นายอันธพาล #5 พระเอก

5

‘นี่มันวันซวยอะไรของฉันกันเนี่ย’

หนีมาเที่ยวดันเจอตำรวจ หนีตามผู้ชายยังมาโดนเขาดูถูกอีก เห้อ...บางทีการเกิดเป็นคุณหนูและทำตัวตามที่ป๊าสั่งมันก็คงจะเหมาะกับฉันมากที่สุดแล้ว

สวบ!

เสียงบางอย่างดังขึ้นจากด้านหลังตอนที่ฉันเดินออกมาจากบ้านของวอล์ฟได้ไม่ไกลนัก หรือฉันแค่หูแว่วไปนะ

ถามว่าตอนนี้กลัวหรือเปล่าบอกได้เลยว่าฉันกลัว! แต่ต้องทำใจดีสู้เสือเพราะฉันไม่มีทางเลือก ต้องเดินออกไปจากซอยนี้แล้วจะเจอถนนสายหลักที่มีแท็กซี่ผ่าน แต่เวลานี้ก็ค่อนข้างจะหาแท็กซี่ยากพอสมควร คงต้องเดินต่อไปอีกไกลเลยหละ ฉันยิ่งไม่ถนัดเรื่องพวกนี้ด้วยสิ เพราะส่วนใหญ่แล้วก็มีคนมารับมาส่งตลอด

หมับ

‘กริ๊ดดด อื้อ อู้อื้ออ’

‘เงียบ!’ เสียงเข้มของบุคคลที่กำลังล็อคตัวของฉันแถมยังเอามือสากฟของมันมาปิดปากของฉันไว้แน่นพูดขึ้น ฮือๆ ป๊าช่วยมิวด้วย มิสขอโทษที่หนีเที่ยว

‘อื้อ อู้อื้ออื้อ’

‘หึหึ ยังไงมึงก็ไม่รอดแน่อย่าพยายามเลยสาวน้อย’ ฉันพยายามขัดขืนแล้วแหงนมองหน้าของมัน

ผู้ชายร่างใหญ่หนวดเครารกรุงรัง ผิวสีเข้ม ดวงตาคล้ำเหมือนอดหลับนอนมาเป็นชาติ ฉันคิดถึงชะตาของตัวเองขึ้นมาทันที ยังไงวันนี้ฉันคงต้องถูกมันทำมิดีมิร้ายแน่ๆ

พลันน้ำตาของฉันมันก็เริ่มเอ่อล้นออกมาเกาะขอบตา ถ้าฉันไม่คิดจะหนีเที่ยว ยอมกลับบ้านเหมือนทุกๆวันคงไม่เป็นแบบนี้ แถมยังตามผู้ชายที่ไม่รู้ไม่รู้จักมักคุ้นมาถึงบ้านอีก เขาคงไม่คิดจะมาเป็นห่วงฉันหรอกต่อให้ออกมาแล้วเจออะไรร้ายแรงเขาก็คงไม่คิดถึงเรื่องของฉัน ตอนนี้คงหลับสบายไปแล้วก็ได้

‘ฮึก อื้อ’ ฉันพยายามดิ้นสุดแรงแต่ก็ยังถูกผู้ชายคนนั้นชุดกระชากร่างอันบอบบางของตัวเองออกไปจากแสงไฟในซอยนั้นทีละนิด

‘ถ้ามึงยังขัดขืน กูไม่รับปากว่ามึงจะไม่เจ็บตัว!’ มันสั่งเสียงดุจนฉันร้องไห้ออกมามากกว่าเดิม มือของมันบีบปากของฉันไว้แน่นพยายามพลักฉันเข้าไปในซอกของกำแพงที่มืดสนิท

‘อื้อ’

โครม!

ผลั่วะ!

ปึก!

‘โอ๊ย! อะไรวะ!’ สิ้นเสียงอุทานของมัน ร่างของฉันก็ถูกปล่อยให้หลุดจากการเกาะกุม พร้อมกับร่างสูงใหญ่ของไอ้หน้าโจรนั่นที่ร่วงไปกับพื้นแต่มันยังพยายามจะลุกขึ้นมาเพื่อจัดการกับต้นเหตุ

‘วะ วอล์ฟ!’

