส่งคืนจอมอหังการเมธัสอัปราชัย..”

สิ้นกระแสรับสั่งขององค์อินทัชผู้ชรา บรรดานายทหารก็กรูกันเข้าจับกุมตัวของมาธวี อารักษ์หนุ่มที่มีใบหน้าและรูปกายงามสง่า

“ช้าก่อนท่านผู้เจริญ..คงไม่เสียเวลาสักเท่าใดดอก หากพระองค์ท่านจักทรงสดับคำของข้าสักนิด..”

มาธวีคุกเข่าลงแล้วเงยหน้ามององค์อินทัช ท่ามกลางการห้อมล้อมของเหล่าทหาร

“ คำบัญชาจากมหาราชองค์เมธัสอัปราชัย..หากข้าไม่กลับออกไปจากประตู ภายในเวลา เที่ยงคืน..เปลวไฟในดินแดนนี้จักบังเกิดในแผ่นดินนี้..โศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ จะเปรียบเสมือนมหรสพที่น่าจดจำยิ่ง..”

องค์อินทัชกำมือแน่น ก่อนจะซัดกำปั้นลงยังรัตนบัลลังก์ ด้วยความความรู้สึกที่เครียดแค้นอย่างเหลือจะทานทนได้

“ท่านแน่มาก เมธัสอัปราชัย..ท่านฆ่าเราทั้งเป็น..ให้เราสละแผ่นดินเพื่อแลกกับชีวิตของชาวประชา และขอบรรณาการที่สูงค่าอย่างอชิรญาณีบุตรีอันเป็นที่รักยิ่งแห่งเราและปวงชน..”

องค์อินทัชคิดในใจพร้อมกับขบฟันแน่น

“หากเราไม่ยอม..พวกเราพร้อมจะปกป้องพระองค์ท่านและจอมสตรีอชิรญาณี มณีที่สูงค่าแห่งอัสดงคต..พวกเราพร้อมยอมพลี..”

เหล่าทหารและอารักษ์ เอ่ยออกมาอย่างหนักแน่น

“เอาบุรุษผู้นี้ออกไปแขวนไว้ที่หน้าประตูเมือง แล้วเตรียมไพร่พลให้พร้อม..สั่งประชาชนให้หลบอยู่ในที่ปลอดภัย ได้ยินเสียงอันใดห้ามออกมา..แล้วยักย้ายอชิรญาณีออกจากเมืองทันที..”

“น้อมรับคำบัญชา..”

นายทหารค้อมศีรษะลงเตรียมก้าวออกไปจากที่นั่นตามคำบัญชา

“ช้าก่อนท่านผู้เจริญ..”

มาธวียกมือขึ้นห้ามนายทหารผู้นั้นพร้อมกับหันมาหาองค์อินทัชผู้ชรา

“อะไรอีก..”

องค์อินทัชตวาดเสียงใส่มาธวีอย่างเหลืออด

“คำบัญชาจากมหาบุรุษองค์เมธัสอัปราชัย..ห้ามถ่ายเทตัว จอมศุภางค์ภคภัค ออกไปจากกำแพงเมืองอย่างเด็ดขาด หาไม่เช่นนั้นแล้ว..ทุกชีวิตที่เกี่ยวข้องกับองค์อินทัชจักหาชีวิตไม่..ไม่เว้นแม้อชิรญาณีผู้งดงาม..”

องค์อินทัชโกรธจัด พระองค์ยกมือที่สั่นเทาชี้หน้ามาธวี

“เลวมาก..นำมันผู้นี้ไปตรึงไว้หน้าประตูเมือง..”

มาธวีอมยิ้มน้อย ๆ เมื่อเห็นอาการของอินทัชจอมกษัตริย์ผู้ชรา

“เรียกทุกฝ่ายประชุมด่วน ห้ามใครเข้าออก..”

“น้อมรับคำบัญชา..”

ในขณะที่องค์อินทัช เรียกนายทหารทุกเหล่าประชุมเพื่อจะทำศึกนั้น ที่หน้าประตูเมือง เพียงแค่ประตูเปิด ร่างของมาธวี ก็ถูกผลักออกไปหมายจะแขวนไว้เหนือกำแพง แต่เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อกองทัพ โภไคศวรรย์วิริยินทรีย์ ก็โจนทะยานผ่านประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ท่ามกลางกองทัพที่ยิ่งใหญ่นั้น บุรุษหนุ่มผู้ที่นั่งอยู่บนเศวตพาชีสีขาว เป็นม้าสีหมอก เขาควบม้าฝ่ากองทหารพุ่งเข้ามายังมหาปราสาทที่ยิ่งใหญ่ ในขณะที่องค์อินทัชไม่ทันตั้งตัว ก็ตกอยู่ในวงล้อมของกองทัพโภไคศวรรย์วิริยินทรีย์อย่างง่ายดาย

ประชาชนได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมก็พากันหลบอยู่ในบ้านเงียบกริบ และก็เดาเหตุการณ์ได้ว่าขณะนี้คงไม่อาจทัดทานอำนาจของเมธัสอัปราชัยไว้ได้อีกต่อไป