ยอมรับว่าตกใจที่เห็นเขาแต่ฉันดีใจมากกว่าที่เขาออกมาตามหาฉัน จนต้องลุกขึ้นไปกอดเขาเอาไว้แล้วซุกหน้าลงกับแผงอกกว้างนั้น ตอนนี้ฉันคิดอะไรไม่ออกนอกจากดีใจที่ไม่ต้องตกเป็นของไอ้โจรนั่น จนร้องไห้ออกมาไม่หยุด

และสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นกว่าเดิมคือเขาโอบรอบเอวของฉันไว้แน่นเหมือนปลอบ แต่มืออีกข้างยังถือเหล็กที่ใช้ตีไอ้บ้านั่นไว้ในมือ

‘มึงเป็นใครวะ!’ ฉันไม่กล้าแม้แต่จะหันหน้าไปมองผู้ชายคนนั้น เพราะไม่อยากคิดว่าถ้าวอล์ฟไม่มาเจอฉันตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง

‘กูไม่จำเป็นต้องบอกมึง’ เขาเอ่ยเสียงเรียบแล้วกระชับอ้อมแขนแข็งแรงที่กอดฉันให้แน่นขึ้น

‘ไอ้เด็กเมื่อวานซืน! มึงไม่ได้ตายดีแน่!’ ทันทีที่ไอ้บ้านั่นพูดจบฉันก็ถูกวอล์ฟดันตัวออกไปข้างหลังแล้วเขาก็เข้าไปสู้กับผู้ชายที่ร่างใหญ่กว่าเขาพอสมควร

ตุบ พลั่ก! ผลั่ว

ปึก

ฉันก้าวถอยหลังออกมายืนมองภาพตรงหน้าอย่างกลัวๆ ถึงแม้ว่าพี่ชายของฉันจะมีเรื่องชกตีกับคนอื่นบ่อยๆแต่ก็ไม่เคยเห็นอะไรที่มันชัดเจนขนาดนี้

มันน่ากลัวเกินไปสำหรับฉันและสิ่งที่ฉันคิดมากกว่ากลัวคนสองคนสู้กันคือกลัวว่าเขาคนนั้นจะเป็นอะไรไป ความรู้สึกที่เหมือนตัวเองถูกเขาปกป้องมันทำให้ฉันเป็นห่วงเขามากขึ้น

ผลั่วะ! ปึก ตุบ!

‘คนอย่างมึงสมควรตายไปเลยด้วยซ้ำ!’ วอล์ฟทำท่าจะฟาดเหล็กในมือลงบนตัวของไอ้บ้านั่นอีกครั้งหลังจากที่มันล้มลงไปบนพื้น

‘อย่า!’ ฉันรีบขว้าข้อมือของเขาเอาไว้ทันทีเพราะถ้าเขาฟาดไปจริงๆหมอนั่นต้องตายแน่ๆ

‘ทำอะไรของเธอ!’ เขาหันขวับมามองฉันอย่างหงุดหงิดจนฉันเริ่มกลัว ทำไมเขาต้องโมโหขนาดนั้นด้วยนะ

‘พอเถอะ ถ้ามันตายจริงๆนายจะเดือดร้อนนะ ฉัน...เป็นห่วง’

‘...’ สีหน้าของเขาดูอ่อนลงแล้วลดมือลง ก่อนจะบีดแขนตัวเองออกจากการเกาะกุมของฉัน

‘ขอบคุณนะที่มาช่วย’

‘...’

‘งั้น...ฉันไปก่อนนะ’ ฉันหันหลังจะเดินออกไปเพราะเขาเอาแต่เงียบเลยรู้สึกว่าทำตัวไม่ถูกจนต้องรีบหนีออกมา

‘จะไปไหน’ วอล์ฟถามขึ้นแล้วเดินตามฉันออกมาด้วย พอหันไปมองเขาก็ขมวดคิ้วแน่นมองฉันอยู่

‘ก็กลับบ้านไง’

‘จะตีสามอยู่แล้วเธอไม่คิดจะหลับจะนอนหรือไง’ เขาพูดห้วนๆแล้วเบือนหน้าหนี ฉันไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่เขาพูดเท่าไหร่เลย แปลว่าอะไรกัน...

‘แล้วจะให้ฉันทำยังไง’ ฉันมองเขาอย่างไม่เข้าใจ

ก็ชีวิตนี้ฉันเคยคุยกับผู้ชายกี่คนกัน มีแค่ป๊า เฮียแม็ก ลุงสมาน นอกนั้นก็พวกพ่อครัว พนักงานแถวโรงแรม แต่พวกนั้นก็ไม่ได้มาทำให้ฉันต้องประมวลผลคำพูดแบบคนตรงหน้าเลยซักนิด

‘เธออย่าแกล้งโง่ได้มั้ย’

‘ฉันไม่ได้แกล้งโง่...หรือนายหมายถึง’

‘กลับไปนอนบ้านฉัน!!’ ไม่ทันที่ฉันจะได้พูดจบวอล์ฟก็พูดแทรกขึ้นมาเหมือนหงุดหงิดแล้วหันหลังเดินกลับไปทางบ้านของเขา

‘...’ ฉันยืนนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนที่รอยยิ้มที่ไม่ได้ตั้งใจของฉันมันจะผุดขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

ที่จริงเขาก็ไม่ใช่คนใจร้ายเท่าไหร่เลย ถึงแม้เราจะเพิ่งเคยเจอกันแต่เขาก็ยังคิดเป็นห่วงฉัน ทำแบบนี้หัวใจฉันชักจะหวั่นไหวมากขึ้นแล้วนะ

03:30 น.

ในที่สุดฉันก็ได้กลับมานอนบ้านหลังนี้จนได้ แถมยังอาบน้ำและใส่เสื้อผ้าของเขาที่มันแทบจะแทรกตัวฉันได้อีกคน ก็เขาตัวใหญ่กว่าฉันมากเลยนะ พอได้ใส่เสื้อผ้าเขาแล้วก็รู้สึกอบอุ่นจัง

‘...’

‘ยิ้มอะไรของเธอ ไปนอนได้แล้วฉันง่วง’ วอล์ฟโบกมือไล่ฉันที่มาหยุดยืนมองเขาที่จัดที่นอนของตัวเองบนพื้นในห้องโถงเล็กๆในบ้าน นี่ฉันมาทำให้เขาลำบากหรือเปล่านะ

‘คือ...นายไปนอนในห้องกับฉันก็ได้นะ ตรงนี้มันคงจะไม่สบาย’

‘...’ วอล์ฟมองหน้าฉันอย่างตำหนิ เขาคงจะคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงอย่างที่คิดนั่นแหละ

‘คือที่จริงแล้วฉันไม่เคยออกมานอนนอกบ้านเลย พอมาแบบนี้แล้วฉันเลยรู้สึกกลัว ฉันไม่ได้อ่อยนายนะ ก็แค่...’ ฉันพยายามจะอธิบายทั้งที่มันฟังไม่ขึ้นหรอก

‘ถ้าฉันไปนอนกับเธอ แล้วทำอะไรเธอขึ้นมาล่ะ’

‘ถ้าอย่างนั้นนายไม่ต้องไปก็ได้’ พูดจบฉันก็รีบวิ่งเข้าห้องไปทันที ก่อนจะปิดประตูลงแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ

ทำไมหัวใจฉันต้องเต้นแรงด้วยนะ เขาก็แค่พูดขู่ฉันเล่นๆเท่านั้นเอง

ผลั่วะ!

ฉันกระโดดขึ้นเตียงอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆเขาก็ผลักประตูเขามาพร้อมกับใบหน้าเรียบนิ่ง แล้วเดินเข้ามาโดยที่ไม่ยอมพูดอะไรแม้แต่คำเดียวจนฉันต้องเป็นฝ่ายถามเสียงสั่นๆ

‘นะ นายมีอะไรหรือเปล่า’

‘ถ้าอยากให้ฉันนอนด้วย ฉันก็จะนอน’